บทที่ 9 ครอบครัว(ไม่)สุขสันต์ (4)

“ท่านแม่ เรียกพบข้าหรือเจ้าคะ”

เจินซือจี๋ ย่อตัวทำความเคารพผู้เป็นมารดา ก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้าง ๆ

“ข้าได้ยินทุกอย่างหมดแล้ว เรื่องมันเป็นมายังไง”

คุณหนูใหญ่จวนสกุลเจินถึงกับตกใจ เมื่อได้ยินน้ำเสียงเย็นเยียบของผู้เป็นมารดา เธอไม่กล้าพูดกลัวว่ามารดาจะตำหนิ ได้แต่นั่งเงียบมองถ้วยชาในมือเท่านั้น

“หากเจ้าไม่พูดแล้วเรื่องไปถึงหูท่านพ่อของเจ้า แม้แต่ข้าก็ช่วยเจ้าไม่ได้นะ”

ท่าทีนิ่งเฉยของมารดา ทำเอาเจินซือจี๋อดหวั่นใจไม่ได้ แต่เธอก็ตัดสินใจพูดออกไป เพราะอย่างน้อยท่านแม่คงช่วยอะไรเธอได้บ้าง

หลังจากได้รับฟังเรื่องราวจากเจินซือจี๋บุตรสาวคนโตของตนเรียบร้อยแล้วนั้น ท่าทีของฮูหยินใหญ่จวนสกุลเจินก็เริ่มเปลี่ยนไปกลายเป็นกลัดกลุ้มเข้ามาแทน

“ข้าเคยบอกเจ้าแล้วใช่ไหม หากจะทำอะไรก็อย่าให้คนจับได้”

“ข้าน้อยผิดไปแล้วเจ้าค่ะท่านแม่ ท่านแม่ได้โปรดช่วยซือจี๋ด้วย”

เจินซือจี๋ทรุดตัวลงนั่งคุกเข่ากับพื้น เรียกร้องความเห็นใจจากมารดาของตน เพราะรู้ดีว่าท่านแม่ของตนนั้นยังไงก็ต้องใจอ่อนช่วยลูกในไส้อย่างเธอแน่นอน

“เอาล่ะ ลุกขึ้นเถิด เดี๋ยวเรื่องซิ่วอิงแม่จัดการเอง”

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านแม่”

หญิงสาวปาดน้ำตาออกจากใบหน้า ก่อนจะขอตัวกลับเรือน ด้วยความโล่งใจ ไม่มีอะไรที่มารดาของเธอทำไม่ได้ เจินซิ่วอิงคิดจะมาขู่ข้ารึ ฝันไปเถอะ ใบหน้าที่ตอนแรกฉายแววกังวลตอนนี้เปลี่ยนเป็นใบหน้าที่เรียบนิ่งยากจะเข้าใจ