ปกป้องคุ้มครองและตายแทน

ม่อเฉวียน ก้าวขาออกจากห้องยืนนิ่งที่หน้าประตูห้องข้างๆ

“เสี่ยวเฟย เจ้ากำลังจะทำอะไร”

ขมวดคิ้วเข้าหากัน สายตาแสดงความสงสัยและไม่พอใจอย่างที่สุด ภาพตรงหน้าคือเจียเฟยที่ กอดเอวหรูหรานไว้แนบแน่นจากด้านหลัง

“เจ้าสองคน …”อ้าปากกว้าคิ้วคมขมวดเข้าหากัน เจ้าขันทีนี่มาวันแรกก็สร้างวีระกรรมเลยหรือไร

“ฝ่าบาท ในห้องนี้มี แมงมุมตัวใหญ่ขันทีคนใหม่ กลัวเจ้าแมงมุมนั่น”

หรูหรานละล่ำละลักอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น เจียเฟยหันกลับมา มองม่อเฉวียนที่มีสีหน้าเข้มดุ

“เลยเวลาเสวยเที่ยงของข้าแล้ว”เจียเฟย ประสานมือก้มหน้า

“ข้าน้อยจะยกเครื่องเสวยเดี๋ยวนี้”วิ่งออกจากห้องไปในทันที

“นี่คือสาเหตุที่ข้าไม่อยากรับขันทีท่าทีกึ่งหญิงกึ่งชาย เพราะแม้แต่แมงมุมยังกลัว”

หรูหรานย่อกายเดินออกจากห้องไป ม่อเฉียนสำรวจหาตัวแมงมุมก่อนจะจับมันไว้ แล้ว โยนออกนอกห้องไป ส่ายหน้าไปมา

เจียเฟยยกถาดเครื่องเสวยที่มีเครื่องเสวยมากมาย พร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นว่าเครื่องเสวยทั้งหอมทั้งน่าลิ้มรสในนั้น นางกำนัลอีกสองคนก็ยกเครื่องสวยตามมาอีกสองถาดใหญ่ๆ

วางเครื่องเสวยตรงหน้า นางในห้องเครื่องวางเครื่องสวยก่อนจะย่อกายจากไป

“ฝ่าบาทเครื่องสวยมาแล้ว” ม่อเฉวียนยังนิ่ง

“ฝะฝ่าบาทเครื่องเสวยมาและพ่ะย่ะค่ะ”ดัดเสียงให้เข้ม

“จะให้ข้าเสวยทั้งๆ ที่เจ้ายังไม่ได้ทดสอบพิษอย่างน้้นหรือย่าให้ข้าเหลืออดกับ การทำหน้าที่ขันทีที่บกพร่องของเจ้า”

เจียเฟยประสานมือ ลืมเรื่องง่ายๆเพราะเจ้าแมงมุมตัวนั้นนั่นเอง

“ฝ่าบาทโปรดอภัย หยิบตะเกียบเงินมาถือไว้ คีบเอาเนื้อหมูใ่ส่ปากเคี้ยว เนื้อไก่ใส่ปากเคี้ยว เนื้อกุ้งใส่ปากเคี้ยว ข้าวใส่ปากเคี้ยว มือยังไม่ยอมหยุดใช้ตะเกียบคีบปากก็ไม่ยอมหยุดขยับ ม่อเฉวียนมองเจียเฟยด้วยความตกตะลึงสองมือสารวน แก้มสองแก้มป๋องนูน เพราะมีเครื่องเสวยเต็มปาก

“หยุดเดี๋ยวนี้”

เจียเฟยเคี้ยวเครื่องเสวยในปากแล้วรีบกลืน

“เอิ้กกกกก”ส่งเสียงเรอออกมาดังๆ

“คงต้องส่งไปฝึก ที่หอฝึกหัดขันทีเสียใหม่เจ้าไม่รู้หรือว่าแกล้งไม่รู้เรื่องการทดสอบพิษหากจะทดสอบแบบนี้ข้าว่าเจ้าเอาเก้าอี้มานั่งกินเสียให้อิ่มแล้วค่อยให้ข้ากินต่อจากเจ้า”

“เสี่ยวเฟยก็แค่ ทดสอบพิษตามที่ฝ่าบาทบัญชา”

“ข้าไม่เคยคิดร้ายผู้ใด อีกทั้งยังไร้คนเกลียดชังการทดสอบพิษแค่เพียงทำตามกฎมณเทียรบาล และแค่เพียงทำให้คนที่คิดจะวางยาข้ารู้ว่าก่อนจะเสวยสิ่งใดก็ต้องทดสอบพิษก่อนก็แค่นั้น แต่นี้เจ้าทดสอบจน…. เรอออกมาด้วยความอิ่ม”

เจียเฟยส่ายหน้า ม่อเฉวียนเผลอมองตามใบหน้าใสที่ส่ายไปมาเบาๆ

“ฝ่าบาท หากมีใครสักคนจะวางยาพิษ คงไม่โรยพิษไว้เฉพาะด้านหน้าหรือแค่จานเดียว ให้ข้าน้อยสุ่มตรวจสอบพิษ ก็ควรจะให้ข้าสุ่มทุกจานทุกชนิดอาหาร”

ม่อเฉวียนส่ายหน้า กับความคิดของเจียเฟย

“ตกลงเป็นข้าที่ผิดใช่ไหม”น้ำเสียงเรียบเฉย

“แน่นอน ฝ่าบาท เป็นฮ่องเต้ต่อหน้าผู้คนล้วนสรรเสริญ แต่ลับหลังเล่าฝ่าบาทรู้ได้อย่างไรว่าไม่มีใครอยากจะฆ่าฝ่าบาท บางที่พวกเขาอาจเก็บความคับแค้นไว้ในใจ รอโอกาส ฉะนั้นหากจะมีพิษร้าย เสี่ยวเฟยขอรับไว้เอง ตามที่ถูกฝึกมาอย่างดีเพื่อพิทักษ์รักษาไว้ซึ่งปฏิญาณของขันที นั่นคือปกป้องคุ้มครอง และตายแทน”

ม่อเฉวียน หันไปอมยิ้มเสียอีกทางกับท่าทีจริงจังของเสี่ยวเฟย

“ฝ่าบาทแต่เอาจริงๆ นะ เครื่องเสวยพวกนี้รสดีจริงๆ เสี่ยวเฟยชิมให้แล้วรสดีทุกอย่าง”ม่อเฉวียนแทบจะหลุดขำออกมา

"วางตะเกียบได้แล้ว แล้วเตรียมน้ำชา"

ม่อเฉวียนหันกลับมาสีหน้าเรียบเฉย เสี่ยวเฟยกุลีกุจอ รินชาใส่จอกยกกระดกรวดเดียวหมดจอก ปากคาบจอกชาไว้แน่น ม่อเฉวียนส่ายหน้า

"เครื่องเสวยอร่อยพร้อมชารสดีถูกทดสอบพิษเป็นที่เรียบร้อยเชิญฝ่าบาทเสวยได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ"

ทำเสียงขึงขังดวงตาเป็นประกายถ้าไม่เกรงใจคงยกมือลูบท้องที่อิ่มแน่น

"ข้าให้เจ้าเตรียมชา มิได้ให้สวาปามชาของข้า"

น้ำเสียงราบเรียบดังผิวน้ำคราไร้ลมไล่

"อ่า ฝ่าบาทคิดว่าคนที่ปองร้ายเปิดกาน้ำชาไม่เป็นหรือไร"

"ไปยืนตรงนั้น"