4

เสี่ยวห่านรีบเดินออกไปจากนางทันที หญิงสาวมองจอกและกาสุรา นางแสร้งเทแล้วยกขึ้นดื่ม สองแม่ลูกเห็นเซียวหรูอวี้ดื่มสุรามุมปากก็ยกยิ้มทันที หลิวตงอี้นั่งไม่ห่างจากมารดาและน้องสาว ภายในใจเขาไม่สงบกลัวมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

ไม่นานนักเซียวหรูอวี้ก็สลบคาโต๊ะ เสี่ยวห่านเห็นดังนั้นจึงมองไปที่เจ้านาย สายตาที่หลิวไป๋จื่อส่งกลับไปหาเสี่ยวห่านคือเริ่มแผนการได้ พักเดียวเสี่ยวห่านก็พาร่างเซียวหรูอวี้ออกจากงานรื่นเริง มุมปากสองแม่ลูกยกยิ้มอย่างสะใจ หลิวไป๋จื่อลุกออกจากงานเลี้ยง…

“กรี๊ด! เกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ” เสียงกรีดร้องดังขึ้น ทำให้ผู้คนในงานตกใจเป็นอย่างมากรีบตามมาดู หลิวฮูหยินยิ้มหน้าระรื่นที่บุตรสาวทำสำเร็จ ทำให้หลิวฮูหยินและหัวหน้าหมู่บ้านไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น ภาพตรงหน้าทำให้ชาวบ้านอยากจะปิดตาเอาไว้เสียเหลือเกิน

ชายหญิงคู่หนึ่งกอดกันใต้ต้นไม้ภายใต้แสงจันทร์กระจ่าง ช่างไม่อายฟ้าดินจริงๆ

ชาวบ้านต่างมุงดูอย่างสงสัย

“ใครกันที่นอนอยู่ตรงนั้น” เซียวหรูอวี้และสาวใช้ปรากฏตัวขึ้น ทำให้หลิวฮูหยินตัวสั่นยวบ

“ทำไมเป็นเจ้า” หลิวฮูหยินถามเซียวหรูอวี้ นางยิ้มให้หลิวฮูหยินอย่างเย็นยะเยือก นางจะบอกว่าอย่างไรดีล่ะ ก็ต้องขอบใจหลิวไป๋จื่อที่เดินออกมาอย่างไม่ระวังทำให้เสี่ยวลู่ตีนางจนสลบแล้วนำตัวไปกอดกับต้าซาน ส่วนเสี่ยวห่านเซียวหรูอวี้ก็ตีนางจนสลบแล้วนำไปไว้ที่พุ่มไม้

“นั่นมันต้าซานนี่!” ชาวบ้านคนหนึ่งตะโกนขึ้น หัวใจหลิวฮูหยินกระตุกวาบขึ้นมาทันที แสงไฟสาดส่องเข้าไปที่ร่างหญิงงามที่กอดชายหนุ่มมิยอมปล่อย หลิวฮูหยินห้ามพวกเขาไม่ทันเสียแล้ว

“คุณหนูหลิว!” ชาวบ้านต่างตกใจ

ในตอนนี้ใบหน้าของหัวหน้าหมู่บ้านอายแทบแทรกแผ่นดินหนีที่มีบุตรสาวชั่วขนาดนี้ หลิวฮูหยินกำมือไว้แน่นภายใต้แขนเสื้อ ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด นังสารเลวเซียวหรูอวี้ แม้แต่หลิวตงอี้ยังตกใจไม่หายกับเรื่องน้องสาวเขา มันเป็นไปได้อย่างไร

สองนายบ่าวรีบเดินออกมาจากสถานที่อัปยศแห่งนั้น อยู่นานไปเสนียดอาจจะติดตัว พวกนางเดินออกไปอย่างอดหัวเราะไม่ได้

หลิวฮูหยินแทบจะเป็นลมกับสิ่งที่เกิดขึ้น…

รุ่งเช้า เซียวหรูอวี้บิดขี้เกียจแล้วลุกออกจากเตียง เห็นสาวใช้คนงามเดินเข้ามาใบหน้าของเสี่ยวลู่ยิ้มไม่หุบ

“เจ้าได้ข่าวว่าอย่างไร” นางนั่งที่เก้าอี้มองหน้าสาวใช้อีกครั้ง

“เขาเรียกว่าเวรกรรมตามทันเจ้าค่ะ ก็หัวหน้าหมู่บ้านจับบุตรสาวแต่งกับต้าซานอย่างไรเจ้าคะ ช่างสาแก่ใจบ่าวยิ่งนัก” เสี่ยวลู่พูดด้วยท่าทางเบิกบานสำราญใจ

“จริงหรือนี่” แม่นมกุ้ยอุ้มเซียวหรูเหยียนแล้วมานั่งเก้าอี้ข้างคุณหนู

“จริงสิแม่นม ชาวบ้านเห็นขนาดนี้แล้ว หัวหน้าหมู่บ้านย่อมอับอาย”

“สมน้ำหน้าพวกมัน” เซียวหรูอวี้ยิ้มอย่างสะใจ

“บ่าวได้ยินมาอีกว่า สามวันเป็นวันแต่งงานของหลิวไป๋จื่อกับต้าซานเจ้าค่ะ” เสี่ยวลู่คิดว่าหญิงร้ายชายเลวพวกนี้ช่างเหมาะสมกันเหลือเกิน

“ช่างเป็นกิ่งทองใบหยกสมกันเสียจริง” เซียวหรูอวี้หัวเราะขึ้นอย่างมีความสุข…

ภายในเรือนหัวหน้าหมู่บ้าน หลิวไป๋จื่อต่างกรีดร้องโวยวาย มิยอมออกเรือนไปกับต้าซานคนตัดฟืนนั้น นางทำลายข้าวของแทบไม่เหลือ หลิวฮูหยินกอดบุตรสาวทั้งโกรธทั้งแค้นเซียวหรูอวี้

ส่วนต้าซานนั้นถึงแม้ไม่ได้แต่งกับคนที่หมายไว้เขาก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็ยังได้แต่งกับลูกสาวหัวหน้าหมู่บ้าน หลิวไป๋จื่อก็ถือว่าเป็นสตรีนางหนึ่งที่งดงาม ถึงแม้ว่าจะไม่งดงามเท่าเซียวหรูอวี้ก็ตาม...

“คุณหนูเจ้าขาแย่แล้วเจ้าค่ะ หลิวไป๋จื่อทำร้ายเจ้าบ่าวปางตาย” เสี่ยวลู่รายงานผู้เป็นนายทันที เมื่อคืนเป็นคืนเข้าหอของหลิวไป๋จื่อกับต้าซานคิดไม่ถึงว่าเจ้าสาวจะกล้าทำร้ายเจ้าบ่าว มุมปากเซียวหรูอวี้ยกยิ้มขึ้นมาทันที

นางปักผ้าที่เรือนได้ยินข่าวแบบนี้ช่างมีความสุขเหลือเกินที่พวกมันทำร้ายกันเอง

“แล้วอย่างไรต่อ” นางถามสาวใช้ใคร่อยากรู้เรื่องสองผัวเมีย

“ต้าซานหัวแตกยังมิฟื้นเลยเจ้าค่ะ พ่อแม่ของต้าซานด่าหลิวไป๋จื่อใหญ่เลย ลามไปถึงหัวหน้าหมู่บ้านที่ด่าอย่างไม่ไว้หน้าด้วยเจ้าค่ะ” เสี่ยวลู่ทำหน้าตาท่าทางประกอบ ทำให้เซียวหรูอวี้อดหัวเราะกับท่าทางของสาวใช้ผู้นี้ไม่ได้

“สมน้ำหน้าพวกมัน” แม่นมกุ้ยเอ่ยขึ้นพร้อมปักผ้าไป

“บ่าวว่านางคงไม่กล้าหาเรื่องคุณหนูอีกนาน” เสี่ยวลู่คิดในใจว่าหลิวไป๋จื่อคงหวาดกลัวคุณหนูเป็นแน่

ผิดกับเซียวหรูอวี้ไม่คิดเช่นนั้น คนอย่างหลิวไป๋จื่อไม่ต่างจากหมาลอบกัด นางไม่อยู่เฉยแน่ ต้องกลั่นแกล้งหาวิธีเอาคืน

“ข้าว่าไม่ ยังไงพวกเราทุกคนก็ระวังตัวเอาไว้ให้ดีก็แล้วกัน”

“เจ้าค่ะ” บ่าวรับใช้ทั้งสองคนเอ่ยขึ้นพร้อมกัน

“ตอนนี้พวกเรารอโอกาสที่จะต้องหนีออกไปจากที่แห่งนี้ให้ได้” เซียวหรูอวี้เอ่ยเรื่องนี้กับบ่าวทั้งสองคน ขืนพวกนางอยู่ที่นี่ต่อไปรังแต่จะมีปัญหา

“จะหนีได้อย่างไรเจ้าคะ” เสี่ยวลู่ถาม

“ข้าว่าข้าจะหนีไปหาท่านพ่อที่ค่ายทหาร ส่วนแม่นมกุ้ยพาหรูเหยียนไปบ้านเกิดของท่าน” นางบอกแม่นม

“ตอนนี้พวกเราหาทางหนีให้ได้ก่อนเจ้าค่ะ” แม่นมกุ้ยเอ่ยขึ้น

“หนึ่งเดือนหลังจากนี้พวกเจ้าทุกคนเตรียมใจไว้ให้ดี” นางบอกบ่าวผู้จงรักภักดีทั้งสองคน ไม่ว่าอย่างไรนางจะต้องไปหาบิดาเจ้าของร่างเดิมที่ค่ายทหารให้จงได้ จะกี่ร้อยลี้นางก็จะไม่หวั่น

ขอเพียงได้พบกับบิดาเจ้าของร่างเดิม ชีวิตก็จะต้องอยู่อย่างปลอดภัย เรื่องเหยาอี๋เหนียงทั้งหลายนางจะบอกบิดาอย่างละเอียดทุกอย่างทุกการกระทำไม่ให้ตกหล่นแม้แต่น้อย...