ข้ามภพข้ามชาติ มาเป็นชายาอ๋อง

กระป๋องเบียร์ระเนระนาดตามหาดทราย ยามนี้ท้องฟ้ามืดครึ้ม หญิงสาวร่างบางในชุดทำงานกางเกงขายาว เสื้อแขนยาวนั่งก้มหน้าชันเข่า เธอนั่งหมดอาลัยตายอยากนานนับชั่วโมงแล้ว น้ำตาไหลอาบแก้มเป็นสายธาร บ่งบอกว่าเธอคงจะเสียใจมากกับเรื่องที่ได้พบเจอ ความรักที่มีให้ห้าปีมันคงไม่มีความหมาย

รวมทั้งเพื่อนเลวอย่างเจียวเจียวที่ครบกันมานานถึงห้าปีและแฟนหนุ่มหวังเหยียนหัวกล้าหักหลังเธอ วันนี้หลังเลิกงานหญิงสาวเข้าไปในห้องบังเอิญเห็นเพื่อนรักและแฟนหนุ่มบรรเลงเพลงรักที่เตียงหัวใจของเซียวหรูอวี้แหลกสลายทันที ภาพที่พวกเขาสองคนฟัดกันอยู่บนเตียงมันยังติดตาหญิงสาวอยู่

“ทำไม! พวกแกถึงทำกับฉันแบบนี้” มือเรียวงามยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่ม ดวงตาพร่างมัวมองคลื่นทะเลที่กระทบฝั่ง เธอจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรในเมื่อหวังเหยียนหัวทอดทิ้งเธอ

ตลอดเวลาห้าปีเขาสัญญาว่าจะรักและดูแลเธอคนเดียว ชีวิตเธอมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า พออายุสิบแปดปีหญิงสาวก็ออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ทำงานส่งตัวเองเรียนมหาวิทยาลัยและพบกับหวังเหยียนหัว หลังจากนั้นมาทั้งคู่ก็ครบกันจวบจนเรียนจบมีการมีงานทำ

พ่อแม่ของหวังเหยียนหัวชอบเซียวหรูอวี้มากเพราะเห็นเธอเป็นคนขยัน แต่แล้วเขาก็ทำให้เธอผิดหวัง เขาและเพื่อนรักของเธอทำร้ายเธอ ที่แท้เขาทำดีกับเธอมันเป็นเรื่องโกหกหลอกลวง

สองเท้าเปลือยเปล่าเดินย่ำลงทะเลอย่างช้าๆ ความเสียใจทำให้หญิงสาวไม่รู้สึกถึงความเหน็บหนาว เธอค่อยๆ จมลงไป...

ลาก่อน หวังเหยียนหัวและเจียวเจียวขอให้พวกเธอสองคนรักกันอย่างมีความสุข…

“พี่หญิงใหญ่รีบซักผ้าเสียสิท่านมัวทำอะไรอยู่” เซียวเผยหลานโยนผ้าลงในกะละมังอย่างแรง ริมฝีปากแดงที่แต่งแต้มด้วยสีชาดยกยิ้มอย่างมีความสุขที่ได้เห็นเซียวหรูอวี้ซักผ้าให้พวกนางใส่ ใบหน้าของเซียวหรูอวี้เป็นสีแดงเพราะความโกรธ

นางเป็นบุตรสาวฮูหยินใหญ่แห่งจวนสกุลเซียวแต่นางไม่มีอำนาจอะไรเลย เซียวฮูหยินจากไปตั้งห้าปีที่แล้วหลังจากคลอดเซียวหรูเหยียนน้องสาวของเซียวหรูอวี้หรือคุณหนูสี่ ถ้าเซียวฮูหยินอยู่พวกนางสองคนพี่น้องคงไม่ตกระกำลำบากขนาดนี้

“ท่านไม่ต้องมองหน้าข้า” เซียวเผยหลานตวาดใส่เซียวหรูอวี้อย่างแรง เซียวเผยหลานเป็นบุตรสาวเหยาอี๋เหนียงกับท่านแม่ทัพเซียวอี้หรง เซียวเผยหลานเกลียดเซียวหรูอวี้แต่ไหนแต่ไร เซียวหรูอวี้ไม่มีท่าทีจะกลัวน้องเลยแม้แต่น้อย ความแค้นทุกอย่างมันฝังอยู่ในใจเซียวหรูอวี้

นางจะทำอย่างไรดี ห้าปีนางต้องมานั่งซักผ้าให้พวกนางใส่ นางส่งจดหมายไปหาบิดาที่ออกรบอยู่ทางแดนใต้แต่จดหมายกลับไปมิถึงมือบิดา เซียวหรูอวี้ก็ส่งจดหมายไปหาท่านย่าที่อารามชีแต่แล้วก็เงียบหายราวกับว่าจดหมายไปไม่ถึงมือท่านย่า

“พี่หญิงรองอย่าพูดรุนแรงกับพี่หญิงใหญ่สิเจ้าคะ” เซียวรั่วเสวียหรือคุณหนูสามเอ่ยขึ้น เซียวรั่วเสวียเป็นบุตรสาวของเวยอี๋เหนียงกับท่านแม่ทัพเซียวอี้หรง มีนิสัยชอบกลั่นแกล้งเซียวหรูอวี้และเซียวหรูเหยียน

“เจ้าไม่เห็นรึไงพี่หญิงใหญ่ไม่ยอมทำตาม ข้าสั่งนางไม่ซักผ้าเสียที แล้วเมื่อไรจะเสร็จ” เซียวเผยหลานหันไปบอกเซียวรั่วเสวีย

“ข้า-ไม่-ทำ!” เซียวหรูอวี้อดทนมานานแล้ว นางลุกขึ้นแล้วพูดต่อหน้าพวกนางทั้งสองคนเน้นทีละคำ เซียวเผยหลานและเซียวรั่วเสวียแทบไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน พี่ใหญ่ของพวกนางนึกบ้ารึไรถึงไม่ทำตามที่นางสั่ง

“ได้! ในเมื่อพี่หญิงใหญ่ไม่ทำ” เซียวเผยหลานพูดขึ้นแล้วส่งสายตาไปทางสาวใช้ทั้งสองคน สาวใช้รีบจับตัวเซียวหรูอวี้ทันที

“ปล่อย! ปล่อยข้านะ” เซียวหรูอวี้ดิ้นและขัดขืนทันที

เพียะ เพียะ เพียะ

ฝ่ามือเรียวงามของสาวใช้กระทบเข้าไปที่ใบหน้าของเซียวหรูอวี้อย่างแรง เซียวเผยหลานและเซียวรั่วเสวียยืนดูอย่างมีความสุข

“หยุด!” เซียวเผยหลานสั่งสาวใช้ให้หยุดมือ “พี่หญิงใหญ่ จะทำตามคำสั่งข้าหรือไม่”

สายตาที่เซียวหรูอวี้มองเซียวเผยหลายนั้นมีแววเกลียดชังอย่างเปิดเผย

“ไม่!” เซียวหรูอวี้ตอบคำเดียวสั้นๆ

“ตบนางแรงๆ” สิ้นคำเซียวเผยหลาน สาวใช้ก็กระหนำตบหน้าเซียวหรูอวี้อย่างแรง

ในระหว่างนั้นเองฝนห่าใหญ่ได้ตกลงมา สาวใช้ก็ยังตบเซียวหรูอวี้ไม่หยุด เปรี้ยง! อัสนีสายฟ้าฟาดลงมาทำให้สาวใช้ต่างหยุดมือทันที

ร่างของเซียวหรูอวี้ล้มลงกับพื้นท่ามกลางสายฝน

“พี่หญิงรองท่านจะไม่นำนางเข้าเรือนหรือเจ้าคะ” เซียวรั่วเสวียเอ่ยถามในระหว่างที่นางหลบฝนอยู่เรือนซักผ้า มองร่างเซียวหรูอวี้นอนตากฝนเหมือนคนตาย

“นางแค่สลบ” ริมฝีปากแดงเอ่ยขึ้น ตามองร่างบางอย่างกับสุนัขข้างถนน ฝนห่าใหญ่ตกแรงไม่มีท่าทีว่าจะหยุด...

เปลือกตาค่อยๆ ลืมขึ้นมา ทำไมมันช่างเหน็บหนาวขนาดนี้ นี่นางยังมิตายรึ เซียวหรูอวี้จำได้ว่านางเดินลงทะเลอย่างช้าๆ สถานที่นี้เป็นบ้านจีนโบราณแล้วนางมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ฝนห่าใหญ่ก็หยุดตกทันที หญิงสาวมองเสื้อผ้าที่ตนเองสวมใส่นั้นเป็นชุดจีนโบราณผ้าฝ้ายหยาบเหมือนกับสาวใช้สวมใส่กัน

ทำไมหญิงสาวรู้สึกเจ็บที่ใบหน้าเหลือเกิน เซียวหรูอวี้ค่อยๆ ลุกขึ้นสายตานางมองสตรีที่แต่งชุดโบราณเดินเข้ามาหา สตรีทั้งสองคนที่เดินนำหน้าแต่งตัวด้วยชุดสีสันฉูดฉาน บนศีรษะของพวกนางทั้งสองคนปักปิ่นอันล้ำค่าบ่งบอกถึงฐานะ ส่วนสตรีที่เดินตามหลังพวกนางสวมชุดแบบเซียวหรูอวี้แสดงว่าต้องเป็นสาวใช้

“พี่หญิงใหญ่ฟื้นแล้วหรือ” ริมฝีปากแดงเอ่ยถามขึ้น อะไรนะสตรีปากแดงเรียกนางว่าพี่หญิงใหญ่ อย่าบอกนะว่านางย้อนเวลามาจริงๆ เซียวหรูอวี้งงเป็นไก่ตาแตก

“ดูท่าพี่หญิงใหญ่คงจะโดนตบจนสมองฝ่อไปเสียแล้ว” เซียวรั่วเสวียเอ่ยขึ้นมาทันที

“เด็กๆ ตบนางต่อ” เซียวเผยหลานเอ่ยขึ้น สาวใช้ทั้งสองนางรีบจับตัวเซียวหรูอวี้ทันที อะไรกันรังแกเกินไปแล้วนะ รู้จักหรูอวี้น้อยไปแล้ว หญิงสาวสะบัดสาวใช้ทั้งสองคนออกแล้วถีบจนกระเด็นไปคนละทิศคนละทาง

“เข้ามา ถ้าพวกเจ้ามิอยากตาย” ชาติก่อนนางอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าต้องปากกัดตีนถีบสู้กับเด็กเหลือขอพวกนั้น นางก็มิให้ใครรังแกนางง่ายเช่นกัน เซียวหรูอวี้ตั้งท่ารับมือ

เซียวเผยหลานและเซียวรั่วเสวียตกใจกับภาพที่เห็นมองสาวใช้กระเด็นคนละทิศคนละทาง เซียวหรูอวี้มองสตรีสองนาง ข้ามเวลามามิทันไรก็สั่งให้คนรังแกนางเสียแล้ว แบบนี้ต้องสั่งสอนเสียหน่อย

“พี่หญิงใหญ่จะทำอะไร” เซียวเผยหลานตกใจกลัวจนหน้าซีด

“ทำอะไรน่ะหรือ เจ้าเป็นคนสั่งให้พวกนางตบข้า ข้าจะสนองคืนเจ้าเอง” เซียวหรูอวี้กระชากศีรษะเซียวเผยหลาน

“กรี๊ด! ช่วยด้วย ช่วยด้วย” เซียวเผยหลานร้องอย่างเจ็บปวด เซียวหรูอวี้จิกผมเซียวเผยหลานจนมิเป็นทรง ศีรษะที่ประดับด้วยปิ่นงดงามยุ่งเหยิง ปิ่นงามร่วงหล่นลงกับพื้น เซียวรั่วเสวียตกใจจนทำอะไรมิถูก

ตุบ! ร่างงามถูกถีบไปกระแทกกับกะละมังซักผ้า

“เจ้า!” เซียวหรูอวี้ชี้หน้าเซียวรั่วเสวีย

“พี่หญิงใหญ่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับข้า เป็นพี่หญิงรองต่างหากที่กลั่นแกล้งท่าน” เมื่อกี้เซียวรั่วเสวียยังพูดจาถากถางนางจะปล่อยไปมิได้

“กรี๊ด! ช่วยด้วย” เซียวรั่วเสวียตกใจเป็นอย่างยิ่ง นางมิเคยเห็นพี่หญิงใหญ่เป็นเยี่ยงนี้มาก่อน มวยผมที่สวยงามราวกับเทพเซียนได้พังลงในพริบตา เซียวหรูอวี้กระชากผมเซียวรั่วเสวียอย่างแรง หญิงสาวมิรู้ว่านางได้เข้ามาอยู่ในร่างใคร แต่ใครคิดรังแกนางก่อนนางก็จะสนองคืนแบบนี้ล่ะ

ตุบ! ร่างงามไปกระแทกกะละมังซักผ้าอีกอัน

“พวกเจ้ามีใครคิดจะทำร้ายข้าอีกหรือไม่” เซียวหรูอวี้ชี้ไปที่พวกนางทีละคน

“เซียวหรูอวี้!” หญิงสาวหันไปมองผู้มาเยือนพบสตรีวัยสามสิบปียืนมองหน้านางด้วยดวงตาที่แดงก่ำแถมยังเรียกชื่อนางอีกเสียด้วย…

ภายในห้องเก็บฟืนหลังจากที่ถูกตัดสินโทษแล้ว เหยาอี๋เหนียงลงโทษเซียวหรูอวี้ขังไว้ในห้องเก็บฟืน สายตานางมองสตรีวัยกลางคนและสาวใช้ที่นั่งข้างๆ หญิงสาว ยังมีเด็กน้อยที่แสนน่ารักอีกคนคือเซียวหรูเหยียนเด็กน้อยวัยห้าขวบเป็นน้องสาวเจ้าของร่างเดิม ความทรงจำเจ้าของร่างเดิมไหลเข้าสู่สมองของนางหมดทุกอย่าง

ชีวิตของเซียวหรูอวี้ช่างอาภัพเหลือเกิน มารดาตายไปเมื่อห้าปีที่แล้ว บิดาออกรบยังมิกลับมา ท่านย่าเสียใจมากที่มารดาคลอดบุตรแล้วเสียชีวิตจึงไปปฏิบัติธรรมที่อารามชียังมิกลับมาเช่นกัน จึงเป็นเหตุให้เซียวหรูอวี้และเซียวหรูเหยียนโดนกลั่นแกล้งเป็นประจำ

เซียวหรูอวี้นั่งชันเข่าน้ำตาไหลอาบแก้ม สงสารเจ้าของร่างเดิมที่ทุกข์ทรมาน นางจะต้องแก้แค้นให้เจ้าของร่างเดิมให้ได้

“คุณหนูใหญ่” เสี่ยวลู่มองใบหน้าที่งดงามช้ำไปด้วยรอยมือ อดสงสารคุณหนูใหญ่มิได้ เวรกรรมแท้ๆ สายตาที่เสี่ยวลู่มองมาที่นางมีแต่ความสงสารและเห็นอกเห็นใจ

“ข้ามิเป็นไร ตลอดเวลาที่ผ่านมาพวกนางรังแกพวกเรา วันนี้ข้าแค่สั่งสอนพวกนาง” เซียวหรูอวี้พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“แล้วพวกเราจะทำอย่างไรดีเจ้าคะ” แม่นมกุ้ยเอ่ยถามอย่างกังวลใจ

“พวกเจ้ามิต้องกลัว พวกนางมิกล้าฆ่าเราหรอก”

“พี่หญิงใหญ่” เซียวหรูเหยียนกอดพี่สาวทันที เซียวหรูอวี้กอดเด็กหญิงตัวน้อยราวกับลูกของนางเอง “พวกเจ้าไม่ต้องกลัว”

เสี่ยวลู่และแม่นมกุ้ยกอดหญิงสาวทันที ทั้งสี่คนกอดกันกลม

โครม! เสียงถีบประตูอย่างแรง ทำให้ทั้งสี่คนสะดุ้งตื่นทันทีพวกนางทั้งสี่นอนอยู่ห้องเก็บฟืนอย่างเหน็บหนาวจนตัวสั่น

“เหยาอี๋เหนียงให้คุณหนูไปอยู่ที่หมู่บ้านชนบทเพื่อขัดเกลานิสัยเจ้าค่ะ” สาวใช้นางหนึ่งเอ่ยขึ้น แม่นมกุ้ยและเสี่ยวลู่มีสีหน้าตกใจเป็นอย่างมาก หมู่บ้านชนบทมีแต่พวกป่าเถื่อน นี่เหยาอี๋เหนียงรังแกคุณหนูพวกนางเกินไปแล้วนะ

“พวกเจ้ามิต้องตกใจ ทุกคนก็จะได้ไปกับคุณหนูใหญ่ด้วย” สาวใช้เอ่ยขึ้นมุมปากจะยิ้มก็มิยิ้ม

ตลอดชีวิตของเซียวหรูอวี้ผ่านความลำบากมาก็มาก หญิงสาวจะต้องกลัวอะไรอีกเล่า อยู่สถานเลี้ยงเด็กเคยทำทุกอย่าง แค่มามีชีวิตที่โลกอดีตแค่นี้มิตายหรอก

“แล้วอย่างไร” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยออกไปจนคนฟังแทบขนลุก ปกติคุณหนูใหญ่หวาดกลัวจะตาย แค่ออกจากจวนก็ยังมิกล้า

“เหยาอี๋เหนียงให้คุณหนูใหญ่รีบเก็บของออกเดินทางยามซื่อเจ้าค่ะ” สาวใช้เอ่ยขึ้น…

ภายในรถม้าที่โกโรโกโสพวกนางทั้งสี่คนนั่งเบียดกันแทบจะหายใจมิออก ตลอดระยะเวลาของการเดินช่างไม่ราบเรียบจริงๆ รถม้าตกหลุมตั้งหลายครั้งจนศีรษะพวกนางโขกผนัง

“คุณหนูพวกเราจะใช้ชีวิตอย่างไรเจ้าคะ” เสี่ยวลู่กังวลเมื่อไปถึงหมู่บ้านชนบท กลัวว่าพวกนางจะลำบากมากว่าเดิม อยู่ที่จวนท่านแม่ทัพก็ยังพอมีอาหารให้กิน แต่อยู่หมู่บ้านนั้นคงต้องอดอยากปากแห้งเป็นแน่

“พวกเจ้าอย่ากลัวไปเลย” นางบอกทั้งสาวใช้และแม่นมกุ้ย นางไม่มีทางอยู่หมู่บ้านชนบทไปตลอดชีวิตหรอก มันต้องมีสักวันที่นางจะไปหาบิดาแท้ๆ ของเซียวหรูอวี้ เซียวหรูเหยียนรู้สึกอบอุ่นหัวใจเหลือเกินที่มีพี่สาวที่ไม่ทอดทิ้งไปไหน

พวกนางมาถึงหมู่บ้านชนบทก็พลบค่ำแล้ว หมู่บ้านแห่งนี้อยู่ไกลจากตัวเมืองหลายร้อยลี้ ใช้เวลาเดินทางแบบไม่หยุดไม่หย่อนจริงๆ กว่าจะมาถึง พวกนางทั้งสี่คนลงจากรถม้า สายตาของเซียวหรูอวี้มองเรือนที่หลังใหญ่ตรงหน้า

“พวกเจ้ามาถึงแล้ว” ชายวัยกลางคนสวมชุดผ้าฝ้ายธรรมดาสีน้ำเงิน สายตามองพวกนางสี่คนเหมือนตัวน่ารังเกียจ