ตอนที่ 2 คำสัญญา (1)

2

คำสัญญา

ด้วยความที่ตามใจกันมาตลอด ตั้งแต่วันนั้นฟ้ารุ่งก็สนิทสนมกับภูมิมากขึ้น ยิ่งนานวันเด็กน้อยก็ยิ่งตามติดเกาะเด็กหนุ่มเป็นตังเม ไม่เจอคือถามหา

“คุณแม่ขาน้าภูมิไปไหนคะ” ฟ้ารุ่งที่อุ้มตุ๊กตากระต่ายและในมือถือสมุดระบายสี ถามคนเป็นแม่เมื่อหาน้าภูมิทั่วบ้านแล้วไม่เจอ

“อ่านหนังสืออยู่สวนหลังบ้านจ๊ะ”

ได้ยินอย่างนั้น ร่างเล็กก็วิ่งแจ้นไปหลังบ้านทันที และปีนขึ้นไปนั่งเก้าอี้ข้างๆ พร้อมกับขออนุญาต “น้าภูมิขาฟ้าขอนั่งระบายสีด้วยคนนะคะ”

“ได้สิ ไหนระบายสีอะไรเอ่ย” ภูมิวางหนังสือลงแล้วหันไปมองหนูน้อยอย่างสนใจ เขาหยิบตุ๊กตากระต่ายที่เคยให้ตอนเจอกันครั้งแรกและตอนนี้มันกลายเป็นเพื่อนคู่กายของฟ้ารุ่งไปแล้ว ก่อนจะวางมันไว้ที่เดิมยิ้มๆ

“เจ้าหญิงเอลซ่าค่ะ” ฟ้ารุ่งเปิดกล่องสีและสมุด ก่อนจะลงมือระบายอย่างตั้งใจ

“เสร็จแล้วเอามาให้น้าดูด้วยนะ เดี๋ยวให้ดาว”

“ได้ค่ะ ฟ้าขอสามดาวนะคะ” เด็กน้อยชูนิ้วเท่าจำนวนพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง

“ถ้าสวยน้าจะให้”

ฟ้ารุ่งพยักหน้าหงึกหงักแล้วกลับไปสนใจระบายสีต่อ ส่วนภูมิก็นั่งอ่านหนังสือของตัวเองไป และคุยกับหนูน้อยไป เมื่ออีกฝ่ายชวนเขาคุยเป็นระยะๆ สักพักใหญ่นภาก็เอาน้ำกับขนมมาให้ทั้งคู่

“อย่ากวนน้าภูมิล่ะ” นภาเตือนลูกสาวตัวน้อยทุกครั้ง ที่อีกฝ่ายคอยมาป้วนเปี้ยนเด็กหนุ่มอย่างเกรงใจ แม้ภูมิจะเป็นเด็กผู้ชายแต่ก็ช่วยงานบ้านเกือบทุกอย่างจริงๆ ที่สำคัญตอนนี้ก็กลายเป็นกึ่งๆ พี่เลี้ยงของฟ้ารุ่งไปแล้วด้วย

“ค่า” เด็กน้อยรับปาก แต่สายตากลับสนใจขนมในจานมากกว่า “ขนมน่าอร่อยจัง น้าภูมิกินไหนคะ” ถามจบก็หยิบใส่ปากตัวเอง จากนั้นก็ยื่นไปใส่ปากเด็กหนุ่มทันที จนอีกฝ่ายต้องอ้าปากรับยิ้มๆ

“วันๆ ขลุกอยู่แต่กับยายจอมกวน ไม่คิดจะออกไปข้างนอกเที่ยวกับเพื่อนบ้างเหรอจ๊ะ” นภาอดที่จะถามไม่ได้ เพราะตั้งแต่ย้ายมาอยู่ด้วยกัน นี่ก็ปาเข้าไปจะครึ่งปีแล้วมั้ง เธอแทบจะไม่เห็นภูมิขออนุญาตออกไปเที่ยวเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไปเลย มีบ้างแต่น้อยจริงๆ

“น้าภูมิจะไปไหนฟ้าไปด้วยนะคะ” ยังไม่ทันที่เจ้าตัวจะตอบ คนที่ตามติดเด็กหนุ่มประหนึ่งเงาก็พูดแทรกขึ้น ภูมิอมยิ้มพร้อมกับยกมือไปลูบศีรษะได้รูปของเด็กน้อยแล้วตอบแบบไม่เสียเวลาคิดว่า

“ไม่ละครับ ไม่รู้จะไปไหน เล่นกับน้องฟ้า นอนดูหนัง อ่านหนังสืออยู่ที่บ้านดีกว่า”

“ตามใจจ้ะ แต่ถ้าจะไปก็ไปนะ ไม่ต้องเกรงใจรู้ไหม” นภาตบไหล่กว้างของเด็กหนุ่มที่พยักหน้ารับเบาๆ แล้วเดินผละออกไปทำงานบ้านที่ค้างต่อ

เมื่อคนเป็นน้าขยัน นั่นก็พลอยทำให้เงาตัวน้อยๆ เกิดการขยันไปด้วย และบ่อยครั้งที่ขอช่วยงาน ช่วยได้บ้าง ไม่ได้บ้างตามประสา ไม่เท่านั้น บางครั้งยังช่วยเพิ่มงานให้กับภูมิไปด้วย อย่างเช่นวันนี้หลังจากรับประทานมือเย็นเสร็จเด็กหนุ่มก็จะจัดการล้างถ้วยชามซึ่งเขาขออาสาทำหน้าที่นี้เองเป็นปกติ

“น้าภูมิทำอะไรคะ ฟ้าช่วยค่ะ” ฟ้ารุ่งบอกอย่างกระตือรือร้น

“ไม่ต้องหรอกไปนอนเถอะ”

“แต่ฟ้าอยากช่วย” เด็กน้อยปฏิเสธเสียงแข็งและเริ่มทำหน้าบึ้ง

“โตกว่านี้ก่อนค่อยช่วยโอเคไหม” ภูมิผละจากงานตรงหน้าหันมาสนใจสาวน้อยที่กำลังงอนเขา แต่ก็ยังไม่ยอมขยับไปไหน

“ไม่ค่ะ คุณครูที่โรงเรียนบอกว่า ฟ้าสามารถช่วยงานบ้านเล็กๆ น้อยๆ ได้แล้ว” ฟ้ารุ่งแย้งด้วยเหตุผล ภูมิหันไปมองรอบๆ เพื่อหาตัวช่วย เห็นนภาจึงกวักมือเรียก

“ทำอะไรกันจ๊ะเด็กๆ” แม้ไม่ได้เอ่ยชื่อคนที่ต้องการถาม แต่ฟ้ารุ่งเหมือนจะรู้ตัวจึงรีบฟ้องคนเป็นแม่ “ฟ้าจะช่วยงาน แต่น้าภูมิไม่ยอม”

“แล้วเราจะช่วยอะไรน้าภูมิลองบอกแม่มาซิ”

“ล้างจานค่ะ” เด็กน้อยตอบด้วยน้ำเสียงแข็งขัน

“ถ้าทำตกแล้วแตก งานน้าภูมิไม่เสร็จเลยนะรู้ไหม ต้องมาคอยเก็บเศษจานที่แตกอีก เผลอๆ บาดมือบาดเท้าน้าภูมิได้ด้วยนะ” คนเป็นแม่เน้นประโยคสุดท้ายเป็นพิเศษ เพราะรู้ดีว่าลูกสาวนั้นห่วงภูมิแค่ไหน อีกฝ่ายเคยโดนมีดบาดนิดเดียวยังวิ่งวุ่นทั่วบ้าน จะพาไปหาหมอที่โรงพยาบาลให้ได้ ปลอบอยู่นานกว่าจะยอมว่าแค่ปิดปลาสเตอร์ก็หาย

“งั้นยืนให้กำลังใจก็ได้ค่ะ” ฟ้ารุ่งเปลี่ยนใจแบบไม่ต้องบังคับอะไรมากมาย

“เอางั้นเหรอจ๊ะ” คนเป็นแม่ถามย้ำยิ้มๆ

“ค่ะ น้าภูมิสู้ๆ น้าภูมิสู้ตาย” ว่าแล้วเด็กน้อยก็ชูไม้ชูมือกระโดดโลดเต้นพร้อมกับส่งเสียงเชียร์ ผู้ใหญ่สองคนมองหน้ากันแล้วหัวเราะน้อยๆ อย่างเอ็นดู

“ปล่อยเขาไว้นี่แหละครับ เดี๋ยวผมดูแลเอง”