17 เหลงถูกพ่อขายให้นวลจิต 1

พนมจี้ถามด้วยเสียงกังวาน หล่านเคยปะทะกับนักเลงบ้านนอกมานับไม่ถ้วน เมื่อเจอคนจริงอย่างพนมทำเอาขี้หดตดหายไปได้เช่นกัน รีบยกมือขึ้นไหว้โดยเร็ว

“ข้ากับลูกสาวขออภัยที่มาเป็นลมสลบตรงนี้ คือว่าข้าเดินทางมาไกล หิวข้าว หิวน้ำจนทนไม่ไหว ถ้าทำให้ท่านขุ่นเคืองก็ขออภัยด้วยเถิด”

หล่านพูดจามีสัมมาคารวะ พนมพยักหน้าแล้วถามไถ่ถึงความเป็นมาเป็นไปจึงได้ล่วงรู้ว่าสองพ่อลูกต้องการมาขอความช่วยเหลือจากนวลจิต น้อยกับจั่นไม่ชอบใจเมื่อเห็นนัยน์ตาหลุกหลิกของเหลงจึงขึงตาใส่ เหลงกลัวจนต้องก้มมองที่พื้นไม่กล้าเงยหน้าสบตากับใคร

หล่านและเหลงนั่งคุกเข่ากับพื้นหญ้าต่อหน้าหลวงราชศักดิ์โดยมีนวลจิตเคียงข้าง ใบหน้านวลลออของเธอโปรยยิ้มให้กับสองพ่อลูก แต่หลวงราชศักดิ์แสดงท่าทีรังเกียจเมื่อเห็นความสกปรกเกาะติดตามร่างของคนทั้งสอง จึงเมินหน้าหนีมองไปทางอื่น

“ในยุคข้าวยากหมากแพงเยี่ยงนี้ ข้าคงรับลูกสาวเจ้ามาทำงานไม่ได้ดอก เจ้าเองก็รู้ว่าเลี้ยงคน ๆ หนึ่งหมดเบี้ยไม่น้อยเลยนะ”

ภรรยาเจ้าของบ้านเอื้อนเอ่ยด้วยเสียงเสนาะหู หล่านยกมือไหว้โดยเร็ว น้ำตาคนขี้ฉ้อไหลอาบแก้ม เหลงเองก็ยังแปลกใจทำไมวันนี้พ่อกลายเป็นชายเจ้าน้ำตาไปได้ไม่เหมือนอยู่บ้านมีแต่ทำให้แม่กับลูกช้ำใจบ่อย ๆ

“โถ คุณท่านขอรับ นึกว่าเวทนาผู้ยากด้วยเถอะขอรับ บ่าวหมดสิ้นปัญญาจะดูแลมัน กลัวพวกพม่าเห็นเข้าจะฉุดคร่าไปทำมิดีมิร้าย แม้ว่านังเหลงไม่สวยแต่มันเป็นผู้หญิงกำลังแตกเนื้อสาวนะขอรับ อยู่กับบ่าวคงไม่แคล้วเจอดีเข้าสักวัน ถ้ามาอยู่กับคุณท่าน บ่าวก็คงสบายใจอักโข”

พ่อใจร้ายพยายามเสือกไสลูกสาวให้อยู่ในการปกครองของนวลจิต โดยไม่ถามความสมัครใจของลูกก่อนว่าอยากจะอยู่เป็นทาสรับใช้พวกผู้ดีชาวกรุงหรือไม่ เสียงอ้อนวอนของหล่านสร้างความขุ่นเคืองแก่หลวงราชศักดิ์ไม่น้อย

“น้องนวลจิต พี่ว่ารับ ๆ มันเอาไว้ก็แล้วกัน พี่รำคาญเสียงของพ่อมันทำท่าจะตายซะให้ได้ เอางี้อ้ายหล่าน ข้าจักให้ลูกสาวเอ็งช่วยงานที่นี่ก็แล้วกัน”

พอสิ้นคำหลวงราชศักดิ์เท่านั้น หล่านยกมือไหว้ปลก ๆ เอ่ยปากฝากลูกสาวให้นวลจิตช่วยอบรมบ่มนิสัย พล่ามเสียจนหลวงราชศักดิ์รำคาญลุกหนีไป นวลจิตถอนใจออกมาเบา ๆ ทำท่าจะลุกไปอีกคน หล่านรีบเรียกเอาไว้เสียก่อน

“เดี๋ยวก่อนขอรับ คุณท่าน บ่าวใคร่ขอความกรุณา”

สิ้นเสียงชายผู้ยาก จรวยซึ่งอยู่ไม่ห่างจากนวลจิตเขม้นมองหล่านด้วยความไม่พอใจ เมื่อเห็นหล่านทำท่ากระมิดกระเมี้ยน

“มีอันใดอีกล่ะอ้ายหล่าน ในเมื่อคุณนวลจิตรับนังเหลงเอาไว้แล้ว เอ็งก็กลับไปได้แล้ว ไม่ต้องห่วงดอกบ่าวที่นี่กินอิ่มนอนหลับกันทุกคน”

จรวยมองหล่านด้วยหางตา ไม่ชอบในวาจาประจบสอพลอ คล้ายกับคนปลิ้นปล้อนเกรงว่าจะนำความเดือดร้อนมาให้ เรื่องเล่ห์เพทุบายหญิงผู้นี้ไม่เท่าทันคนเพราะถูกเลี้ยงมาในกรอบผู้ดี ความเลวร้ายของคนรอบข้างจึงเข้ามาไม่ถึง

“บ่าว บ่าว ใคร่ขอความเมตตาขอเบี้ยไปเป็นค่าใช้จ่ายบ้างสักเล็กน้อย”

หล่านตัดสินใจเอ่ยขอเบี้ยตรง ๆ นวลจิตถอนใจเฮือกเมื่อรู้ว่าจะต้องเสียเบี้ยซื้อตัวลูกสาวจากคนแปลกหน้าที่ยัดเยียดขายให้ ข้างจรวยเหลืออดจนต้องตะเบ็งเสียงดังจนแสบแก้วหู

“เฮ้ย ! มันจะมากไปแล้วนะโว้ย คุณนวลจิตรับลูกสาวเอ็งให้มาอยู่ด้วยก็บุญแล้ว เอ็งยังจักรีดเบี้ยจากเธออีก มันสมควรอีกหรือ”

ทุกคนตะลึงต่อเสียงแปร๋น ๆ จากญาติผู้พี่ของนวลจิต ส่อออกมาว่าไม่พอใจต่อคำขอของหล่านผู้โลภมากต่อทรัพย์ผู้อื่น เหลงขยับตัวดึงมือบิดาเอาไว้ ส่ายหน้ามอมดำคล้ำไปมา

“พ่อ ฉัน ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว กลับกันเถิดนะ”

หล่านไม่พอใจในตัวลูกสาวที่ไม่ยอมเป็นบ่าวคนใหม่ของนวลจิต มือหยาบใหญ่ผลักเต็มแรง จนร่างผอมบางทรุดลงไปกองกับพื้นโดยเร็ว

“เอ๊ะ นังนี่พูดกันเสียดิบดี เอ็งอย่ากลับคำซีวะเห็นมั้ย ท่านเมตตาให้อยู่ด้วยแล้ว น้ำหน้าหยั่งเอ็งน่ะไม่มีวาสนาได้มาเป็นชาวกรุงกับเขาดอก”

“พ่อ พ่อ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ พาฉันกลับไปบ้านเถิดนะ”

เหลงร้องไห้คร่ำครวญน่าสงสาร นวลจิตเองก็อดเวทนาไม่ได้ เมื่อเห็นหล่านทำท่าจะทุบตีลูกสาวตรงหน้า จึงร้องห้ามก่อนที่เหลงจะเจ็บตัวไปมากกว่านี้

“พอเถอะ อ้ายหล่านเอ็งอย่าทำตัวเป็นพ่อใจร้ายทุบตีลูกอีกเลย มันไม่ดีเอางี้ก็แล้วกัน ข้าให้เบี้ยเอ็งแล้วอย่ามาทวงลูกสาวคืนล่ะ”