บทที่ 7 ครอบครัว(ไม่)สุขสันต์ (2)

หิมะหยุดตกแล้ว ช่วงบ่ายในยามเว่ย เริ่มมีแสงแดดอ่อน ๆ สาดส่องลอดมาจากกลุ่มเมฆ เจินซิ่วอิงชวนฉุนอวี๋ไปนั่งวาดภาพที่สวนกลางบ้าน เพราะที่นั่นมีต้นดอกเหมยกำลังบานสะพรั่งสู้กับอากาศอันหนาวเหน็บอยู่ต้นหนึ่ง

ร่างบางของเจินซิ่วอิงในชุดสีฟ้าอ่อน มีเสื้อคลุมกันหนาวสีเดียวกัน ยืนวาดภาพต้นดอกเหมยด้วยสีน้ำอยู่ที่ศาลาฉางเยว่ในสวนกลางบ้าน

“พี่หญิงใหญ่เจ้าคะ ที่วันนี้หิมะตกก็คงเป็นเพราะมีบางคนไม่ออกจากจวน”

“นั่นสิ”

เสียงพูดคุยกันลอยเข้ามากระทบโสตประสาทของเจินซิ่วอิงที่ลงสีดอกเหมยดอกสุดท้ายบนผืนผ้าเรียบร้อยพอดี หญิงสาววางพู่กันลง ก่อนจะส่งภาพให้ฉุนอวี๋ที่ยืนอยู่อีกด้านให้เอาไปเก็บ

เจินซิ่วอิงเปลี่ยนสีหน้าจากรื่นรมย์ให้เป็นสีหน้าเย็นชาเพียงชั่วพริบตา ก่อนจะให้ไปแย้มยิ้มให้อีกสองคนอย่างที่ดูก็รู้ว่าแสร้งทำ

“พี่หญิงใหญ่”

คุณหนูรองทำความเคารพพี่หญิงใหญ่ ก่อนจะหันไปมองคุณหนูสามที่ยืนข้าง ๆ กันด้วยสายตามีคำถาม

“น้องสาม ไม่คิดจะทำความเคารพพี่หน่อยหรือ เอ้ะ หรือว่าน้องสามจะลืมคำสอนของท่านพ่อไปเสียแล้ว หึ”

เจินซิ่วอิงพูดด้วยน้ำเสียงยียวน สายตาก็มีแต่ความท้าทาย การได้กวนอารมณ์ของสองพี่น้องตรงหน้านี้ เป็นอะไรที่สนุกยิ่งนัก

“นี่เจ้า”

คุณหนูสาม เจินจิวเซียน ถลาจะพุ่งเข้ามาหาคนพูดอย่างเอาเรื่องแต่ก็โดนรั้งไว้ด้วยสายตาของคนข้างตัว

“น้องสามกลับไปก่อน พี่มีเรื่องจะคุยกับน้องรอง”

“เจ้าค่ะ เชอะ”

เจินจิวเซียน ขัดพี่สาวของตนไม่ได้ จึงเดินสะบัดหน้าออกไปอย่างขัดใจ