7. ลอบสังหาร

ยามโหย่ว [17:00-18:59] ภายในงานเทศกาล ยามนี้โคมไฟเริ่มถูกจุดเพื่อให้ความสว่างแก่ผู้คนที่มาเดินเที่ยว และได้ชื่นชมกับแสงสีที่ถูกประดับประดาทั่วทุกมุม ทำเอาคนที่เกิดใหม่ในร่างนี้ถึงกับตื่นตาเป็นอย่างมาก

นางวิ่งไปที่สะพานซึ่งมีไว้ข้ามคลองน้ำสายหลักของเมือง มองภาพวิจิตรตระการตาซึ่งไม่เคยเห็นมาก่อน

“ว๊าว!! สวยมากเลย” ยกมือขึ้นปิดปากตนเองไว้ด้วย พร้อมกันนั้นก็ขยับหมุนรอบตนเองมองอย่างไม่เชื่อ

“ดูนายหญิงสิ ช่างไม่ประสาจริง ๆ” เสี่ยวเหม่ยเปล่งเสียงอย่างเอ็นดู ไม่ต่างจากผู้ติดตามคนอื่น

“นั่นสิ ข้าเองก็อยากมีช่วงชีวิตเช่นนี้เหมือนกัน” เสี่ยวจูเอ่ยก่อนจะถอนหายใจออกมา บนแผ่นดินนี้คงมีแค่สตรีตรงหน้ากระมังที่ทำตามใจตนเองได้ทุกอย่าง

ทั้งที่เป็นสะใภ้ของจวนตระกูลใหญ่แท้ ๆ ทว่าท่านโหวกลับไม่บังคับหรือตั้งกฎเกณฑ์อันใดกับนางเลย ช่างน่าแปลกเสียจริง แม้แต่ไท่ฮูหยินก็ยังไม่เข้ามายุ่งเกี่ยว แต่ก็นั่นแหละ เรื่องที่หนิงเหอจะเป็นสะใภ้จวนนี้แค่สี่ปี มีแค่ไม่กี่คนที่รู้ คนรอบตัวจึงได้แต่งงงวยเพราะไม่เข้าใจ

“นายหญิงอีกไม่นานฮ่องเต้จะทรงเสด็จออกมาเปิดงาน อยากไปชมพระพักตร์หรือไม่ขอรับ” จงเฟยชักชวน เผื่อผู้เป็นนายอยากจะยลโฉมเจ้าแผ่นดิน

“พี่หมายถึงโอรสสวรรค์น่ะหรือ” หันมาถามเสียงตื่น ใครจะไม่อยากเห็นฮ่องเต้ตัวเป็น ๆ กันล่ะ

อีกฝ่ายพยักหน้าก่อนจะยิ้มเอ็นดู

“ไป! ไป! ไปเดี๋ยวนี้เลย เดี่ยวมองเห็นไม่ชัด” ว่าพร้อมกับคว้าข้อมือใหญ่จูงไปทิศทางที่คาดว่าน่าจะใช่ ทำเอาจงเฟยถึงกับทำตัวไม่ถูก ได้แต่ยิ้มแหยใส่สหาย และสาวใช้ทั้งสองนาง

แม้หนิงเหอยังดูเด็กในสายตาพวกเขา ทว่านางก็แต่งงานแล้ว และยังเป็นนายของพวกตนด้วย จึงทำให้ทั้งหมดชะงักลงจนคนดึงต้องรีบหันมา

“ทำไมล่ะ หรือว่าไปไม่ได้” ครานี้ถามเสียงเศร้า

“ปะ เปล่าขอรับ นายหญิงปล่อยก่อนได้หรือไม่” บอกพร้อมกับมองมาที่ข้อมือตน เพียงเท่านั้นหนิงเหอก็เป็นฝ่ายยิ้มแห้งบ้าง เพราะรู้ตัวแล้วว่าทำสิ่งใดผิดไป

“ข้าน้อยจะเดินนำนะขอรับ” จงเฟยเอ่ยเสียงอ่อนโยน ก่อนจะเดินนำไปอย่างที่พูด ทั้งห้าจึงเดินตามไปพร้อมกับชื่นชมโคมไฟทั้งสองข้างทางไปด้วย จนบางคราไม่ได้ดูทาง ทำให้คนที่ตัวเล็กสุดชนเข้ากับร่างแกร่งจนเซ

“อ๊ะ!” ร้องตกใจเมื่อนางเกือบจะล้ม ทว่าแขนแกร่งได้คว้าแขนเล็กไว้ทัน พร้อมกับโอบเอวไว้

“แม่นางเดินระวังด้วย” เสียงทุ้มเปล่งออกมา ทว่าพอได้เผชิญหน้ากันตรง ๆ หนิงเหอก็ถึงกับตีสีหน้าเรียบเฉย ไม่ต่างจากคนตัวโต พอได้รู้ว่าสตรีที่ตนช่วยไว้คือภรรยาที่เขาแต่งเข้าจวนเมื่อสามเดือนก่อน ก็มีสีหน้าบึ้งตึงทันที

“ฮูหยินน้อย” ตงเล่อเอ่ยเรียก เมื่อเห็นสตรีตรงหน้า

“ยามนี้ข้าไม่ใช่ อยู่ข้างนอกไม่จำเป็นต้องเอ่ยเรียกเช่นนี้ อีกอย่างพวกท่านทำงานไม่ใช่หรือ ไม่จำเป็นก็อย่าคุยกับข้าเลย ไปล่ะ” รีบออกตัวก่อนพร้อมกับยกมือโบกลาไปหน้าตาเฉย ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองสามีเลยสักนิด

“ชิ คิดหรือว่าข้าอยากจะคุยกับเจ้า” เสียงหยันเปล่งออกมา ยามนี้แม่ทัพหนุ่มหงุดหงิดเป็นอย่างมาก มันควรเป็นเขาที่จะต้องเดินหนีก่อน ทว่านางกลับชิงตัดหน้าไปเสียได้ และยังเป็นทางเดียวที่เขาจะเดินไปด้วย

“ไม่รู้ว่านางออกมาได้อย่างไรนะขอรับ” จางหย่าเอ่ยขึ้น มองตามร่างเล็กและผู้ติดตามทั้งห้าตรงไปยังที่พำนับของฮ่องเต้ คงหมายจะไปชื่นชมบารมีเป็นแน่

“ได้ยินว่าท่านพ่ออนุญาตให้นางออกไปพักที่เรือนนอกเมืองได้ นี่ก็คงแอบออกมาเที่ยวนั่นแหละ ช่างเถอะจะทำสิ่งใดก็เรื่องของนาง ถูกลูกหลงตายคืนนี้เลยยิ่งดี” คนไม่ชอบเอ่ยออกมาอย่างไร้เยื่อใย ทำเอาคนสนิททั้งสองถึงกับหน้าเสีย ไม่คิดว่าผู้เป็นนายจะคิดร้ายกับสตรีตัวน้อยเพียงนี้ ทั้งที่นางก็ไม่ได้ทำอันใดให้เลย

ด้านหนิงเหอเดินมาถึงหน้าหอพิรุณซึ่งเป็นที่พำนับของฮ่องเต้และเหล่าราชวงค์ ด้านบนประดับประดาอย่างงดงามสมกับฐานะของประมุขแคว้น หนิงเหอยิ้มกว้างเมื่อเห็นความหรูหราเบื้องหน้า งานเทศกาลนี้จัดยิ่งใหญ่เป็นอย่างมาก

เพราะเป็นวันประสูติของฮ่องเต้ หากเป็นยุคปัจจุบันก็คือการจัดเลี้ยงวันเกิดนั่นแหละ

แต่นี่เป็นระดับจักรพรรดิเลยยิ่งใหญ่อลังการมาก ใครจะคิดว่าคนจากยุคปัจจุบันจะได้เห็นภาพเช่นนี้กันล่ะ

‘สวรรค์วันนี้หนิงหนิงขอบคุณที่พามาพบกับสิ่งมหัศจรรย์นะคะ’ นึกในใจมองภาพเบื้องหน้าที่มันละลานตาเป็นอย่างมาก

ใบหน้านางเปื้อนยิ้มอยู่ตลอด ใครจะคิดว่านักธรณีวิทยาซึ่งสนใจประวัติศาสตร์ด้วย จะมีโอกาสได้มาเห็นภาพงานเทศกาลของจริง เคยดูแต่ในซีรีย์และอ่านบันทึกเท่านั้น นี่คือความฝันของหนิงหนิงก็ว่าได้

“นั่นฝ่าบาทเสด็จออกมาแล้ว” เสียงหนึ่งดังขึ้น เมื่อเห็นเหล่าราชวงศ์เดินออกมาที่ระเบียงชั้นสาม นับได้ก็เจ็ดคนพอดี ทว่าอยู่สูงเกินไปจนมองใบหน้าไม่ชัดนัก

“ว๊าว! ฮ่องเต้ฉินตัวเป็น ๆ” เสียงปลื้มปีติดังขึ้นจากร่างเล็กที่ยกมือขึ้นโบกให้ผู้ที่อยู่เบื้องบน ราวกับตนกำลังดูคอนเสิร์ตเสียอย่างนั้น ทำเอาชาวเมืองทำตามพร้อมกับส่งเสียงโห่ร้องยินดีที่ได้ชื่นชมบารมี

คนด้านบนก็โบกมือให้ไม่ต่างกัน พร้อมกับพลุไฟที่จุดขึ้นส่งเสียงดังและความงามเบื้องบน ทุกคนจึงหันไปยังด้านหลังเพื่อชื่นชมมัน และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อระเบียงที่มีเหล่าราชวงศ์และฮ่องเต้ยืนอยู่ได้พังครืนลง

ทว่าความสนใจของผู้คนยังอยู่ที่ท้องนภา คงมีเพียงผู้ที่ยืนอยู่ใกล้จึงจะรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นได้ โดยเฉพาะหนิงเหอที่เอาแต่สนใจผู้ที่เคยอยู่ในหน้าประวัติศาสตร์

ทว่ายังไม่ทันได้เข้าไปช่วยเหลือคนเจ็บ ความชุลมุนก็เกิดขึ้น เมื่อชาวเมืองบางคนได้สลัดคราบผู้เที่ยวงานออก ตรงไปหากลุ่มราชวงศ์พร้อมอาวุธในมือ

“นายหญิงหลบก่อนขอรับ” จงเฟยดึงแขนผู้เป็นนายพาวิ่งไปที่ตรอกทันที แต่ละคนต่างก็แยกย้ายเอาตัวรอดวิ่งไปคนละทิศละทาง เมื่อรู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้น

“พี่เฟยเกิดการลอบสังหารกระนั้นหรือ” ถามให้แน่ใจ เพราะเห็นบางคนถืออาวุธตรงไปยังคนเจ็บ

“ขอรับ น่าจะเป็นคนของจวิ้นอ๋อง แต่นายหญิงไม่ต้องกังวล ท่านแม่ทัพอยู่ในเมืองเชื่อว่าพวกเขาต้องรับมือได้ ข้าน้อยจะพาท่านออกจากเมืองนะขอรับ” บอกกล่าวคร่าว ๆ ยามนี้เขาพาผู้เป็นนายหลบอยู่ในตรอก ซึ่งทางออกทั้งสองฝั่งมีการต่อสู้เกิดขึ้นดูน่ากลัว

‘บ้าจริง เมื่อกี๊ยังคิดว่าตัวเองโชคดีอยู่เลย ได้เจอกับฮ่องเต้ตัวเป็น ๆ ไม่กี่อึดใจดันมาอยู่ท่ามกลางคมดาบเสียแล้ว’ นึกในใจพร้อมกับมองหน้าหลัง ซึ่งมีคนต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย ขนาดในเมืองหลวงแท้ ๆ ทหารก็มีมากมาย กลับมีการลอบสังหารเกิดขึ้นได้

“ไม่ต้องกลัวนะขอรับ” เสียงทุ้มอ่อนโยนยังคงดังมาให้ได้ยิน มือเขาก็ป้องผู้เป็นนายไว้ข้างหลัง ทำเอาหนิงเหอ อบอุ่นใจไม่น้อย ดีที่องครักษ์หนุ่มไม่ได้ทิ้งตนไป

“ระวัง อาวุธมันมีพิษ” เสียงตะโกนของตงเล่อร้องบอกสหายและผู้เป็นนาย ซึ่งต่อสู้อยู่ด้านหน้าตน

ดึงความสนใจให้จงเฟยเป็นอย่างมาก เพราะจำได้ดีว่าเป็นสหายของตน ทำให้เขาเกิดร้อนใจขึ้นมา

“ท่านแม่ทัพอยู่แถวนี้ขอรับ”

“อืม อาวุธมีพิษกระนั้นหรือ เช่นนี้ก็แย่น่ะสิ” เมื่อได้ยินหนิงเหอก็อดเป็นกังวลแทนคนที่ต่อสู้ไม่ได้ อีกฝ่ายลอบกัดด้วยยาพิษเช่นนี้ ช่างชั่วร้ายเสียจริง

“เช่นนี้ฝ่าบาทจะปลอดภัยหรือพี่เฟย” เมื่อรู้แล้วว่าเหตุการณ์ครั้งนี้เกิดขึ้นเพื่อหวังปลงพระชนม์ฮ่องเต้ หนิงเหอจึงอดเป็นห่วงคนที่นอนกองอยู่หน้าหอพิรุณไม่ได้

“ไม่ทราบได้ขอรับ ระเบียงพังลงมาเช่นนั้น ไม่รู้ว่าเจ็บหนักเพียงใด” บอกสิ่งที่เขาเห็น สูงเพียงนั้นคงได้แข้งขาหักเป็นแน่ เขาเองก็มีหน้าที่อารักขาผู้เป็นนาย คาดหวังว่าองครักษ์และท่านแม่ทัพจะคุ้มครองฮ่องเต้และราชวงค์ได้