18 เหลงถูกพ่อขายให้นวลจิต 2

กล่าวจบล้วงมือลงไปในไถ้เล็ก ๆ ซึ่งเหน็บไว้กับชายพกขึ้นมา ส่งเบี้ยให้หล่านพอสมควร เจ้าคนใจชั่วรีบคลานเข่าเข้าไปรับด้วยมืออันสั่นเทา

“ขอบพระคุณอย่างยิ่งของรับนายท่าน อ้ายหล่านจักไม่ลืมพระคุณในครั้งนี้เลย อ้ายหล่านกราบลา”

รวดเร็วประดุจลมพัด หล่านรีบเดินจากไปโดยเร็วไม่ใส่ใจว่าเหลงจะเป็นเช่นไร สาวน้อยบ้านนอกเห็นพ่อไปแล้วได้แต่ซบหน้าลงกับพื้นธรณีร่ำไห้เป็นที่สมเพชแก่ทุกคน นวลจิตส่ายหน้าน้อย ๆ มองด้วยความสงสาร

“พี่จรวย พามันไปชำระอาบน้ำมนต์กับน้ำส้มป่อยเสีย ให้เป็นสิริมงคลแก่ชีวิต อ้อ อย่าลืมหาผ้าให้มันใส่ด้วย ถ้าไม่มีก็เบิกกับบ่าวในเรือนเล็กได้เลย”

“จ้ะ น้องนวลจิต ลุกขึ้นนังหน้ามอม ข้าเห็นหน้าเอ็งแล้วแยกไม่ออกว่าระหว่างถ่านกับเอ็งมันมืดไปหมดเลยว่ะ”

จรวยกล่าวแบบขัน ๆ เหลงไม่พอใจแต่เก็บเอาไว้เพราะรู้ว่าจรวยเป็นคนโปรดของนวลจิต ภรรยาคนสวยของเจ้าเรือนที่นี่ หลวงราชศักดิ์ยังดูหนุ่มแน่น ใบหน้าเข้มเห็นครั้งแรกทำให้ใจมันกระตุกวาบโดยเร็ว ผวนที่เห็นว่าหล่อ บัดนี้เทียบไม่ได้ครึ่งของหลวงราชศักดิ์

นึกถึงผวนด้วยใจอาวรณ์ ฤทธิ์ของน้ำมันพรายยังคงอวลอยู่ในกาย อยากจะกลับไปหาให้ผวนซ้ำเติมความเป็นผัวอีกครั้ง

ทว่าทำดั่งที่คิดไม่ได้ ถ้าให้กลับบ้านไปตอนนี้ หล่านคงตบตีให้ได้เจ็บเพราะขายเธอให้กับนวลจิตไปแล้ว นายจ้างคงไม่ยอมให้บ่าวในเรือนเบี้ยหลบหนีหายไปโดยง่ายจะต้องตามล่าเพื่อให้กลับคืนมารับใช้ดั่งเดิม

จรวยสั่งให้น้อยกับจั่นช่วยกันเอาน้ำผสมน้ำมนต์โรยด้วยใบส้มป่อยมาขัดถูเนื้อตัวของเหลง เพียงขันแรกที่น้ำศักดิ์สิทธิ์ราดตัว เหลงสะดุ้งโหยงตาเหลือกโพลง มีความรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างหลุดออกไปจากตัว

“ว้าย ! พี่น้อย พี่เห็นเหมือนฉันไหม”

จั่นส่งเสียงรา ๆ ถามน้อยเมื่อเห็นตาของเหลงเหลือกโพลงเมื่อถูกน้ำมนต์ราด ครั้นมองขึ้นไปจากส่วนหัวของหญิงผู้ยาก เห็นชัด ๆ ว่ามีเงาดำ ๆ หลุดลอยขึ้นไปบนอากาศ ความกลัวที่จั่นประสบส่งผลให้เรือนร่างสั่นพั่บ ๆ ของเหลวใต้ขาหนีบทำท่าจะเล็ดลอดออกมาด้วยความเคยชิน

“อะไรของเอ็งวะ นังจั่น ทำเสียงดังไปได้เดี๋ยวคุณจรวยได้ยินเป็นต้องเอ็ดไปสามวันไม่ซ้ำคำ อ้าว นังเหลงเอากาบมะพร้าวขัดตัวซะ คราบไคลจักได้หลุดออก”

น้อยหันมาใส่ใจเหลงด้วยการโยนกาบมะพร้าวส่งให้ขัดเนื้อตัวโดยไม่ใส่ใจจั่น มักส่งเสียงเอะอะมะเทิ่งเป็นประจำ แต่จั่นยังมีอาการหวาดกลัวยกมือพนมไหว้ปลก ๆ เหลงมองแล้วขำทำท่าจะอ้าปากหัวเราะ ครั้นเมื่อเงยเห็นหน้าดุ ๆ ของน้อยจึงปิดปากเงียบ

ร่างใหญ่ในชุดขาวสะดุ้งเฮือก ลืมตาจากการบริกรรมคาถาโดยเร็ว ผวนกำลังจัดเตรียมเครื่องบูชาจึงถามด้วยความสงสัย

“เป็นอันใดรึขอรับ อาจารย์”

หน้าตาแสนซื่อของศิษย์เอกที่มองมานั้น อาจารย์ขนอมถอนใจเฮือก อดเวทนาไม่ได้ เมื่อรู้ว่าน้ำมันพรายอันศักดิ์สิทธิ์ที่ศิษย์รักดีดใส่เหลงได้เสื่อมสภาพไปแล้ว ไม่กล้าบอกความจริงกลัวผวนจะเสียใจ ได้แต่ยิ้มจืดชืดส่งให้

“ไม่มีอันใดดอก เพียงแต่ข้าเมื่อยขบ อยากเอนหลังสักพัก เอ็งจักไปไหนก็ไปเถอะนะ”

ไล่ศิษย์ออกไปแล้ว อาจารย์ขนอมพนมมือบริกรรมคาถาเป็นภาษาแปลก ๆ เพียงชั่วครู่ปรากฏร่างน่าเกลียดน่ากลัวของผีตายทั้งกลมเกิดในนิมิต

“นังผีท้องมาน มันเกิดอันใดขึ้นทำไมน้ำมันพรายของข้าถึงเสื่อมเร็วป่านนี้”

อาจารย์ขนอมตะเบ็งถามผีตายทั้งกลมในห้วงมโนจิต ซึ่งคนทั่วไปไม่อาจได้ยินคำตอบโต้ของผู้ที่มากด้วยเวทมนตร์กับปีศาจร้ายที่จ้องทำลายถ้าหากมนตร์กำกับเสื่อมถอย

“มันอาบน้ำมนต์ ทำให้น้ำมันพรายถูกชะล้างหายไป คราวนี้ล่ะศิษย์หน้าทึ่มของเจ้าก็จะไม่ได้รับความสนใจจากนังดำนั่น ฮิ ฮิ ฮิ”

นังผีร้ายหัวเราะเย้ยหยันเมื่อรู้ว่าผวนไม่สามารถครองใจเหลงได้อีกแล้ว สร้างความขุ่นเคืองแก่อาจารย์ขนอมยิ่งนัก จนต้องท่องมนตร์แล้วเป่าพรวดใส่หน้าผากนังผีร้าย มันกรีดเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

“โอ๊ย ! อย่าทำข้าเลย ข้าเจ็บ ข้าปวดแสบปวดร้อน ทนไม่ได้แล้ว โอ๊ย”

พลัน ! ร่างเน่าเฟะพุงโย้ของมันทรุดฮวบลงไปกองที่พื้น ดิ้นส่ายไปมาด้วยความทุกขเวทนา อาจารย์ขนอมตะเบ็งเสียงหัวเราะชอบใจ ราวกับว่ามีความสุขต่อสิ่งที่เห็น ผีร้ายส่งสายตาวาววับมองอาจารย์ขนอมด้วยความอาฆาตมาดร้าย