38 เหลงกับผวนพิศวาสในป่า

อาจารย์ขนอมคือผู้ที่จะช่วยให้ความฝันเป็นจริง เหลงจัดแต่งเนื้อตัวให้ดูดี รับรู้ว่าวันนี้จะต้องพบกับผวน คนที่เคยมีความสัมพันธ์ทางกายและใจมาก่อน บางทีเขาอาจจะสร้างความตื่นเต้นให้กับเหลงไม่น้อย โชคดีวันนี้พ่อ แม่และน้องชายไม่อยู่ พากันออกไปเก็บผักที่ชายป่า

เหลงวิ่งไปอาณาบริเวณสำนักของหมอผีมนตร์ดำด้วยจิตที่มุ่งมั่น ไม่ใส่ใจต่อเสียงกรีดร้องโหยหวนของเหล่าปีศาจร้ายตามรายทาง พวกมันต้องการข่มขู่ให้หญิงสาวขลาดกลัว เมื่อเห็นว่าเหลงไม่มีอาการตกใจจึงบันดาลลมหอบพัดลูกไม้ต่าง ๆ ให้ร่วงหล่นมาดักหน้าเรียงราย เหลงชะงักเล็กน้อย รู้ว่าไม่ใช่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ

“ข้าไม่เกรงพวกเจ้าดอก ข้ามาหาอาจารย์ขนอมให้ช่วยทำเสน่ห์ให้ พวกเอ็งมันก็เป็นแค่เพียงขี้ข้ารับใช้อาจารย์ขนอมเช่นเดียวกัน อย่ามากำแหงใส่ข้าเลย เรามาเป็นพวกกันเถิด”

สิ้นคำของหญิงสาว พลัน ! ต้นไม้ใหญ่บริเวณนั้นเอนไหวลู่ลง ส่วนยอดแตะพื้นดินแล้วตวัดโยกเยกไปมาจนฝุ่นฟุ้งกระจาย ตามด้วยเสียงกรีดร้องของเหล่าสัมภเวสีอื้ออึง หากว่าคนจิตอ่อนคงต้องเผ่นกระเจิงไปนอนจับไข้หัวโกร๋นนานนับเดือน

ต่างจากเหลง พกความเคียดแค้นมาเต็มอก รับรู้แต่เพียงว่า ณ เวลานี้จะต้องเล่นงานคนที่เรือนของหลวงราชศักดิ์ให้สิ้นซาก สร้างความฉิบหายให้กับชีวิตและทรัพย์สิน ด้วยเหตุนี้เหลงจึงไม่หวั่นกลัวต่อการแสดงฤทธิ์ของเหล่าผีร้าย ต่อให้มายืนปรากฏกายน่าเกลียดอยู่ตรงหน้าก็ไม่ขวัญกระเจิง แถมจะชวนให้พาไปหาอาจารย์ขนอมด้วยกัน

“แน่จริงก็ออกมาเจอกันซีวะ พาข้าไปหาอาจารย์ขนอมหน่อยซี อาจารย์ขนอมฉันมาหา พี่ผวนอยู่ที่ใด ฉัน นังเหลงมาหาแล้ว”

เหลงตะโกนฝ่าพายุผีดังลั่น เพียงไม่นานลมอื้ออึงเมื่อครู่สงบลง เหลือแค่เพียงใบไม้ที่เกลื่อนกลาดกระจุยกระจาย บางส่วนตกลงบนเส้นผมของเธอจนต้องเอามือปัดออก ทำให้ผมทรงดอกกระทุ่มฟูฝอยไม่เป็นระเบียบ

ชั่วครู่เดียวเสียงคนวิ่งตรงเข้ามา เหลงรีบกระโดดอิงแอบเข้ากับต้นไทร ครู่เดียวเสียงเรียกชื่อตัวเองดังขึ้น

“เหลง เหลง นั่นเอ็งใช่ไหม อยู่ที่ใด ข้า ผวนผัวของเอ็งไงล่ะ”

ผวนประกาศเสียงดังฟังชัด ว่าเป็นผัวของเธอ คนได้ยินถึงกับสะดุ้ง กลัวว่าจะมีชาวบ้านได้ยินคงเกิดเรื่องเข้าหูพ่อแม่ ปัญหาใหญ่จะต้องตามมา หญิงที่เต็มไปด้วยใจอาฆาตกระโดดผลุงออกมาจากหลังต้นไทร กางขากางมือออกจากกัน

“ฉันเองพี่ผวน ดีใจนักที่ได้เจอกันอีกครา”

“นังเหลง โอย ข้าดีใจซะจริง มามะให้พี่กอดที ชื่นใจเหลือเกิน”

ผวนกอดรัดร่างเหลงเอาไว้แนบแน่น ทั้งคู่กอดจูบลูบไล้ตามเนื้อตัวซึ่งกันและกัน ความสัมพันธ์แต่หนหลังเริ่มก่อตัวขึ้นทีละน้อย อารมณ์ร้อนระอุในกามเพิ่มถมทวีคูณ เหลงไม่มีโอกาสได้พูดคุยซักถามความเป็นมาเป็นไปของอดีตผัว ปากจิ้มลิ้มถูกประกบปิดทับ ตามด้วยปลายลิ้นตวัดเข้าไปในโพรงปาก ความร้อนซาบซ่านพล่านไปทั่วเรือนกาย มือชายหนุ่มคืบไหวเคลื่อนที่ไล้ไปตามแผ่นหลัง ดันเนื้อตัวแน่งน้อยลงไปนอนลงกับพื้นดิน

“พี่ผวน อย่าเลย นี่มันกลางดินกลางทราย ฉัน ฉันไม่อาจกล้าดอกจ้ะ ประเดี๋ยวใครเห็นจักเอาไปนินทาลับหลังได้”

มือน้อยหยาบกร้านดันหน้าอกแกร่งแข็งปั๊กของผวนเอาไว้ ยั้งไม่ให้คนรักทำตามใจปรารถนา ทั้งที่ใจจริงต้องการร่วมอภิรมย์ไม่น้อย ตั้งแต่เป็นนางบำเรอของหลวงราชศักดิ์ เรื่องพิศวาสทางอารมณ์ไม่สมฤดี เพราะหลวงราชศักดิ์เอาแต่ใจตัวเองเป็นใหญ่ เมื่อกระชากผ้าออกจากเรือนกายได้เป็นต้องกดลงพื้นแล้วระบายความต้องการออกมาแต่เพียงผู้เดียว

เขาไม่สนใจว่าเธอจะอยู่ในอารมณ์ไหน มีความสุขหรือไม่ เพราะถูกเล่นงานโดยไม่ทันตั้งเนื้อตั้งตัว เมื่อพายุแห่งความสุขผ่านไปแต่เหลงกลับกลายเป็นดาวค้างฟ้า ต้องนอนกลอกตาขาวไปมา เป็นที่รำคาญแก่ผัวผู้สูงศักดิ์ต้องไล่ตะเพิดออกนอกห้อง สร้างความอับอายให้กับคนในบ้าน บางครั้งถูกจรวยเสียดสีด้วยคำพูดจนต้องนอนน้ำตาร่วง

เหลงยังสาว อีกทั้งอยู่ในวัยเริ่มมีระดูได้ไม่กี่ปี เมื่อถูกผู้ชายมอบความสุขแปลกใหม่ให้ได้สัมผัส ความสุขวาบหวิว เร่าร้อนในตัณหา เมื่อสนุกรสรักจนอิ่มเอมทำให้ติดเป็นนิสัย แต่โชคร้ายเมื่อหลวงราชศักดิ์ละโมบโลภมากเอาแต่ได้เพียงผู้เดียว ปล่อยให้เหลงเผชิญกับความทุกข์ทรมานเมื่อไม่ได้สมรักต่อสิ่งที่ต้องการ มานานนับเดือน เมื่อผวนมาสะกิดถูกต่อมแห่งความเสน่หา มีหรือเหลงจะไม่ร้อนรน