9. ปากเก่ง

เวลาที่ผ่านเลยไปอีกเกือบครึ่งชั่วโมง ทำให้ธามเริ่มรู้สึกตัว แต่พอขยับร่างกายเขากลับมุดหน้าเข้าหาส่วนนั้นของกำนันหนุ่มเสียได้ ทำเอาคนตัวโตถึงกับทำอะไรไม่ถูกเมื่อรู้สึกตัวและลืมตามองอีกฝ่าย ที่ขยับเคลื่อนตัวเข้าหา จนมันสัมผัสกับส่วนเนื้อที่อยู่ใต้กางเกงยีนส์ของเขา มือเล็กก็ยกขึ้นกอดเอวสอบไว้พร้อมกับเสียงอู้อี้ดังขึ้น

“สิงโตอย่าหนีสิ” ที่ธามพูดแบบนี้ก็เพราะเขากำลังฝันว่าสุนัขพันธุ์โกลเด้นกำลังจะลุกออกจากเตียง สองมือเลยเอื้อมไปกอดเอาไว้ ทั้งที่ความเป็นจริงมันคือกำนันพรายที่กำลังนั่งตัวแข็งทื่ออยู่ เพราะอีกฝ่ายทำปากขมุบขมิบจนมันถูกับส่วนหัวที่ดันตื่นขึ้นมาซะอย่างนั้น

“กูไม่ใช่สิงโตที่ไหน แต่เป็นเสือที่จะขย้ำมึงถ้าไม่ปล่อยมือออกจากตัวกูเดี๋ยวนี้ ไอ้ธาม!!”

เพียงเท่านั้นร่างเพรียวซึ่งนอนอยู่บนตักก็สะดุ้งโหยง พร้อมกับลืมตามองอีกฝ่ายทันที ก่อนจะเลื่อนลงมายังมือตัวเองที่ยังคงกอดรัดเอวสอบไว้ ธามแหงนหน้ามองกำนันก่อนจะยิ้มแห้งส่งไปให้หนึ่งที แล้วค่อยๆ ดึงมือตัวเองออกมา และพยุงตัวลุกออกจากตักของอีกฝ่าย

“มีอะไรกันเหรอครับ” โรมที่ได้ยินเสียงเอ็ดตะโลก็รีบตรงเข้ามาถามในทันที ธามลุกขึ้นยืน ก่อนจะปัดเศษดินเศษหญ้าบนขาออก แล้วยกมือไหว้คนโตกว่า ก่อนจะจูงมือโรมเดินหนีไป

“ไอ้เด็กบ้า! ทำเอาซะปวดหนึบเชียว” พรายพูดตามหลังคนที่เดินไปไกลลิบแล้ว แต่เขายังคงต้องนั่งสงบอารมณ์ที่มันคุกรุ่นอยู่คนเดียว ทั้งที่มันไม่ควรจะเกิดขึ้นระหว่างผู้ชายด้วยกัน

ถึงเขาจะร่ำเรียนมีวิชาติดตัว แต่ก็ใช่ว่ามันจะมีข้อห้ามไม่ให้ทำเรื่องพวกนี้ แต่ผู้หญิงที่เขาจะนอนด้วยต้องเป็นคนที่เพื่อนหาให้เท่านั้น เสร็จก็จ่ายเงิน และทุกคนต้องทำตามที่สั่ง เพราะเขาถือเรื่องที่อีกฝ่ายจะอยู่บนตัว และไม่มุดข้างล่างใคร นอกนั้นก็ไม่มีปัณหา เรื่องอื่นก็มีให้ถือและเขาก็ปฎิบัติตามทุกอย่าง

ดื่มได้ แค่ไม่แตะต้องเรื่องนี้ในวันพระ นอกนั้นก็มนุษย์ทั่วไป เมาหัวราน้ำได้ แต่เขาก็ไม่เคยทำ เพราะใช่ว่าจะไม่มีศัตรูที่ไหน ถึงจะมีคนรักมากก็เถอะ แต่ยังไงก็ต้องมีคนเกลียดอยู่แล้ว โดยเฉพาะพวกที่ลักลอบตัดไม้ เพราะตำบลเขามันอยู่ติดกับชายแดนและเป็นป่าใหญ่ที่อุดมสมบูรณ์

แต่มาหงุดหงิดก็ตรงคนที่ทำให้ด้านล่างตื่นเป็นผู้ชายนี่แหละ ทั้งยังเป็นลูกของคนที่เขาเกลียดอีกต่างหาก เลยทำให้เขาเกิดไม่พอใจเด็กหนุ่มขึ้นมาเสียดื้อๆ พอมาถึงไร่ก็ยังมาเห็นว่าธามยืนคุยกับลูกเสี่ยเฮงอีก ก็ยิ่งหงุดหงิด

“ใครที่รู้ตัวว่ามาทำงานใหม่ ก็ช่วยทำให้มันคุ้มกับค่าข้าวค่าจ้างด้วยนะ ไม่ใช่ว่าจะมายืนอ่อยผู้ชายอยู่”

เสียงทุ้มที่ปะปนด้วยความหงุดหงิดดังขึ้นมา ทำเอาทุกคนต่างก็หันรีหันขวางตามๆ กัน เพราะไม่รู้ว่ากำนันหมายถึงใคร เพราะคนที่ยืนอยู่ก็มีแต่ผู้ชายทั้งนั้น เพราะผู้หญิงกลับกันหมดแล้วตั้งแต่คัดไซส์เสร็จ จะเหลือก็แต่พวกผู้ชายที่รอขึ้นแตงโมเท่านั้น

“กำนันว่าไฮ่พุไดวะ ไผมายืนอ่อยไผ่ยุหนี่” เซียงหรั่งกระซิบถามเพื่อนที่ทำงานอยู่ด้วยกัน แต่สุดท้ายก็ได้รับแค่คำตอบคือการส่ายหัว ก่อนจะสบเข้ากับสายตาดุที่กำลังจ้องมา ทำให้ต้องรีบกลับไปทำงานต่อ

“สวัดีครับกำนัน ไม่คิดว่าจะอยู่ด้วยมาถึงก็ไม่เห็น” สันชัยเอ่ยทักขึ้นตามปกติ เพราะเขาอายุน้อยกว่าพรายมาก และยังหน้าตาดีเพราะมีเชื้อสายจีน ที่สำคัญไอ้หนุ่มตี๋นี่มันชอบผู้ชายเสียด้วยเท่าที่เขารู้มา

“คุณสันไม่ควรจะชวนคนงานผมคุยนะครับ ดูสิยืนเอาเปรียบคนอื่นอยู่ได้ งานการไม่รู้จักทำ”

พรายพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้ากดดันอีกฝ่าย ทำเอาธามถึงกับหน้าถอดสีเมื่อเข้าใจแล้วว่าคนที่เขาหมายถึงคือตัวเอง ก่อนจะขอตัวและตั้งท่าเดินออกไปจากตรงนี้

“เดี๋ยว!!” เสียงของกำนันดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะถอดหมวกออกแล้วสวมให้คนตัวเล็กเหมือนเมื่อเช้า ทำเอาโรมและลุงฉ่ำถึงกับยิ้มออกมา

“ดุนะครับ แต่ก็ห่วง” โรมพูดขึ้น

“นั่นสิครับ คนงานมีเกือบร้อย แต่ไม่เคยเห็นใส่ใจขนาดนี้เลย ปากก็ก่นว่าไม่หยุด แต่การกระทำกลับสวนทาง”

ลุงฉ่ำพูดขึ้นในขณะที่ส่งแตงโมช่วยทุกคนจากรถอีกคันที่จอดอยู่ ซึ่งการกระทำของกำนันพรายตัวสันชัยเองก็สงสัย เพราะได้ยินว่าเด็กหนุ่มหน้าหวานพึ่งจะมาทำงานที่นี่ แต่ทำไมเจ้าของไร่ถึงใส่ใจขนาดนี้ 

หลังจากขึ้นแตงกันไปได้ห้าคันรถแล้ว ก็เหลือแค่สองคันที่จอดรออยู่ กำนันเลยส่งเสียงเพื่อสร้างความขยันให้

“เอ้า! เร็วๆ หน่อยเสร็จเร็วเดี๋ยวจะเลี้ยงเหล้า” พรายพูดขึ้นเพื่อกระตุ้นคนงานที่เอาแต่สนใจเด็กหนุ่มที่ตัวเริ่มแดงเพราะร้อนแดดอีกแล้ว ก่อนจะสั่งให้ลุงฉ่ำเรียกตัวลงมาจากรถบรรทุกหกล้อ แต่ตอนแรกเขาก็ดื้อเพราะกลัวจะถูกตำหนิอีก ก่อนที่แก้วจะขึ้นไปทำแทนถึงยอมลงมา ลุงฉ่ำจูงมือให้มานั่งข้างคนที่ให้ไปตาม

“หึ! อวดเก่งไม่มีใครเกิน” เสียงทุ้มดังขึ้นทำเอาธามอดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ

ร่างสูงของพรายชันเข่าพร้อมกับสองแขนที่วางพักไว้ ในปากก็มีต้นหญ้าที่ไม่รู้เขาไปเด็ดมาจากไหนคาบคาอยู่ มาดกวนที่ธามไม่คิดว่าจะได้เห็นมันจากคนตัวโต

ทำเอาเด็กหนุ่มไม่อาจละสายตาออกได้ จนอีกฝ่ายหันมาสบเข้าพอดี เพียงเท่านั้นอากาศที่ร้อนอยู่แล้วก็ยิ่งอบอ้าวมากขึ้นจนลามมาถึงหู ธามรู้สึกทั้งหน้ามันร้อนผ่าวมากกว่าเดิม แต่มันก็ไม่เท่ากับที่กำนันยื่นมือมาเช็ดบางอย่างออกจากจมูกเขา เพียงเท่านั้นเสียงบ่นก็ตามมา

“เลือดไหลอีกแล้ว นอนลง” เขาสั่งพร้อมกับดึงให้นอนลงหนุนตักทันที โดยไม่สนใจสายตาของเหล่าคนงานและลูกค้าที่มารับซื้อแตงโมเลยด้วยซ้ำ

“น้ำแข็งครับ” ลุงฉ่ำยื่นผ้าที่ห่อก้อนน้ำแข็งให้

ธามมองคนตัวโตตาปริบๆ เพราะไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้ต่อหน้าทุกคน ตอนอยู่ในป่ามันยังมีแค่ธามและกำนันเท่านั้น แต่ที่นี่มีคนงานเกือบห้าสิบ รวมถึงคนรับซื้อซึ่งจอดรถรอคิวขึ้นแตงกันอยู่