บทที่ 8 ครอบครัว(ไม่)สุขสันต์ (3)

“พี่หญิงใหญ่ มีอะไรจะคุยกับข้าหรือเจ้าคะ”

คนที่ได้ชื่อว่าน้องรอง ถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อม แต่สายตากลับตรงกันข้าม ช่างยั่วโทสะของคนถูกถามได้เป็นอย่างดี

“เจ้า ได้กลับสกุลอี้บ้างหรือไม่”

เจินซือจี๋ถามอีกคนด้วยน้ำเสียงข่มในที แต่มีหรือที่เจินซิ่วอิงจะไม่สังเกตเห็นความวิตกกังวลที่พาดผ่านในสีหน้าที่พยายามจะปั้นให้มันเรียบนิ่งของคนตรงหน้า แม้ว่าชั่วพริบตาแต่เธอก็เห็นมัน

“ไม่เจ้าค่ะ อีกอย่างข้าคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของข้า ซิ่วอิงขอตัว”

หญิงสาวย่อให้อีกคนก่อนจะหมุนกายแยกออกมา แต่ก็หยุดเท้าก่อนจะหันไปพูดอีกครั้งด้วยคำพูดแสนมีน้ำใจแต่กลับทำเอาคนที่ได้ยินถึงกับหัวใจหล่นไปถึงตาตุ่ม

“อ้อ แล้วก็ท่านพี่ทำอะไรไว้ ถ้าจะให้ข้าเป็นธุระแจ้งท่านพ่อให้ก็ได้นะเจ้าคะ ข้ายินดี เพื่อพี่หญิงใหญ่ซิ่วอิงเต็มใจ”

เจินซิ่วอิงส่งยิ้มน้อย ๆ ให้คนฟังที่หน้าซีดเผือดจนแทบไร้สีเลือดด้วยความตกใจ ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นเย็นชาทันทีที่พ้นโค้ง

อีกด้านหนึ่งของสวนฮูหยินใหญ่ จวนสกุลเจิน จี้ซิ่นเจี้ยน ได้ยินทุกถ้อยคำที่หญิงสาวทั้งสองคนคุยกัน เดิมทีนางตั้งใจจะไปนั่งสมาธิที่ห้องพระ แต่ตอนนี้จิตใจไม่สงบอีกแล้วหลังจากเห็นท่าทีของลูกสาวคนโต

“เจ้าไปเรียกคุณหนูใหญ่มาพบข้าที่ห้องดื่มชา”

“เจ้าค่ะ”

ฮูหยินใหญ่จวนสกุลเจินใบหน้าเคร่งเครียด สายตามีแวววิตกชัดเจน หมุนตัวเดินกลับเรือนหลานฮ่วยทันที