6 ลนน้ำมันพรายนังผีตายทั้งกลม 2

เสียงเล็กแหลมประหลาดดังขึ้นจากปากเด็กผี มันเสียดแทงเข้าไปในโสตประสาทจนชายหนุ่มตัวสั่นงันงกด้วยความกลัว ไม่กล้าประสานสายตากับมัน เวลานี้ได้แต่จับเทียนเล่มใหญ่เอาไว้แน่น

“อ้ายหมอเดรัจฉาน เอ็งจักรังควานข้าไปถึงไหน ข้ากับลูกกำลังนอนอยู่ดี ๆ แต่เอ็งใช้มนต์ปลุกข้าขึ้นมาทำไม รู้ไหมมันเจ็บปวดทรมาน ร้อนรุ่มเสียจนหนังเกือบไหม้ เอ็ง เอ็งทำร้ายข้า”

เสียงผีตายทั้งกลมดังขึ้น พร้อม ๆ กับมือใหญ่ยื่นใกล้เข้ามา ปลายเล็บแหลมคมสีดำน่ากลัว

“นังผีเอ๋ย ข้าขอโทษที่เรียกเอ็งขึ้นมา ข้าขอแค่น้ำมันพรายจากใต้คางเอ็งเท่านั้น ขอข้าเถอะนะ ข้าเอาเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้นเอง”

อาจารย์ขนอมพูดขอน้ำมันพรายจากมันดี ๆ ในขณะที่ใบหน้านังผีร้ายบิดเบี้ยวน่าเกลียดน่ากลัว ไอ้ตัวลูกกระโจนโผนแผล็วลอยไปในอากาศเลี้ยวซ้ายทีขวาที ลีลาก่อกวนของมันทำให้สมาธิของอาจารย์ขนอมแตกซ่าน แต่แกไม่หลงกลรีบบริกรรมคาถาให้เร็วร่นกระชั้นยิ่งขึ้น

“โอ๊ย ! ข้าเจ็บเหลือเกิน อ้ายหมอผีบ้าข้าไม่ให้น้ำมันพรายข้าดอกโว้ย เรื่องอันใดจักมาลนเอาง่าย ๆ ข้าเจ็บทรมานแค่ไหน อย่าอยู่เลยมึง”

พลัน ! มือใหญ่เหม็นเน่าทั้งสองข้างพุ่งตรงเข้ามาในสายสิญจน์ ผวนผงะหงายหลังด้วยความกลัว มือเน่ายังไม่ทันจะคว้าก้านคอของจอมขมังเวทย์ นังผีร้ายกรีดร้องลั่นเมื่อปะทะถูกกับแสงสว่างวาบจากวงล้อสายสิญจน์ กลิ่นเนื้อไหม้เหม็นคละคลุ้ง

“อ๊าย ! เจ็บปวดเหลือเกิน โอยลูกจ๋าช่วยแม่ทีเถอะอ้ายหมอผีร้ายมันแกร่งกล้าเกินทนเร็วเข้าอ้ายหนูจัดการมัน”

นังผีตัวแม่ออกคำสั่งให้ลูกเล่นงานคนทั้งสอง รวดเร็วดั่งคิดร่างเด็กผีอ้าปากโชว์ฟันแหลมเต็มที่ กระโจนพุ่งตัวเข้าใส่บริเวณลำคออาจารย์ขนอม ทว่าไม่อาจฝ่าวงสายสิญจน์อันศักดิ์สิทธิ์เข้ามาได้ มันกรีดร้องโหยหวน ร่างร่วงลงไปบนเนินหลุม

“อ๊าก ! แม่ข้า ข้าทำอันใดมันไม่ได้เลย ข้าเจ็บปวดเหลือทน”

ผีเด็กครวญคร่ำเนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยแดงไหม้ ตานังผีตายทั้งกลมวาวโรจน์น่ากลัว ทำท่าจะพุ่งเข้าหาอีกครั้ง

“ฮึ่ม ! อ้ายหมอผี เอ็งทำร้ายอ้ายหนูของข้า อย่าอยู่เลย ตายเป็นผีเหมือนข้าเสียเถิด โอ๊ย”

มันสะดุ้งโหยงแล้วล้มตัวลงไปนอนดิ้นพราด ๆ เคียงคู่กับลูกหลังจากพยายามเอามือกระชากสายสิญจน์ให้ขาดออกจากกัน แต่แสงไฟลุกโชนติดตามมือและเนื้อตัวของมันจนต้องกรีดร้องเสียงหลงอาจารย์ขนอมมองด้วยสายตานิ่งเฉย

“นังผี เอ็งต้องการให้ข้าช่วยดับไฟที่ลุกลามบนตัวหรือไม่ ถ้าต้องการล่ะก็ข้าจักช่วยเอ็งให้พ้นจากความเจ็บปวด แต่เอ็งต้องยอมให้ข้าลนน้ำมันพรายเสียดี ๆ”

อาจารย์ขนอมถามมันด้วยเสียงเยือกเย็น นังผีตายทั้งกลมยังคงดิ้นทุรนทุราย ฝ่ามือใหญ่เต็มไปด้วยแผลรอยไหม้พุพองพยายามตบลงไปดับไฟที่ลุกไหม้เกือบทั่วตัว

“โอย ช่วยข้าด้วย ข้ายอมแล้ว ยอมแต่โดยดีด้วย จักลนน้ำมันสักกี่ขวด กี่ขันก็เชิญขอแค่ช่วยดับไฟให้ข้าที”

“แม่จ๋า ช่วยข้าด้วย ข้าก็ปวดแสบปวดร้อนเช่นกัน”

ผีเด็กร้องครวญครางโหยหวน ผวนมองหน้าอาจารย์ขนอม เห็นแกพยักหน้าหงึกหงัก

“เออ ข้าจักช่วยเอ็งทั้งสองคน เอาล่ะโอมเพี้ยง”

อาจารย์ขนอม ท่องมนต์เพียงชั่วครู่ อาจารย์ขนอมเป่าพรวดลงไปบนเรือนร่างปีศาจสองแม่ลูก มันพากันสะดุ้งเฮือกตามด้วยร้องครางออกมาเบา ๆ ครู่หนึ่งไฟตามตัวดับลง ตัวลูกรีบคลานกลับเข้าไปอยู่ในท้องแม่ดังเดิม นังตัวแม่รีบลุกขึ้นมายื่นหน้าแหงนคอขึ้นสูง

“เจ้าจักลนน้ำมันพรายจากข้าก็เชิญ ข้ายินดี แต่ข้าขอสาปแช่ง ถ้าหากคนเอาน้ำมันพรายของข้าไปแล้ว ถ้าไม่อยู่ในศีลในสัตย์ขอให้มันมีอันเป็นไป โอ๊ย ข้าเจ็บปวดทรมานเหลือเกิน"

นอกจากเสียงสาปแช่งยังมีเสียงร้องสลับกันไป ผวนเอาเทียนไปจ่อใต้คาง อาจารย์ขนอมท่องคาถาตลอดเวลาแทบไม่หยุดหายใจ ผวนมองดูเปลวเทียนเผาไหม้เนื้อผีจนเกิดเสียงดังแฉ่ ๆ ตามด้วยกลิ่นเนื้อไหม้เหม็นคละคลุ้งจนต้องเอามือปิดจมูกเอาไว้ แม้จะเหม็นสักแค่ไหนเมื่อเห็นน้ำมันพรายเหลือง ๆ หยดลงมาใส่ขันใบเล็ก ชายหนุ่มมีความสุขไม่น้อย มองตามน้ำมันพรายแต่ละหยด จนที่สุดเต็มขัน อาจารย์ขนอมบอกให้พอ

“เอ็งกลับไปลงหลุมได้แล้ว นังผีท้องมาน ไป”

เสกคาถาเพียงครู่เดียว ผีร้ายหงายท้องผลึ่ง ล้มลงไปนอนใต้ก้นหลุม ดินเคลื่อนตัวเข้าหากันจนกลบร่างนังผีจนมองไม่เห็น กลายเป็นหลุมฝังศพธรรมดาเหมือนเดิม

“ไปกันเถิด เก็บข้าวของให้เรียบร้อย งานของเราเสร็จแล้ว”

“ขอรับอาจารย์ แล้วน้ำมันพรายในขันนี่ล่ะ จักทำอย่างไรดีขอรับ”

ผวนก้มมองดูน้ำมันพรายผีกลิ่นเหม็น ๆ ด้วยความสงสัย อาจารย์ขนอมหัวเราะชอบใจรีบคว้าขันมาถือเอาไว้เสียเอง

“เอามานี่ข้าจักเอาไปทำพิธีอีกเล็กน้อยจักทำให้มันขลังยิ่งขึ้น เวลาที่เอ็งเอาไปใช้มันจะได้ผลจนเอ็งคาดไม่ถึง”

“ฉันกลัวคำสาปของนังผีท้องใหญ่ มันน่ากลัวมากนะขอรับอาจารย์”

“อย่ากลัว ถ้าเอ็งอยู่ในศีลในสัตย์ ข้าเชื่อว่าเอ็งเป็นคนดี”

อาจารย์ขนอมมองหน้าศิษย์ตรง ๆ ผวนรีบก้มลงเก็บข้าวของจนเกลี้ยงแล้วเดินตามอาจารย์ออกไปจากป่าช้าด้วยความตื่นเต้น อีกไม่นานจะได้ทดลองใช้น้ำมันพรายอีกครั้ง