บทที่ 3 บทนำ (3)

เจินซิ่วอิงมักจะออกมาจากจวนในตอนเย็นเสมอ ซึ่งเรื่องนี้บิดาของนาง เจินหยางหรง ก็ไม่ได้สนใจนัก เพราะห้ามไปบุตรสาวของตนก็ไม่ฟังอยู่แล้ว

ความสัมพันธ์ของครอบครัวสกุลเจินนั้นเรียกได้ว่าไม่กลมเกลียว เนื่องจากเจินหยางหรงมีฮูหยินถึงสอง มีบุตรสาวสามคน

ฮูหยินใหญ่เป็นบุตรสาวของขุนนางในราชวงศ์ก่อน คือ จี้ซิ่นเจี้ยน และเจินหยางหรง บิดาของเจินซิ่วอิง ก็มีบุตรสาวกับนางสองคนคือ บุตรสาวคนโตเจินซือจี๋ และบุตรสาวคนเล็กเจินจิวเซียน

ฮูหยินรองก็คือ อี้หนิงฮวา มารดาของคุณหนูเจินซิ่วอิง ลูกสาวของคหบดีพ่อค้า ที่บ้านร่ำรวย เป็นคนไม่แข็งแรงเท่าไหร่นัก ปวดมาตลอด หลังจากนางเสียชีวิตไปก็ทำให้เจินซิ่วอิงกลายเป็นคนหัวเดียวกระเทียมลีบในสกุลเจิน

และนั่นก็คือเหตุผลที่เจินซิ่วอิงต้องเข้มแข็ง และแสดงออกว่าเป็นคนแข็งกร้าว เพื่อจะต่อกรกับครอบครัวของฮูหยินใหญ่นั่นเอง

หากว่าอยู่ที่จวนเจินซิ่วอิงก็มักจะต้องมีเรื่องกับพี่สาวน้องสาวต่างมารดาเสมอ เลยเลือกที่จะออกมาที่หอช่างเป้ย เพื่อจัดการงานกิจการที่เธอเป็นเจ้าของอยู่หลาย ๆ แห่ง อย่างลับ ๆ

ซึ่งหอช่างเป้ย โรงน้ำชาใจกลางเมืองไคเฟิงแห่งนี้ ก็คือหนึ่งในธุรกิจการค้าของนางเช่นกัน