2 หวนคืน

ดารินกลับมานั่งเก้าอี้ประจำตำแหน่งต่อหลังจากหมดช่วงเวลาของการพักกลางวันแล้วเรียบร้อย วันนี้เธอขึ้นมาก่อนรุ่นพี่สาวที่เป็นเลขาหลักเพราะฝ่ายนั้นบอกว่าต้องไปทำธุระที่ธนาคาร ส่วนเธอตอนนี้ก็นั่งพิมพ์งานที่ได้รับมอบหมายไปพลางๆโดยที่ไม่รู้ว่าตนเองกำลังตกเป็นเป้าสายตาของใครบางคนที่ยืนหลบมุมอยู่มาได้สักพักใหญ่หลังจากกลับขึ้นมานั่งหน้าห้องทำงานของท่านประธาน

“สวัสดี”

ร่างสูงหุ่นสมาร์ทในชุดสูทอาร์มานี่สีดำที่เนี้ยบตั้งแต่ศีรษะจรดเท้ายืนอมยิ้มหล่อกระชากใจเมื่อก้าวขาเพรียวยาวมาหยุดตรงโต๊ะที่มีหญิงสาวแสนสวยนั่งประจำที่ มือทั้งสองข้างของเขาล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกง พลางยอบตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกันกับคนที่กำลังตกอยู่ในอาการตกตะลึงแล้วโน้มหน้าเข้าใกล้ใบหน้าอ่อนเยาว์ที่นั่งอ้าปากค้างเติ่งอยู่นานนับนาที คิดอย่างขำๆว่าถ้าเป็นปลากัดจ้องตากันนานขนาดนี้คงท้องแล้วออกลูกไปหลายตัว

“คิดถึงจังเลยดาริน” น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอื้อนเอ่ย และจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของคนตรงหน้า หญิงสาวปากสั่นระริกก่อนจะรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดเพื่อสูดลมหายใจเข้าปอด

เธอจำได้ จำเสียง จำหน้าได้ ไม่ผิดแน่นอน

“กะ...แก ไอ้คนเฮงซวย!” นิ้วเรียวชี้หน้าพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้ในทันทีเมื่อเชื่อสนิทใจแล้วว่าใช่แน่นอน ดวงตาคู่สวยแสดงความกรุ่นโกรธอย่างเปิดเผยเมื่อความทรงจำในคืนนั้นผุดขึ้นมาในสมองเป็นฉากๆราวตอกย้ำให้เจ็บปวดซ้ำๆซากๆ ทำไมสวรรค์ต้องให้มาพบเจอกันอีกด้วย ตอนนี้คำว่าทำไมและทำไมเต็มหัวสมองไปหมดทั้งที่คิดว่าอะไรๆมันจะดีอยู่แล้วเชียว

“อืม” ครางรับในลำคอเบาๆพลางยิ้มมุมปากให้กับการทักทายที่ไม่น่ารักเอาซะเลยของสาวสวยที่เขายืนมองหลบมุมอยู่นานพอสมควรก่อนจะก้าวขาเข้ามาหยุดทักทายเจ้าหล่อนให้โดนด่าต้อนรับการกลับมา ขนาดบอกว่าคิดถึงยังทำหน้ารังเกียจชนิดรุนแรงมากให้มันได้อย่างนี้เถอะ ตลอดระยะเวลากว่าหนึ่งเดือนที่ผ่านมาคงลดความโกรธลงไม่ได้เลยสินะ แต่ใครมันจะสนกัน โกรธได้ก็ต้องหายโกรธได้

“ในที่สุดเราสองคนก็กลับมาเจอกันอีกจนได้นะดาริน ฉันดีใจมากเลยรู้ไหมที่เธอจำหน้าฉันได้แม่นแบบนี้” เสียงทุ้มกระซิบข้างใบหูสะอาดให้ได้ยินกันเพียงสองคน และไม่ลืมที่จะสูดเอาความหอมเข้าปอดไปด้วย ชื่นใจชะมัดเลยให้ตายเถอะ กลิ่นหอมที่ตราตรึงใจเขาเอาไว้ตั้งแต่ในคืนนั้น

“ไปลงนรกซะเถอะไอ้คนสารเลว” เรียวปากเต็มตึงขบเม้มหลังจากสาปส่งเสียงแข็ง สองมือเรียวกำหมัดแน่น คำด่านั้นเหมือนจะไม่ส่งผลกระทบต่อคนโดนด่าสักเท่าไหร่เพราะยังคงยิ้มได้ สายตาที่เต็มไปด้วยโทสะเลยสอดส่ายมองหาอะไรที่จะใช้เป็นอาวุธในการทำร้ายคนตรงหน้าที่ทำลายเธอได้อย่างไร้สำนึกผิดชอบชั่วดี แถมยังไม่สลดเลยแม้แต่น้อย และแฟ้มเอกสารปึกใหญ่ก็คือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตอนนี้ แต่ความไวของมือผู้ชายอีกคนที่มาด้วยกันกับไอ้เลวกลับเร็วกว่า ราวกับว่าหมอนั่นอ่านความคิดเธอได้ทะลุปรุโปร่ง

“นี่คุณผู้หญิงครับ คุณไม่ควรเสียมารยาทกับท่านแบบนี้นะครับ เพราะท่านเป็น...” อาหลงในชุดสูทสุดเนี้ยบกล่าวขึ้นแต่ยังไม่ทันจบประโยคเสียงมีอำนาจก็ขัดขึ้นเสียก่อนเลยต้องหุบปากลงในทันทีอย่างช่วยไม่ได้

“แกนั่นแหละที่กำลังทำตัวเสียมารยาทกับเธออยู่ ถ้าไม่ได้สั่งแกไม่ต้องเดือดร้อนแทนฉันเข้าใจไหมวะอาหลง แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งเท่านั้นฉันสามารถรับมือด้วยตัวเองได้โว้ย!” พูดอย่างหงุดหงิดเมื่อถูกลูกน้องตัวดีแทรกกลาง เป็นลูกน้องที่ดีมันก็สมควรชื่นชมอยู่หรอกแต่ตอนนี้เขาไม่ต้องการความหวังดีจากมันแม้สักนิดเดียวเพราะมันจะยุ่งไปกันใหญ่

อาหลงทำหน้าไม่เหลือเชื่อเมื่อเจ้านายยอมให้ผู้หญิงด่าและเกือบจะลงมือทำร้ายตัวเองโดยที่ไม่ตอบโต้อะไรนอกจากยิ้มรับพร้อมทั้งห้ามเขาเสียงเขียวว่าห้ามก้าวก่ายเด็ดขาด สติของบอสยังดีอยู่รึเปล่าวะเนี่ยไม่อยากจะเชื่อตาเชื่อหูของตัวเองเลย นี่บอสตัวจริงเสียงจริงหรือตัวปลอมแปลงกายมา

“มีอะไรกันรึเปล่าคะบอส น้องริน” อารีย์เลขาสาวรีบก้าวขายาวๆมายืนเคียงข้างผู้ช่วยตัวเองด้วยหัวใจเต้นระรัวเมื่อกลัวว่าเจ้านายจะโกรธที่ถูกดารินยืนชี้หน้าอยู่ในขณะนี้ บอสยิ่งไม่ค่อยเหมือนคนอื่นอยู่ด้วย ยามโกรธก็โกรธจนลูกน้องเข้าหน้ากันไม่ติดและบางคนนี่ถึงกับหลั่งน้ำตากันเลยทีเดียว ยามดีนี่ก็ดีใจหายอีกเช่นกัน

“นี่น่ะหรือคะบอสที่พี่อารีย์บอกริน” ใบหน้าหล่อเหลาจนไร้ที่ติ เรือนกายสูงใหญ่และน้ำเสียงแบบนี้เธอจำไม่ผิดแน่ เจ้านายคนที่เคยข่มขืนตัวเองเธอจะยอมรับมันลงได้ยังไงกัน ไอ้คนเฮงซวยที่เธอสาปส่งวันละหลายรอบ

ปวดหัวตอนนี้เธอปวดหัวมาก ความผิดเธอด้วยส่วนหนึ่งที่ขาดสติจนเลยเถิดถึงขั้นเสียตัว แต่ถ้าไอ้เจ้านายใหม่ถอดด้ามที่เพิ่งจะรู้ตัวว่าจุดใต้ตำตอมันไม่ใช่เล่ห์เพทุบายหลอกล่อคนกำลังเมาไปยังห้องนอนเหตุการณ์นั้นมันก็จะไม่เกิด การนอนกับใครที่ไหนก็ไม่รู้เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วมันก็ยังฝังใจ ยากที่จะลบเลือนออกไปได้ง่ายๆแม้จะบอกกับตัวเองว่าต้องเข้มแข็งและไม่เป็นไรก็ตาม

“ใช่แล้วจ้ะน้องริน นี่แหละค่ะบอสของเราพวกเอง คุณชาร์ตัน หยาง ส่วนนี่น้องดารินผู้ช่วยคนใหม่ของดิฉันเองค่ะบอส” อารีย์กล่าวแนะนำเจ้านายให้สาวรุ่นน้องได้รู้จักอย่างเป็นทางการอย่างเกรงๆสายตาบอส หนุ่มเธอไม่รู้ว่ามีเหตุอันใดถึงทำให้น้องสาวที่น่ารักมีปฏิกิริยาเช่นนี้กับเจ้าของบริษัท

“แกไม่ต้องตามเข้าไปนะอาหลงอยู่แถวนี้แหละ คุณด้วยคุณอารีย์มีอะไรด่วนก็ห้ามรบกวนเด็ดขาด ผมขอเวลาส่วนตัวจัดการปัญหาหน่อย” สั่งลูกน้องเสร็จก็คว้าข้อมือเล็กที่กำลังตาลุกลากเข้าไปในห้องทำงานท่ามกลางอาการงงงวยของอาหลงและอารีย์ที่มองหน้ากันตาปริบๆอย่างไม่เข้าใจ

“ผมพลาดอะไรไปเนี่ยทำไมถึงไม่รู้ว่าบอสกับคุณผู้หญิงคนนั้นรู้จักกันมาก่อน ถึงว่าบอสไม่ว่าอะไรเลยเมื่อถูกชี้หน้าด่าปาวๆอย่างไม่คิดทำอะไรด้วย เขาแอบมีซัมติงกันใช่ไหมเนี่ย” อาหลงยกมือลูบหลังท้ายทอยแล้วสะบัดหัวอย่างงงๆ อยู่ด้วยกันกับเจ้านายแทบตลอดเวลาแต่เรื่องนี้ดันไม่รู้ซะอย่างนั้น ถึงว่าวันนี้อยากเข้าบริษัทนัก ที่แท้ก็มีคนอยากเจอรออยู่ที่นี่นี่เอง

“นั่นสิคะ บอสกับน้องรินรู้จักกันได้ยังไงนะโลกมันกลมจังเลย” เธอไม่เคยรู้มาก่อนและคาดว่าดารินก็คงไม่รู้มาก่อนเหมือนกันถึงได้ถามเธอว่านี่น่ะเหรอบอส บางครั้งโลกก็มักจะเล่นตลกกับเราเสมอ ไม่ว่าอะไรก็เกิดขึ้นได้จริงๆสินะ

เข้ามาในห้องทำงานส่วนตัวได้ชาร์ตันก็บังคับให้คนที่ลากเข้ามาด้วยนั่งลงบนตักแล้วใช้ท่อนแขนล็อคเอวบางเอาไว้แน่นหนาเพื่อไม่ให้หลุดรอดออกไปได้ก่อนจะเริ่มต้นพูดคุยกันให้รู้เรื่องรู้ราว พลางฉวยโอกาสฟัดจูบเนียนนุ่มและซอกคอหอมกรุ่นอย่างเอาแต่ใจแม้ว่าจะถูกสาวเจ้าฟ้อนเล็บใส่ไม่ยั้งจนเกิดอาการแสบๆคันๆตรงหลังคอก็ตามที มันอดใจเอาไว้ไม่ไหวจริงๆเมื่อได้กอด เขาคิดถึงสัมผัส คิดถึงทุกสัดส่วนบนร่างกายของดาริน

“เธอยังคงหอมเหมือนเดิมเลย กลิ่นกายของเธอหอมติดจมูกเหมือนคืนนั้นเลยดารินของฉัน” เสียงทุ้มงึมงำ ไม่มีอาการตะขิดตะขวงใจใดๆทั้งสิ้น ราวกับว่าสิ่งที่กำลังกระทำอยู่นั้นทำเป็นประจำกับคนในอ้อมแขนที่กกกอดเอาไว้แนบอก

“ปล่อย! อย่ามาแตะต้องร่างกายของฉันนะ! ฉันไม่ใช่ของสาธารณะที่คิดจะยุ่งด้วยเมื่อไหร่ก็ได้แล้วฉันก็ไม่ใช่ดารินของแกด้วย” ตวาดเสียงกร้าว ทั้งผลักทุบ ตีมาหมด แรงมีเท่าไหร่ก็ประเคนใส่ไม่ยั้ง คืนนั้นเธอทำอะไรเขาไม่ได้เพราะความเมาบวกสิ่งที่เขาทำมันส่งผลให้เรี่ยวแรงไม่มีเหลือมากพอที่จะช่วยตัวเองให้รอดพ้นจากน้ำมือคนเลวนี่ได้

“อยากทำอะไรกับร่างกายฉันก็ตามสบายเลยแต่รับรองว่าหลังจากนี้ฉันเอาคืนเธออย่างสาสมแน่ดาริน สินไพศาล ไม่เชื่อเธอก็ลองดูได้เลยเพราะฉันชอบความท้าทายอยู่แล้วด้วย ยิ่งดื้อมาก พยศมากแบบนี้ยิ่งชอบเข้าไปใหญ่ อยากปราบ็็” ชาร์ตันขู่จากนั้นก็ใช้ฟันขบเนื้ออ่อนตรงฐานคอแล้วใช้เคราหนวดจางๆถูจนแดงเถือกเพราะผิวตรงส่วนนั้นค่อนข้างบอบบาง ก่อนจะเคลื่อนย้ายจมูกมารุกรานแก้มเนียนทั้งสองข้างอย่างเอาเป็นเอาตาย

“ปล่อยฉันนะไอ้คนเฮงซวย ฉันไม่ใช่ผู้หญิงข้างถนนที่แกคิดจะทำยังไงกับฉันก็ได้นะไอ้บ้า ไอ้คนชั่วช้าสารเลวเอ๊ย! บอกว่าให้ปล่อยฉันไงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอไอ้ผู้ชายบ้าหน้าด้านตัณหากลับ รังแกคนไม่มีทางสู้ตั้งแต่คืนนั้นมาจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ปรับปรุงนิสัยเลวๆของตัวเอง คิดว่ารวยแล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ ไอ้คนนิสัยไม่ดี โอ๊ย! ฉันไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าแกแล้วนะ ฮึ่ย!” เสียงเขียวๆตะโกนดังลั่นจนแทบลืมหายใจ ฟึดฟัดฮึดฮัดอย่างคนหัวเสีย พลางออกแรงดิ้นรนขัดขืนเป็นพัลวันเพื่อหวังจะเอาตัวรอดจนเกิดอาการเหนื่อยหอบรุนแรง ความรู้สึกทั้งโกรธทั้งโมโหจนหน้าตาแดงก่ำที่ทำอะไรกำแพงหินยักษ์ไม่ได้เลยนอกจากเจ็บตัวเจ็บใจเสียเอง

“ปากคอเราะร้ายเหลือเกินนะแม่คุณ แต่ก็นะคำด่าของเธอฉันกลับไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้นนอกจากอยากเลียปากเธอ” บีบแก้มนุ่มแล้วยิ้มร้ายใส่นัยน์ตาวาววับแต่คนฤทธิ์เยอะก็สะบัดหน้าไปมาอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกันเลยกดริมฝีปากลงมาประกบเพื่อปิดกลั้นถ้อยคำต่างๆนานาที่เตรียมจะพ่นใส่หน้าเขาอีกระลอกใหญ่ ต้องสั่งสอนเสียหน่อยปล่อยให้ด่ามาพอสมควรแล้ว

“อื้อ อ่อย อั้น อ่อย” ดวงตากลมสีดำสนิทเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก พยายามจะพูดว่าปล่อยฉันนะ สองมือยันบ่าหนาไว้สุดกำลัง พลางเม้มปากแน่นเป็นส้นตรงเพื่อไม่ให้เรียวลิ้นหนาสอดแทรกเข้าไปรุกรานได้ แต่เทคนิคที่มีเหนือชั้นมากกว่าหลายเท่า เพียงหลอกล่อนิดหน่อยก็สามารถเข้าไปช่วงชิงความหวานล้ำปานน้ำผึ้งได้สำเร็จ เหมือนชัยชนะเล็กๆ

จูบนี้มันยาวนานจนลมหายใจติดขัดราวกับไปวิ่งมาหลายกิโล ใบหน้าเนียนแดงก่ำลามเลียลงมาตามลำคอระหงอย่างรวดเร็วในเวลาไม่ถึงนาที เล็บยาวทั้งสิบจิกเกร็งบนบ่าหนาที่มีเสื้อสูทสวมทับเอาไว้แน่น รอบริมฝีปากอวบอิ่มเปียกชื้นมันวาวที่เกิดจากน้ำลาย ปลายลิ้นเล็กถูกดูดดึงครั้งแล้วครั้งเล่าพลางถูกไล่ต้อนเก็บเกี่ยวความหวานในโพรงปากอย่างมีชั้นเชิงให้หลงมัวเมาสมองมึนเบลอชั่วคราว อานุภาพของมันช่างร้ายแรงจนควบคุมตัวเองไม่ยาก

“อืม ยังหวานเหมือนเดิมเลยนะปากเนี่ย ชอบจังที่ได้จูบเธอแบบนี้อีกครั้งและอีกครั้ง ดาริน” นิ้วชี้กับนิ้วโป้งคลึงกลีบปากเห่อบวมเพราะเจอฤทธิ์จูบไปค่อนข้างหนักเล่นเมื่อผละออกห่าง เมื่ออดใจไม่ไหวก็ประทับลงไปอีกแต่ไม่ได้สอดลิ้นเข้าไปพัวพัน

ค่ำคืนนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำและคอยตามหลอกหลอนยามคิดจะร่วมหลับนอนกับผู้หญิงคนอื่นจนปลดปล่อยกับใครไม่ได้เลยแม้สาวงามพวกนั้นจะเปลื้องผ้าอวดความงามตรงหน้าก็ตามพร้อมขึ้นสังเวียนแห่งกามราคะและความผิดนี้ดารินต้องรับผิดชอบมันอย่างเลี่ยงไม่ได้ด้วย

“ฉันจะแจ้งตำรวจให้มาลากตัวแกเข้าไปนอนในตารางไอ้มิสเตอร์ชาร์ตัน หยาง คนอย่างแกต้องเข้าไปนอนในตารางถึงจะสามสมใจฉัน” ดารินเค้นเสียงรอดไรฟัน ลมหายใจหอบถี่รุนแรงยังไม่คงที่ดีเพราะถูกจูบหลายครั้ง เธอร้องไห้ให้กับโชคชะตาที่เลวร้ายมามากพอแล้วถ้ามัวแต่อ่อนแอจะถูกรังแกอย่างไม่สิ้นสุด

“เรื่องของผัวเมียตำรวจเขาไม่ค่อยกล้ายื่นมือเข้ามายุ่งมากนักหรอกคนสวยอย่างมากก็แค่ช่วยเจรจาไกล่เกลี่ยให้เราคืนดีกันเท่านั้นแหละ ส่วนเรื่องจับฉันติดคุกคงยากหน่อยนะเพราะผัวเธอรวยมากจนมีแต่คนเกรงใจเต็มไปหมด ล้มเลิกความคิดนั้นเสียเถอะไร้ประโยชน์สิ้นดี” กระซิบบอกแล้วแกล้งบดเบียดสิ่งที่มันกำลังตื่นจากการหลับใหลขึ้นมาจนดารินรู้สึกได้ ตำรวจเขาไม่เคยเกรงกลัวแต่ก็ไม่เคยทำตัวอยู่เหนือกฎหมายดังนั้นเรื่องที่แม่เนื้อนิ่มขู่เขามองว่าเหมือนเด็กขู่เพื่อนเวลาตัวเองถูกรังแกแล้วสู้ไม่ได้มากกว่า

“อย่ามาพูดจาบ้าๆกับฉันนะ ฉันยังไม่เคยมีผัวหรือเป็นเมียใครหน้าไหนไอ้คนเฮงซวย แค่เรื่องผิดพลาดฉันไม่นับจำเอาไว้ มันคือสิ่งผิดพลาดที่ฉันไม่อยากให้มันเกิดขึ้นตั้งแต่แรก” ตะโกนลั่นอย่างไม่กลัวเจ็บคอเพราะกำลังโมโหสุดขีด มันกวนประสาทเธอได้อย่างน่าตบให้หงายท้อง คำก็เมียสองคำก็ผัวประสาทที่สุด คนเขาไม่ยอมรับก็ขยันยัดเยียดตัวเองให้อยู่นั่นแหละ

“อย่ามากลบเกลื่อนความจริงหน่อยเลยดาริน เธอกับฉันรู้ดีอยู่กับใจว่าอะไรเป็นอะไร แล้วก็ช่วยกรุณาเรียกผัวเธอให้มันดีๆด้วยถ้ายังไม่อยากถูกจับแก้ผ้าขึงพืดแล้วกระแทกแรงๆจนเข่าอ่อนเข่าทรุดในตอนนี้” พูดเสียงเข้มหน้าตาบึ้งตึงเมื่อดารินไม่ยอมรับแล้วยังทำท่ารังเกียจไม่เลิกลาจนน่าจับเขย่าให้หัวสั่นหัวคลอนทั้งที่เขาได้เธอเป็นคนแรกแท้ๆ ช่างอวดเก่ง ปากดี ไม่เหมือนคนที่นอนร้องสะอึกสะอื้นอยู่ใต้ร่างเลยสักนิดเดียว ไม่ต้องคงต้องคุยอะไรมันแล้วมั้งจับปล้ำแม่งเลยท่าจะดีเผื่อมันจะดีขึ้นมาบ้าง แค่คิดก็ชักเริ่มอยากปราบพยศคนดื้อด้านให้ครางเสียงหวานขอความเมตตาจริง

“ไอ้!” หลุดมาได้แค่คำเดียวเท่านั้นเรียวปากอิ่มเต็มก็เม้มแน่นแล้วก็ต้องเบิกตาโพรง มันจะถึงเนื้อถึงตัวกันเกินไปแล้ว ไม่มีความเกรงใจหรือสำนึกเลยสักนิดเดียว

“สงสัยอยากถูกแทงจริงๆสินะถึงได้ท้าทายอย่างไม่กลัวอันตรายต่อร่างกายตัวเองแบบนี้” ชาร์ตันหรี่ตาลงแล้วบีบหมับเข้าที่หน้าอกอวบอัดล่อตาที่เขารู้ดีว่าเนื้อแท้ของซาลาเปาฝาแฝดมันสวยงามและหอมหวานน่าดูดเลียมากแค่ไหน พยศมากก็ยิ่งเพิ่มความอยากเอาชนะมากขึ้นเท่านั้น

“อย่าทำอะไรบ้าๆนะมิสเตอร์ชาร์ตัน คนไม่เคยรู้จักเรียกว่าคนแปลกหน้าต่อกันมาทั้งชีวิต มีความสัมพันธ์กันแค่ชั่วข้ามคืนทั้งที่ฉันไม่เต็มใจแล้วต้องมาถูกย่ำยีเมื่อเจอหน้ากันอีกครั้งมันไม่มากไปหน่อยเหรอ” กระชากมือที่วางแหมะไว้บนทรวงอกออกสุดแรง พลางกระพริบตาถี่ๆเพื่อขับไล่หยาดน้ำตาไม่ให้ไหล ชาร์ตันมองใบหน้าสวยที่เชิดขึ้นอย่างถือดีแล้วบีบแก้มนวลไม่เบามือนัก

คืนนั้นเขาอาศัยความเมามายของเธอพาขึ้นคอนโดและตอนนี้เวลามันก็ล่วงเลยมาเกือบหนึ่งเดือนเต็มแล้ว เพิ่งจะมีโอกาสได้เจอหน้ากัน ถ้าไม่มีบินด่วนไปต่างประเทศตอนเช้ามืดของอีกวันเขาคงไม่มีทางปล่อยดารินไว้คนเดียวในห้องอย่างแน่นอน เพราะหลังจากจบพายุสวาทในค่อนรุ่งเขายอมรับเลยว่าติดใจในความบริสุทธิ์ผุดผ่องราวดอกไม้แรกแย้มของเธอเข้าเต็มเปา และมันอาจจะไม่ใช่แค่ได้ความสาวมาเป็นคนแรกด้วย ยังคงมีเหตุผลอื่นๆประกอบด้วย