ตอนที่ 1 สมาชิกใหม่ (2)

“เรียบร้อยแล้วค่ะ เดี๋ยวนภาขอพาน้องขึ้นไปดูห้อง ให้เขาเอาของไปเก็บก่อนนะคะ” ว่าแล้วนภาก็เดินนำเด็กหนุ่มขึ้นไปที่ห้องที่เธอได้ทำความสะอาดเรียบร้อย พร้อมให้เจ้าตัวเข้าอยู่ได้ทันที

“เป็นไง พออยู่ได้ไหม ขาดเหลืออะไรบอกพี่ได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ เพราะเราจะต้องอยู่ด้วยกันหลายปีเลยละ”

“แค่นี้ก็ดีแล้ว ขอบคุณมากนะครับ” ภูมิที่เดินเอากระเป๋าไปวางบนเตียงและกวาดสายตามองไปรอบห้องยกมือไหว้เจ้าของบ้านอีกครั้งอย่างซึ่งในน้ำใจ

“ไม่เป็นไร เก็บของเถอะพี่ไม่กวนแล้ว”

“ขอบคุณอีกครั้งนะครับ”

นภาหันมาพยักหน้ารับยิ้มๆ แล้วเดินออกจากห้องลงไปหาสามีและลูกที่อยู่ด้านล่าง พักใหญ่ สมาชิกใหม่ก็ลงมาพร้อมกับตุ๊กตาในมือ

“เป็นไง ห้องพออยู่ได้นะ” ก้องภพถามอย่างเป็นกังวลเล็กน้อย เพราะห้องนั้นไม่ได้กว้างขวางมากมายนัก

“สบายมากครับ” เด็กหนุ่มบอกแล้วมองไปยังร่างเล็กที่นั่งเล่นอยู่ห่างออกไปไม่มากนัก “พอดีผมอยากจะไปทำความรู้จักน้องหน่อยน่ะครับ”

“มาจ้ะ” นภาเดินนำเด็กหนุ่มไปหาลูกสาว ที่นั่งเล่นขายของอยู่กับตุ๊กตาบาร์บี้ตัวโปรด

“น้องฟ้า”

“ขา...” เด็กน้อยขานรับ หากสายตาและมือกำลังสาละวนอยู่กับการทำอะไรบางอย่าง และบางครั้งจะมีการหันไปพูดคุยกับตุ๊กตาที่วางอยู่ข้างๆ ตัว

“แม่ขอเวลาแป๊บหนึ่งนะคะ อยากแนะนำให้รู้จักน้าภูมิ สวัสดีน้าก่อนลูก”

“สวัสดีค่ะ” เด็กน้อยยกมือไหว้ มองคนแปลกหน้าตาปริบๆ แล้วอมยิ้ม วางของเล่นในมือ ขยับเข้าไปซ่อนอยู่หลังคนเป็นแม่ แต่มีแอบมาดูสลับกับการเอาหน้าไปซุกหลังแม่เป็นระยะๆ

“แน่ะ เขินๆ ต่อไปนี้น้าภูมิจะมาอยู่กับเราที่บ้านนะคะ เราห้ามดื้อ ห้ามซน กับน้าภูมิรู้ไหม”

“ค่ะ” เด็กน้อยตอบเสียงแผ่ว แอบมองน้าภูมิแล้วซบหน้ากับหลังคนเป็นแม่อีกครั้ง จนกระทั่ง มีตัวอะไรมาขยับดุ๊กดิ๊กๆ อยู่ตรงแขน

“น้าให้”

เด็กน้อยมองตุ๊กตากระต่ายสีขาวขนปุกปุยอย่างลังเล ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองคนเป็นแม่ เมื่อท่านพยักหน้า จึงยกมือไหว้แล้วรับมันมากอดไว้ พร้อมกับเปิดยิ้มกว้าง พานทำเอาคนให้เผลอยิ้มไปด้วย

“ขอบคุณค่ะ น้าภูมิยิ้มแล้วเหมือนตุ๊กตาน้องกระต่ายเลยนะคะ”

“แน่ะ แซวน้าเขาอีก” นภาพูดเสียงกลั้วหัวเราะพลางยกลูกสาวมานั่งข้างๆ

“ไม่เป็นหรอกครับ เล่นอะไร น้าขอเล่นด้วยคนได้ไหม” ภูมิพยายามหาวิธีผูกมิตรเท่าที่จะคิดได้ เพราะจะต่างคนต่างอยู่ คงเป็นเรื่องยาก และถ้าเขาทำตัวให้เป็นประโยชน์โดยการช่วยดูแลเด็กน้อยตาโตแก้มป่องคนนี้ได้คงจะดีไม่น้อย

“ขายของ เล่นก็ได้ค่ะ แต่น้าภูมิต้องเป็นคนซื้อนะคะ” เด็กน้อยที่ได้ของบรรณาการมาแล้ว เอ่ยเสียงเจื้อยแจ้ว ความกลัวความอายลดลงไปจนเกือบหมด

“ได้สิครับ” ว่าแล้วภูมิก็ขยับเข้าไปนั่งหน้าร้าน เตรียมตัวเป็นลูกค้า ซึ่งแม่ค้าตัวน้อยก็รีบกระตือรือร้นในการขาย สอบถามถึงความต้องการของลูกค้า แล้วลงมือทำ

“ยังไงพี่ฝากน้องด้วยนะ”

“ได้ครับ”

นภายิ้มรับแล้วลุกขึ้นเดินผละออกมานั่งคุยกับสามีที่โซฟา ปล่อยให้ทั้งสองได้ทำความรู้จักและสนิทสนมกันมากขึ้นตามแบบฉบับของพวกเขา

จวบจนผ่านไปเกือบชั่วโมง นภาเดินกลับมาดู กลับพบว่าฟ้ารุ่งนอนหลับไปแล้ว แถมนอนเอาศีรษะหนุนตักน้าภูมิเลยด้วย

“น้องหลับทำไมไม่เรียกพี่ล่ะ เหนื่อยแย่” นภาส่ายศีรษะอย่างเอ็นดู ไม่คิดว่าลูกสาวของตน จะยอมสนิทสนมกับเด็กหนุ่มได้ไวขนาดนี้

“ไม่หรอกครับ ตัวแค่นี้เอง ไม่ได้หนักอะไร” ภูมิมองเด็กน้อยที่นอนหลับอย่างสบายใจพร้อมกับเปิดยิ้ม และอดไม่ได้ที่จะเอานิ้วเขี่ยแก้มป่องๆ นั้นเล่นเบาๆ

“มา เอาไปนอนที่โซฟาดีกว่า” นภานั่งลงจะอุ้มลูกสาว ภูมิจึงรีบอาสา “เดี๋ยวผมอุ้มน้องไปเองดีกว่าครับ”

“ไหวนะ เหน็บไม่กินขาใช่ไหม” นภาถามยิ้มๆ

“สบายมากครับ” ว่าแล้วก็ขยับตัวอุ้มร่างเล็กลุกขึ้นยืนอย่างคล่องแคล่ว

“ขอบใจมากจ้ะ” นภาเดินนำเด็กหนุ่มไปที่โซฟาแล้วปรับมันให้กว้างขึ้น ก่อนจะถอยหลังเลี่ยงให้อีกฝ่ายว่างลูกสาวลง

“อ้าวหลับเหรอ” ก้องภพที่เพิ่งคุยโทรศัพท์เสร็จหันมาทัก

“ค่ะ หลับคาตักน้าภูมิเลย”

“ท่าทางจะเข้ากันได้ดีนะเนี่ย”

“ค่ะ” นภามองเด็กหนุ่มที่วางลูกสาวของนางลง แล้วจัดท่านอนจนเรียบร้อย จึงเดินเลี่ยงออกมายิ้มให้พวกเขาเล็กน้อย ก่อนจะตรงไปที่ของเล่น และทำการจัดเก็บมันโดยที่ไม่ได้ร้องของ ดูท่า เธอน่าจะได้พี่เลี้ยงฝีมือดีเข้าให้แล้ว