มู่เฉวียน

เจียเฟยสีหน้าตื่นกลัวแต่ก็ต้องแก้ไขสถานการณ์ตรงหน้า หานตงวิ่งเข้ามารวบร่างบางบิดข้อมือมู่เฉวียน จนมีดร่วงลงกับพื้น มู่เฉวียนฟาดมือลงบนใบหน้าของหานตง

ม่อเฉวียนถอนหายใจ หานตงลูบแก้มปอยๆ

"เจ้าองครักษ์ถ่อยบังอาจแตะตัวข้า"

แค่นี้ก็ชัดเจนแล้วม่อเฉวียนเข้าใจในทันที คนหนึ่งจูบปากไม่ยักโกรธกับร้องขอชีวิตแทนเขาอีกคนช่วยชีวิตกับถูกฟาดด้วยฝ่ามือ

"ข้าไม่กล้าล่วงเกินเขาแล้ว เจ้าวางใจเถิดมู่เฉวียน แล้วต่อไปอย่าเอาชีวิตตัวเองมาต่อรองกับข้าเพื่อขันทีต่ำชั้นคนหนึ่งแบบนี้ เสี่ยวเฟยตามข้ามา หานตงส่งองค์หญิงกลับตำหนัก"

"ฝะฝ่าบาทเสี่ยวเฟยอยากอธิบาย"

"ไม่จำเป็นจะต้องอธิบายอะไรอีกแล้ว มู่เฉวียนปกป้องเจ้าเพียงนั้น นางยังเด็กไม่อาจแยกแยะว่าใครดีร้ายเจ้าล่วงเกินนาง ให้นางอับอายต่อหน้าคนอื่น นี่คือสิ่งที่ข้าไม่เข้าใจว่านางทำไมปกป้องเจ้า"

"เสี่ยวเฟย ทำไปเพราะเสี่ยวเฟย...เสี่ยวเฟยมีเหตุผลเมื่อถึงวันนั้นฝ่าบาทจึงจะเข้าใจ"

ม่อเฉวียนอึ้ง ปกติเสี่ยวเฟยมักจะชักแม่น้ำทั้งห้า หาเหตุผลมาอธิบายกับเข้าทำไมเรื่องนี้จึงพูดเพียงสั้นๆ

"ช่างเถอะข้าเอ็นดูองค์หญิงกว่าใคร ต่อไปข้าขอร้องเจ้าช่วยข้าทำให้นางรู้ว่าเจ้ากับนางไม่คู่ควร ความจริงเรื่องรักใคร่ในวังหลวงก็เกิดขึ้นได้กับทุกคน แต่มู่เฉวียนยังเด็ก ข้าขอร้องเจ้าอย่าหลอกลวงนางแอบกินเต้าหู้นางก็พอ เพราะเจ้าเองก็ให้ความสุขกับนางไม่ได้ในเมื่อเจ้าตัดแขนเสื้อไปแล้ว นางตอนนี้ก็แค่หลงใหลรูปโฉมของเจ้าเท่านั้น"

ยกมือตบที่ไหล่เจียเฟยเบาๆ เจียเฟยทำตาปริบๆ ไม่นานก็ถอนหายใจอย่างน้อยม่อเฉวียนก็ไม่สงสัยความเป็นบุรุษของเจียเฟยเพียงแต่คิดว่าตัดแขนเสื้อก็เสียแล้วเท่านั้นเอง

"ไม่ต้องตาม"มู่เฉวียนตวาดไล่

หานตงยังคงขยับตัวตามทีละนิด

"ข้ารู้ดีว่าตำหนักข้าอยู่ที่ไหนไม่จำเป็นต้องให้องครักษ์ต่ำชั้นมาส่งยังตำหนัก"

"ฝ่าบาทกลัวว่าองค์หญิงจะไม่ยอมกลับไปที่ตำหนัก"อ้างม่อเฉวียน

"นั่นมันเรื่องของข้า หานตงท่านไปเสียขอร้อง"

หานตงส่ายหน้าไปมา

"หานตงอยากจะบอกองค์หญิงว่า ขันทีเสี่ยวเฟยเขาเป็นชายแค่เพียงตัว แต่หัวใจนั่นเล่าเจ้าไม่กลัวว่าจะโดนเขาล่อหลอกเอาหรือ องค์หญิงเคยได้ยินเรื่องเล่าของฝ่าบาทหรือไม่"พยายามจะชี้ให้เห็นว่า เจียเฟยกับม่อเฉวียนมีอะไรบางอย่างที่เหมือนเรื่องเล่าเกินจริงนั้น ก็เขาห่วงมู่เฉวียนนี่ ถึงไม่ไม่เกลียดเจียเฟยและยังถุกชะตาเจียเฟยเสียด้วยซ้ำแต่ถ้าเป้นเรื่องของมู่เแวียนเขาไม่มีทางยอม

"อย่ามาปักปรำพี่ใหญ่ข้านะพี่ใหญ่ยังคงชอบหญิงงาม" มุ่เฉวียนหันมาจ้องหานตงเต้มตาตั้งใจเอาเรื่องแบบนี้แหละที่หานตงต้องการ ได้ขัดใจนาง

ได้เห็นท่าทีโกรธเกี้ยวของนางนี่เขาเป็นอะไรมากไปหรือเปล่า

"ข้าน้อยเห็นกับตาว่า ฝ่าบาทอุ้มขันทีน้อยผู้นั้น แล้วยามที่ฝ่าบาทมองขันทีน้อยผู้นั้นสายตาของฝ่าบาท.."ยังยังไม่ยอมหยุด

มู่เฉวียนเลือดขึ้นหน้าตรงเข้าผลักหานตงอย่างแรงแต่หานตงกับดึงเอาร่างเล็กของมู่เฉวียนล้มลงบนอกของหานตง มืออุ่นกลับรวบเอวบางไว้แน่น

"ปล่อยนะ องครักษ์ถ่อย ข้าจะฟ้องท่านพี่ว่าเจ้าลวงเกินข้า"

ยกมือขึ้นทุบที่อกกว้างกลับโดนรวบมือไว้

“ฝ่าบาทไม่ได้อยู่ที่นี่ ตอนนี้มีแค่เราสองคน”

"ข้าจะสั่งโบยท่านท่านล่วงเกินข้า"

"องค์หญิงล่วงเกินหานตงเห็นๆ องค์หญิงทับหานตงอยู่"อมยิ้มเมื่อรุ้ว่ามีชัยเหนือกว่าแต่มู่เฉวียนยิ่งโกรธ เม้มปากแน่น

ดิ้นขลุกขลักแต่หานตงกับกอดไว้แน่น

"ข้าจะฆ่าท่านเสีย"คราวนี้เลือดขึ้นหน้าเห้นๆกำลังจะฆ่าหานตงให้ตายดับเลยทีเดียวอารมณ์โกรธอิสตรี

"เอะอะก็ตบก็ตี แล้วยังคิดจะฆ่าได้อีก ใจคอทำด้วยอะไรแบบนี้ถ้าแต่งกันไป หานตงไม่ช้ำในตายหรือ"

มู่เฉวียนยังดิ้นรนในอ้อมแขนของหานตง

"ใครจะแต่งกันท่านปล่อยข้านะ เจ้าองครักษ์ต่ำชั้น"

กระทุ้งศอกเข้าที่หน้าท้องของหานตงก่อนจะวิ่งแน่บหายไป หานตงอมยิ้มลุกจากพื้น หัวเราะในลำคอเบาๆ