28 หลวงราชศักดิ์ปรารถนาในตัวเหลง

ถ้วยข้าวต้มควันฉุยกับเนื้อเค็มทุบจนฟูเป็นฝอยถูกนำมาวางตรงหน้า หลวงราชศักดิ์อยู่ตามลำพัง สายตาคมสีสนิมเหล็กเขม้นมองเหลงด้วยความฉงน จำได้ว่าก่อนไปรบเห็นว่าเนื้อตัวด่างดำ เขรอะไปด้วยคราบไคล แต่เหลงในวันนี้ เนื้อผ่องผุด ใบหน้างามจนต้องมองซ้ำ

เมื่อร่างกายเริ่มฟื้นตัวจนเกือบเป็นปกติ หลวงราชศักดิ์เกิดความพิศวาสในตัวเหลงจนสุดระงับอารมณ์เอาไว้ได้จ้องเอา ๆ จนเหลงหวาดหวั่นใจประหม่า รับรู้ด้วยสัญชาตญาณว่าเป็นที่พึงใจแก่คุณหลวงที่ใฝ่หา อา ความฝันกำลังจะกลายเป็นจริงในไม่ช้า

“เอ็งชื่ออันใดวะ”

หลวงราชศักดิ์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า เหลงเงยหน้าขึ้นสบตา รอยยิ้มพิมพ์ประพรายสร้างความกระสันรัญจวนแก่ชายผู้มักมากในกามคุณ ด้วยเหตุที่ภรรยาหลวงไม่กล้าห้ามปรามเพราะเห็นแก่ความรักที่มีให้ ทำให้หลวงราชศักดิ์ได้ใจจึงมีเมียบ่าวในเรือนถึงสองคน

“ชื่อเหลง เจ้าค่ะ”

เหลงตอบด้วยเสียงสะท้าน เรือนกายร้อนฉ่าเมื่อสบสายตาโลมเลียของหลวงราชศักดิ์ บ่งบอกว่ามีความปรารถนาในตัวบ่าวหน้าคมจนห้ามใจเอาไว้ไม่อยู่ ร่างใหญ่กำยำขยับเข้าหา มือจับต้องบ่าเปลือยของเหลง คลึงเน้นแผ่วเบา เหลงเกิดอาการขนลุกซ่า ใจสั่นวะวาบ

“ชื่อเอ็ง แปลกดีนะ”

สายตาคม ๆ จับจ้องตรงเนินอกที่มีผ้าแถบรัดแนบแน่น ซึ่งความสมบูรณ์ของวัยสาวที่ได้กินดีอยู่ดี ส่งผลให้อวบอิ่มกว่าเดิม เหลงสั่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เมื่อปลายนิ้วประมุขของบ้านไล้ลงที่ต้นแขน เรื่อยระลิ่ว เฉียดฉิวเบามือ กระชากอารมณ์สาวให้ไหวหวั่น

ก่อนที่อารมณ์ดำกฤษณาจะเกิด จรวยผ่านมาเห็นพอดี ชะงักเท้าเขม้นมองต่อทีท่าของน้องเขย รีบกระแอมกระไอทำลายความใคร่ของหญิงชายต่างวรรณะให้ขาดสะบั้นจากกันทันที

“อะ แฮ่ม คุณหลวง มีอันใดรึจ๊ะ อ้าว นังเหลงมานั่งเสนอหน้าทำไม เข้าครัวไปได้แล้วย่ะ”

ทั้งสองสะดุ้งตกใจ หลวงราชศักดิ์ปล่อยมือออกจากไหล่บ่าวคนงาม เหลงรีบกระถดถอยออกมาด้วยความกลัวแล้วหลบหายไป จรวยมองน้องเขยด้วยใบหน้าบึ้งตึง

“คุณหลวง ยังไม่หายเจ็บแขนไม่ใช่รึ”

“ขอรับ คุณพี่จรวย แผลยังตึง ๆ อยู่เลย เมื่อไหร่มันจักหายเสียทีก็ไม่รู้”

ยืนยันในคำตอบ หลวงราชศักดิ์ ลูบมือลงที่ต้นแขน พลางส่งเสียงครางเบา ๆ ทำหน้าเจ็บปวด เป็นที่หมั่นไส้แก่จรวยจนต้องเมินหน้าหนีไปทางอื่น ทำไมจะไม่รู้ถึงสันดานของชายผู้นี้ว่า ชมชอบสมสู่กับบ่าวผู้หญิงที่พึงใจ ที่ผ่านมามีถึงสอง บัดนี้จะเอาเหลงอีกคน จรวยไม่ยอมให้นวลจิตต้องช้ำชอกใจอีกแล้ว

“นั่นสินะ ในเมื่อคุณหลวงยังบาดเจ็บเยี่ยงนี้ จักทำอะไรเกรงใจนวลจิตบ้าง แม่คนนั้นรักผัวมาก ดูแลไม่ห่าง แต่พอคล้อยหลังไม่นาน เฮ้อ ฉันไม่อยากจักพูดดอกนะ มันเรื่องในครอบครัวของคุณหลวง”

จรวยถอนใจออกมายาว ๆ ปลงต่อความเจ้าชู้ของน้องเขย มักจะหาเรื่องร้อนใจให้กวนใจไม่ขาด คงไม่มีผู้หญิงคนไหนยินยอมให้สามีตัวเองแบ่งปันความสุขให้แก่หญิงคนอื่น จรวยได้แต่บอกตัวเองว่า จะต้องเตือนนวลจิตให้รับรู้โดยเร็วที่สุด

แม้หลวงราชศักดิ์ไม่เอ่ยสิ่งใดออกมา นั่งกินข้าวเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาว จรวยเร่งรีบไปหานวลจิต เล่าสิ่งที่เห็นให้ญาติผู้น้องฟังจนหมด หญิงตระกูลสูงหน้าซีดเผือด แทบไม่มีแรงทรงกาย

“ทำไม คุณหลวงไม่รู้จักพอ แค่น้อยกับจั่นก็น่าจักพอได้แล้ว”

เสียงสั่นเครือด้วยความเศร้าของหญิงงาม สร้างความสะเทือนใจให้แก่จรวยไม่น้อย ขยับกอดร่างอรชรเอาไว้แน่น

“เรื่องนี้น้องนวลจิตต้องพูดกับคุณหลวงเองนะ พี่คงเข้าไปยุ่งไม่ได้ดอก”

“น้องคงไม่กล้าเอ่ยปากดอกเจ้าค่ะ คงต้องใบ้เหมือนเดิม ในเมื่อคุณหลวงต้องการทางนั้น น้องหรือจักกล้าขัด”

นวลจิตยกหลังมือปาดน้ำตาด้วยความเสียใจ จรวยได้แต่ถอนใจเฮือก สงสารน้องสาวจนแทบจะหลั่งน้ำตาตาม แต่เชื่อว่าในไม่ช้าก็เร็วหลวงราชศักดิ์จะต้องคว้าเหลงมาเป็นเมียอีกคน แม้ว่าเธอจะกดให้บ่าวคนสวยอยู่แต่ในครัว คงไม่อาจพ้นเงื้อมมือของเขาไปได้

นวลจิตแทบไม่อยากนอนร่วมเตียงกับหลวงราชศักดิ์ เมื่อล่วงรู้ความต้องการว่า ปรารถนาในตัวบ่าวชื่อเหลง จึงได้แต่นอนห่าง ๆ หลวงราชศักดิ์รู้ว่าภรรยาคิดอย่างไร เรื่องที่ลูบไล้เนื้อตัวบ่าวคนงามจรวยคงถ่ายทอดให้นวลจิตฟังไปเรียบร้อยแล้ว

“น้องนวลจิต ขยับมาใกล้ ๆ พี่ พี่มีเรื่องจักคุยด้วย”

เสียงทุ้มใหญ่เต็มไปด้วยอำนาจดังขึ้น นวลจิตจำใจขยับเข้าหาและแล้วร่างแน่งน้อยถูกสวมกอดแนบแน่น แปลก ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงมีความสุข ซบหน้าลงกับอกกว้าง บัดนี้ความรู้สึกนั้นหดหายไปแล้ว เพราะรู้ว่าสามีจะพูดเรื่องอะไร