บทที่ 2 ช่วยเหลือ

1เดือนต่อมา

(บยอนซุก พาร์ท)

ตอนนี้ผมอยู่แคว้นซางอันมาได้1เดือนแล้วครับทุกอย่างราบรื่นเงียบสงบไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนในนิยายที่ผมเคยอ่านมาเลยครับมันสงบเกินไปจนผมนึกกลัวเพราะมันมีคำกล่าวที่ว่าคลื่นลมสงบก่อนพายุใหญ่จะโหมกระหน่ำยังไงล่ะครับแต่ถ้ามันไม่มีอะไรจริงๆก็ดีไปครับ

"คุณชายขอรับ คุณชายพวกเราไปเจอคนผู้หนึ่งนอนเลือดโชกอยู่ที่ธารน้ำหลังจวนขอรับ"นั่นไงล่ะยังไม่ทันไรงานก็เข้าผมคนนี้เสียแล้วผมเลยต้องวิ่งไปดูว่าใครจะมานอนตายที่เขตบ้านผมกันพอไปถึงผมก็ต้องชะงักเลยครับเพราะคนที่มานอนบาดเจ็บอยู่ในเขตจวนของผมก็คือผู้ตรวจการหยางนั่นเอง

"เจ้าหลบไปข้าดูเองอืมยังไม่ตายพวกเจ้าแบกเขากลับเรือนแล้วตามหมอมารักษาเขาด้วย"เมื่อผมลองจับชีพจรดูปรากฏว่าเขายังไม่ตายผมเลยให้บ่าวชายที่ผมจ้างมาทำสวน3คนแบกผู้ตรวจการหยางเข้าไปในบ้านหลังน้อยของผมก็อย่างที่บอกไปว่าบ้านผมเล็กซึ่งเดินเข้าตัวบ้านก็จะเจอโถงต้อนรับแขกที่มาเยือนเดินไปทางซ้ายไม่ไกลนักก็เป็นห้องนอนของผมถัดไปอีกนิดก็เป็นห้องรับรองแขกที่จะมาพัก

ส่วนด้านหลังก็เป็นโรงครัวถัดจากด้านหลังไปอีกก็เป็นสวนผลไม้กับสวนผักของผมที่มีปุ๋ยดีทำให้ต้นไม้โตไวทันกิน ทันกินจริงๆครับเพราะตอนนี้ออกลูกเต็มต้นเลยไงจนพวกคนงานที่ผมจ้างมาต่างตะลึงไปตามๆกันเลยล่ะครับ

อ่อผมไม่มีบ่าวประจำบ้านหรอกนะครับเพราะผมต้องการความเป็นส่วนตัวเลยจ้างแบบชั่วคราวมาแต่ดูเหมือนว่าต่อจากนี้ความเป็นส่วนตัวของผมคงหายไปแล้วล่ะครับ

ทางด้านคนเจ็บที่ยังคงนอนไม่ได้สติก็ถูกหมอตรวจอย่างละเอียดพร้อมทำแผลที่ถูกฟันจากด้านหลังให้อย่างเรียบร้อยพร้อมจ่ายเทียบยาเอาไว้ให้บยอนซุกที่ต้องเพิ่มภาระเข้ามาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ส่วนคนงานสวนที่ถูกจ้างมาทำสวนวันนี้ก็ถูกบยอนซุกปิดปากเรื่องที่พบคนเจ็บในบ้านของตนเองด้วยเงินคนละ1ตำลึงทองเพียงเท่านี้บยอนซุกก็รู้สึกหน้ามืดขึ้นมาเมื่อคิดได้ว่าต้องดูแลคนที่นอนเจ็บอยู่ในห้องรับรองแขกของตัวเองเพียงลำพัง เมื่อส่งเเขกออกจากเรือนของตัวเองจนหมดบยอนซุกก็เข้าครัวเพื่อทำอาหารให้ตัวเองและคนเจ็บพร้อมต้มยาให้คนเจ็บไปด้วยเมื่อทำเสร็จบยอนซุกก็นำข้าวและยาเข้ามาให้คนเจ็บที่ตอนนี้ดูเหมือนจะไข้ขึ้นเสียแล้ว

"ผู้ตรวจการหยางผู้ตรวจการหยางท่านตื่นขึ้นมากินข้าวกินยาก่อนเถอะ"บยอนซุกที่ปลุกอีกคนให้ลืมตาขึ้นมาได้ก็นั่งป้อนข้าวป้อนยาให้คนเจ็บ

"อึก แค่ก ๆพอเถอะข้าไม่ไหวแล้ว"หรงเสวี่ยที่ฝืนกินต่อไปไม่ไหวก็พูดขึ้นพร้อมดันช้อนที่กำลังจะป้อนตนต่อออกไปบยอนซุกจึงเอี่ยวตัวไปยกถ้วยยามาป้อนให้กับหรงเสวี่ยต่อทันทีแต่ดูเหมือนยาจะขมเอามากๆอีกคนเลยทำหน้าเหยเกออกมาให้เห็นเมื่อยาหมดถ้วยบยอนซุกก็ป้อนน้ำให้หรงเสวี่ยเพื่อล้างปากพร้อมส่งบ๊วยเค็มเข้าปากของหรงเสวี่ยให้อมเอาไว้

"ท่านเป็นอย่างไรบ้าง"

"ปวดแผลนิดหน่อย"

"อืมงั้นท่านนอนพักเถอะเดี๋ยวข้าจะเฝ้าท่านเอง"แล้วหรงเสวี่ยก็หลับไปอีกครั้งบยอนซุกที่เห็นว่าหรงเสวี่ยหลับไปแล้วจึงเดินออกจากห้องเพื่อไปอาบน้ำก่อนจะกลับมานั่งเฝ้าอีกคนตลอดทั้งคืนที่บยอนซุกนั่งเฝ้าคนเจ็บก็ต้องคอยเช็ดตัวให้อีกคนตลอดเพราะแผลที่อักเสบจนทำให้คนเจ็บไข้ขึ้น

บยอนซุกจึงตัดสินใจป้อนยาแก้ไข้สองเม็ดและยาแก้อักเสบที่นำติดถุงมาด้วยให้กับหรงเสวี่ยพร้อมนำอุปกรณ์ทำแผลจากยุคปัจจุบันของตัวเองมาทำให้กับหรงเสวี่ยใหม่เสียเลย

"เรานี่ก็เก่งใช้ได้เลยนะบยอนซุกไม่เสียแรงที่ท่านอามินซุกสอนมาอย่างดี อืมไข้เริ่มลดแล้วด้วยยาเรานี่ดีจริงๆต้องขอบคุณทุกคนที่เตรียมของให้ล่ะนะ”บยอนซุกพูดพึมพำก่อนจะเดินไปอีกมุมของห้องเพื่อนอนพักผ่อน

เช้าวันต่อมา

หรงเสวี่ยที่นอนคว่ำอยู่ก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าเป็นเกอหนุ่มที่ตนเคยนั่งกินข้าวด้วยนั้นคือคนที่ช่วยตนเอาไว้หรงเสวี่ยจึงได้แต่นอนมองเกอหนุ่มอย่างเงียบๆต่อไปจนอีกคนขยับตัวตื่นขึ้นมาหรงเสวี่ยจึงแกล้งหลับต่อ

"อืม...ไม่มีไข้แล้วนี่ดีจริงๆเลย อื้อ! ไปเตรียมข้าวดีกว่าเราวันนี้ยังมีงานอีกเยอะเลย"บยอนซุกที่ใช้หลังมืออังหน้าผากอีกคนเพื่อวัดไข้ก็พอใจเป็นอย่างมากที่อีกคนไม่มีไข้แล้วบยอนซุกลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วเดินออกไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาพร้อมลงครัวทำอาหารทันที เมื่อบยอนซุกทำอาหารเสร็จก็ยกเข้ามายังห้องรับรองก็เห็นคนเจ็บลุกขึ้นมานั่งได้แล้ว

"ท่านเป็นอย่างไรบ้างยังเจ็บอยู่หรือไม่"

"ไม่แล้วขอบคุณเจ้ามากที่ช่วยข้าไว้"

"ไม่เป็นไรหรอกท่านเห็นคนเจ็บข้าก็ต้องช่วยเป็นธรรมดาว่าแต่ข้าถามได้หรือไม่ว่าทำไมท่านถึงโดนทำร้ายมาเช่นนี้"บยอนซุกถามออกไปทั้งยังมองหน้าหรงเสวี่ยอย่างรอคำตอบ

"ข้าไปขัดผลประโยชน์ของคนบางกลุ่มเข้าน่ะ"หรงเสวี่ยตอบเพียงเท่านั้นบยอนซุกจึงไม่คาดคั้นต่อเพราะคงเป็นเรื่องที่คนนอกอย่างเขารู้น้อยคงดีที่สุดแล้วบยอนซุกยกชามโจ๊กมาป้อนหรงเสวี่ยจนหมดชามก่อนจะส่งยาแก้ปวดและยาแก้อักเสบให้กับหรงเสวี่ย

"กินยาสิท่านมันคือยาแก้ปวดและยาแก้อักเสบกินแล้วไม่ตายหรอกหายห่วงได้เพราะไม่งั้นท่านคงซี้แหง่แก๋ไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว" หรงเสวี่ยนั่นเมื่อเห็นยาที่บยอนซุกยื่นมาให้ก็ได้แต่จ้องเขม็งจนบยอนซุกต้องรีบอธิบายว่าสิ่งที่ตนยื่นให้นั้นคือยาหรงเสวี่ยจึงยอมกินจากนั้นบยอนซุกก็เช็ดตัวให้อีกคนระหว่างที่เช็ดนั้นบยอนซุกก็ถูกสายตาของหรงเสวี่ยมองอยู่ทุกการกระทำแต่บยอนซุกนั้นหาได้สนใจ

"นอนพักซะท่านจะได้หายไวๆหายไปนานๆเช่นนี้ครอบครัวของท่านคงเป็นห่วงแย่แล้ว"

"อืม"

หลังจากจัดการคนเจ็บเสร็จแล้วบยอนซุกก็เข้าสวนต่อทันทีเพื่อดูการทำงานของคนสวนที่ตนจ้างมาดูแลผลไม้และผักที่เก็บผลผลิตได้แล้วผลไม้กว่า5ไร่และผักอีก5ไร่ที่ปลูกไว้คนงานต่างช่วยกันเก็บอย่างขะมักเขม้น

"สวนเจ้าช่างมีผลไม้แปลกตามากมายเหลือเกิน ผักก็เช่นเดียวกัน"

"เฮ้ย!!ท่านลุกขึ้นมาเดินทำไมเดี๋ยวก็ไข้ขึ้นอีกหรอกถ้าไข้ขึ้นคราวนี้ข้าจะปล่อยให้ท่านนอนป่วยไปเลยข้าจะไม่ดูแลแล้ว"บยอนซุกที่ได้ยินเสียงของคนมาใหม่ก็ตกใจเป็นอย่างมากเมื่อตั้งสติได้ก็หันไปว่าอีกคนที่ยังเจ็บอยู่แต่กลับเดินออกมาตากแดดตากลม

"อืม ข้าขอโทษ"เพียงประโยคสั้นๆแต่ทำเอาบยอนซุกที่ตั้งใจจะว่าต่อต้องเงียบปากทันที

"เออ...อืมนี่ก็ได้เวลากินข้าวกินยาแล้วเช่นนั้นข้าไปทำอาหารให้ท่านก่อนแล้วกัน"บยอนซุกที่ทำอะไรไม่ถูกเมื่อเจอคนพูดน้อยพูดแบบนั้นอออกมาจึงเลี่ยงด้วยการเข้าครัวทำอาหารให้อีกคน

หลังบยอนซุกเดินจากไปคนพูดน้อยก็กระตุกยิ้มมุมปากขึ้นมาเพียงเสี้ยววิก่อนจะกลับมาทำหน้าเคร่งขรึมตามเดิมแล้วเดินตามบยอนซุกไปที่ครัว

ห้องครัว

บยอนซุกที่วุ่นวายอยู่กับการทำอาหารก็ไม่ได้สนใจผู้มาใหม่ที่ยืนมองการทำอาหารของบยอนซุกอย่างสนใจจนบยอนซุกทำเสร็จก็ไล่ให้คนที่ยืนมองกลับไปรอที่โต๊ะกินข้าวแทน

"ข้าทำอาหารเสร็จแล้วท่านก็ไปนั่งรอได้เลยเดี๋ยวข้าจะยกอาหารออกไปให้"

เมื่อบยอนซุกยกอาหารมาครบแล้วก็กำลังจะลงมือกินแต่หรงเสวี่ยยังคงนั่งนิ่งทำให้บยอนซุกต้องคีบอาหารของตัวเองมากินให้หรงเสวี่ยเห็นว่ากินแล้วไม่ตายแน่นอนหรงเสวี่ยจึงลงมือกินบ้าง

"อาหารเจ้าหน้าตาแปลกมากมันคืออะไรหรือ"หรงเสวี่ยที่ทนเก็บความสงสัยไว้ไม่ไหวจึงถามออกไป

"ต้มจืดเต้าหู้ไข่ผัดผักรวมมิตร แล้วก็ผัดกระเพรา ส่วนที่อยู่ตรงหน้าท่านก็คือไข่เจียวหมูสับราดซอสมะเขือเทศอร่อยรึไม่ถ้าอร่อยก็ทานเยอะๆนะท่านร่างกายจะได้แข็งแรง"เมื่อบยอนซุกบอกชื่ออาหารจนหมดก็รีบทานต่อเพราะตัวเองนั้นต้องส่งผลไม้ไปขายให้กับพ่อค้าที่ได้ตกลงทำการค้ากันเอาไว้เมื่อบยอนซุกจัดการทุกอย่างเรียบร้อยก็หันมามองอีกคนที่ยังคงนั่งอ่านหนังสืออยู่เหมือนอยู่กับบ้านตัวเองก็ไม่ปาน

"นี่่ท่านข้าจะออกไปส่งผลไม้ก่อนนะยังไงก็เฝ้าบ้านให้ข้าด้วยแล้วกัน"บยอนซุกบอกเพียงเท่านั้นก็ออกมาขึ้นเกวียนที่อยู่หน้าบ้านทันทีแต่ยังไม่ทันได้ไปไหนคนที่บอกให้เฝ้าบ้านก็ตามขึ้นเกวียนมาด้วยแล้วพร้อมใส่หมวกบังใบหน้าเรียบร้อย

"อ้าว จะไปกับข้าด้วยหรือท่านถ้างั้นก็ไปกันเถอะผานผาน"เมื่ออีกคนพยักหน้าบยอนซุกก็สั่งคนขับเกวียนให้ไปทันทีเพราะเกรงว่าจะไม่ทันเวลานัด เมื่อมาถึงยังร้านขายผลไม้ของเถ้าแก่เนี่ยชายชราร่างท้วมก็รีบเดินออกมาหาบยอนซุกด้วยท่าทางดีใจทันที

"คุณชายเว่ยมาแล้วรึ โอ้!ผลไม้ของท่านช่างแปลกตายิ่งข้าขอชิมมันดูได้รึไม่"

"คาราวะเถ้าแก่เนี่ยข้าน้อยนำผลไม้ที่บอกท่านไว้มาส่งแแล้วขอรับ เชิญท่านลองชิมดูได้ขอรับข้าอยากทราบว่าท่านจะขายผลไม้พวกนี้เช่นไรขอรับ"

"อ่าช่างหวานถูกใจข้ายิ่งสดใหม่เช่นนี้ข้าขอรับไว้หมดเลยแล้วกันนะคุณชายเว่ย ถูกใจข้ายิ่งนักหวังว่าเราทั้งคู่จะได้ทำการค้าด้วยกันไปนานๆนะคุณชายเว่ยส่วนเรื่องราคาที่ข้าจะขายก็คือต่อลูกน่ะคุณชายเว่ย"เถ้าแก่เนี่ยพูดด้วยความยินดีที่ได้ผลไม้ที่ดูสดใหม่มาขายส่วนบยอนซุกก็ได้แต่ยิ้มยินดีที่ผลผลิตของตนเป็นที่ถูกใจของเถ้าแก่เนี่ย ส่วนผู้ที่ติดตามมาอย่างหรงเสวี่ยก็ได้แต่ยืนอยู่เงียบๆเปรียบดั่งธาตุอากาศเเต่ก็ยังไม่พ้นสายตาของชายชราอยู่ดี

"วันนี้คุณชายเว่ยพาผู้ใดมาด้วยหรือ"

"อ๋อ...เขาคือสหายของข้าเองขอรับท่านวันนี้เขามาเยี่ยมข้าน้อย ข้าน้อยจึงชวนเขามาด้วยขอรับ"

"เช่นนี้เองงั้นคุณชายรอสักครู่ข้าจะเข้าไปเอาเงินค่าผลไม้ให้ท่านก่อน"

"ขอรับ"บยอนซุกยิ้มให้เถ้าแก่เนี่ยก่อนจะกลับมาทำหน้านิ่งเมื่อเถ้าแก่เนี่ยเดินเข้าร้านไปแล้วซึ่งทุกการกระทำของบยอนซุกนั้นอยู่ในสายตาของหรงเสวี่ยอยู่ตลอดเวลาผ่านไป1เค่อ เถ้าแก่เนี่ยก็เดินออกมาพร้อมถุงเงินสีเขียวใบไผ่ยื่นให้กับบยอนซุกที่นั่งรออยู่ที่โถงรับรอง

"ข้าให้ราคหมางกั่ว(มะม่วง)หนึ่งตะกร้า6 ตำลึงเงิน จวี๋ จื่อ(ส้ม)7 ตำลึงเงินซานจู๋(มังคุด)ข้าให้ 8ตำลึงเงินซีกวา(แตงโม)ข้าให้ 8ตำลึงเงินมู่กวา(มะละกอ)ข้าให้ 6ตำลึงเงินหลิวเหลียน(ทุเรียน)ข้าให้10ตำลึงเงินผูเถา(องุ่น) ข้าให้10ตำลึงเงินแอปเปิ้ลข้าให้ 7ตำลึงเงิน( ผลไม้ตะกร้าละ50ลูกนะจ๊ะส่วนทุเรียนกับแแตงโมตะกร้าละ10ลูกมะละกอ 15ลูก)รวมแล้วทั้งหมด178ตำลึงเงินนี่เงินของท่านคุณชายหวังว่าจะได้ทำการค้ากันอีกนะคุณชายเว่ยแหมถ้าข้ามีลูกชายอีกซักคนข้าคงไปสู่ขอท่านแล้วท่านช่างขยันและสวยยิ่งนัก ฮ่าๆๆๆ"

"เถ้าแก่เนี่ยชมข้าเกินไปแล้วขอรับถ้าเช่นนั้นข้าขอกลับบ้านแล้วขอรับเดือนหน้าข้าน้อยจะนำผลไม้มาส่งอีกขอรับ"ถึงบยอนซุกจะพูดไปเช่นนั้นแต่ความในใจนั้นคนละเรื่องกันเลยเขาไม่ได้อยากได้คำชมว่าสวยเสียหน่อย

"ได้ๆเดินทางปลอดภัยนะคุณชายเว่ย"

"ขอรับเถ้าแก่เนี่ย"หลังบยอนซุกออกมาเถ้าแก่เนี่ยก็เดินกลับไปยังห้องทำงานของตนเองและได้พูดคุยกับพ่อบ้านของตัวเอง

"ข้าล่ะเสียดายความสวยของคุณชายเว่ยเสียเหลือเกินหากได้ดองกันคงจะดีไม่น้อยทั้งขยันทั้งฉลาด ใครได้ไปเป็นคู่ครองถือว่าช่างน่าอิจฉาเลยล่ะ"

"จริงขอรับนายท่าน"

ทางด้านบยอนซุกและหรงเสวี่ยที่เดินกลับมาถึงบ้านบยอนซุกก็จ่ายเงินค้าจ้างเกวียนแล้วเดินเข้าบ้านทันทีเมื่อเข้ามาถึงในตัวบ้านบยอนซุกก็จับคนเจ็บนั่งลงกับเก้าอี้พร้อมถอดเสื้อของอีกคนออกจึงได้เห็นว่าเลือดนั้นได้ซึมออกมาจากปากแผลที่ตนเย็บเอาไว้

"ท่านเจ็บหรือไม่เดี๋ยวข้าเช็ดตัวให้แล้วจะทำแผลให้ท่านใหม่ด้วยเลยท่านรอข้าสักครู่"ในระหว่างที่บยอนซุกเช็ดตัวให้อยู่นั้นหรงเสวี่ยก็ถามขึ้น

"เจ้าเป็นหมอหรือคุณชายเว่ย"

"เปล่าขอรับตัวข้านั้นเดินทางรอนแรมไปที่ต่างๆจึงได้เรียนรู้และศึกษามาเพียงเท่านั้นขอรับไม่ได้เป็นหมอแต่อย่างไร"

"อืม"แล้วการสนทนานั้นก็จบลงเพียงเท่านั้น

1อาทิตย์ผ่านไป

หรงเสวี่ยที่อยู่กับบยอนซุกมาครบอาทิตย์แผลที่ได้รับบาดเจ็บก็หายดีแล้วแต่ก็ยังไม่คิดจะกลับไปเสียที เมื่อบยอนซุกถามก็ได้แต่ความเงียบกลับมาทำให้บยอนซุกนั้นเลิกสนใจไปนานแล้วเพราะไม่ว่าจะทำเช่นไรหรงเสวี่ยก็ตีมึนทำเงียบเพียงอย่างเดียว

"นี่ท่านผู้ตรวจการหยางข้าถามจริงหน้าที่การงานของท่านมันว่างมากหรือขอรับท่านถึงยังไม่กลับไปทำหน้าที่อีก"

"ข้าทำงานทุกวันเจ้าไม่ต้องห่วงคนของข้านำงานมาให้ข้าทำทุกวันเห็นข้ามายืนช่วยเจ้าแบบนี้ได้ก็เพราะงานของข้านั้นเสร็จแล้ว"

"ขอรับๆ"

พรึบ

อยู่ๆก็มีร่างเงาสายหนึ่งผ่านหน้าของบยอนซุกไปทำให้บยอนซุกตกใจจนหงายหลังแต่ก็ได้หรงเสวี่ยนั้นเข้ามารับได้ทันทำให้คนทั้งสองนั้นได้สบตากันเข้าอย่างจังจนบยอนซุกได้สติก็เกาะเสื้อของหรงเสวี่ยเพื่อพยุงให้ตัวเองนั้นได้ยืนอย่างดีๆ

"เออ ข้าขออภัยนายท่านที่ข้ารีบกระโดดมาจนไม่ทันระวัง"

"เจ้ามีเรื่องอันใด"หรงเสวี่ยถามลูกน้องของตัวเองเสียงเขียว

"ตอนนี้พวกข้าจับผู้ที่ทำร้ายนายท่านได้แล้วขอรับนายท่านจะไปสอบสวนพวกมันด้วยตัวเองหรือไม่ขอรับ"

"อืม เห็นทีข้าคงต้องไปแล้วเจ้าเป็นเกออยู่คนเดียวก็ต้องระวังด้วย"

"ขอรับแต่ท่านไม่ต้องห่วงหรอกขอรับข้าน้อยถึงเป็นเกอแต่ก็ยังเป็นบุรุษอยู่นะขอรับเรื่องต่อสู้ข้าน้อยก็ไม่เป็นลองใครเช่นกันถ้าเช่นนั้นข้าน้อยขอให้ท่านผู้ตรวจการรักษาตัวด้วย ข้าน้อยไปส่งขอรับ"

"อืมเจ้าก็รักษาด้วยนะหมินเอ๋อร์ ถ้าว่างข้าจะมาหาเจ้าใหม่ แต่ถ้าข้ามาครั้งหน้าหวังว่าข้าจะได้เห็นผู้ติดตามของเจ้านะหมินเอ๋อร์" บยอนซุกที่ถูกเรียกด้วยชื่อแปลกๆก็เกิดอาการหน้าแดงเรื่อขึ้นมาจนหรงเสวี่ยยังต้องยกยิ้มจนผู้ติดตามทั้งสองยังต้องนิ่งค้างเมื่อเห็นนายของตนนั้นยิ้มให้กับเกอหนุ่มอย่างเว่ยหลี่หมิน

"ขอรับ"เว่ยหลี่หมินเองก็ได้ตกปากรับคำของท่านผู้ตรวจการอย่างว่าง่ายบยอนซุกและหรงเสวี่ยที่ร่ำลากันเรียบร้อยหรงเสวี่ยก็ขึ้นรถม้าไปส่วนหลี่หมินก็เดินกลับไปทำงานของตนโดยมีเหล่าคนงานที่จ้องมองนายจ้างของตัวเองที่หน้าแดงกลับมาหลังจากที่ไปส่งชายหนุ่มรูปงาม

"มองอันใดกันรีบทำงานของพวกเจ้าเสียสิเดี๋ยวก็มืดเสียก่อนหรอก"หลี่หมินที่ทนเขินอายไม่ไหวจึงหันไปแวใส่คนงานแทนทำให้ทุกคนต่างยิ้มขำกันออกมากับอาการของนายตัวเอง

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>