30 หลวงราชศักดิ์ปรารถนาในตัวเหลง 2

“ต่ำช้าเหลือเกิน ไปแล้ว ให้พ้น ๆ หน้าข้าเดี๋ยวนี้ ถ้ามีเรื่องดังนี้อีก ข้าจักไม่เลี้ยงเอ็งทั้งสองคน”

ขับไล่เมียบ่าวทั้งสองให้จากไป น้อยกับจั่นเสียใจจนน้ำตาร่วง ไม่กล้าเอ่ยใด ๆ ออกมานอกจากคลานเข่าจากไปอย่างเงียบเชียบ เหลงแอบยิ้มด้วยความสะใจ ยอมเจ็บตัวเล็ก ๆ น้อย นับว่าคุ้ม เมื่อหลวงราชศักดิ์เข้ามาดูแล จึงแกล้งร้องอ้อนออเซาะขอความเห็นใจ

“อูย บ่าวเจ็บเจ้าค่ะ โอย”

เหลงเลิกผ้าโจงกระเบนขึ้นสูงจนถึงหน้าขา หลวงราชศักดิ์มองตาโตด้วยความรุ่มร้อน ฝ่ามือที่จับคลึงเนื้อตัวเหลง ได้เปลี่ยนมาเป็นลูบไล้ กระซิบถามด้วยเสียงกระเส่า

“เจ็บ เจ็บมากไหม นังเหลง”

“เจ้าค่ะ ตรงหน้าอกนี่ก็เจ็บ โอย ไม่รู้ว่าทำไม พี่น้อยกับพี่จั่นถึงรุมทำร้ายบ่าวจนช้ำไปทั่วตัว”

เหลงอ้อนออดเสียงสั่น น้ำตาไหลร่วงหล่น หลวงราชศักดิ์ไม่พูดอะไรนอกจากโอบกอดเหลงแนบแน่นแล้วประคองเข้าไปในห้องพักสำหรับหาความสำราญกับเมียบ่าว โดยไม่รู้ว่านวลจิตแอบเห็นการกระทำของสามี เธอมองด้วยความเสียใจ วิ่งร้องไห้จากเรือนอย่างคนขวัญเสีย จรวยรีบตามไปดูแลด้วยความสงสาร

เหลงขยับผ้าแถบรัดอกให้เรียบร้อย สายตาคมกริบมองหลวงราชศักดิ์ด้วยความหวังว่า จะมีชีวิตที่ดีขึ้นกว่าเดิม เสื้อผ้าสวย แก้วแหวนเงินทอง ความสะดวกสบายจะต้องได้รับเท่าเทียมกับนวลจิต เชื่อว่าหลวงราชศักดิ์ต้องจัดสรรมาให้อย่างทั่วถึง

“คุณหลวงเจ้าขา เหลงเป็นเมียคุณหลวงแล้วนะเจ้าคะ”

เหลงแนบหน้าลงกับอกกว้างด้วยความสุข ต่างจากหลวงราชศักดิ์ เมื่อความใคร่หมดไป เริ่มรู้ตัวว่าทำไม่ดีต่อนวลจิต ผลักใบหน้าเหลงออกห่างโดยเร็ว

“เฮ้ย ! อย่าเข้าใกล้ ข้าร้อนจักตายไป ไป ไป ถอยไป”

หลวงราชศักดิ์แสดงความรังเกียจอย่างออกนอกหน้า เหลงตกใจไม่คาดคิดว่าจะได้รับความชอกช้ำใจจากผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นผัว เธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เป็นเมียของหลวงราชศักดิ์ เมื่อสมหวัง กลับต้องเจ็บปวดต่อคำพูดและการกระทำ

“คุณหลวง ทำไมพูดเยี่ยงนี้กับเหลงล่ะ เจ้าค่ะ”

เหลงทำเสียงระห้อยน่าสงสาร แต่หลวงราชศักดิ์ไม่สนใจ ลุกขึ้นยืนจังก้า ชี้หน้าเหลงด้วยอารมณ์โกรธจัด

“อีนังเหลง ทำไมข้าจักพูดกับเอ็งไม่ได้ ในเมื่อข้าเป็นใหญ่ในเรือนแห่งนี้ เอ็งเจียมกะลาหัวเอาไว้บ้างเถิด อย่าเหลิง เอ็งไม่ใช่เมียข้าแต่เป็นนางบำเรอเท่านั้น”

เหลงช็อกจนหวีดร้องออกมาด้วยความตกใจ เสียงกรี๊ด ๆ ของเหลงเรียกรอยยิ้มสะใจจากจรวย รู้ว่าหลวงราชศักดิ์ไม่ได้โปรดปรานเหลงแต่อย่างใด คว้าจับมือนวลจิตเอาไว้โดยเร็ว

“น้องนวลจิต ได้ยินนังขี้ข้านั่นไหม มันคงเสียใจที่คุณหลวงไม่ได้รักใคร่ในตัวมันเลย”

จรวยดีใจไม่น้อยต่อความเจ็บปวดที่เหลงได้รับ ตรงข้ามกับนวลจิตนึกสงสารเหลง ประสบชะตากรรม เสียตัวโดยไม่ได้รับสิ่งใดตอบแทน นอกจากเป็นทาสบำบัดความใคร่แก่หลวงราชศักดิ์ สามีของตน บัดนี้เป็นต้นไปเธอต้องเมตตาเหลงให้มากที่สุด

“กาลกลับเป็นเยี่ยงนี้ น้องสงสารเหลือทน”

“โอ๊ย ไปสงสารทำไมกับคนผู้นี้ น้องไม่เคยเห็นเวลาที่มันมองพี่ ราวกะจักกินเลือดกินเนื้อพี่ว่ามันคืองูพิษดี ๆ นี่เอง ระวังตัวเอาไว้เถอะ”

จรวยกล่าวจบเดินสะบัดก้นจากไป ทิ้งให้นวลจิตได้แต่นั่งทอดถอนใจ เมื่อน้อยกับจั่นเข้ามารับใช้ เธอบอกแก่บ่าวทั้งสองต่อสิ่งที่เกิดขึ้นในเรือน

“น้อย จั่น รู้หรือไม่ คุณหลวงท่านเอานังเหลงเป็นเมียอีกคนแล้วนะ”

ใบหน้าที่ราบเรียบปราศจากความรู้สึกใด ๆ แต่เศร้าสั่นน้อย ๆ เอ่ยขึ้น สองบ่าวสะดุ้งจนตัวไหว ไม่คิดว่าหลวงราชศักดิ์จะกล้าทำ

“ห๊า ! คุณหลวงเอานังเหลงเป็นเมีย โอ๊ย บ่าวคิดเอาไว้แล้วไม่ผิด ฮือ ฮือ เสียใจนัก ว่าไงนังจั่น”

น้อยร้องไห้เสียใจเมื่อรู้ว่าหลวงราชศักดิ์คว้าหลงมาแนบนอน แม้แค่เพียงชั่วคราวชั่วครั้ง แต่ทำให้เวลาที่จะมอบให้เมียบ่าวอย่างเธอต้องหดหายไปด้วย

“ฉันจักว่าสิ่งใดเล่า ท่านต้องการเราก็ยอม โธ่ นังเหลง นังหอกข้างแคร่”

สองบ่าวตีโพยตีพายด้วยความเสียใจ นวลจิตได้แต่ปลงต่อเรื่องที่เกิดขึ้น ความเป็นผู้ดีทำให้ต้องนิ่ง ไม่กล้าโวยวาย นอกจากยิ้มรับกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น