25 เหลงผู้ทะเยอทะยาน

นวลจิตชี้นิ้วไปยังกอบัวกินสายกอหนึ่งซึ่งมีการเคลื่อนไหวพะเยิบพะยาบ แตกต่างจากใบอื่น ๆ หลวงราชศักดิ์เพ่งพิศชั่วครู่ พยักหน้ารับเพียงเล็กน้อย

“นั่นสิ พี่เองก็เห็นดั่งที่น้องนวลจิตบอกนั่นแหละ เอ มันมีสิ่งใดซ่อนอยู่ ประเดี๋ยวพี่จักเอาหินขว้างดูซิ”

หลวงราชศักดิ์ก้มลงคว้าลูกหินก้อนเล็ก ๆ ขึ้นมาถือเอาไว้ ตั้งท่าขว้าง นวลจิตขยับออกมาอีกเล็กน้อย จ้องดูสามีด้วยใจระทึกเพราะเกรงว่าใต้น้ำอาจจะมีสัตว์ร้ายซุกซ่อนอยู่

“ระวังตัวหน่อยเจ้าค่ะ”

“ไม่ต้องกังวล พี่ว่าคงไม่มีอะไรดอก นี่แน่ะ”

หลวงราชศักดิ์ขว้างหินออกไปโดยเร็ว แม่นเหมือนจับวาง เสียงร้องโอ๊ยดังขึ้น ตามด้วยร่างของจั่นทะลึ่งพรวดขึ้นจากน้ำโดยเร็ว

“โอ๊ย ช่วยข้าด้วย”

เลือดสีแดงซึมไหลออกมาจากศีรษะของจั่นจนน้ำรอบตัวเป็นสีแดงฉาน ทั้งหลวงราชศักดิ์และภรรยาต่างตกใจเมื่อรู้ว่าจั่นคือผู้ที่ซ่อนอยู่ใต้ใบบัวและถูกหินจากมือของหลวงราชศักดิ์เจาะเข้าที่ศีรษะ

“อ้าว นังจั่น/จั่น”

สองสามีภรรยาส่งเสียงร้องพร้อม ๆ กันเมื่อ เห็นจั่นร้องโฮด้วยความเจ็บปวด นวลจิตรีบเข้าไปหาเมื่อจั่นลุยน้ำขึ้นมาแล้ว เห็นว่าเนื้อตัวสั่นเทาด้วยความหนาวและมีเลือดสีแดงฉานเต็มไปทั้งตัว หญิงผู้สูงศักดิ์แหวกดูบาดแผล เห็นว่าเป็นรอยแตก เลือดยังคงซึมออกมาตลอด

“คุณนวลจิต ช่วยนังจั่นด้วยเจ้าค่ะ”

ท่าทางจั่นจะเป็นลมเสียให้ได้ นวลจิตเองเห็นเลือดเกิดอาการมือไม้อ่อน พาลจะเป็นลม หลวงราชศักดิ์รีบช้อนร่างเมียบ่าวขึ้นอุ้ม พาไปยังเรือนบ่าว น้อยรีบผวาเข้าไปดูโดยเร็ว

“คุณหลวงเจ้าคะ นังจั่นเป็นอันใดไปเจ้าคะ เลือดงี้ออกมาจากหัวเต็มไปหมดเลย รึว่า โดนหมาขบหัว”

“หมาที่ใดกันพี่น้อย ฉันเองก็ไม่รู้ว่าโดนอะไรจู่ ๆ เจ็บหัวปล๊าบ เลือดก็ออก โชคดีที่คุณหลวงกับคุณนวลจิตอยู่ตรงนั้น โอย ปวดหัวเหลือทน”

จั่นยังคงร้องโอดโอย หลวงราชศักดิ์หน้าเสียเมื่อรู้ว่าเป็นต้นเหตุทำให้เมียบ่าวถึงกับเลือดตกยางออก รีบทำแผลด้วยตนเอง

“ตุ่มเอาผ้าชุบน้ำอุ่นมาแล้วก็อย่าลืมเอายาเส้นด้วยนะ บาดแผลไม่ลึกเท่าใดนัก ประคบสักครู่เลือดคงหยุดเอง”

หลวงราชศักดิ์กล่าวพลางชำระบาดแผลให้เมียบ่าวจนสะอาด แล้วม้วนยาเส้นเป็นวงกลมเอามากดลงที่ปากแผล ทิ้งไปชั่วครู่จนเลือดหยุดไหล ตลอดเวลาที่หลวงราชศักดิ์ทำแผลให้จั่น เหลงแอบดูด้วยความรู้สึกชื่นชม

การพลัดพรากได้เวียนมาอีกครั้ง มีราชการด่วนให้หลวงราชศักดิ์ควบคุมกองพลไปต้านข้าศึกแบบกองโจรที่ราชบุรี นวลจิตทราบข่าวรู้สึกอ่อนเปลี้ยไปทั้งร่าง ไม่มีแรงแม้แต่ทรงกาย ก่อนการเดินทาง ได้จับมือแกร่งแนบแน่นเอาไว้ สายตาคู่สวยมองชุดออกรบของสามีด้วยความเป็นห่วง

“คุณพี่เจ้าคะ น้องเป็นห่วงเหลือเกิน เมื่อคืนน้องฝันไม่ค่อยดีนัก ตื่นขึ้นมาใจหักหายวาบ คุณพี่เจ้าขาจงระวังเนื้อระวังตัวด้วยนะเจ้าคะ”

ภรรยาผู้เลอโฉมเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เกรงว่าการไปในครั้งนี้ของหลวงราชศักดิ์จะได้รับอันตรายจนถึงขั้นเลือดตกยางออก หลวงราชศักดิ์เข้าใจถึงความรัก ความห่วงหาอาทรที่ภรรยามีต่อตน อยากจะสวมกอดแนบอก ต้องสะดุดอารมณ์รักเมื่อเห็นบ่าวไพร่นั่งเรียงหน้าสลอน

“อย่ากังวลไปนักเลย พี่จักดูแลตัวเองเป็นอย่างดี ใจจริงแล้วห่วงเจ้ามากกว่าอื่นใด เรือนที่ปราศจากพ่อบ้าน มันก็เหมือนเรือที่ขาดหางเสือ จักเสียการทรงตัว”

หลวงราชศักดิ์ห่วงหน้าพะวงหลังเกรงว่าจะเกิดอันตรายแก่ผู้คนในบ้าน ในยามศึกสงครามพวกอดอยากมากมี ขโมยขโจรชุกชุม อาจเล็ดลอดเข้ามาโจรกรรมสิ่งมีค่าในเรือนให้สูญหายและทำร้ายผู้คนให้ได้รับบาดเจ็บ ที่มีนวลจิตเป็นผู้ครองเรือนแต่เพียงผู้เดียว โจรชั่วคงไม่ยำเกรงเคราะห์หามยามร้ายอาจจะฉุดคร่าทำอนาจารตามสันดานดิบของคนเลว

“คุณพี่ไม่ต้องห่วงทางนี้ น้องจักดูแลให้เรียบร้อย หากว่ามีเหตุไม่สมควรเกิดขึ้นน้องจักพิจารณาตามความเหมาะสม คุณพี่เจ้าขาน้องให้ตุ่มจัดแต่งเนื้อเค็มกะปลาแห้งไว้แล้ว คะเนว่าคงจักกินได้หลายวัน”

แม้ในยามศึกสงครามข้าวปลาอาหารแร้นแค้น แต่ยอดภรรยายังจัดเตรียมอาหารแห้งเลิศรสไว้ให้สามีได้รับประทาน ความเป็นแม่บ้านแม่เรือนของนวลจิต เพิ่มความรักให้แก่หลวงราชศักดิ์ที่มีภรรยาดีไม่น้อยหน้าข้าราชการคนอื่น ๆ

“ขอบใจเจ้ามาก พี่จักรักษาตัวให้ดี เมื่อศึกสงบเราจักได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข เมื่อนั้นค่อยคิดอ่านเรื่องลูก”

เอ่ยออกมาแบบนี้ภรรยาอายจนหน้าแดงซ่าน บ่าวไพร่เช่นกันพากันก้มหน้ายิ้มน้อย ๆ แม้แต่จรวยญาติผู้พี่ของนวลจิตยังอดวาบหวั่นต่อคำพูดของน้องเขยที่เอ่ยต่อน้องสาวแสนสวย ทุกคนอยู่ในอารมณ์ชื่นมื่นต่อความหวานของเจ้านาย จะมีแต่เพียงเหลงแอบค้อนด้วยความอิจฉา