23 ผีตายทั้งกลมมาเฝ้าเหลง 1

“เหลง เอ็งอยู่ที่นี่ก็สบายดีอยู่แล้ว มีที่หลบภัยแดดฝน มีข้าวกินอิ่มครบสามมื้อ แล้วนี่เอ็งจักกลับไปหาความลำบากใส่ตัวทำไมเล่า ให้สงครามมันจบสิ้นไปก่อน แล้วค่อยกลับไปหาพ่อแม่ ข้าจักตามไปส่งเอ็งถึงห้องหอเชียวนะ”

อ้ายแดงหว่านล้อมให้เหลงอยู่ที่นี่เพราะมีความรักให้ตัวสาวงามมากล้น ไม่อยากพรากจากไปไกล อย่างน้อยถ้าเหลงยังคงทำงานรับใช้ที่นี่ มันยังได้เห็นหน้างาม เหมือนเป็นยาตำราวิเศษ ทำงานไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ความรักที่มีต่อบ่าวคนใหม่ไม่มีใครล่วงรู้ แม้แต่เหลงเองก็ไม่ระแคะระคายในเรื่องนี้ อ้ายแดงจึงได้แต่แอบมองและเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของนางในดวงใน เมื่อเห็นว่าลำบากหนักก็เข้าไปเอาแรงกายช่วยให้เหลงคลายจากความเหนื่อยล้า

เหลงมองร่างเปลือยดำมืดด้านบนของชายหนุ่มด้วยความดีใจ อย่างน้อยก็รู้ว่ายังมีคนเห็นใจ คอยเป็นห่วงต่างจากน้อยและจั่นมักแกล้งใช้ให้ทำงานหนักอย่างไม่มีเหตุผล เมื่อสอบถามตุ่มได้ความว่า บ่าวทั้งสองคนเมียลับของหลวงราชศักดิ์ จึงมีอำนาจเหนือกว่าบ่าวในเรือนเล็กน้อย

“ฉันขอบใจพี่แดงนักที่ไม่รังเกียจคนบ้านป่าเมืองเถื่อนอย่างฉัน นับว่าบุญของนังเหลงยังมีอยู่ ฉันขอบอกพี่แดงว่า วันใดกลับเรือนจักชวนพี่ไปเที่ยวด้วย”

ได้ยินคำของเหลงเพียงแค่นี้เรียกรอยยิ้มให้ปรากฏได้ทันที บ่าวชายผู้ยากไร้เข้าข้างตัวเองว่าเหลงก็มีใจรักให้แก่ตนเพียงผู้เดียว รีบเด็ดดอกหญ้าสีขาวคลานเข้าหาโดยเร็วแล้วยื่นดอกไม้ต่ำค่าส่งให้ เหลงมองอย่างงุนงง ไม่เข้าใจทีท่าของบ่าวตัวดำ

“เหลง พี่ให้เอ็ง”

“ให้ฉันรึ ไม่ต้องดอกพี่ ดอกไม้แบบนี้ฉันเก็บเองได้ แต่ไม่รู้ว่าจักเก็บไปทำไม ประเดี๋ยวก็เฉาคงทิ้งลงดิน”

เหลงซื่อไม่เข้าใจความหมายของแดงที่มีให้ แต่บ่าวร่างกำยำผู้มีใจรักเต็มอก ไม่ละความพยายาม ทำท่าจะบอกความในใจ

พลัน ! เกิดเหตุไม่คาดฝัน ลมพัดกรรโชกแรง แม้แต่ผู้ชายร่างกายแข็งแรงอย่างอ้ายแดง ยังเอนล้มลงไม่เป็นท่า ดอกไม้ไร้ค่าปลิวหายไปทันที

“โอ้ย ! ไอ้ลมจัญไร จู่ ๆ ดันพัดแรง แปลกเสียจริง อ้าวดอกไม้ข้าหายไปที่ใดแล้วล่ะ ดูรึ ข้าอุตส่าห์เก็บมาให้นังเหลง อ้าว เหลง เหลง เอ็งไปไหนแล้วล่ะ เออแน่ะ วันนี้มีแต่เรื่องแปลก ๆ”

อ้ายแดงยังคงบ่นอย่างหัวเสียต่อเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นกับตัวเอง โดยไม่รู้ว่าลมเมื่อครู่เกิดจากอิทธิฤทธิ์ของผีตายทั้งกลมที่ตามมาเฝ้าเหลงตามคำสั่งของอาจารย์ขนอมและคอยหลอกหลอนผู้คนให้เกิดความโกลาหล

เหลงเอนตัวลงนอนกับพื้นโดยไม่รู้ตัว จู่ ๆ เกิดอาการหน้ามืดคล้ายจะเป็นลม เมื่อวูบหนึ่งผ่านไปจึงลุกขึ้นนั่งเหลียวมองไปรอบตัวไม่เห็นอ้ายแดงมีเพียงมีดโต้หัวตัดวางพิงไว้ใต้โคนต้นมะม่วงใบหนาครึ้ม ร่างอรชรของบ่าวคนใหม่คลานไปหยิบมีดกระชับเอาไว้ในมือ

“พี่แดง หายไปไหน เมื่อครู่ยังพูดกันดี ๆ อยู่เลย ตอนนี้เร้นกายไปอีกแล้ว เกิดอันใดขึ้นกันแน่ เป็นเรื่องแปลกซะจริง”

ขณะเหลงนั่งพักเหนื่อยใต้ร่มไม้อยู่นั้น ถ้าหากเงยหน้าขึ้นจะเห็นผีตายทั้งกลมยืนเหยียบกิ่งมะม่วงอยู่เหนือหัว ในมืออุ้มลูกน้อยหน้าตาน่าเกลียดเอาไว้แนบอก สีหน้าและแววตาของมันถมึงทึง ด้วยความเกลียดชังในตัวหมอขนอมใช้อาคมบังคับให้เข้ามาดูแลเหลง ทำให้มันได้รับความทุกข์ทรมานจะไปไหนตามใจชอบไม่ได้ ต้องกลายเป็นผีเร่ร่อนเที่ยวหลอกหลอนผู้อื่น

พนมทหารรับใช้ของหลวงราชศักดิ์ผ่านมาบริเวณนั้นพอดี เห็นเหลงนั่งเงียบ ใบหน้าเศร้า ด้วยความพึงพอใจต่อหญิงผู้ด้อยค่า พนมเข้าไปหาแล้วทรุดนั่งเคียงข้าง ความจริงแล้วผีตายทั้งกลมจะต้องเล่นงานเขาด้วย แต่พนมสักยันต์กันผีเอาไว้ที่หนังหัว ทำให้มันเกิดอาการปวดแสบปวดร้อนจนต้องล่าถอยไป

“เหลง เจ้าเป็นอันใดไปรึ หน้าเศร้าจนพี่อดสงสัยไม่ได้”

พนมสอบถามด้วยความเป็นห่วง เหลงยิ้มเศร้า ๆ นึกเข้าข้างตัวเองว่าทหารหนุ่มคงจะสนใจตัวเอง จริตมารยาหญิงจึงถูกงัดออกมาใช้

“ไม่มีอันใดดอกพี่พนม ฉันก็แค่คิดถึงพ่อแม่เท่านั้นเอง ในช่วงศึกสงครามเช่นนี้ ไม่รู้ว่าพ่อแม่กับน้องจักอยู่อย่างไร เกรงอันตรายจะเกิด”

“ไม่ต้องกังวลไปดอกเหลงเอ้ย ถ้าพี่ผ่านไปทางเรือนเจ้า จักส่งข่าวให้ทุกคนรู้ว่าเจ้าเป็นห่วงและบอกว่าเจ้าสบายดี”

เหลงก้มกราบพนมสวยงามจนฝ่ายชายเหลือบเห็นร่องอกซึ่งเบียดกันจนเป็นลอนขึ้นมาได้รูป สัญชาตญาณความเป็นชายเริ่มรู้สึกปั่นป่วน พนมบีบกำมือทั้งสองข้างเข้าหากัน พยายามข่มกลั้นเก็บอารมณ์ดังกล่าวเอาไว้โดยเร็ว

“เหลง เอ็งนี่มีมารยาทยิ่งกว่าผู้ดีบางคนเสียอีก รอพี่นะให้สงครามสงบลงเสียก่อน พี่จักทำอะไรเพื่อเจ้า ให้มีชีวิตที่ดีกว่าเป็นบ่าวในเรือนอย่างทุกวันนี้”

จวนเจียนจะบอกความในใจว่ารัก แต่เสียงจั่นตะโกนโหวกเหวกเรียกหาตัวดังขึ้นมาเสียก่อน