5

หลายวันต่อมา หญิงสาวคิดแล้วหลิวไป๋จื่อแกล้งนางจริงๆ ด้วยให้เซียวหรูอวี้นำผ้าของพวกคนเรือนหัวหน้าหมู่บ้านมาซัก หลิวไป๋จื่อบอกกับหลิวฮูหยินว่าคุณหนูเซียวซักผ้าสะอาด เพราะฉะนั้นหน้าที่ซักผ้าจึงตกเป็นของเซียวหรูอวี้ นางซักผ้าเกือบทุกวันจนมือเรียวงามนั้นลอกหมดแล้ว

แต่หญิงสาวก็ไม่บ่นเพราะอีกไม่นานนางจะพาบ่าวของนางหนีไป นางคิดแผนได้แล้วคือต้องเผาเรือนหัวหน้าหมู่บ้าน รอช่วงจังหวะโกลาหลแล้วชิ่งหนีไป เพราะตอนนั้นทุกคนคงมัวแต่สนใจเรือนหัวหน้าหมู่บ้านที่เกิดประกายไฟ แค่คิดนางก็มีความสุข นางต้องอดทนไปก่อน

ในระหว่างนั้นเองสายตาก็ไปเห็นอะไรสีดำๆ ติดอยู่ที่โขดหิน คล้ายกับคน หรือว่าคนตาย ไม่ได้การละนางจะต้องไปดู หญิงสาวเดินเข้าไปหาร่างหนาใหญ่ ดูก็รู้น่าจะเป็นบุรุษ นางตัดสินใจพลิกร่างหนาขึ้น

ใบหน้าที่ประดับด้วยหน้ากากรูปผีเสื้อ จมูกโด่งเป็นสัน รับกับริมฝีปากหนาแดงระเรื่อ ภายใต้หน้ากากนั้นเขาคงจะดูหล่อเหลา หญิงสาวเอานิ้วไปอังใต้จมูกพบว่าบุรุษผู้นี้มีลมหายใจอยู่ จิตใต้สำนึกบอกหญิงสาวว่าต้องช่วยบุรุษผู้นี้

นี่มันก็พลบค่ำแล้วผู้คนคงจะเข้าเรือนหมดแล้ว คงไม่มาสนใจนางหรอกกระมัง คิดได้ดังนั้นหญิงสาวก็ประคองร่างหนาในชุดทหาร เขาคงเป็นทหารแน่ ช่วยเขาแล้วพอเขาฟื้นนางจะต้องถามเขาว่ารู้จักบิดาของนางหรือไม่

สองวันแล้วที่บุรุษแปลกหน้ายังมิฟื้นลำตัวเต็มไปด้วยบาดแผล นางมองใบหน้าที่หล่อเหลาครึ่งหนึ่งของเขา นางไม่กล้าเปิดหน้ากากนั่นออก

“คุณหนูยามาแล้วเจ้าค่ะ” เสียวลู่เดินถือยาต้มมาแล้ววางไว้ที่โต๊ะทันที หญิงสาวไม่ได้สนใจบ่าวของนางแต่นางสนใจบุรุษผู้นี้ต่างหากเล่า เมื่อไรเขาจะฟื้นให้นางได้เอ่ยปากถามไถ่

“คุณหนูเมื่อเช้านี้ตอนที่บ่าวไปเอายาต้มที่เรือนหัวหน้าหมู่บ้านดูเหมือนหลิวไป๋จื่อจะสงสัยนะเจ้าคะ” เสี่ยวลู่บอกผู้เป็นนาย แต่ดูเหมือนคุณหนูของนางไม่สนใจนางเลย

“คุณหนูฟังบ่าวอยู่ไหมเจ้าคะ” เสี่ยวลู่ถามคุณหนูอีกรอบ เซียวหรูอวี้จึงได้สติแล้วหันมามองสาวใช้

“เมื่อกี้เจ้าว่าอะไรนะ” นางมัวแต่สนใจบุรุษร่างงามจนลืมสาวใช้ เพราะฉะนั้นเสี่ยวลู่จึงได้เล่าเรื่องใหม่อีกครั้ง “นางคงจะสงสัยว่าใครป่วย” เซียวหรูอวี้คิดในใจว่าหลิวไป๋จื่อช่างสอดรู้เสียจริง

“แล้วเจ้าว่าอย่างไร” นางถามสาวใช้

“บ่าวก็บอกว่าแม่นมกุ้ยจับไข้เจ้าค่ะ” เสี่ยวลู่ตอบ

“ดีมาก แล้วเรื่องที่ข้าให้เจ้าไปสืบว่าคนผู้นี้เป็นใครล่ะ” นางสั่งให้สาวใช้ไปเอายาต้มแล้วก็เข้าไปทักทายคนในหมู่บ้านเผื่อมีข่าวในเมืองบ้างว่าเกิดอะไรขึ้นช่วงนี้ เพราะคนในหมู่บ้านก็ช่างสอดรู้ทุกเรื่องและชอบนินทา

“บ่าวได้ยินมาท่านแม่ทัพอีกคนแห่งแว่นแคว้นนามว่าโอวหยางหลิงหลงหรือชินอ๋อง พระอนุชาฮ่องเต้องค์ปัจจุบันหายไปในสนามรบเจ้าค่ะ”

แม่ทัพแห่งแว่นแคว้นนามว่าโอวหยางหลิงหลงหรือชินอ๋องนั่นเอง สมญานาม ที่ทุกคนต่างเรียกขานเขาในสนามรบ เทพสงครามหน้าหยก รบร้อยครั้งชนะทุกครั้งไม่เคยแพ้ให้กับผู้ใด ชื่อเสียงเรียงนามท่านอ๋องต่างดังไปทั่วหล้า

“เจ้ารู้หรือไม่ทำไมเขามีสภาพแบบนี้ แล้วท่านพ่อข้าจะเป็นอย่างไร” ถ้าโอวหยางหลิงหลงเป็นเช่นนี้แล้วบิดานางล่ะ ที่พึ่งสุดท้ายของนางล่ะจะเป็นอย่างไรบ้าง ทำให้หญิงสาวถึงกับวิตกเลยทีเดียว

“บ่าวได้ยินชาวบ้านพูดว่าครั้งนี้ท่านแม่ทัพเซียวรบกับม่อเป่ย” แล้วเสี่ยวลู่ก็หยุดชะงักเมื่อมองเห็นสีหน้าคุณหนูของตนท่าทางไม่ดี

“แล้วอย่างไรต่อ” เซียวหรูอวี้ถามสาวใช้ทำไมถึงหยุดพูด

“ท่านแม่ทัพเซียวก็ยังหาตัวไม่พบเจ้าค่ะ” ทันทีที่เสี่ยวลู่พูดจบเหมือนอสนีสายฟ้าฟาดลงมาที่กลางใจนาง นางข้ามภพข้ามชาติมาขอแค่มีบิดาคอยดูแลชีวิตก็จะปลอดภัยแล้วจะทำอย่างไร

ที่หน้าเรือนหลิวไป๋จื่อและเสี่ยวห่านกำลังจะเข้าไปในห้องแต่โดนแม่นมกุ้ยขัดขวางไว้เสียก่อน

“ท่านจะเข้าไปไม่ได้นะเจ้าคะ” แม่นมกุ้ยที่กวาดลานบ้านวางไม้กวาดแล้วมาขวางสองนายบ่าวนั้นไว้ หลิวไป๋จื่อว่าแล้วเชียวว่านางบ่าวสมควรตายนั้นต้องโกหกพวกนาง

“ที่แท้แม่นมกุ้ยมิได้ป่วยแต่อย่างใด ทำไมเสี่ยวลู่ต้องโกหกพวกข้าด้วย แม่นมกุ้ยถอยไป” ว่าแล้วเชียวว่านังเสียวลู่บ่าวสารเลวต้องโกหกพวกนาง ยังไงวันนี้ต้องรู้ให้ได้ว่านังคุณหนูเซียวมันซ่อนใครไว้ในห้อง

หัวใจแม่นมกุ้ยกระตุกวาบขึ้นทันทีมีหวังโดนจับได้ที่คุณหนูซ่อนคนแปลกหน้าเอาไว้ คุณหนูของนางแย่แน่นอน

“ข้าไม่ให้พวกท่านเข้าไป คุณหนูข้าป่วย” แม่นมกุ้ยขวางไว้ จังหวะนั้นเองเสี่ยวห่านผลักแม่นมกุ้ยกระเด็นไปอีกทาง ประตูเปิดออกทันที เซียวหรูอวี้ให้เสี่ยวลู่ประคองออกมา

“กะ...เกิดอะไรกันขึ้น” เซียวหรูอวี้แกล้งถาม

“เจ้าซ่อนใครเอาไว้ในห้อง” หลิวไป๋จื่อไม่ยอมง่ายๆ

“เจ้ามันไร้มารยาท ขาดการอบรมมาถึงเรือนคนอื่นก็ร้องตะโกนอย่างกับสุนัข หลิวฮูหยินคงจะสั่งสอนเจ้ามาดีจริงๆ นะ” เซียวหรูอวี้มองนางอย่างชิงชัง

“เจ้าว่าข้า วันนี้ข้าต้องรู้ให้ได้ว่าเจ้าซ่อนใครไว้” พูดจบหลิวไป๋จื่อและเสี่ยวห่านสะบัดตูดเข้าไปในห้องอย่างถือวิสาสะ สามนายบ่าวมองสตรีน่าชังผู้นี้อย่างเอือมระอา

“เป็นไปได้อย่างไร ไม่มีใคร” สายตาของหลิวไป๋จื่อมองไปที่เตียงกลับว่างเปล่า และอีกเตียงหนึ่งก็มีแต่เซียวหรูเหยียนนอนหลับอย่างสบาย

“ค้นให้ทั่ว” หลิวไป๋จื่อสั่งเสี่ยวห่าน

“ข้าบอกเจ้าแล้วไม่มีใคร” เซียวหรูอวี้เดินเข้ามาพร้อมสาวใช้กับแม่นมกุ้ย

“พอไม่ต้องค้น กลับเรือน” หลิวไป๋จื่อพูดอย่างโมโหแล้วเดินออกจากเรือนพร้อมเสี่ยวห่าน เสี่ยวลู่รีบปิดประตูทันที

“เกือบไปแล้ว”

“รีบเอาตัวเขาออกมาเร็ว” พวกนางสองคนมองไปที่นอกหน้าต่าง

“หายไปแล้ว” เซียวหรูอวี้พูดขึ้น

“เขาหายไปได้อย่างไรเจ้าคะ” เสี่ยวลู่ถามผู้เป็นนาย แม่นมกุ้ยมองเสี่ยวลู่กับคุณหนูอย่างงงๆ

“อะไรหายเจ้าคะ” แม่นมกุ้ยเอ่ยขึ้น

“บุรุษผู้นั่นไงเล่า” เซียวหรูอวี้บอกแม่นมกุ้ย

บนหลังคา เขามองทั้งสามคนที่ช่วยเหลือเขา สตรีนางนี้คงจะเป็นคุณหนูผู้ตกยากแน่ถึงได้มาอยู่ที่หมู่บ้านแร้นแค้นถูกคนอื่นรังแก เขารู้สึกตัวตอนที่พวกนางสองคนนำร่างเขาไปที่นอกหน้าต่าง รอดูว่าพวกนางจะฆ่าเขาหรืออย่างไร ที่ไหนได้พวกนางนำเขาไปซ่อนเพื่อไม่ให้สตรีปากร้ายนั้นเจอเขา

พรึ่บ! ชั่วพริบตาเดียวเขาก็ปรากฏต่อหน้าคนทั้งสามคน

เซียวหรูอวี้อ้าปากค้าง เสี่ยวลู่และแม่นมกุ้ยต่างตกใจยิ่งกว่าเห็นผี

“ขอบคุณแม่นางทั้งสามที่ช่วยข้าไว้” โอวหยางหลิงหลงมองสาวน้อยตรงหน้า นางช่างเป็นสตรีที่งดงามเหลือเกินขนาดสวมอาภรณ์ธรรมดามิได้หรูหรามาก แต่ก็ยังมิปิดบังความงามของนาง

“ท่านหายดีแล้ว” เซียวหรูอวี้เอ่ยถามบุรุษตรงหน้า

“ข้าหายดีแล้ว ไม่ขอปิดบังชื่อเสียงเรียงนามแล้วกัน ข้าโอวหยางหลิงหลงหรือชินอ๋อง หากวันใดแม่นางมีอะไรให้ข้าช่วยเหลือก็ไปที่จวนอ๋องได้ บุญคุณครั้งนี้ข้าตอบแทนแน่ แต่ตอนนี้ข้ามีภาระกิจที่ต้องทำ ขอลาก่อน” ร่างหนาหายไปในชั่วพริบตาเดียว

สมกับคำร่ำลือจริงๆ เทพสงครามหน้าหยก

“เขาไปแล้ว ข้าลืมถามเขา” นางมัวแต่ตะลึงความหล่อเหลา

“บ่าวก็พูดอะไรไม่ออกคุณหนู” เสี่ยวลู่บอก

“ช่างเถอะ พวกเจ้าไปตั้งโต๊ะเถอะข้าหิวแล้ว” นางสั่งแม่นมกุ้ยและเสี่ยวลู่ หญิงสาวนั่งที่เตียงนอน จากนั้นก็สลัดผ้าห่ม

“กริ๊ง!” เสียงอะไรหล่น สายตาของนางมองไปข้างเตียงทันที หญิงสาวหยิบหยกเขียวลายมังกรขึ้นมา เขาลืมแม้กระทั่งหยก นางกำหยกไว้ในมือแล้วยิ้มอย่างอารมณ์ดี วันข้างหน้ามันคงจะมีประโยชน์กับนางเป็นแน่…

สายตาของนางมองไปที่หน้าประตูเรือน หิมะตกโปรยปรายขาวเต็มพื้น ช่างเหน็บหนาวหัวใจเหลือเกิน อีกไม่กี่วันนางจะต้องพาบ่าวหนีออกไปจากสถานที่แห่งนี้ นางจะต้องไปตามหาบิดานาง อยากรู้เหลือเกินที่พึ่งสุดท้ายของนางในชาตินี้จะเป็นอย่างไร ถ้าบิดาเสียชีวิตก็ต้องมีข่าวแต่นี่กับไร้วี่แวว

“คุณหนูข้ามาเอาตะกร้าผ้า” นางมองบุรุษที่มาเยือนเรือนของนาง ต้าซานนี่ ใบหน้าของเขาซีดเซียวและเต็มไปด้วย