7 น้ำมันพรายแผลงฤทธิ์

หลังจากอาจารย์ขนอมได้น้ำมันพรายจากผีตายทั้งกลมมาแล้ว รีบปิดห้องทำพิธีปลุกเสกข้ามวันข้ามคืน โดยมีผวนคอยเฝ้าหน้าห้องด้วยใจฮึกเหิม นึกเห็นแต่เหลงนางในดวงใจ เพียงไม่นานเขาจะทำให้เธอรักมากยิ่งขึ้น เชื่อว่าอิทธิฤทธิ์ของน้ำมันพรายจะทำให้สมใจปรารถนา แม้ว่าพ่อแม่ของฝ่ายหญิงไม่ชมชอบในตัวเขา เพราะรู้ว่าเป็นศิษย์หมอผีชาวเขมร ถ้าหากว่าได้เสียกันแล้วยากที่จะเลี่ยงไม่ยอมรับเป็นเขย

เที่ยงของอีกวันประตูห้องอาจารย์ขนอมเปิดออกพร้อมกับใบหน้าซีดโผล่ตามมา ผวนถลาเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วง

“อาจารย์ของอ้ายผวนเป็นเช่นไรบ้าง หิวข้าวหรือไม่ ฉันจักเอาสำรับข้าวต้มกับปลาทูเค็มมาให้ น้ำปลาก็มีนะขอรับ”

“เออ ขอบใจที่เป็นห่วงข้า ไม่เป็นไรดอก ข้าก็แค่อ่อนเพลียจากการไม่ได้หลับได้นอน นี่น้ำมันพรายส่วนของเอ็งรับไปเสีย ก่อนใช้เอ็งต้องท่องคาถา ข้าจักสอนให้ภายหลัง คราวนี้ขอข้าวกับน้ำด่วน”

หลังจากส่งน้ำมันพรายขวดเล็ก ๆให้ลูกศิษย์ไปแล้ว อาจารย์ขนอมขอกินข้าว ผวนรีบทำตามอย่างว่าง่าย ยกสำรับกับข้าวมาวางไว้หน้าห้อง อาจารย์ขนอมคลานเข้ามานั่งขัดสมาธิกินข้าวด้วยความหิวโหย ลูกศิษย์เอาใจด้วยการนวดเฟ้นตามเนื้อตัว เสียงครางชอบใจดังขึ้น

“เออ ดีโว้ยอ้ายผวนเอ็งนี่จับเส้นดีแท้ หายเมื่อยหายปวดไปเลย เอ็งนวดไปจนกว่าข้าจักอิ่มแล้วงีบสักพัก เย็น ๆ ข้าจักสอนคาถากำกับน้ำมันพราย เอ็งได้เมียสมใจคราวนี้ล่ะ นังเหลงใช่ไหม”

“ขอรับ มันชื่อนังเหลงสวยเหลือทน แต่ตัวมอมแมม ไม่ค่อยได้รับการขัดถูคราบไคลเท่าใดนัก ถ้าฉันได้มันล่ะก็เห็นทีต้องพาลงคลองเอาส้มมะขามเปียกขัดกันยกใหญ่ ตามด้วยขมิ้นบดทาทับด้วยแป้งดินสอพอง ครานี้ล่ะเนื้อมันจักหอมเหลือง”

ผวนนึกถึงเรือนร่างเปลือยเปล่าของเหลงเมื่อเปลื้องเสื้อผ้าแถบออกจากอก เบื้องล่างนั้นเล่าผ้าจูงกระเบนต้องปลิวหลุดออกจากสะโพก นวลเนื้อสิ่งสงวนจะต้องปรากฏต่อสายตา มือใหญ่ ๆ โลมไล้ไปทั่วตัวเนียนนุ่ม เพียงแค่คิดผวนแอบกลืนน้ำลายลงคอเอือกใหญ่ อาจารย์ขนอมรู้เท่าทันความคิดของศิษย์จนหมดสิ้น รีบกลืนกินข้าวจนอิ่มแล้วล้มตัวลงนอนครู่เดียวผวนได้ยินแต่เสียงกรนดังแผ่ว ๆ

ค่ำคืนนั้นเหลงล้มตัวลงนอน รู้สึกร้อนรุ่มกระวนกระวายใจ หูพลันได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนของใครบางคนดังอยู่ไกล ๆ พยายามฝืนปิดเปลือกตา ชั่วครู่เดียวเห็นผีตายทั้งกลมชี้หน้าสาปแช่ง จนต้องสะดุ้งตื่นลุกนั่งด้วยเนื้อตัวสั่นระริก

“โอย ผี ผี ข้าเห็นผี ช่วยทีมันน่ากลัวเหลือเกิน”

หญิงสาวตื่นกลัวส่งเสียงสั่น ๆ เพ็ญซึ่งนอนอยู่ไม่ไกลจากกันได้ยินเสียงลูกสาวคิดว่าละเมอ ด้วยความเป็นห่วงจึงลุกขึ้นมาดูเห็นเหลงนั่งตัวสั่น ๆ เอามือปิดดวงตาทั้งสองข้างเอาไว้ท่าทางเหมือนหวาดกลัวอะไรบางอย่าง

“เหลง เหลง เอ็งเป็นอันใดรึ ทำไมเนื้อตัวสั่นเทาราวกับลูกนกตกน้ำกระนั้นเล่า”

เสียงผู้ให้กำเนิดช่างวิเศษนักเรียกขวัญที่บินหายไปเมื่อครู่กลับคืนมาดังเดิม เหลงโผกอดเพ็ญเอาไว้แน่น ปากยังคงพร่างพรูถึงผีร้ายน่ากลัว

“แม่ แม่ ฉันเห็นผีจ้ะ หลับตาลงเห็นมันยืนชี้หน้าสาปแช่ง ผีท้องโตด้วยนะแม่ มันช่างกลัวเสียนี่กระไร”

ร่างลูกสาวคนโตยังคงสั่น ๆ เช่นเดิม เพ็ญขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัยต่อภูตผีที่ลูกสาวได้เล่าให้ฟังว่าท้องโต รอยยิ้มผุดขึ้นมาท่ามกลางความมืดที่ไร้แสงไต้ สองมือหยาบกร้านของแม่จับบีบเนื้อนิ่มเป็นการเรียกขวัญให้อยู่กับตัว

“โถ ลูกแม่ ไม่ต้องกลัวสิ่งใดทั้งนั้น สิ่งที่เอ็งเห็นเมื่อยามหลับตานั้นอาจจะเป็นเพราะเมื่อตอนหัวค่ำเราสองคนพูดเรื่องผีตายทั้งกลม ทำให้เก็บเอาไปฝันไม่ต้องกลัวดอกลูกแม่ ผีมันไม่มีจริงเป็นแค่เพียงความคิดความกลัวเท่านั้นเอง”

ปากก็บอกว่าผีไม่มีจริงแต่เพ็ญก็ไม่กล้าลงไปข้างล่างเมื่อรู้สึกปวดเบา กลัวกระทั่งรอยแยกจากพื้นกระดานต้องหาผ้าขี้ริ้วมาอุดเอาไว้ หากว่าผีมันยื่นมือโผล่ขึ้นมาจับขาก็คงต้องหวีดกันลั่นเรือน เมื่อปลอบลูกสาวสงบลง เพ็ญบอกให้นอนหลับโดยเร็ว ส่วนตัวเองยังคงเก้ ๆ กัง ๆ ไม่ยอมนอนเสียที เหลงชะเง้อดูแม่ เห็นว่ายังคงป้วนเปี้ยนอยู่แถวปลายเท้า สงสัยเต็มทนจนอดไม่ได้ส่งเสียงถามออกไป

“แม่ แม่ทำไมไม่นอนเสียที นี่มันก็ดึกแล้วนะ”