ตอนที่4 อภิสิทธิ์พิเศษ

“เป็นอะไรหรือเปล่าลูก ทำไมหน้าซีดๆแบบนั้น” จันดาถามลูกสาวตัวเองขึ้นหลังจากเห็นสีหน้าลูกสาวไม่ค่อยดี

“ลิสาคงไม่ได้ทาปากมั้งจ้ะ” ชลิสาพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มติดตลกเพื่อไม่ให้ผู้เป็นแม่ต้องเป็นห่วงเธอ

“แน่ใจนะ” คนเป็นแม่มองและถามออกไปอีกครั้งอย่างไม่อยยากเชื่อ

“ลิสาไม่เป็นไรจริงๆ ก็แค่รีบออกมาจนลืมทาแป้งทาปากก็เท่านั้นแหละจ้ะ” ชลิสาออดอ้อนผู้เป็นแม่ขึ้นทันทีเพื่อไม่ให้แม่รับรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังรู้สึกไม่ดีเลยสักนิด

“ออกไปซื้อของได้แน่นะ”

“ได้สิ แม่ไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะ ลิสาสบายมาก”

“ตามใจ นี่เงินแล้วก็รายการที่ต้องซื้อ” ผู้เป็นแม่ส่งเงินและรายการของที่ต้องซื้อเข้าบ้านให้กับหญิงสาวผู้เป็นลูกทันที

“งั้นลิสาไปก่อนนะจ้ะ ส่วนแม่ก็ไปพักได้แล้วเดี๋ยวที่เหลือลิสากลับมาทำเอง” ชลิสาพูดขึ้น เพราะแม่เธอร่างกายไม่แข็งแรงเลยสักนิด ทำให้เธอเลือกจะทำทุกอย่างแทนแม่เท่าที่จะทำได้

“รู้แล้วๆ เราก็อย่าลืมไปทาแป้งทาปากก่อนนะลูก!” ผู้เป็นแม่ไม่ลืมเตือนลูกสาวขึ้น เพราะไม่อยากให้ลูกสาวหน้าซีดจนเหมือนคนป่วยแบบนี้ทำให้ชลิสายู่หน้าให้แม่ตัวเองก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องของเธอ

.

ชลิสามายังซุปเปอร์มาเก็ตในห้างสรรพสินค้าหรูแห่งหนึ่งที่ไม่ได้ไกลบ้านนักเพื่อซื้อของใช้ไว้สำหรับการทำงานในบ้านใหญ่ของแม่บ้านตามหน้าที่ที่เธออาสาช่วยมาตลอด

ร่างบางลากรถเข็นเดินเลือกสินค้าอย่างคล่องแคล่วไม่มีตกหล่นจนได้ของทุกอย่างครบก่อนจะเดินไปจ่ายเงินเพื่อกลับบ้าน

แต่...

“ลิสา!” แต่เสียงเข้มหนึ่งก็ดังขึ้นก่อน ทำให้ชลิสาหยุดและหันไปมองยังต้นเสียงที่คุ้นเคย

“พี่นนท์ สวัสดีค่ะ” ชลิสายิ้มออกมาก่อนจะยกมือไหว้รุ่นพี่ตรงหน้า

“สวัสดีค่ะ มาซื้อของหรอ” ชานนท์ หรือ นนท์ รุ่นพี่ที่มหาลัยของชลิสาและยังเป็นสายรหัสเดียวกับชลิสาตอบรับก่อนจะถามรุ่นน้องตรงหน้าที่รถเข็นเต็มไปด้วยของใช้

“ใช่ค่ะ แล้วพี่นนท์มาซื้ออะไรหรอคะ” ชลิสาถามพร้อมกับมองรถเข็นที่ว่างเปล่าอยู่ของรุ่นพี่หนุ่มด้วยรอยยิ้ม

“พี่ก็มาซื้อของเข้าคอนโดเหมือนกันน่ะ พอดีแม่บ้านที่ทำประจำขอลากลับต่างจังหวัดสองอาทิตย์ นี่ก็ไม่รู้จะต้องซื้ออะไรเหมือนกัน” ชานนท์พูดกับรุ่นน้องสาวออกไปอย่างเขินๆกับการจ่ายตลาดที่ไม่ถนัด

“ให้ลิสาช่วยไหมคะ” แล้วชลิสาก็เสนอตัวขึ้น แม้ว่ารุ่นพี่ตรงหน้าจะเป็นรุ่นพี่เธอถึงสามปีทำให้เธอกับเขาได้เจอหน้ากันแค่ปีการศึกษาเดียว แต่เธอกับเขาเรียนสาขาเดียวกัน เป็นสายรหัสกัน แน่นอนว่าเธอย่อมสนิทกับรุ่นพี่ตรงหน้ามากพอสมควร

“พี่ไม่กวนลิสาใช่ไหม”

“ไม่หรอกค่ะ” เพราะเธอก็ไม่ได้รีบกลับอะไรขนาดนั้น การเลือกซื้อของของเธอใช้เวลาแค่ไม่กี่สิบนาทีเท่านั้นเอง

“งั้นพี่ต้องให้ลิสาช่วยแล้วแหละ”

“งั้นไปกันค่ะ” ชลิสายิ้มให้ก่อนจะเดินนำชานนท์ไปยังแถวของใช้ในบ้านพร้อมกับถามถึงของใช้ที่เขามักจะใช้ในบ้านประจำ ซึ่งก็มีทั้งสิ่งที่ชานนท์รู้และไม่รู้ ส่วนใหญ่สิ่งที่ไม่รู้เลยก็เป็นพวกของซักผ้า ในครัว แล้วก็พวกทำความสะอาดบ้านนั่นเอง แต่ก็ได้ชลิสาเป็นคนเลือกให้อย่างที่เธอซื้อไปใช้ที่บ้านหลังใหญ่ ที่มันหอมและดีนั่นเอง

“ลิสาใกล้จบแล้วใช่ไหม” ชานนท์เอ่ยถามรุ่นน้องขึ้น

“ใช่ค่ะ ช่วงนี้ก็เคลียร์งานเช็คกิจกรรม แล้วก็รอสอบไฟนอลก็จบแล้วค่ะ” นับได้ว่าอีกไม่ถึงสองเดือนเธอก็จะเรียนจบแล้วนั่นเอง

“แล้วคิดไว้หรือยังว่าอยากทำงานที่ไหน”

“ลิสาก็มีมองๆอยู่บ้างค่ะ แต่ก็ยังไม่ได้ลองส่งใบสมัครไป มีส่งไปกับทางมหาลัยสองสามที่แล้ว” เพราะมหาลัยจะมีบูทจากบริษัทต่างๆเพื่อให้นักศึกษาที่ใกล้จบได้กรอกใบสมัครไว้บ้าง แต่บริษัทที่มาส่วนใหญ่เธอก็ไม่ได้วางแผนไว้ว่าอยากทำ

ส่วนบริษัทของคุณท่านที่บ้านนั้นก็เป็นบริษัทใหญ่มากๆ เด็กจบใหม่อย่างเธอมันก็ไม่ง่ายที่จะเข้าไปทำงานที่นั่น และแน่นอนว่าคุณผู้หญิงของบ้าน...

“ตอนนี้พี่กำลังเปิดรับผู้ช่วยอยู่ สนใจไหม” เมื่อได้โอกาสชานนท์ก็เอ่ยปากชวนหญิงสาวทันที

“มีอภิสิทธิ์พิเศษหรือเปล่าคะ” หญิงสาวถามติดเล่นติดจริงขึ้นทันที

“ไม่แน่นอน ถึงเราจะเป็นคนรู้จักของพี่ แต่เรื่องงานพี่เข้มมาก” ชานนท์เองก็ตอบติดเล่นติดจริงไปเช่นกัน เพราะเขารู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าคิดยังไงนั่นเอง

“ถ้าพูดแบบนี้ลิสาจะลองไปสมัครดูนะคะ” แน่นอนว่าบริษัทของชานนท์ก็เป็นบริษัทใหญ่มากเช่นกัน ซึ่งการที่เธอสมัครที่นี่ทิ้งไว้ก็ไม่เสียหายอะไรอยู่แล้ว

“พี่จะรอนะ เพราะพี่สัมภาษณ์ด้วยตัวเองเลย”

“ได้ค่ะ” และทั้งสองก็เลือกซื้อของกันต่อจนได้ของใช้ที่คิดว่าครบและหน้าจะพอสำหรับชานนท์แล้ว ทั้งสองจึงพากันกลับบ้าน

“ให้พี่ไปส่งนะ” และมันก็เป็นอีกโอกาสที่ชานนท์ไม่ปล่อยให้หลุดมือไป และถือเป็นการตอบแทนน้ำใจของหญิงสาวด้วย

“ไม่เป็นไรค่ะ มันคนล่ะทางเลย” คนขี้เกรงใจอย่างชลิสาต้องปฏิเสธอยู่แล้ว อีกทั้งบ้านและคอนโดของชานนท์นั้นอยู่คนละฝั่งกันเลย

“ไม่ต้องมาเกรงใจ ลิสาช่วยพี่เดินซื้อของตั้งนาน ยังไงพี่ก็ต้องตอบแทนน้ำใจเรา”

“แต่...”

“ไม่มีแต่ ไปขึ้นรถเถอะ” ไม่พูดเปล่า ชานนท์ยังจูงมือชลิสาตรงไปยังทางออกที่จอดรถของเขาทันที นั่นทำให้ชลิสาต้องเดินตามชานนท์ออกไปและให้เขาไปส่งที่บ้าน

ไม่นานนักรถหรูของชานนท์ก็ขับมาจอดใกล้หน้าบ้านที่ชลิสาอาศัยอยู่

“ลิสาขอบคุณพี่นนท์มากนะคะที่มาส่งลิสา” ชลิสายกมือไหว้ชานนท์อีกครั้งด้วยความเกรงใจ

“พี่เต็มใจครับ แล้วเรื่องสมัครงานพี่จะรอประวัติของลิสานะ” ชานนท์ไม่ลืมย้ำเตือนออกไป เพราะว่าเขาอยากให้หญิงสาวมาทำงานกับเขามาก

“ได้ค่ะ เดี๋ยวลิสาจะรีบกรอกใบสมัครส่งไปวันนี้เลยนะคะ”

“พูดแล้วห้ามลืมนะ”

“ไม่ลืมแน่นอนค่ะ งั้นลิสาขอตัวก่อนนะคะ ขับรถดีๆนะ” ชลิสาพูดก่อนจะลงจากรถไป แต่ชานนท์ก็ลงมาด้วยเพื่อช่วยยกของลงจากหลังรถให้กับชลิสา และมันก็ตรงกับตอนที่ใครอีกคนขับรถออกจากบ้านมาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดพอดี

พร้อมกับฝ่ามือใหญ่ที่ไม่รอช้าหยิบโทรศัพท์ออกมากดส่งข้อความออกก่อนจะขับรถออกไปทันที