18 พยาบาลพิเศษ

เป็นวันแรกที่เมคินขับรถกลับมาทำงานคนเดียว ตั้งแต่ทิวามาทำงานด้วย ความรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง คงเพราะที่ผ่านมามีชายหนุ่มอีกคนอยู่ด้วยแทบจะตลอดเวลา

เขาไปประชุมที่บริษัทลูกค้าสองแห่งจากนั้นก็ไปทานอาหารกลางวันกับฉัตรภพและกลับมานั่งทำงานต่อ ใจจริงอยากไปโรงพยาบาลเพื่อดูว่าทิวาเป็นยังไงบ้าง แต่งานตรงหน้าก็ยังไม่เรียบร้อย

ตกบ่ายก็ได้รับสายจากทิวา ชายหนุ่มโทรมาบอกว่าผลการส่องกล้องไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง แต่หมอตรวจพบเชื้อเอชไพโลไรในกระเพาะอาหารเลยต้องนอนโรงพยาบาลต่ออีกสองวันเพื่อรับยาฆ่าเชื้อเข้าทางสายน้ำเกลือจากนั้นก็ให้ไปทานยาต่อที่บ้านอีก 5 วัน

“เย็นนี้อยากกินอะไร พี่เลิกงานแล้วจะได้ซื้อไปให้”

“ไม่ต้องห่วงครับ ผมทานอาหารของโรงพยาบาลได้ พี่คินไม่ต้องมาก็ได้ ผมไม่เป็นอะไรมากสักหน่อย แค่นอนให้ยาเท่านั้นเอง”

“งั้นก็ตามใจ เดี๋ยวพี่ส่งพยาบาลพิเศษไปเฝ้าก็ได้”

“ครับ” เพราะไม่อยากให้เขาต้องลำบากมาเฝ้าทิวาเลยไม่ปฏิเสธเรื่องพยาบาลพิเศษ

“พี่ทำงานต่อนะ อย่าดื้อกับหมอและพยาบาลล่ะ เข้าใจไหม”

“ครับ”

พอวางสายแล้วคนป่วยก็ส่งไลน์มาย้ำเรื่องอาหารเย็นอีกครั้ง

Tiwa : ถ้าไม่อยากเป็นเหมือนผมอย่าลืมทานข้าวนะครับ

Kin : อืม

เมคินเร่งทำงานในมือตรงหน้า เขาออกจากที่ทำงานตั้งแต่สี่โมงเย็น กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและเตรียมของใช้จำเป็นและชุดสำหรับใส่ไปทำงานพรุ่งนี้ แวะรับผลไม้ที่สั่งไว้ก่อนจะตรงไปโรงพยาบาล

ประตูห้องถูกแง้มออกเบาๆ เพราะกลัวจะรบกวนคนป่วย แต่พอเปิดเข้าไปบนเตียงก็ว่างเปล่า เพราะคนป่วยนั่งอยู่บนโซฟาสายตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง แต่พอได้ยินเสียงฝีเท้าก็หันกลับมา

“อ้าวพี่คิน” ปากบอกไม่ให้เขามา แต่พอเห็นก็ดีใจจนแทบปิดไม่มิด

“กำลังมองอะไรอยู่”

เขาชะโงกออกไปนอกหน้าต่างห้องพัก ด้านนอกเป็นวิวของสวนสาธารณะขนาดใหญ่ มีผู้คนมากมายพากันมาออกกำลังกายด้วยเสื้อผ้าสีสันสดใสมองแล้วทำให้รู้สึกสดชื่นไม่น้อย

“ผมนึกว่าพี่จะไม่มา ไหนพี่บอกว่าจะให้พยาบาลพิเศษมาเฝ้าผม”

“ก็พี่นี่ไง พยาบาลพิเศษ”

“ใช่ที่ไหนล่ะ พี่เป็นบอสผมนะ”

“ก็ตอนนี้เป็นพยาบาลไง พออยู่บริษัทก็เป็นบอส หรือนายอยากได้พยาบาลสาวๆ สวยๆ”

“ผมบอกอย่างนั้นเหรอ”

“ขี้เกียจเถียงกับนายแล้ว วันนี้ยังปวดท้องอยู่ไหม”

“นิดหน่อยครับ กินยาไปตอนเที่ยง”

“พี่ซื้อผลไม้มาให้นะ มีทับทิมกับแก้วมังกร พี่เสิร์ซดูแล้วนายกินได้ แถมยังมีประโยชน์ด้วย” เขายกกล่องผลไม้ที่ถูกเตรียมไว้พร้อมทานให้ทิวาดูก่อนจะนำไปเก็บในตู้เย็น

“ขอบคุณครับ วันนี้เหนื่อยไหมครับ”

“นิดหน่อย”

คำถามเดิมๆ ที่ทิวามักจะถามอยู่เป็นประจำคือวันนี้เหนื่อยไหม พี่คินเหนื่อยไหม มันเป็นคำพูดธรรมดาแต่ฟังแล้วรู้สึกหายเหนื่อย

เมคินนั่งคุยกับทิวาที่สีหน้าดูดีขึ้นกว่าเมื่อวานอย่างเห็นได้ชัด จนกระทั่งถึงเวลาอาหารเย็นแม่บ้านก็เข็นรถอาหารเข้ามา วางบนโต๊ะเล็กข้างเตียง

“กินข้าวเลยไหม มียาก่อนอาหารหรือเปล่า”

“มีครับ ผมกินไปแล้ว พี่คินหิวไหม กินด้วยข้าวกันนะ”

ทิวาเดินมาดูถาดอาหารแล้วคิ้วก็ขมวดเป็นปม อาหารมื้อนี้กับมื้อกลางวันต่างกันจนดูผิดปกติ

“พี่สั่งเพิ่มเอง” เขาคลายข้อสงสัยให้กับเลขาหนุ่ม

ระหว่างทางมาที่โรงพยาบาลเมคินโทรมาสั่งอาหารเพิ่มเพราะไม่อยากไปทานข้าวคนเดียว

“ยังปวดท้องอยู่ไหม”

เพราะเห็นอีกคนทานไปนิดเดียวก็อดจะถามไม่ได้ ไม่รู้ว่าถามทิวาแบบนี้ไปกี่ครั้งแล้ว

“ไม่แล้วครับ แต่ผมไม่อยากกินเยอะกลัวจะปวดท้องอีก พี่กินต่อเถอะไม่ต้องรีบ เดี๋ยวผมกินต่ออีกนิด”

เลขาหนุ่มรู้ดีว่าถ้าตัวเองอิ่มตอนนี้เมคินก็คงจะอิ่มตามไปด้วย การได้นั่งทานอาหารกับบอสก็เป็นความสุขอย่างหนึ่งของเขา จากแต่ก่อนทานคนเดียวมาตลอด แต่พอเจอกับเมคินทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

พอทานเสร็จเมคินก็ไปเดินไปหยิบผลไม้ในตู้เย็นมาให้ ทิวาเห็นชื่อร้านผลไม้แล้วก็ยิ้มเพราะร้านนี้มักแวะซื้อเป็นประจำ

“ซื้อแบบพร้อมทานก็สะดวกดีเหมือนกันนะ ครั้งต่อไปนายซื้อแบบนี้ก็ได้นะ ไม่เสียเวลาด้วย”

“ครับ”

เขาไม่เถียงเรื่องเวลา แต่การปลอกเองแกะเองมันจะได้รสชาติที่ใหม่สดว่า ทิวาเพียงแค่ติดเพราะถ้าพูดออกไปก็กลัวอีกคนจะเสียใจ

“ยาหลังอาหารมีไหม”

“มีครับ” เลขาชี้ไปยังโต๊ะข้างเตียง บนนั้นมีแก้วพลาสติกวางอยู่ ด้านในมียาอยู่สองเม็ด

เมคินหยิบยาและรินน้ำส่งให้ รอจนทิวาดื่มน้ำหมดแก้วก็เอาไปเก็บที่เดิม

“ขอบคุณครับ”

“นายอยากอาบน้ำหรือเข้าห้องน้ำก็บอกพี่นะ”

เพราะตอนนี้ทิวายังมีสายน้ำเกลืออยู่ที่มือด้านซ้าย คิดว่าคงอาบเองไม่สะดวกแน่ๆ

“ผมอาบเองได้”

“ไม่ต้องอายหรอกน่า ผู้ชายเหมือนกัน พี่ช่วยอาบนะ”

พอเห็นว่าเขาอายก็อยากแกล้ง เขากระตุกเชือกที่ผูกเป็นปมออกจนเห็นผิวขาวที่ซ่อนอยู่ด้านใน จากอยากแก้ลงกลายเป็นว่าตัวเองใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกมาจากอก ที่ผ่านมาเขาไม่เคยเห็นมาก่อนว่าภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวที่มักใส่เป็นประจำนั้นซ่อนผิวขาวเนียนไว้ด้านใน แล้วตอนนี้ผิวขาวนั้นมันกำลังแดงระเรื่อขึ้นทีละนิด

“พี่คินครับ ผมว่าผมอาบเองดีกว่า”

ทิวารู้สึกร้อนวูบวาบเมื่อเห็นสายตาของเมคินที่มองมา ไม่รู้ว่าบอสของเขากำลังคิดอะไรอยู่แต่ดูแล้วมันไม่ค่อยปลอดภัยสำหรับตัวเขาเลย

“ได้สิ แต่อย่าล็อกประตูนะ มีอะไรก็ตะโกนเรียกพี่”

เมคินช่วยลากเสาน้ำเกลือเดินไปส่งอีกคนที่หน้าห้องน้ำ ก่อนจะกลับมานั่งสงบสติอารมณ์อยู่บนเตียงคนไข้ มือซ้ายจับใบบนหน้าอกของตัวเองที่ก้อนเนื้อด้านในเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา

“ทิว เป็นอะไรหรือเปล่า นานจัง”

“เปล่าครับ ใกล้เสร็จแล้ว”

บอสหนุ่มเดินมารอที่หน้าห้องน้ำพอประตูเปิดออกเขาก็ดันเสาน้ำเกลือกลับไปที่เดิม

“พี่คินรับบทพยาบาลพิเศษบ่อยเหรอครับ ดูคล่องเชียว”

“บ่อยสิ แม่พี่เคยนอนอยู่โรงพยาบาลเป็นเดือน”

“ท่านเป็นอะไรครับ”

“มะเร็งเต้านม”

“แล้วตอนนี้ล่ะครับ”

“หายดีแล้ว ท่านเป็นระยะที่สองเลยตัดออกแล้วให้คีโมกับฉายแสง จากนั้นก็ตรวจซ้ำทุกหกเดือน”

“ผมไม่รู้มาก่อนเลย”

“นายไม่รู้ก็ไม่แปลก พี่เมย์ก็ไม่รู้”

“อะไรนะครับ”

“ก็ตามที่พูด พี่เมย์ไม่รู้ เพราะตอนนั้นพี่เมย์ไปเรียนต่างประเทศพอดี พี่กับพ่อก็เลยไม่อยากให้พี่เมย์รู้ มันเป็นความลับ”

“ผมไม่น่าไปรู้ความลับพี่เลย”

“แต่ก็รู้ไปแล้วมันแก้ไขอะไรไม่ได้ แต่พี่ว่าดีเหมือนกันนะถ้าอีกหน่อยแม่พี่เป็นอะไรขึ้นมานายก็จะได้ช่วยดูแลท่านอีกคนไง”

“ผมจะช่วยดูแลใครได้ล่ะครับ ลำพังตัวเองยังต้องรบกวนพี่ตลอด”

“รบกวนที่ไหน อย่าคิดมาก พักผ่อนได้แล้ว”

เมคินเลื่อนโต๊ะคร่อมเตียงมาตรงโซฟา ปรับระดับให้ต่ำลงอีกนิด ก่อนจะหยิบโน้ตบุ๊กออกจากกระเป๋า

“ทำงานเหรอครับ”

“อือ มีงานค้างนิดหน่อย ยังไม่ง่วงใช่ไหม”

“ครับ”

“อยากทำงานใช่ไหมล่ะ”

“มีอะไรให้ทำไหมครับ”

“เดี๋ยวส่งสัญญาวันนี้ให้ ไปศึกษาดูนะ”

“ครับ”

จากนั้นทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบเพราะทั้งสองคนตั้งใจทำงานของตัวเองจนกระทั่งพยาบาลเข้ามาทิวาจึงวางไอแพดในมือลง

พยาบาลสาวสวยมองหน้าคนไข้แล้วยิ้ม ก่อนจะเสียบขวดพลาสติกขนาดเล็กต่อเข้ากับสายน้ำเกลือในมือ

“ยาฆ่าเชื้อค่ะ ประมาณหนึ่งชั่วโมงคงหมดพอดี แต่ถ้าหมดก่อนก็กดออดเรียกนะคะ”

“ครับ”

พอเธอออกไปแล้วเมคินก็เดินมาหาคนไข้

“เธอสวยดีนะ”

“ครับ”

“นายชอบผู้หญิงแบบไหน”

“ไม่รู้ครับ” เขาตอบห้วนๆ ไม่ค่อยชอบคำถามของเจ้านายเท่าไหร่

เมื่อเห็นอีกคนเหมือนจะไม่พอใจกับคำถามเมคินเลยเดินกลับทำงานของตัวเองต่อ แอบดีใจเล็กน้อยที่ทิวาไม่สนใจพยาบาลคนนั้น