10. เหมือนจะหวง

“ถอยออกไปเลยพวกมึง มีหน้าที่อะไรก็ไปทำ แตงโมแตกหมดแล้วไอ้เซียง เดี๋ยวเถอะมึงจะถูกหักเงิน”

ลุงฉ่ำเอ็ดทุกคนทันที โดยเฉพาะเซียงหรั่ง เพราะเขาดันไม่ยอมรับแตงที่คนด้านล่างโยนขึ้นไป จนมันกระแทกกันแตกไปสามลูก ก่อนมันจะยิ้มแห้งตอบกลับมาและลงมือทำงานต่ออีกครั้ง แม้จะอยากมองด้านล่างก็เถอะ

“อยู่เฉยๆ สิ ไม่งั้นฉันจะอุ้มนายเดินกลับนะ” คิ้วเรียวขมวดเป็นปมทันที เพราะจู่ๆ กำนันก็พูดขึ้นมาดื้อๆ ทั้งที่สันชัยกำลังนั่งลงข้างธาม ทำเอาลูกเสี่ยเฮงต้องชะงักมือที่จะยื่นออกมาจับแขนของเด็กหนุ่มทันที

“เอ่อ ถ้ากำนันจะพาน้องธามกลับ เดี๋ยวผมไปส่งให้ก็ได้ครับ เดินไปคงเลือดกำเดาไหลอีกแน่”

“ไม่ต้อง! คนของผม ผมดูแลได้” พรายตอบออกไปเสียงเรียบ พร้อมกับมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง แม้จะหงุดหงิดมากเพียงใดก็ตามแต่จำต้องเก็บอารมณ์เอาไว้ สันชัยจึงต้องขยับถอยออกมา เพราะสายตาที่กำนันบอกคือห้ามยุ่งกับเด็กคนนี้เด็ดขาด

ลุงฉ่ำที่นั่งมองอยู่ก็ทั้งแปลกใจและชอบใจในเวลาเดียวกัน เพราะยังดีกว่าที่กำนันจะทำเฉยชาใส่อย่างที่พูด

“ลุง บอกไอ้แก้วมันไปซื้อข้าวของไว้มาทำเลี้ยงคนงานเถอะ อย่าลืมบอกพวกผู้หญิงที่มาเก็บแตงเมื่อเช้าด้วย ใครว่างก็ให้มาทำอาหารเหมือนเคยนั่นแหละ”

พรายเอ่ยบอก ซึ่งเขาทำเช่นนี้ทุกครั้งยามที่เก็บผลผลิตได้จำนวนมาก นั่นหมายถึงกำไรดีดีก็ตามมาด้วย เลยกลายเป็นเรื่องปกติที่เขาจะเลี้ยงขอบคุณทุกคนที่มาช่วย แม้จะจ่ายค่าจ้างรายวันให้ตามปกติก็เถอะ

เขาพูดคุยกับพ่อค้าที่มารับซื้อแตง โดยที่ยังมีร่างเพรียวนอนหนุนตักอยู่ บางครั้งก็ลืมตัววางมือบนแผงอกของอีกฝ่าย แต่ก็ไม่มีใครติดใจกับภาพที่เห็น เมื่อรู้ว่าเด็กคนนี้พึ่งมาทำงาน แค่มองก็รู้ว่าคงเป็นประเภทลูกคุณหนู และอาจเป็นญาติของกำนันเขาถึงได้ใส่ใจนัก

“ดีขึ้นไหมครับ” โรมเดินเข้ามาหาธามพร้อมกับถามขึ้น ก่อนจะดึงร่างนั้นให้ลุกมาแล้วดูแลเอง จนต้องเจอกับสายตาของพรายที่จ้องมองมานิ่ง

“ผมดูแลคุณธามเองครับ เห็นว่าไม่มีอะไรแล้วยังไงขอพากลับก่อนนะครับกำนัน”โรมพูดขึ้นพร้อมกับสำรวจเจ้านายไปด้วย

“ก็ไปสิ” พรายพูดขึ้นก่อนจะหันมาคุยต่อราวกับไม่ได้สนใจว่าเด็กหนุ่มจะเดินกลับไปกับใคร แต่สุดท้ายก็เหลือบมองอยู่ดี เมื่อเห็นว่าสันชัยยังคงตามตื๊อและรบเร้าจะไปส่งให้ได้ แต่ดูเหมือนธามคงจะปฏิเสธเหมือนกัน เพราะเขาเดินจูงมือโรมมุ่งหน้ากลับบ้านพร้อมกับลุงฉ่ำไปแล้ว

พรายยกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะหันมาคุยกับพ่อค้าอีกสองสามรายที่ยังนั่งอยู่ต่อ แม้คนงานจะทยอยกันกลับบ้างแล้ว เพื่อไปอาบน้ำอาบท่ามาดื่มกินที่บ้านกำนันตามเวลานัดตอนหกโมงเย็น

“คุณธามอาบน้ำก่อนเลยนะครับ แต่คงต้องตักอาบเพราะผมไม่ได้ใช้ฝักบัวเหมือนห้องน้ำกำนันข้างบน แล้วก็โอ่งอยู่ข้างนอก นี่ครับผ้าขาวม้า”

“ขอบคุณครับลุง อย่าห่วงเลยครับ อะไรที่คนอื่นเขาทำได้ ผมก็ควรจะทำได้เหมือนกัน”

ธามตอบออกไปอย่างที่คิด ก่อนจะเดินไปยังด้านหลังของบ้านไม้ชั้นเดียวของลุงฉ่ำ ซึ่งอยู่ถัดมาจากบ้านเรือนไทยของกำนันแค่สองร้อยเมตร และมันเป็นทางผ่านที่พรายต้องเดินกลับเข้าบ้าน ทำเอาเขาชะงักอีกครั้งกับภาพตรงหน้า เมื่อเห็นว่ามีกลุ่มคนงานที่ยืนดูอะไรบางอย่างก่อนจะเข้าเขตบ้านเขา

“ทำอะไรกันห๊ะ!!” เขาตะคอกเสียงดังทันที ทำเอาคนงานทั้งสามหันกลับมยิ้มแห้งใส่

“กำนัน เราแค่ไม่เคยเห็นผู้ชายตัวขาวอย่างกับหยวกน่ะครับ ก็เลยดูเป็นบุญตานิดหน่อย”

คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันทันทีเมื่อได้ยินคำตอบของอีกฝ่าย ก่อนที่ทุกอย่างจะกระจ่างเมื่อเห็นว่าใครที่กำลังยืนอาบน้ำอยู่หลังบ้านลุงฉ่ำ เพียงเท่านั้นกรามเขาก็ขึ้นเป็นสันนูนจนเห็นชัด ก่อนจะมองทั้งสามด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา และเสียงเย็นเฉียบที่ตามมา

“กลับไป!! อย่าให้เห็นว่ามาทำอะไรแบบนี้อีก ไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชาย ไม่งั้นบนตัวอาจมีลูกตะกั่วฝังอยู่ก็ได้”

เพียงเท่านั้นทั้งสามก็ยิ้มแห้งออกมา พร้อมกับกลืนน้ำลายแล้วยกมือไหว้เขา ก่อนจะรีบเดินหนีออกไปโดยไม่หันเหสายตาวอกแวกออกจากทางเดินเลย เสียงถอนหายใจดังขึ้นหลังจากที่คนงานเดินไปพ้นหน้าแล้ว

“ทำไมเราต้องหงุดหงิดอะไรขนาดนี้นะ มาอยู่แค่วันเดียวยังทำฉันวุ่นวายขนาดนี้ จะเอายังไงดีนะ”

พรายพูดพร้อมกับเดินกลับเข้าบ้าน โดยที่สายตามันก็อดไม่ได้ที่จะมองไปยังร่างเพรียวที่มันขาวจริงๆ นั่นแหละ ซ้ำยังมีรอยสักรูปมังกรตัดกับผิวอีก ทำให้มันดูน่ามองจนสองขาเดินไปหาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ได้สติอีกทีก็ตอนที่อีกฝ่ายถามขึ้นนี่แหละ

“อาพรายจะอาบน้ำเหมือนกันเหรอครับ”

เมื่อถูกทักก็ทำอะไรไม่ถูก เลยพยักหน้าไปซะอย่างนั้น

“ถ้างั้นเดี๋ยวธามไปเอาผ้ากับลุงฉ่ำมาให้นะครับ”

“ไม่ต้อง! ฉันเอาผืนนี้แหละ” พรายพูดขึ้นก่อนจะหันไปหยิบผ้าที่ธามเตรียมเอาไว้เปลี่ยนหลังจากอาบน้ำเสร็จ

เขาถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือแต่ผ้าขาวม้า ทำเอาคนที่พึ่งจะลงมืออาบก่อนหน้าถึงกับชะงัก เพราะคิดว่าอีกฝ่ายจะรอให้เขาอาบเสร็จก่อนซะอีก แต่ก็ไม่เท่ากับที่เห็นมัดกล้ามของคนตัวโต และรอยสักที่เต็มแผ่นหลังและหน้าอก

 นัยน์ตาสวยมองเลื่อนต่ำลงมาอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนมันจะหยุดที่แพขนที่ขึ้นยาวจากสะดือลงไปตรงจุดนั้นแน่ๆ ลำคอระหงจู่ๆ ก็กลายเป็นระลอกคลื่นขึ้นมาโดยอัตโนมัติ เพราะธามกำลังกลืนน้ำลายนั่นเอง เพียงเท่านั้นยิ้มร้ายก็เผยออกมาจากริมฝีปากหนาที่มองใบหน้าสวยอยู่

“มองขนาดนี้จะจับกูกินหรือไง กูไม่เอาผู้ชายหรอกนะ” ธามชะงักกับคำพูดของอีกฝ่ายทันที ก่อนจะรีบหันหนีเพราะเกิดอายจนหน้าเห่อร้อน ทั้งที่เขาพึ่งจะอาบน้ำแท้ๆ

“ผมก็ไม่ได้ชอบผู้ชาย และก็มีแฟนแล้วด้วย”เสียงตอบรีบเร่งของอีกฝ่ายทำเอาคนที่กำลังยิ้มถึงกับเงียบไป ก่อนจะทิ้งขันน้ำลงแล้วหันไปหอบเอาเสื้อผ้าขึ้นบ้านจากทางด้านหลัง ทำให้ไม่มีใครเห็นว่าเขากลับมาแล้ว เพราะมัวแต่ช่วยกันทำอาหารอยู่อีกฝั่งของบ้าน

“อะไรของเขา จู่ๆ ก็มาพูดให้งงแล้วก็ไป”

แม้จะสงสัยแต่ก็คงหาคำตอบไม่ได้ ธามจึงหันมาอาบต่อจนเสร็จ ก่อนจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ เพราะถูกยึดผ้าอีกผืนไปแล้ว ไม่นานก็ออกไปช่วยทำอาหาร และนั่งพูดคุยกับทุกคนซึ่งส่วนมากมีแต่สาวๆ