บทที่ 4 บทนำ (4)

“พวกท่านพักผ่อนอยู่แต่ด้านในก่อนนะช่วงนี้ หากว่าอากาศอุ่นขึ้นค่อยออกไปด้านนอก”

“ขอรับคุณหนู”

เจินซิ่วอิงหมุนกายเดินออกมาจากโรงนอนที่ตัวเองได้ให้เกามี่ถงออกหน้าสร้างแทน เดินมาตามถนนกับฉุนอวี๋หนิงฮวา และผู้ติดตามอีกสองคน

อากาศหนาวเย็นจนผู้คนไม่มีใครออกมาด้านนอกบ้าน ท่ามกลางคืนเดือนหงาย คนทั้งสี่เดินมุ่งหน้ากลับไปยังหอช่างเป้ย แต่แล้วสายตาของฉุนอวี๋ก็ไปสะดุดเข้ากับบางอย่าง

“คุณหนูเจ้าคะ นั่นคนนี่นา”

ทั้งสี่หยุดเดินทันที ก่อนที่ผู้ติดตามทั้งสองคนจะเข้าไปดู มือก็กำดาบแน่นกลัวว่าจะเป็นผู้ร้าย

“คนได้รับบาดเจ็บขอรับคุณหนู”

เจินซิ่วอิงเดินเข้าไปดู ก็พบว่าเป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งนอนหมดสติอยู่ เสื้อผ้าสกปรกมอมแมม ตามใบหน้ามีแต่รอยฟกช้ำ อีกทั้งที่แขนซ้ายก็ยังมีรอยเปื้อนเลือด

ฉุนอวี๋ ใช้นิ้วอังที่จมูกของคนที่หมดสติอยู่ในอ้อมแขนของผู้ติดตามก็พบว่ายังหายใจ

“ยังมีลมหายใจเจ้าค่ะคุณหนู”

“รีบพาไปที่หอช่างเป้ยเร็วเข้า”

ทั้งสี่คนรีบพาคนเจ็บมุ่งหน้ากลับไปที่หอช่างเป้ยอย่างรวดเร็ว โดยได้ใช้ทางลับด้านหลังที่ปลอดสายตาคนนอก และมีเพียงแต่พวกนางเท่านั้นที่รู้ว่าตรงนี้มีประตู

เจินซิ่วอิงให้ฉุนอวี๋เตรียมห้องให้ ก่อนที่เกามี่ถงจะรีบให้คนไปตามหมอมาตรวจเด็กหนุ่มคนนั้นทันที