ข้าจะเป็นฮูหยินที่แสนดีของท่าน

ณ เมืองไคเฟิง

ฤดูหนาวมาเยือนอีกครั้ง ท่ามกลางอากาศที่เย็นเยียบ ผู้คนต่างหลบลี้อากาศอันแสนหนาวเหน็บอยู่ในบ้านอันแสนอบอุ่นของตน

“คุณหนูรองสกุลเจินมาอีกแล้ว”

“อากาศหนาวขนาดไหน นางก็ยังเที่ยวได้ ข้านับถือนางจริง ๆ”

“เจ้าอย่าเอ็ดไป เดี๋ยวนางได้ยินเข้า”

“งั้นเรื่องที่นางทุบตีบ่าวในเรือนก็เป็นเรื่องจริงน่ะสิ”

เสียงคนซุบซิบนินทาดังเข้าหูเป็นระยะ นับตั้งแต่ที่เจินซิ่วอิง คุณหนูรองสกุลเจิน ก้าวเท้าลงจากรถม้าเข้ามาในหอช่างเป้ย โรงน้ำชาอันมีชื่อใจกลางเมืองไคเฟิง

หญิงสาวหน้าตาหวาน ในชุดฮั่นฝูสีแดงภายใต้เสื้อคลุมขนจิ้งจอกขาว ช่วยขับให้ผิวขาวของนางโดดเด่นกว่าผู้ใด เครื่องประดับแม้จะน้อยชิ้นแต่มองปราดเดียวก็รู้ว่าราคาคงจะแสนแพง ท่าท่างของนางดูเย็นชา ไม่สนใจใคร

ใครบ้างในเมืองไคเฟิงจะไม่รู้จักคุณหนูรองแห่งจวนสกุลเจิน เจินซิ่วอิง ด้วยชื่อเสียงกระฉ่อนไปทั่วเมืองว่าเป็นหญิงเสเพล มืดค่ำไม่เคยอยู่กับเรือน ออกมาเที่ยวหอช่างเป้ย โรงน้ำชาแห่งนี้เป็นประจำ

เกามี่ถงผู้จัดการหอช่างเป้ยออกมาต้อนรับ เจินซิ่วอิง ด้วยตัวเอง เพียงเท่านี้ก็เป็นที่ประจักษ์แล้วว่านางคงเป็นแขกขาประจำเงินหนาของโรงน้ำชาแห่งนี้