9 ที่อยู่ใหม่

บนถนนคืนวันอังคารรถค่อนข้างโล่งเลยทำให้เมคินมาถึงก่อนเวลานัดเกือบ 20 นาที แต่พอมาถึงก็เห็นว่าทิวานั่งรออยู่ตรงม้านั่งหินอ่อนหน้าอาคารหลังเก่าอยู่แล้ว

“รอนานไหม”

“ไม่ครับ พี่คินมาก่อนเวลา”

“พี่มาก่อนเวลาแต่นายก็นั่งรออยู่แล้ว” ยิ่งเห็นแบบนี้เขาก็ยิ่งรู้สึกดี เพราะนั่นหมายถึงว่าทิวาเต็มใจจะย้ายไปอยู่กับเขาจริงๆ

“ผมไม่อยากให้พี่ต้องเสียเวลาครับ” ชายหนุ่มกล่าวอย่างเกรงใจ

ทิวามีเพียงกระเป๋าลากกับเป้อีกหนึ่งใบเท่านั้น พอยกใส่หลังรถแล้วเขาก็มานั่งคู่คนขับ

“พี่ไม่น่าลำบากมารับผมเลย จริงๆ แล้วผมไปเองก็ได้”

“ไม่ลำบากหรอก ยังไงก็ทางผ่าน”

“ครับ” พยักหน้าเข้าใจเพราะไม่รู้ถนนหนทาง พอเขาบอกว่าทางผ่านก็เชื่อไปตามนั้น

“กินข้าวเย็นแล้วใช่ไหม” เขาถามอย่างห่วงใย

“เรียบร้อยแล้วครับ พี่ละ”

“อือ พี่กินมาจากบ้านแล้ว ไม่ลืมอะไรแล้วนะ”

“น่าจะมีอะไรแล้วครับ ของบางอย่างผมยังไม่เอาออกจากกระเป๋าเลยด้วยซ้ำ”

เพราะคิดว่าถ้าได้งานก็จะย้ายไปหาที่พักใกล้ที่ทำงาน แต่ตอนนี้ไม่ต้องติดเรื่องที่พักให้ปวดหัวแล้ว

“ถ้างั้นไปกันเลยไหม”

“ครับ”

ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง Audi A6 Avant สีดำก็พาทั้งสองมายังถึงยังที่หมาย

ประตูห้องคอนโดเปิดต้อนรับชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาทั้งสองคนอีกครั้ง

คนหนึ่งหล่อขาวออกแนวพระเอกเกาหลี รูปร่างผอมความสูงตามมาตรฐานชายไทย ผมสีน้ำตาลเข้มตัดสั้น รับกับตาสีอำพันอมน้ำตาล จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วเรียงตัวเป็นระเบียบ ริมฝีปากบางสีชมพูเข้ม ใบหน้าติดจะหวานไปนิด ส่วนอีกคนหล่อคมเข้ม ผิวสองสี รูปร่างสูงกว่าอีกคน คิ้วเข้มได้รูป ปากหนาทรงกระจับ ดวงตาคมปลาบสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่งรับกับใบหน้า ผมดำขลับตัดรองทรงสั้น

“นายไปนอนห้องนี้นะ อาจจะแคบไปหน่อย เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยช่วยกันย้ายโต๊ะทำงานออกมาข้างนอก”

เมคินเปิดห้องอีกห้องที่ตัวเองใช่เป็นห้องทำงาน ในนั้นมีเตียงขนาด 5 ฟุตอยู่ริมห้องติดผนังด้านในสุด ตู้เสื้อผ้าแบบบิ้วด์อินอยู่ตรงข้ามกับเตียง ถัดจากนั้นเป็นประตูห้องน้ำ อีกมุมหนึ่งของห้องมีโต๊ะทำงานขนาดเล็กพร้อมกับคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ก มีชั้นวางเอกสารอยู่ด้านหลังโต๊ะทำงาน ดูแล้วเป็นระเบียบ ลักษณะการตกแต่งก็ออกโทนสีน้ำตาลเหมือนกับอีกห้อง

“ไม่ต้องย้ายก็ได้ครับพี่ ห้องนี้กว้างกว่าห้องเดิมของผมที่เชียงใหม่เสียอีก”

“บางครั้งพี่อาจต้องมานั่งทำงานดึก นายจะไม่สะดวก”

“ไม่เป็นไรครับพี่คิน ผมเป็นคนหลับง่าย แค่นี้ผมก็เกรงใจพี่มากแล้วอย่าให้ผมต้องทำให้พี่ลำบากเลย”

“ห้องนี้พี่ยกให้เป็นสิทธิ์ของนาย อยากตกแต่งหรืออยากได้อะไรเพิ่มก็บอก ทำตัวตามสบาย”

“ขอบคุณครับพี่คิน แค่นี้ผมก็โอเคมากแล้ว แต่ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มผมจะบอกนะครับ”

“งั้นก็ตามใจนายละ นี่ก็ดึกแล้ว นายรีบพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้เช้าก็ออกไปพร้อมกัน”

“ผมควรไปถึงที่ทำงานก่อนพี่ไม่ใช่เหรอครับ” เขาแย้งขึ้น

เย็นนี้หลังจากเก็บของเสร็จแล้วทิวาก็หาข้อมูลว่าเป็นเลขาจะต้องทำยังไงบ้าง หนึ่งในนั้นคือต้องไปถึงที่ทำงานก่อนเจ้านาย

“ไม่ต้องซีเรียสขนาดนั้นก็ได้”

“แต่มันควรจะเป็นแบบนั้นนี่ครับ ผมอยากทำงานให้เต็มที่ ไม่อยากให้ใครมาว่าทีหลัง แค่พี่ให้โอกาสผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กเส้นแล้ว”

“นายนี่คิดมากจริง เอางี้ ถ้าใครถามนายก็บอกว่าเป็นทั้งเลขา เป็นทั้งคนขับรถตกลงไหม”

“ครับ”

เมคินออกจากห้องไปแล้วทิวาก็เก็บของที่จำเป็นออกจากกระเป๋า รวมทั้งชุดที่จะใส่ทำงานพรุ่งนี้ เขาพึ่งไปเอามาจากร้านซักรีดเมื่อตอนเย็นและเก็บลงกระเป๋าก่อนเมคินมาถึงเพียงไม่นานสภาพของมันเลยยังดูดี

แต่คงต้องหาชุดมาเพิ่มเพราะเท่าที่มีก็แค่สูทตัวเก่งหนึ่งชุด กับเสื้อเชิ้ตอีกไม่กี่ตัว เสื้อผ้าและของใช้บางอย่างเขายังไม่ได้เอามาจากเชียงใหม่ คงต้องรบกวนเจ้าของห้องพักส่งมาให้

เมื่อคืนทิวาตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเพราะเป็นครั้งแรกในรอบหนึ่งเดือนที่จะได้ไปทำงานอย่างจริงจัง เขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็เตรียมกาแฟไว้ให้เมคิน

“ตื่นเช้าเหมือนกันนะ”

“พี่คิน” ทิวาแปลกใจเพราะนึกว่าเขายังไม่ตื่นแต่ที่ไหนได้ชายหนุ่มออกไปข้างนอกมาแล้ว

“ครับ พี่คินไปไหนมาแต่เช้า” ถามแล้วก็นึกได้ว่าไม่ควรจะถามเจ้าของห้องแบบนั้น

“ผมขอโทษครับ” ทิวารีบขอโทษ

“ขอโทษเรื่องอะไร”

“ผมไม่น่าถามว่าพี่ไปไหนมา”

“ทำไม”

“ก็พี่เป็นเจ้าของห้องจะไปไหนมาไหนคนอาศัยอย่างผมก็ไม่ควรซอกแซกถาม”

“อยากรู้อยากถามอะไรก็ถามเลย อย่าเก็บไว้มันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร เรื่องไหนตอบได้พี่ก็ตอบอย่างเช่นเช้านี้พี่ไปวิ่งมา”

“อ๋อ พี่คินจะดื่มกาแฟก่อนไหม”

“ไม่ต้องใช้คำสุภาพแบบนั้นหรอก คำสุภาพพวกนั้นเอาไว้ใช่แค่ที่ทำงานก็พอ”

“ครับ แล้วตกลงพี่คินจะกินก่อนหรืออาบน้ำก่อน ผมจะได้ปิ้งขนมปังรอ”

“อาบน้ำก่อนก็ได้ ถ้าหิวก็กินก่อนเลย”

“ไม่ดีว่า ผมรอกินพร้อมพี่”

“อืม”

เมคินรีบอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะออกมานั่งกินกาแฟกับขนมปัง ซึ่งปกติแล้วเขามักดื่มแค่กาแฟแก้วเดียว แต่วันนี้คงต้องทานขนมปังด้วยเพราะไม่อยากให้คนทำเสียน้ำใจ เขาไม่รู้ว่าขนมปังพวกนี้ทิวาไปซื้อมาตั้งแต่ตอนไหน เดาว่าคงเป็นเมื่อวานคงซื้อมาพร้อมกับผลไม้

“พี่คิน ผมขอที่อยู่คอนโดพี่หน่อยได้ไหม”

“ที่อยู่” เขาเลิกคิ้วถาม

“ครับ ผมจะให้เจ้าของหอที่เชียงใหม่ส่งของใช้กับเสื้อผ้าที่เหลือตามมาครับ”

“มีของสำคัญด้วยไหม”

“ไม่มีครับ มีแค่ของใช้กับพวกเสื้อผ้า”

“ซื้อใหม่ง่ายกว่าไหม ไหนก็จะเริ่มต้นทำงานใหม่แล้ว บ่ายนี้พี่ไม่มีงานเดี๋ยวพี่พาไปซื้อ”

“แต่...”

“เกรงใจอีกแล้วใช่ไหม ที่พี่จะพาไปซื้อเพราะเลขาของพี่ก็ควรแต่งตัวดูดีหน่อยใช่ไหมล่ะ อีกอย่างพี่ก็อยากซื้อของพี่ด้วย”

“ครับพี่” ทิวาไม่อยากให้เมคินต้องลำบากใจเพราะที่เขาพูดมันก็ถูก ถ้าเป็นเลขาของเขาก็ควรต้องแต่งตัวดูดีหน่อย

“เอาวางไว้นั่นแหละ ไม่ต้องล้างเดี๋ยววันนี้แม่บ้านก็มาทำความสะอาดแล้ว”

“มีแม่บ้านด้วยเหรอครับ ผมไม่เห็นเคยเจอ”

“มีสิ นายคิดว่าห้องพี่จะสะอาดอย่างนี้เหรอถ้าไม่จ้างแม่บ้าน ไปกันเถอะวันนี้นายต้องไปรายงานตัวกับฝ่ายบุคคลด้วย เตรียมเอกสารเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”

“ครับ”