ตอนที่ 2 คำสัญญา (2)

ในช่วงของวันปกติก้องภพจะออกไปทำงานแต่เช้าตรู หน้าที่รับส่งฟ้ารุ่งกับภูมิไปโรงเรียนจึงเป็นของนภา แม้ภูมิจะเคยขอนั่งรถเมล์ไปเองแต่เจ้าบ้านไม่ยอม โดยเฉพาะเจ้าบ้านตัวน้อย ทำให้เกือบทุกเช้าก่อนจะถึงโรงเรียน ฟ้ารุ่งจะชอบถามและบ่นเรื่องการที่ต้องเรียนคนละโรงเรียนเสมอ

“คุณแม่ขา เมื่อไหร่ฟ้าจะได้อยู่โรงเรียนเดียวกันกับน้าภูมิซะทีล่ะคะ”

“อยู่ด้วยกันที่บ้านก็พอแล้วมั้งคะลูก” คนเป็นแม่แบ่งรับแบ่งสู้ เพราะมันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริงๆ

“ไม่เอาค่ะ ฟ้าอยากไปเรียนกับน้าภูมิ” เด็กน้อยเริ่มงอแง ภูมิที่เป็นต้นเหตุจึงเอี้ยวตัวจากเบาะข้างคนขับ มาหาฟ้ารุ่งที่นั่งอยู่เบาะคาร์ซีทด้านหลัง พร้อมกับยื่นข้อเสนอ

“ไม่ดื้อสิ ถ้าไม่ดื้อคืนนี้น้าภูมิให้มานอนด้วยเลย”

“จริงนะคะ” เด็กน้อยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เมื่อน้าภูมิพยักหน้ายิ้มๆ จึงรีบตกปากรับคำทันที “ได้ค่ะ”

“ลูกคนนี้นี่” นภาได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ เรื่องที่ลูกสาวขอไปนอนกับภูมิ แม้อีกฝ่ายไม่ห้ามแต่เธอก็เกรงใจและให้ความเป็นส่วนตัวจึงจำกัดไว้ที่อาทิตย์ละไม่เกินสองครั้งเท่านั้น ไม่แปลกที่ฟ้ารุ่งจะออกอาการดีใจเมื่อได้สิทธิ์พิเศษมาอีกหนึ่งคืน

ในวันหยุดน้อยครั้งมากที่ภูมิจะขออนุญาตออกไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนๆ ส่วนมากที่ขอออกไปบ่อยที่สุดคือการไปทำรายงานบ้าง อ่านหนังสือบ้าง ซึ่งในวันนี้ก็เช่นกัน

“ผมไปก่อนนะครับ ถ้าเสร็จแล้วจะรีบกลับ” ภูมิที่เดินลงมาจากบนห้องพร้อมกับกระเป๋าเป้ ที่ข้างในมีสมุดหนังสือและอุปกรณ์ที่ใช้สำหรับทำรายงาน แวะบอกนภาที่นั่งดูทีวีอยู่ที่ห้องรับแขก ก่อนจะเดินเลยออกไปนั่งใส่รองเท้า

“แวะเที่ยวกับเพื่อนก่อนก็ได้นะ พักบ้างอะไรบ้างพี่ไม่ว่าหรอก” นภาร้องบอก ก่อนจะหันไปมองลูกสาว ที่เดินอุ้มตุ๊กตากระต่ายตัวโปรดไปหาน้าภูมิ

“น้าภูมิจะไปไหนคะ”

“น้าจะไปทำรายงานบ้านเพื่อน” ภูมิหันมายิ้มให้เด็กน้อย ก่อนจะเลิกคิ้วเมื่ออีกฝ่ายเดินมาใกล้ๆ แล้วขอเสียงอ้อน

“ฟ้าไปด้วยนะคะ”

“ไม่ได้ลูก” นภารีบลุกขึ้นมาห้าม และหมายจะอุ้มเอาไว้จนกว่าภูมิจะออกจากบ้าน ตอนแรกอาจจะมีงอแงหน่อย แต่ผ่านไปสักพักก็ลืมตามประสาเด็ก แต่ฟ้ารุ่งกลับกระโดดขึ้นขี่หลังเกาะภูมิแน่นพร้อมกับออดอ้อนคนเป็นน้าสุดฤทธิ์

“ฟ้าจะไป ฟ้าขอไปด้วยนะคะน้าภูมิ ฟ้าขอไปด้วยนะคะ ฟ้าจะเป็นเด็กดี ไม่ดื้อไม่ซนนะคะน้าภูมิ” อ้อนไปอ้อนมาเสียงเริ่มสั่นจนเด็กหนุ่มดึงร่างเล็กมาอุ้ม แล้วก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อน้ำตาฟ้ารุ่งหยดแหมะอาบแก้ม

“เดี๋ยวน้าภูมิก็กลับ” นภาพยายามหลอกล่อและยื่นมือจะอุ้มแต่ลูกสาวก็เกาะภูมิแจ

“ผมให้เพื่อนมาทำรายงานที่บ้านได้ไหมครับ”

“หือ...” นภาครางพลางหันมามองเด็กหนุ่ม ที่ทั้งอุ้มและปลอบลูกสาวของเธอ แล้วถอนหายใจ “พี่ไม่ว่านะ แต่จะเอาอย่างนั้นเหรอ ตามใจกันเกินไปแล้ว” เธอตำหนิอย่างไม่จริงจังนัก

“มันก็ไม่ได้ลำบากอะไรนี่ครับ” ภูมิบอกยิ้มๆ ก่อนจะถอดรองเท้าเอามันกลับไปเก็บที่เดิม

“ตามใจจ้ะ เดี๋ยวพี่เตรียมของว่างไว้ให้นะ”

“ขอบคุณมากครับ” ภูมิบอกแล้วอุ้มคนที่ยังเกาะเขาแน่นเดินเข้าไปในบ้าน พร้อมกับบอกเรื่องที่ไม่ออกไปข้างนอกแล้ว เท่านั้นฟ้ารุ่งที่ซึมๆ อยู่ก็ออกอาการร่าเริงทันที

หลังจากโทร.บอกเพื่อนถึงการเปลี่ยนแปลงที่นัดหมาย เมื่อทุกคนมาถึงภูมิก็พาไปรู้จักและทักทายเจ้าของบ้าน จากนั้นก็ขอตัวออกมานั่งทำรายงานกันที่โต๊ะในสวนหลังบ้าน

“บ้านน่าอยู่จัง” กันยา เด็กสาวเพียงคนเดียวในกลุ่มเอ่ยขึ้น หลังจากกวาดสายตามองความร่มรื่นของทั้งไม้ดอก ไม้ประดับที่ถูกเจ้าของบ้านตกแต่งและดูแลอย่างดี อีกทั้งภายในบ้านก็ใหญ่โตโอ่โถงพอสมควร

“บ้านเพื่อนพี่สาวน่ะ” ภูมิบอกขณะวางหนังสือและอุปกรณ์การทำรายงานลงบนโต๊ะ จากนั้น ก็ยกร่างเล็กขึ้นมานั่งข้างๆ แล้วกำชับ “น้าจะทำรายงานห้ามกวน ห้ามดื้อ ห้ามซน”

“โอเคค่ะ” เด็กน้อยรับปาก แล้วเริ่มหันไปสนใจการระบายสีของตัวเองต่อ

“เชื่อฟังดีจัง” กันยาชมเด็ก แต่ตานั้นมองผู้ใหญ่ละห้อย จนเพื่อนในกลุ่มที่รู้กันดีว่าเด็กสาวคิดกับภูมิยังไงรีบดึงสติ “พูดอยู่นั่นแหละ ทำรายงานได้แล้ว”