19 ห่วงใย

การนอนโรงพยาบาลของทิวาไม่ได้น่าเบื่อเท่าไหร่ ตอนเช้าเขาทบทวนบทเรียนภาษาอังกฤษเพื่อเตรียมตัวสอบโทอิคพอตกบ่ายเมคินก็ส่งไฟล์งานให้ทำ พอตกเย็นเขาก็มาอยู่เป็นเพื่อน ก่อนจะนอนคุยกันจนพยาบาลมาวัดความดันตอนสี่ทุ่มจึงผิดไฟนอน พอตอนเช้าก็สั่งอาหารของโรงพยาบาลมานั่งทานเป็นเพื่อนคนป่วยก่อนไปทำงาน

เช้าวันนี้หมออนุญาตให้ทิวากลับบ้านได้แต่ต้องหลังจากยาฆ่าเชื้อขวดสุดท้ายหมด

“วันนี้นี้พี่คินมีประชุมนะครับ ผมกลับคนเดียวได้”

“ถ้าประชุมเสร็จเร็วจะมารับนะ”

“ตามใจครับ แต่ถ้าผมทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลแล้วพี่ยังประชุมไม่เสร็จผมจะนั่งแท็กซี่กลับ ตอนเย็นค่อยเจอกัน”

ทิวาไม่ได้ห้ามถ้าเขาจะมารับเพราะรู้ว่าพูดไปก็เหนื่อยเปล่า อย่างสองวันที่ผ่านมานี้เขาก็บอกให้เมคินกลับไปนอนที่ห้องเพราะไม่อยากให้นอนบนโซฟา แต่ก็เหมือนอีกคนไม่สนใจฟังเลยแม้แต่น้อย

“อือ พี่ไปทำงานก่อนนะ อย่าดื้อกับคุณพยาบาลล่ะ”

“ผมว่าพี่รีบไปเถอะครับ ถ้าออกสายกว่านี้รถจะติดเอานะครับ” เขาเตือนพร้อมกับส่งกระเป๋าเอกสารให้บอสหนุ่ม ใช้มือดันแผ่นหลังให้เขาเดินออกจากห้อง

พอบอสกลับไปแล้วทั้งห้องก็กลับมาเงียบเหงาอีกครั้ง เขานอนอยู่บนเตียงกว้าง นั่งฟังบทความภาษาอังกฤษจบไปหลายบทความจนเริ่มเบื่อ

“ผมจะกลับได้ตอนไหนครับ” เมื่อพยาบาลเข้ามาถอดสายน้ำเกลือตอนสิบเอ็ดโมงเช้าทิวาก็ถามขึ้น

“หลังอาหารกลางวันก็เรียบร้อยแล้วค่ะ”

“ครับ จะเป็นอะไรไหมถ้าถึงตอนนั้นผมจะรบกวนให้เรียกแท็กซีให้”

“ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา แต่ฉันนึกว่าคนที่มาเฝ้าคุณเขาจะมารับเสียอีก”

“เขาไม่ว่างน่ะครับ”

“ไม่ว่างหรือคุณรีบออกก่อนถึงเวลาเขามาคะ ถ้ามาไม่เจอคุณเขาคงเสียใจมากนะคะ เพราะดูแล้วผู้ชายคนนั้นเป็นห่วงคุณมาก”

“บอสก็เป็นแบบนี้ล่ะครับ ห่วงทุกคน”

“เป็นบอสหรอกเหรอคะ นึกว่าเป็นเพื่อน หรือพี่น้องเสียอีก”

“ครับเป็นบอส”

“คุณโชคดีจังนะคะ ที่ได้บอสน่ารักแบบนี้” พยาบาลสาวกล่าวแล้วยิ้ม ก่อนที่เธอจะเข็นรถอุปกรณ์ออกไป

ทิวารีบเปลี่ยนเสื้อผ้าและเก็บของใช้ที่เมคินขนมาจากห้องลงกระเป๋า เพื่อรอเวลาที่จะได้กลับคอนโด

หลังอาหารมื้อกลางวันพยาบาลก็โทรเข้ามาแจ้งว่าทุกอย่างเรียบร้อย เขาก็ยกกระเป๋าขึ้นจากเตียงจังหวะนั้นประตูก็เปิดกว้าง

“พี่คิน ประชุมเสร็จแล้วเหรอครับ” เขาไม่คิดว่าเจ้านายจะประชุมเสร็จเร็วถึงเพียงนี้

“เปล่า เลื่อนไปตอนบ่ายแล้ว” เพราะคิดว่าตัวเองคงไม่มีสมาธิประชุม ก็เลยเลื่อนออกไปก่อน

“เพราะผมเหรอครับ”

“คิดว่าไงล่ะ ไปเถอะ”

เมคินรีบแย่งกระเป๋าในมือมาถือไว้ก่อนจะเดินนำเขาลงไปยังลานจอดรถ

“พี่คินทานข้าวกลางวันหรือยังครับ”

“ยังเลยรีบมารับนายก่อน”

“งั้นแวะที่ร้านประจำไหม ผมจะสั่งให้”

“นายทานแล้วใช่ไหม”

“ครับ พี่ก็รู้ว่าผมต้องกินอาหารตรงเวลา แล้วผมก็มียาที่ต้องกินด้วย แต่ไม่เป็นไรผมนั่งรอได้ ผมสั่งให้นะ”

พอถึงร้านอาหารเมคินก็นั่งทานข้าว ส่วนเขาสั่งผลไม้มานั่งทานเป็นเพื่อน

ออกจากร้านอาหารบอสหนุ่มขับรถมาส่งเลขา จากนั้นตัวเองก็ต้องรีบกลับไปประชุม เขารู้ดีว่าทิวากลับเองได้ แต่ก็อยากมารับเพราะความเป็นห่วงคำเดียวเท่านั้น

ทิวากลับขึ้นมาบนห้องด้วยความรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างประหลาดๆ ไม่เคยมีใครเป็นห่วงและเอาใจใส่เขามากเท่าเมคินมาก่อน

เขาอดเปรียบเทียบเมคินกับแอนแฟนเก่าของเขาไม่ได้เพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขานอนโรงพยาบาล ทิวาเคยเป็นไข้หวัดใหญ่นอนอยู่โรงพยาบาล แต่แฟนของเขามาเยี่ยมแค่วันแรก แถมยังยืนอยู่ห่างจนแทบจะต้องตะโกนคุยกัน เพียงเพราะกลัวติดหวัดจาก ทั้งๆ ที่หมอก็บอกแล้วว่าถ้าทั้งคู่สวมมาสก์โอกาสติดก็น้อยมาก แต่หญิงสาวก็ยังไม่ยอมเข้าใกล้ เขาต้องอยู่โรงพยาบาลคนเดียวตลอดหลายวัน ตอนนั้นเขาทั้งเหงา ทั้งเสียใจและน้อยใจ แต่ก็ทำอะไรมาได้เพราะคิดว่าเธอคือผู้หญิงที่เขารักและอยากจะใช้ชีวิตด้วยตลอด เขายอมทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุขจนแทบไม่เป็นตัวของตัวเองเลย

ตั้งแต่มาอยู่กับเมคิน เขารู้สึกเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น และมีความสุขมากขึ้น

ทิวานั่งเหม่อจนเสียงนาฬิกาเตือนให้ทานยาก่อนอาหารแม้อาการปวดท้องหายสนิทแล้วแต่เขายังต้องทานยาต่ออีกหลายวัน ทานยาเสร็จก็เห็นว่าใกล้ถึงเวลาเลิกงานของเมคินแล้ว ชายหนุ่มจึงโทรไปสั่งอาหารจากร้านหน้าคอนโดเลือกอาหารเมนูโปรดของเจ้านายมาสามอย่างต้มจืดกับผัดผักรวมสำหรับตัวเองเพราะหมอสั่งให้งดอาหารรสจัดไปก่อน

ระหว่างรออาหารเขาก็จัดการกับของสดในตู้เย็นที่ซื้อมาตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้วเลือกของที่หมดอายุใส่ถุงขยะ แล้วนำไปทิ้งข้างล่างก่อนจะเดินไปยังร้านอาหารที่โทรสั่งไว้

กลับมาถึงห้องได้เพียงสิบนาทีเมคินก็กลับมาพอดี

“พี่คิน ประชุมเป็นยังไงบ้างเหนื่อยไหม” เขารับกระเป๋ามาวางไว้ที่โต๊ะกลางหน้าโซฟา

“สบายๆ วันนี้ไม่มีอะไรมาก นายกินยาก่อนอาหารแล้วใช่ไหม”

“เรียบร้อยครับ ผมตั้งปลุกไว้”

“ดีแล้วจะได้หายไวๆ พี่ถามนายบ่อย เตือนนายบ่อยก็อย่าเพิ่งรำคาญนะ”

“ผมรู้ว่าพี่เป็นห่วงจะรำคาญได้ยังไง”

“พอนายไม่ดื้อก็น่ารักดีนะ”

เมคินชมก่อนจะเอามือมาขยี้หัวอีกคนจนผมที่หวีเรียบกระจายไม่เป็นทรง พอเห็นคนโดนแกล้งทำปากคว่ำเมคินก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี

ความอบอุ่นกระจายไปทั้งห้อง ทิวาชอบบรรยากาศสบายๆ แบบนี้ เขายอมผมเสียทรงถ้ามันจะทำให้เมคินอารมณ์ดี

“พี่จะกินข้าวเลยไหม”

“อือ กินเลยเดี๋ยวเลยเวลาอาหาร นายจะปวดท้องอีก จากนี้พี่ขอสั่งเลยนะ ถ้าพี่กลับช้าหรือติดประชุม นายต้องห่วงพี่ไม่ต่องรอพี่ ให้กินข้าวก่อนได้เลย”

“ครับ”

“รับปากแล้วก็ต้องทำตามด้วยนะ”

“ผมรู้หรอกน่า แต่บางครั้งผมก็ไม่อยากกินข้าวคนเดียว”

แต่ก่อนอยู่คนเดียว ทานข้าวคนเดียวมาตลอด แต่ตอนนี้เริ่มไม่ชินกับการทำอะไรคนเดียวไปเสียแล้ว

“พี่เข้าใจ พี่ก็ไม่ชอบ แต่บางครั้งมันก็ต้องทำ ถ้างานไม่ด่วนหรือไม่ต้องออกไปไหนพี่จะกินพร้อมนายทุกมื้อโอเคไหม”

“โอเครับ”

พอเห็นสีหน้าของทิวาแล้วเมคินก็ใจเต้นแรง เพราะดูเหมือนว่าอีกคนนั้นจะดีใจที่เขาพูดออกไปแบบนั้น รอยยิ้มของทิวามันดูสดใสและมีความสุข จนเขาไม่ค่อยอยากให้ชายหนุ่มคนนี้ยิ้มให้ใครเลยนอกจากตัวเขาคนเดียว

“พี่ล้างเองได้ นายไปกินยาแล้วนอนพักเถอะ”

“ผมทำเอง ผมนอนมาหลายวัน ตัวขี้เกียจเกาะเต็มไปหมดแล้ว พี่คินรีบไปอาบน้ำเถอะครับจะได้พักผ่อน ผมว่าคืนนี้พี่ไม่ควรทำงานต่อนะครับ”

“ทำไม นายจะรีบนอนเหรอ”

“เปล่าครับ แต่พี่นอนไม่เต็มอิ่มมาหลายคืนแล้ว คืนนี้พักก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ก็วันเสาร์นะครับ”

“นายก็เหมือนกัน ล้างจานเสร็จก็อย่าลืมกินยาด้วยนะ”

“ครับ”

พอเมคินเข้าห้องไปแล้วเขาก็ล้างจานต่อจากนั้นทานยาหลังอาหารก่อนจะกลับเข้าห้อง อาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน

เพราะนอนคุยกันก่อนนอนมาถึง 3 คืน พอนอนคนเดียวเงียบก็เลยรู้สึกแปลกไปนิด เขานอนกลิ้งตัวไปมาพยายามฝืนตัวเองให้หลับตา แต่ผ่านไปเป็นเกือบชั่วโมงก็ยังคงนอนไม่หลับอยู่ดี

ทิวาดีดตัวออกจากเตียงคิดว่าอยากออกไปหาอะไรอุ่นๆ ดื่ม เผื่อท้องอุ่นแล้วจะดีขึ้น พอเปิดประตูออกมาก็เห็นเมคินยืนอยู่ถือแก้วน้ำอยู่ในครัว

“พี่คิน นอนไม่หลับเหรอครับ”

“อือ นายล่ะ หรือว่าปวดท้อง” สีหน้าดูกังวลจนเขายิ้มกว้าง

“ไม่ปวดท้องแต่นอนไม่หลับ ว่าจะหาอะไรอุ่นๆ กินหน่อย พี่คินเอาด้วยไหม”

“ไม่ล่ะ พี่ขี้เกียจแปรงฟัน”

ทิวาหยิบนมมาอุ่นในไมโครเวฟ พอเครื่องส่งเสียงเตือนเขาก็หยิบออกมาเป่าเล็กน้อย ส่วนอีกคนก็ยืนรอจนเขาดื่มหมด

“ดื่มเสร็จก็ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้เช้าไม่ต้องตื่นมาทำอาหารล่ะ เดี๋ยวพี่สั่งร้านประจำให้ จะกินอะไร”

“ข้าวต้มก็ได้ครับ ผมยังไม่อยากกินอะไรที่มันย่อยยาก”

“งั้นก็ตามนั้น พี่ไปนอนก่อนนะ”

“ครับ”

ทิวาล้างแก้วเสร็จแล้วก็รีบกลับไปนอน ไม่รู้ว่าเพราะนมอุ่นๆ หรือเพราะได้คุยกับเมคินพอหัวถึงหมอนเขาจึงใช้เวลาเพียงนิดก็หลับลงอย่างง่ายดาย