บทที่ 12 ตามน้ำ (2)

“คุณหนูรองดูแปลกไปมากเลยนะเจ้าคะ ท่านพี่”

“สมองนางคงได้รับการกระเทือนไม่น้อย”

“ข้าว่าก็ดีแล้วนะเจ้าคะ นางจะได้ใจดีขึ้นบ้าง”

คุณหนูสามที่พูดไม่ทันคิดรีบหยุดพูดทันทีเมื่อเห็นสายตาของผู้เป็นมารดา ก่อนจะรีบคุกเข้าเบื้องหน้าบิดาทันทีเมื่อเห็นสีหน้าโกรธขึ้งตน

“ลูกสามเจ้าเป็นน้อง ไม่ควรพูดแบบนั้น”

“จิวเซียนไม่ได้ตั้งใจ ท่านพ่อโปรดให้อภัยข้าด้วย”

“เอาล่ะ ลุกขึ้น ต่อไปนี้อย่าให้พ่อได้ยินอีก”

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพ่อ”

เจินหยางหรงเดินออกไปด้วยความโมโห เมื่อได้ยินบุตรสาวคนสุดท้องพูดแบบนั้น ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าในบ้านมีปัญหาบ้านใหญ่ บ้านรอง

เจินซิ่วอิงที่แกล้งป่วย ได้กลับมาเป็นตัวเองอีกครั้ง แม้ครั้งนี้คนพวกนั้นจะตั้งใจปองร้ายเธอ แต่เพราะว่าเธอรู้ทันจากคนที่หอช่างเป้ยจึงสามารถคิดแผนรับมือได้

แม้จะโกรธสามคนแม่ลูกไม่น้อยแต่อีกใจเธอก็อยากขอบคุณ เพราะนี่เป็นโอกาสที่เธอจะได้เปลี่ยนตัวเอง ไม่ต้องฝืนใจตัวเองแต่งตัวฉูดฉาด ทำตัวเสเพลเหมือนเมื่อก่อน

การป่วยครั้งนี้จะเป็นข้ออ้างในการจะเป็นตัวเองที่ดีไม่น้อยเลยทีเดียว

เมื่อก่อนหญิงสาวจะต้องทำตัวให้แรง แข็งกร้าว ดุร้าย เพื่อให้คนพวกนั้นไม่มายุ่งกับเธอ จนความสัมพันธ์ของเธอกับผู้เป็นบิดายิ่งห่างเหินกันขึ้นไปทุกวัน

“กงหนิวกลับไปหรือยัง”

“ยังเจ้าค่ะ ให้ข้าเรียกเขาให้ไหมเจ้าคะ”

“ไม่ต้อง จัดห้องให้เขาด้วยละกันนะ”

“เจ้าค่ะ”

ฉุนอวี๋ขอตัวจากเจ้านายสาวที่นั่งอ่านบัญชีอยู่ในห้องเพื่อไปจัดเตรียมตามที่ได้รับคำสั่ง

“กงหนิว เจ้าตามข้ามา”

ฉุนอวี๋เดินนำเด็กหนุ่มไปยังห้องพัก หลังเรือนเหลียนฮวา กงหนิวเดินตามมาไม่ห่างเท่าใดนัก

“ช่วงนี้เจ้าพักที่นี่ไปก่อน ถ้ามีอะไรข้าจะเรียก”

“ขอรับ เอ่อ พี่ฉุนอวี๋ข้าขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”

“ได้สิ”

“แล้วคุณหนูจะไม่เปิดโปงคนพวกนั้นหรือ”

“เมื่อถึงเวลากงหนิว เจ้าเตรียมตัวให้พร้อมก็พอ”

“ขอรับ ขอแค่คุณหนูบอก ข้าทำให้ได้ทุกอย่าง”

“ขอบใจนะ เจ้าพักเถอะ”

กงหนิวยืนมองฉุนอวี๋จนเดินลับหายไปจากสายตา เขาคิดแบบที่พูดจริง ๆ หากวันนั้นเขาไม่ได้คุณหนูกับพี่ฉุนอวี๋ช่วยไว้ ก็คงไม่มีเขายืนอยู่ตรงนี้

วันนั้นเด็กหนุ่มหนีออกจากบ้านเข้ามาในเมือง เดิมเขาอยู่อาศัยกับแม่และพ่อเลี้ยง แต่แม่ของเขาด่วนจากไป พ่อเลี้ยงทุบตีเขามาตลอด อีกทั้งตอนนี้เขาแต่งงานใหม่ ชีวิตกงหนิวก็เหมือนกับตกนรก

เขาได้ใส่เพียงเสื้อผ้าบาง ๆ เท่านั้น อาหารก็ต้องรอกินของเหลือจากลูกติดแม่เลี้ยง วันนั้นไก่ของพ่อเลี้ยงบินหนีไป ลูกของแม่เลี้ยงบอกว่าเขาเป็นคนปล่อยพวกมัน

พ่อเลี้ยงจึงบันดาลโทสะหยิบมีดมาไล่ฟันเขา คิดถึงตรงนี้ความเจ็บแปลบที่หัวไหล่ซ้ายก็ยังผุดขึ้นมาในความคิด เด็กหนุ่มยกมือขวาขึ้นมาลูบที่รอยแผลเป็นผ่านร่มผ้าเบา ๆ

เพราะเหตุการณ์นั้นเขาจึงหนีตายออกมา และยังไงก็ไม่คิดจะกลับไปอีก จนได้พี่ฉุนอวี๋กับคุณหนูช่วยเขาเอาไว้

“ทุกอย่างมันผ่านไปแล้วกงหนิว”

ณ วังหลวง

“ฝ่าบาท เสนาบดีฝ่ายซ้ายขอเข้าเฝ้าพะยะค่ะ”

“ให้เข้ามา”

เสนาบดีฝ่ายซ้าย เดินเข้าไปพบฝ่าบาทที่นั่งอ่านฎีกาอยู่ที่ตั่งมังกร

“ว่าไงท่านเสนา”

“หม่อมฉันให้คนไปสืบเรื่องของรองเจ้ากรมคลัง เจินหยางหรงตามรับสั่งมาแล้วพะยะค่ะ”

“งั้นรึ ได้ความว่าอย่างไร”

“ตอนนี้สกุลเจินของเขาขยายกิจการค้าข้าวไปอย่างรวดเร็ว และจากที่ได้ข่าวมาเขาจะให้บุตรสาวคนโตแต่งกับบุตรชายของเสนาบดีฝ่ายขวาพะยะค่ะ”

ปัง!

ฝ่าบาทวางม้วนฎีกาในมือลงอย่างแรงโทสะ เห็นทีจะปล่อยไว้ไม่ได้

“หึ ข้าคิดไว้แล้วไม่มีผิด เจ้าพวกนี้กำลังขยายอำนาจ”

“ฝ่าบาทจะทำอย่างไรต่อไปดีพะยะค่ะ หากปล่อยให้สกุลเจินดองกับเสนาบดีฝ่ายขวาจริง ๆ หม่อมฉันเกรงว่าจะส่งผลกระทบกับการทำงานของกรมคลัง”

“เห็นทีข้าต้องมอบรางวัลให้สักหน่อยแล้ว”