21 นวลจิตเจอผี 2

“เราเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่านะ ที่ครอบครองคุณหลวงเอาไว้เพียงผู้เดียว ไม่หรอก ท่านไม่พึงประสงค์ไปหามันเองนี่นา ถ้าท่านจะไปเรารึจักทัดทานท่านได้”

เรื่องความหึงหวงต่อเมียบ่าวสำหรับนวลจิตแล้วไม่มีอยู่ในความคิด รู้แต่เพียงว่าสิ่งไหนที่ทำให้หลวงราชศักดิ์มีความสุข ภรรยาเช่นเธอจะต้องจัดการสรรหาให้โดยเร็ว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอาหารการกิน ความเป็นอยู่สุขสบาย รวมทั้งความสุขจากผู้หญิงในเรือนนอกเหนือจากตัวเธอ แรก ๆ อาจจะขมขื่น ทว่ากาลเวลาที่ผ่านไปได้รู้เห็นโลกกว้าง ไม่เพียงแค่เธอคนเดียวเท่านั้นที่ได้นั่งแป้นเมียเอก ภรรยาข้าราชการคนอื่น ๆ เช่นกัน สามีต่างจัดการรวบบ่าวสาวในเรือนมาบำเรอความสุขโดยถ้วนหน้า

กลายเป็นเรื่องปกติเสียแล้ว เหล่าบรรดาภรรยาแต่ง ต้องยอมรับต่อการกระทำของสามีให้ได้ ไม่เช่นนั้นบ้านจะลุกเป็นไฟ ซ้ำร้ายกว่านั้นข้าราชการบางคนอาจจะเขี่ยให้ตกลงจากตั่งแล้วดันเมียบ่าวขึ้นไปแทนที่ เจ็บปวดทั้งชีวิตจนไม่ยอมไปเผาผีกันก็มี ด้วยเหตุนี้นวลจิตจึงทำตัวแข็งเหมือนหิน ใจเย็นเหมือนฟัก ไม่หวั่นไหวต่อการกระทำของหลวงราชศักดิ์ เมื่อเรียกจั่นกับน้อยขึ้นมาปรนนิบัติบนเรือนของเธอ

ร่างแน่งน้อยอรชรยืนกอดอกรับลมข้างหน้าต่าง จู่ ๆ ลมที่เฉื่อยฉิวเมื่อครู่กลับกลายเป็นแปรเปลี่ยนพัดกระหน่ำอย่างรุนแรงจนเห็นยอดไผ่เอนลู่ลงอย่างผิดสังเกต คิ้วเข้มเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยต่อความเปลี่ยนแปลงเหนือธรรมชาติ

พลัน !

ใบหน้าเน่าเฟะของปีศาจร้ายตายทั้งกลมโผล่พรวดขึ้นมาประจันหน้ากันตรงหน้าต่าง ความน่าเกลียดน่ากลัวต่ออสุภะและกลิ่นเหม็นเน่าอย่างรุนแรง นวลจิตตกใจกลัวจนกรีดร้องเสียงดัง

“อ๊าย ! ผี ผีหลอก”

หญิงงามกลัวจนเป็นลม ร่างลู่ล้มลงกับพื้นจนเกิดเสียงดังตึง หลวงราชศักดิ์สะดุ้งตื่น จากแสงไต้ในห้องเห็นภรรยาทรุดกองกับพื้นอย่างไม่เป็นท่า ร่างสูงใหญ่กระโจนเข้ามาอุ้มนวลจิตเอาไว้ พลางเรียกชื่อด้วยเสียงละล่ำละลัก

“นวลจิต นวลจิต เจ้าเป็นอะไรไป นวลจิต เฮ้ย ผู้ใดอยู่แถวนี้ช่วยข้าเร็ว คุณนวลจิตเป็นอันใดไปไม่รู้ นิ่งไปแล้ว”

หลวงราชศักดิ์ตะโกนเรียกบ่าวไพร่เสียงขรม พนมทหารรับใช้รีบกระโจนเข้ามาในห้องโดยเร็ว ดวงตาคมเข้มเบิกกว้างเมื่อเห็นนวลจิตนอนนิ่งใบหน้าซีดเผือด

“นายท่าน คุณนวลจิตเป็นอันใดขอรับ”

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอันใดขึ้น จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงเธอกรีดร้อง จากนั้นก็เห็นล้มลงไปกองที่พื้นข้างหน้าต่างนั่น”

หลวงราชศักดิ์เล่าพลางนวดเฟ้นเนื้อตัวนุ่มนิ่มของภรรยาด้วยความเป็นห่วง พนมรีบออกไปข้างนอกเรียกตุ่มแม่ครัวให้ช่วยหายาหอมมาละลายน้ำให้ดื่ม

“เร็วเข้าเถอะป้าตุ่ม คุณนวลจิตแย่แล้ว จู่ ๆ ก็สลบไปเลย ไม่รู้ว่าเป็นอันใดกันแน่ หายาหอมให้คุณเธอหน่อยเถอะ”

“เจ้าค่าคุณพนม รอประเดี๋ยวจ้า เร็วนังเหลงตื่น ๆ ช่วยข้าหายาด้วยเถิด เอ็งยังสาวแส้ สายตาดีช่วยจุดไต้ส่องหาอับยาทีเถอะ”

ตุ่มเขย่าร่างของเหลงให้ตื่นโดยเร็ว พนมมองหญิงสาวหน้าแฉล้มคนหนึ่ง เรืองร่างอรชรกำลังลุกขึ้นอย่างแช่มช้อย สร้างความประหลาดใจจนตะลึงงันไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงหน้าตาเข้าทีอาศัยอยู่ด้วย ครั้งแรกที่เห็นรู้สึกปฏิพัทธ์ต่อสาวงามทันที

“ใครน่ะ ญาติป้ารึ”

“ไม่ใช่ดอกเจ้าข้า นังเหลง บ่าวคนใหม่ พ่อมันเอามาขายให้คุณนวลจิตเจ้าข้า คุณพนมจำได้ไหมเจ้าคะ นังหน้ามอมที่นอนสลบกับพ่อมัน ตรงหน้าเรือนไงเล่า นังเหลง สาธุคุณพนมเสีย”

ตุ่มเตือนให้เหลงทำความเคารพพนม ถึงแม้ว่าเขาเป็นเพียงทหารรับใช้แต่ก็ได้ชื่อว่าเป็นข้าราชการมียศศักดิ์ ควรแก่ความเคารพนบนอบ เหลงจึงพนมมือยกขึ้นไหว้โดยเร็ว จากนั้นรีบควานมือหาอับยาหอมเป็นพัลวัล ท่ามกลางสายตากรุ้มกริ่มของพนม มองด้วยความพึงพอใจ

“นี่จ้าป้าตุ่ม ฉันเจอแล้ว”

เหลงยื่นอับยาหอมให้ตุ่ม แกรับมาถือเอาไว้โดยเร็ว

“ไปนังเหลงช่วยข้าติดไฟต้มน้ำ จักได้เอายาหอมละลายน้ำร้อนให้คุณเธอกิน โอย ไม่รู้ว่าเป็นอันใดนักหนาก็ไม่รู้”

ตุ่มเป็นห่วงนวลจิตที่สุดเพราะเป็นนายหญิงที่ให้ความรักความเมตตากับทุกคน ไม่มีเลยที่จะทำให้บ่าวไพร่ช้ำใจ ทุกคนจึงให้ความรักและเคารพเทิดทูนนวลจิตเอาไว้เหนือหัว