บทที่ 5 บทนำ (5)

“คุณหนูขอรับ”

เกามี่ถงยื่นม้วนกระดาษบางอย่างให้กับเจินซิ่วอิง ที่กลับไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดเดิม เช่นเดียวกับฉุนอวี๋ เพราะตอนนี้ยามห้าย ถึงเวลาที่ต้องกลับจวนแล้ว

“ขอบคุณมากนะ ฝากเจ้าดูเด็กคนนี้ด้วยละกัน ถ้ามีอะไรให้คนมาส่งข่าวได้ตลอดนะ”

“ขอรับ”

“แม้อากาศจะหนาวเหน็บเจ้าก็ยังมีอารมณ์ไปเที่ยว ช่างน่านับถือเสียจริง”

ถ้อยคำเหน็บแนมดังมาจากโถงกลาง ขณะที่เจินซิ่วอิงและฉุนอวี๋ กำลังจะเดินผ่านไปเพื่อกลับเรือน

หญิงสาวหน้าตึงขึ้นทันทีที่ได้ยินถ้อยคำบาดหูพวกนั้น ก่อนจะกระตุกยิ้มเย็น หันไปตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่ต่างกัน

“แม้อากาศจะหนาวเหน็บแต่พี่หญิงใหญ่ก็ยังอุตส่าห์ออกมารอข้าถึงนอกเรือน ซิ่วอิงซึ้งใจยิ่งนัก ราตรีสวัสดิ์เจ้าค่ะ ซิ่วอิงขอลา”

เจ้าของรอยยิ้มหวานในชุดฮั่นฝูสีแดงย่อให้อีกคนอย่างต้องการประชด ก่อนจะเดินหนีออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดีที่ได้กวนอารมณ์อีกฝ่าย

แม้เดินห่างมาไกลสักระยะ ก็ยังได้ยินเสียงตะโกนไล่หลังของอีกคนดังตามมาไม่หยุด ฉุนอวี๋เองก็อดอมยิ้มออกมาไม่ได้เหมือนกันเมื่อเห็นท่าทีของคุณหนูเจินซือจี๋