8 น้ำมันพรายแผลงฤทธิ์ 1

เพ็ญสะดุ้งมองลูกด้วยสายตาละอาย หากว่าเหลงรู้เท่าทันความคิด ในเวลานี้กลัวผีจับใจ ไม่กล้าแม้แต่ลุกลงไปปล่อยเบาข้างล่าง

“เอ็งหลับไปเถิด ข้าปวดเบาขอใช้ไหเป็นที่ปล่อยหน่อยเถอะ ขี้เกียจออกไปข้างนอกมันมืดกลัวเหยียบงูเงี้ยวเขี้ยวขอ ไต้ก็หมดแล้วเห็นทีว่าพรุ่งนี้ต้องทำหลาย ๆ อันซะแล้ว นอน ๆ เถอะอย่าเอ็ดไปประเดี๋ยวพ่อเอ็งตื่นขึ้นมาโวย เราจักไม่ได้นอนกันพอดี”

เพ็ญไล่ลูกเข้านอนส่วนตัวเองขยับขึ้นไปนั่งบนไหปากแคบ ปลดปล่อยน้ำเสียลงไปเสียงดังจ้อก ๆ แทรกสอดในความเงียบสงัด เหลงนอนฟังจนม่อยหลับไป แต่เป็นการนอนไร้ความสุขเพราะฝันร้ายเกือบทั้งคืน รุ่งเช้าตื่นมาด้วยใบหน้าซีดเซียว อาหารยังไม่ทันตกถึงท้องด้วยซ้ำ บังเกิดความคิดถึงผวนจับจิตจับใจ รีบสาวเท้าลัดเลาะไปตามลำคลองจนกระทั่งถึงสำนักอาจารย์ขนอม สายตาชะเง้อมองหาคนรักด้วยอาการกระวนกระวายใจ แต่ไร้วี่แวว หญิงสาวไม่ท้อนั่งรอจนเผลอหลับใต้โคนต้นมะเดื่อ ก่อนหลับได้กลิ่นเน่า ๆ เหมือนซากศพ ถ้าเงยหน้าขึ้นมาข้างบนเหลงคงตกใจช็อกต่อร่างผีตายทั้งกลมที่นั่งห้อยขาบนกิ่งไม้เหนือหัวขึ้นไปแค่เพียงวาเดียว

“ฮึ ฮึ พวกมีกรรมต่อกันมันก็ต้องดวงตกไปตลอดชีวิต นังเหลงเอ็งกำลังก้าวสู่วังวนแห่งมนต์ดำ ชีวิตเอ็งจักต้องวิบัติ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

เสียงหัวเราะชอบใจดังขึ้นท่ามกลางอากาศแปรปรวน ท้องฟ้าที่เคยใสกระจ่างกลับเปลี่ยนเป็นมืดหม่น กระแสลมพัดหอบเอาใบไม้รอบ ๆ ตัวเหลงหมุนติ้ว ชั่วครู่เดียวเสียงผีกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อเสียงอาจารย์ขนอมพร่ำท่องมนต์สำทับเป็นครั้งสุดท้าย วิญญาณผีวูบหายไปในขวดน้ำมันพราย เท่ากับว่ามันผสมแทรกอยู่ในเนื้อน้ำเสน่ห์นั้นแล้ว

เหลงกำลังหลับซบหน้าพาดไว้กับโคนต้นไม้ ชั่วครู่ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมา มีความรู้สึกถึงความเย็นอะไรบางอย่างสลับกับร้อนวูบวาบรัญจวนในหัวใน เมื่อลืมตาขึ้นเห็นผวนนั่งเคียงข้าง สาวเจ้ายิ้มให้ตาพราวแสง บัดนี้น้ำมันพรายออกฤทธิ์แล้ว ร่างอรชรผวาโผเข้าหาชายคนรักโดยเร็ว

“โอ พี่ผวนฉันคิดถึงพี่เสียจริง พี่ผวน”

เหลงพูดได้แค่เพียงเท่านั้น และแล้วใบหน้าสวยซุกอยู่กับอกกว้าง ฝ่ามือไล้ลูบไปบนหน้าอกเปลือยเปล่าแล้วชอนควานจับตรงปมชายผ้าเตรียมดึงเตี่ยวให้หลุดร่วง ผวนต้องรีบเอามือประกบเอาไว้ก่อน เกรงเป็นที่อุจาดแก่คนผ่านมาพบเห็น สองมือดันเหลงถอยออกห่างไปนิด

“เดี๋ยวก่อนเหลง อย่าทำเช่นนี้เลย ประเดี๋ยวใครผ่านมาเห็นเข้า เอ็งจักถูกเขาเอาไปลืออับอายผู้คนทั้งบางเชียวนะ”

ผวนค้านต่อการรุกล้ำของคนรัก ทั้งที่รู้ดีว่าเหตุที่เหลงเร่าร้อนผิดวิสัยผู้หญิงก็คงเป็นเพราะน้ำมันพรายผีตายทั้งกลม เมื่อครู่แอบดีดใส่ไปหนึ่งครั้งเป็นการทดสอบดูว่าฝ่ายหญิงจะมีอาการเช่นไร จนกระทั่งเห็นชัด ๆ ว่าเหลงร้อนรุ่มทุรนทุรายกระโจนเข้าใส่เพียงอย่างเดียว ผวนหันไปทางสำนักสองมือพนมยกไหว้อาจารย์ขนอมโดยเร็ว

“พี่ผวนอย่าทรมานฉันอีกเลย เราเองก็รักกันมานานแต่เราสองก็รู้ดีว่าพ่อไม่ชอบหน้าพี่นักดอก ที่เป็นศิษย์อาจารย์ขนอมก็เลยขวางไม่ให้เราเจอกัน ถ้าไม่มีสงครามเกิดขึ้นเราก็คงไม่ได้เห็นหน้าบ่อย ๆเช่นนี้ พี่ผวนเราต้องหาความสุขกักเก็บเอาไว้นะพี่”

เหลงสิ้นอายโผกอดผวนอีกหลายครั้ง สองลำแขนรัดแน่นทุกที เรียกเลือดหนุ่มกระตุ้นให้มันเร่าร้อนขึ้นมา ผวนมองไปที่สำนักอาจารย์ขนอมอีกครั้งรู้ว่าในเวลานี้อาจารย์กำลังนอนพัก ตัดสินใจลากข้อมือนุ่มนิ่มไปชายป่าละเมาะ มีที่เหมาะ ๆ ลับตา ฝ่ายหญิงไม่ต้องยั่วยวนอีกต่อไป เพียงแค่ผ้าแถบรัดอกปลิวตกคลุมต้นไม้เตี้ย เสียงเหลงสะท้านด้วยความรู้สึกล้นทรวง ท่ามกลางความหฤหรรษ์ของทั้งสองยังคละเคล้าเจือไปด้วยกลิ่นเหม็นเน่าสาบสาง แต่ไม่มีใครสัมผัสได้

ตะวันลับทิวไม้ไปแล้วเหลงยังขลุกอยู่กับคนรัก ทั้งคู่เฝ้าป้อนคำหวานกอดเคล้าคลอเคลียไม่ห่างจากกัน ฝ่ามือใหญ่หยาบของผวนยังคงล้วงจับเนื้อนวลบ่อยครั้ง

“เหลงนี่มันก็เย็นมากแล้วข้าว่าเอ็งกลับบ้านไปก่อนเถอะนะ เดี๋ยวพ่อแม่จักออกตามหากันให้วุ่น ประเหมาะมาเห็นเราอยู่ด้วยกันเอ็งจักหลังลาย”

ผวนรู้ดีว่าถ้าไม่ไล่เหลงไปก็คงนัวเนียอยู่ด้วยกันตลอดเวลา เกรงว่าจะทำให้พ่อแม่ฝ่ายหญิงไม่พอใจ เรื่องมีเมียอย่างจริงจังคงต้องใช้เวลาอีกสักนิดให้ร่ำเรียนวิชาจากอาจารย์ขนอมจนแก่กล้าเสียก่อน จึงจะไปสู่ขอเหลงมาเป็นศรีภรรยา หากไปเวลานี้พ่อแม่ฝ่ายหญิงคงไม่ให้เหยียบเรือน อย่าว่าแต่พ่อแม่ของเหลงเลย ชาวบ้านทุกคนต่างก็พากันรังเกียจเขาทั้งนั้น หาว่าคบกับพวกนอกรีต