3

เซียวหรูอวี้ไม่ยอมปล่อยแต่กลับถกแขนเสื้อของเสี่ยวห่านขึ้นแล้วเห็นถุงผ้าเล็ก เซียวหรูอวี้หยิบมันมาแล้วชูขึ้น จากนั้นก็ผลักเสี่ยวห่านล้มลง

“นี่อะไร!” นางชูถุงผ้านั้นขึ้นต่อหน้าทุกคน

“เอ่อ… ข้าจะรู้ได้อย่างไรมิใช่ของข้า” หลิวไป๋จื่อบอกนาง

“ฮึ มิใช่ของเจ้า?” เซียวหรูอวี้มิใช่คนโง่ นางดูออก...ข้างในต้องเป็นผงถ่านอย่างแน่นอนที่หลิวไป๋จื่อคิดจะแกล้งนาง เช่นนั้นนางก็จะเอาคืน ทันใดนั้นผงถ่านก็ถูกสาดใส่ใบหน้างามๆ ของหลิวไป๋จื่อทันที

“กรี๊ด!” เสียงกรีดร้องของนางดังไปทั่วเรือน

แม่นมกุ้ยและเสี่ยวลู่ไม่คิดว่าคุณหนูของพวกนางจะเอาคืนด้วยวิธีนี้ ช่างสาแก่ใจพวกนางเหลือเกิน ส่วนเสี่ยวห่านก็ตกใจรีบลุกขึ้นไปดูคุณหนูของตน

“หน้าข้า เจ้า…เซียวหรูอวี้” บัดนี้ใบหน้าของคุณหนูหลิวดำปี๋ ทำให้พวกนางแต่ละคนอดขำกันมิได้ นี่ละนะ เขาเรียกว่ากรรมตามสนอง

“เกิดอะไรขึ้น” หลิวตงอี้เดินเข้ามา เขามองไปที่ใบหน้างามของน้องสาวดำปี๋ก็อดหัวเราะมิได้

“ท่านพี่หัวเราะข้า!” หลิวไป๋จื่อว่าพี่ชาย

“หน้าเจ้าไปโดนอะไร” เขาถามน้องสาวแต่สายตากลับมองไปทางสตรีร่างบางอย่างเซียวหรูอวี้

“คุณหนูเซียวทำข้า” นางฟ้องพี่ชาย

“เจ้าต่างหากเล่นไม่ซื่อกับผ้าที่พวกข้าปัก เจ้านำผงถ่านมาโรยใส่ผ้าแล้วยังกล่าวหาข้า ข้าผิดด้วยหรือที่จะเอาคืน” นางบอกเหตุผลให้หลิวตงอี้ ชายหนุ่มรู้แล้วหันไปมองหน้าน้องสาวทันที

“ข้าว่าแล้วเจ้าต้องก่อเรื่อง” หลิวตงอี้ดุน้องสาว

“ท่านพี่!” หลิวไป๋จื่อขึ้นเสียงใส่พี่ชาย แล้วเดินออกจากห้องไปโดยมีเสี่ยวห่านเดินตามหลังไปติดๆ

“เอาละ ข้าขอโทษแทนน้องสาวด้วยนะ เงินค่าผ้าช่วงเย็นข้าจะนำมาให้คุณหนูเซียว” ชายหนุ่มบอกสตรีในดวงใจ

“รบกวนเจ้าแล้ว”

เขายิ้มให้นางแล้วยกตะกร้าผ้าออกไป ในใจอดด่าทอน้องสาวตัวแสบที่ขยันหาเรื่องมิได้

“คุณหนู บ่าวไม่คิดว่าหลิวไป๋จื่อจะกัดเรามิย่อมปล่อย” เสี่ยวลู่มองผู้เป็นนายด้วยความสงสาร

“ข้าไม่เป็นไร นางจะแกล้งข้า ข้าก็มีวิธีรับมือ” หญิงสาวบอกสาวใช้ ข้ามภพข้ามชาติมาแทนที่จะสบายที่ไหนได้ทุกข์ยากกว่าเดิม

“คุณหนูของบ่าวเก่งจริงๆ เจ้าค่ะที่สาดผงถ่านใส่นาง” แม่นมกุ้ยที่อุ้มเซียวหรูเหยียนไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไรเอ่ยชมคุณหนู

“ข้าถือว่าใครดีมาก็ดีด้วย ใครร้ายมาก็ร้ายตอบ ข้าหิวข้าวตั้งโต๊ะอาหารได้แล้ว” นางบอกเสี่ยวลู่

“เจ้าค่ะ” เสี่ยวลู่รับคำ...

ลมเหมันต์พัดเข้ามากระทบใบหน้างามของหญิงสาวที่นั่งข้างลำธาร เซียวหรูอวี้กำลังซักผ้า นางอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้จวนจะสองเดือนแล้ว ชีวิตที่นี่ในแต่ละวันไม่ต่างจากคนรับใช้จริงๆ บางวันปักผ้าเช็ดหน้า บางวันต้องซักผ้าทั้งที่นางเป็นคุณหนูแห่งจวนแม่ทัพแท้ๆ หญิงสาวคิดในใจว่าจะต้องหาทางออกไปจากหมู่บ้านแห่งนี้ให้จงได้

“คุณหนูให้ข้าช่วยไหมขอรับ” ต้าซานชายหนุ่มที่ตัดฟืนประจำหมู่บ้านเอ่ยขึ้น ต้าซานชอบเซียวหรูอวี้ตั้งแต่นางไปส่งผ้าที่เรือนใหญ่ของนายท่านหลิว ตอนนั้นเขาเพิ่งกลับมาจากป่าแล้วบังเอิญเห็นนางเดินผ่านเป็นความรู้สึกว่าคุณหนูเซียวผู้นี้คือรักแรกของเขา หลังจากนั้นต้าซานก็มาเกาะแกะหญิงสาวตลอด จนเซียวหรูอวี้ชักจะรำคาญเจ้าหนุ่มหน้าเหม็นคนนี้

“ไม่ต้องข้าทำเองได้” หญิงสาวบอกด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“แต่ว่าข้าอยากจะช่วยคุณหนู” ต้าซานผู้หน้าด้านไม่ยอมแพ้

“ข้าบอกแล้วไงว่าไม่ต้อง” เซียวหรูอวี้หันไปตะคอกใส่ต้าซานอย่างแรง

เขาไม่คิดว่าคุณหนูผู้ตกยากผู้นี้จะหยิ่งและถือตัว ปฏิเสธน้ำใจของเขา เขาไม่ดีตรงไหน เขาออกจะหล่อที่สุดในหมู่บ้าน

“คุณหนูข้าจะบอกให้นะ ท่านมาอยู่หมู่บ้านนี้จะสองเดือนแล้ว ท่านยังคิดจะกลับไปที่จวนแม่ทัพอยู่หรือ มิสู้ท่านหาบุรุษสักคนแต่งออกเรือนด้วยแล้วใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ดีกว่า เพราะว่ายังไงชาตินี้ทั้งชาติท่านก็ไม่มีวันได้ไปจากหมู่บ้านแห่งนี้” ต้าซานพูด ร่างบางหันมามองหน้าเขา

สายตาที่เซียวหรูอวี้มองบ่งบอกว่ารังเกียจบุรุษผู้หยาบช้าคนนี้เสียเหลือเกิน นางจะอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้แล้วอย่างไร รู้ได้อย่างไรว่านางจะออกไปจากหมู่บ้านแห่งนี้ไม่ได้

“แล้วเจ้าจะมายุ่งอะไรกับข้าด้วย” น้ำเสียงเรียบที่แฝงไปด้วยพลังแห่งความโกรธชัง

“ท่านมันโง่เสียจริงที่ไม่รู้ว่าข้าคิดอะไรกับท่าน”

หญิงสาวลุกขึ้น นางซักผ้าเสร็จพอดี บุรุษผู้นี้ช่างไม่รู้เสียจริงฐานะของมันและนางต่างกันฟ้ากับเหวจะแต่งกันได้อย่างไร ทำไมนางจะไม่รู้ในสมองสุนัขของต้าซานคิดอะไรกับนาง

“ต้าซาน...ถึงแม้ว่าข้าจะเป็นคุณหนูผู้ตกยาก แต่เจ้าอย่าลืมสิว่าข้ายังมีบิดาที่เป็นถึงท่านแม่ทัพแห่งแว่นแคว้น ข้าจะออกเรือนโดยมิบอกมิกล่าวบิดาได้อย่างไร” พูดจบนางก็ถือตะกร้าออกไป ทิ้งให้ต้าซานยืนมองแผ่นหลังที่งดงามค่อยๆ เดินจากไปช้าๆ

หลายวันผ่านไปเซียวหรูอวี้ไม่ไปซักผ้าที่ลำธารอีก ให้สาวใช้เสี่ยวลู่ไปแทน ต้าซานที่คอยดักนางก็ผิดหวัง เขาจะทำอย่างไรให้ได้นางมาครอบครอง เสี่ยวลู่มองแผ่นหลังต้าซานค่อยๆ เดินจากไป

เป็นอย่างที่คุณหนูของนางพูดจริงๆ เจ้าต้าซานกัดมิยอมปล่อยขืนให้คุณหนูมาซักผ้าที่ลำธารบ่อยๆ ป่านนี้คงจะเสร็จต้าซานคนเถื่อนเป็นแน่ เสี่ยวลู่คิดในใจ นางจึงยกตะกร้าผ้าที่ซักเสร็จแล้วเดินกลับไป แต่แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับหญิงชายคู่หนึ่งคุยกันที่ใต้พุ่มไม้

นั่นมันหลิวไป๋จื่อกับต้าซานนี่ สองคนนี้ต้องมีแผนชั่วแน่ๆ เสี่ยวลู่คิดในใจ นางแอบฟังสองคนนั้นคุยกันจนกระจ่างรีบกลับไปที่เรือนบอกคุณหนูทันที

“ที่เจ้าได้ยินทั้งหมดเป็นความจริงหรือ” เซียวหรูอวี้นั่งอยู่บนเก้าอี้ภายในเรือน ค่อยๆ ยกน้ำชาขึ้นมาจิบ สายตาเกิดประกายแห่งความโกรธแค้น นึกไม่ถึงว่าหลิวไป๋จื่ออยากจะให้นางอับอายตกเป็นเมียของต้าซานผู้หน้าด้านคนนั้น นางจะสนองให้พวกมันทั้งสองคนเอง

“จริงเจ้าค่ะ พวกเราจะทำอย่างไรกันดีเจ้าคะ” เสี่ยวลู่กังวลใจเหลือเกิน อีกไม่กี่วันจะถึงวันคล้ายวันเกิดของหัวหน้าหมู่บ้านแล้ว

“เจ้าไม่ต้องกลัว อยู่เฉยๆ อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่น หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง” ข้าจะให้พวกเจ้าทั้งสองคนเป็นผัวเมียกันจริงๆ เอง นางว่าอยู่แล้วเชียวสองเดือนที่ผ่านมาหลังจากหลิวไป๋จื่อโดนถ่านสาดเข้าให้วันนั้น หลิวไป๋จื่อต้องหาทางมาแก้แค้นเซียวหรูอวี้แน่ คนอย่างหลิวไป๋จื่อหรือจะปล่อยให้คนอื่นมีความสุขได้นาน

“ท่านพี่” เซียวหรูเหยียนนอนเพิ่งตื่นเดินมาหาพี่สาว

“เด็กน้อยเจ้าตื่นแล้ว” เซียวหรูอวี้อุ้มน้องสาวมานั่งที่ตักแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่ แม่นมกุ้ยและเสี่ยวลู่มองพี่สาวน้องสาวรักกันดีพวกนางก็มีความสุขแล้วถึงแม้สถานการณ์ตอนนี้จะไม่ค่อยดีนัก

เซียวหรูอวี้คิดว่านางจะต้องปกป้องน้องสาวตัวน้อย เสี่ยวลู่และแม่นมกุ้ยให้ปลอดภัย ใครกล้าแตะต้องคนของนางพวกมันจะไม่ตายดี…

แสงตะวันลับขอบฟ้า ราตรีที่มืดมิดมาเยือน หมู่บ้านแห่งนี้สว่างไสวด้วยกองไฟ ทุกคนกำลังสนุก ดนตรีก็บรรเลงไพเราะเสนาะหู รอบกองไฟมีทั้งบุรุษและสตรีเต้นรอบกองไฟ วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของหัวหน้าหมู่บ้าน หลิวหลิงกงอายุครบสี่สิบห้าปี ชาวบ้านต่างอวยพรให้เขา หลิวหลิงกงนั่งอยู่บนแท่นไม้มองชาวบ้านเต้นรำอย่างสนุกสนาน

ส่วนหลิวฮูหยินต่างมองหาเหยื่อของงานนี้ นางส่งสายตาไปให้บุตรสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ บ่งบอกว่าให้เริ่มแผนการได้ ด้านเซียวหรูอวี้บอกสาวใช้ให้ออกไปทันที สายตานางมองสองแม่ลูกที่นั่งห่างจากนางไม่ไกลนัก พวกมันคงจะเริ่มแผนแล้วสินะ

“คุณหนูเซียว คุณหนูหลิวให้นำสุราดอกกุ้ยมาให้ท่านดื่ม” สุราดอกกุ้ยเป็นสุราที่หมักอย่างดี หญิงสาวมองกาสุรา

“เจ้าเอาวางไว้เถอะ” นางบอกเสี่ยวห่าน ในสายตาเสี่ยวห่านคุณหนูเซียวเป็นคนที่น่าหวาดกลัวที่สุด