15 หลวงราชศักดิ์กลับมาแล้ว 2

“อ้ายแดง หยิบดอกลั่นทมดอกนี้ไปทิ้งเสีย ให้พ้นหูพ้นตาคุณนวลจิต ทางที่ดีเอาไปฝังนอกเรือนเสียเลย”

“โอ พี่จรวยไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้เจ้าค่ะ แค่เพียงเอาไปทิ้งก็พอไม่ต้องฝังดอก”

“ไม่ได้ดอกน้องนวลจิต ดอกไม้ไม่เป็นมงคลเยี่ยงนี้อย่าให้ตกอยู่ภายในพื้นเรือนเราเลยจ้ะ มันจักนำพาความทุกข์รวมทั้งผีร้ายเข้ามาสร้างความวุ่นวายให้ไม่รู้จักจบจักสิ้น เร็วเข้าอ้ายแดงรีบจัดการบัดเดี๋ยวนี้เลย”

“ขอรับคุณจรวย ขอประทานอภัยขอรับ”

เจ้าบ้านและญาติผู้พี่พากันลุกยืนอย่างไว้ตัวให้บ่าวเก็บดอกลั่นทมออกไป อ้ายแดงเดินจากไปทางหน้าบ้าน ยังไม่ทันถึงประตูทางเข้าก็ต้องทรุดตัวลงนั่งก้มหน้าเมื่อร่างสูงใหญ่ หน้าตาคมเข้มในชุดนักรบนั่งอยู่บนหลังม้าสีน้ำตาลตัวอ้วนพ่วงพี ข้างกันด้านหลังมีทหารรับใช้ชื่อพนมตามติดมาด้วย ส่วนทหารคนอื่น ๆ พากันแยกย้ายกลับเรือนไปแล้ว

“คุณหลวงมาแล้ว”

อ้ายแดงยกมือไหว้หลวงราชศักดิ์ด้วยความดีใจเมื่อรู้ว่ากลับมาด้วยความปลอดภัย พนมทหารคนสนิทได้ดึงเชือกม้าให้หยุดและจับมือหลวงราชศักดิ์ให้ลงมายืนกับพื้นหญ้าสีเขียว

“อ้ายแดง เอาม้าไปผูกไว้ที่คอก หาหญ้าสดกับน้ำให้มันกินด้วย”

“ขอรับ”

อ้ายแดงรับคำแล้วจูงเชือกม้าไปทางคอกด้านหลังเรือน พนมมองเพียงชั่วครู่จึงเดินตามหลวงราชศักดิ์ขึ้นไปบนเรือนเพราะรู้ว่าเวลานี้เจ้านายต้องการพักผ่อนหลังจากเหนื่อยล้ารอนแรมอยู่ในป่าเป็นเวลานาน ยังไม่ทันเหยียบย่างขึ้นบันไดหลวงราชศักดิ์ชะงักเท้าไว้เมื่อได้ยินเสียงทักทายอ่อนหวานดังขึ้น

“คุณพี่กลับมาแล้ว น้องดีใจเหลือเกิน”

นวลจิตปราดเขามายกมือไหว้สามีแล้วจับต้องเนื้อตัวด้วยความดีใจ พนมถอยห่างออกมาเมื่อรู้ว่าเจ้านายต้องการอยู่ด้วยกันตามลำพัง เช่นเดียวกับจรวยรีบเข้าไปในครัวสั่งการให้เตรียมยกสำรับกับข้าวมาวางที่ห้องกลาง

หลวงราชศักดิ์จับมือภรรยาไว้แนบแน่น สายตาที่มองเต็มไปด้วยความรัก อยากจะกอดจูบให้สมกับความคิดถึงแต่ทำไม่ได้ เกรงจะเป็นที่ครหาแก่บ่าวไพร่ว่าไม่รู้จักสำรวม

“นวลจิตของพี่ พี่ก็คิดถึงเจ้าเหลือเกิน ในป่ามันยากลำบากไม่ว่าจักเป็นอาหารการกิน อยู่หลับนอน ถ้าไม่ได้เจ้าพนมคอยหาสมุนไพรมาป้ายทาตัว พี่ก็คงถูกยุงป่าเล่นงานจนจับไข้ไปแล้ว”

“โถ คุณพี่ น้องสงสารคุณพี่เหลือเกิน คุณพี่เจ้าขาเจอพวกศัตรูบ้างไหมเจ้าคะ”

“ไม่เจอแม้แต่คนเดียว สงสัยไปคนละทาง พอดีเจ้านายสั่งให้รีบกลับเข้ามาก่อน กลัวว่าพวกมันจะยกพลเข้ามาตีกรุงศรี ฯ เราต้องเตรียมตัวตั้งมั่นเอาไว้ให้พร้อม”

หลวงราชศักดิ์เล่าพลางจูงมือภรรยาก้าวขึ้นมายืนบนไม้ฐานก่อนขึ้นบันได บ่าวคนหนึ่งตักน้ำในตุ่มราดหลังเท้าของหลวงราชศักดิ์และนวลจิตจนสะอาดปราศจากฝุ่นผง แล้วเหยียบลงบนผ้าเช็ดเท้าซับจนแห้งจึงพากันขึ้นบันไดไปนั่งบนตั่งเคียงคู่กัน หลวงราชศักดิ์เห็นอาหารหวานคาวพร้อมผลไม้วางไว้ตรงหน้า รู้สึกหิวขึ้นมาทันที

“พี่จรวยช่างรู้ใจพี่จริงๆ ตระเตรียมของโปรดเอาไว้ตั้งมากมายหลายอย่าง พี่อยู่ในป่ากินแต่ข้าวตากแช่น้ำกับเนื้อเค็มย่างเบื่อเต็มทน วันนี้ขอกินให้อร่อยสักมื้อเถิด”

“เชิญตามสะดวกเถอะเจ้าค่ะ ล้างมือก่อนนะเจ้าคะ”

นวลจิตเลื่อนอ่างดินเผาใส่น้ำเปลือกมะนาวฝานไปตรงหน้า หลวงราชศักดิ์ล้างมือจนสะอาดแล้วเช็ดกับผ้าเนื้อนุ่มจากนั้นรับประทานอาหารจนอิ่มหนำ นวลจิตรู้ดีว่าจะต้องเตรียมน้ำให้อาบยังไม่ทันจะสั่งสิ่งใด น้อยเมียบ่าวคลานเข้ามาแล้วหมอบนิ่ง

“มีอะไรนังน้อย”

หลวงราชศักดิ์ถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม รู้ดีว่าคืนพรุ่งนี้จะเรียกน้อยเข้ามาปรนนิบัติรับใช้ แต่คืนนี้ขออยู่กับนวลจิตให้นานที่สุด

“บ่าวเตรียมน้ำเอาไว้แล้วเจ้าค่ะ เป็นน้ำเย็นโรยดอกมะลิ บ่าวตักใส่ตุ่มเอาไว้จนเต็ม จักให้บ่าวช่วยขัดเนื้อตัวให้ไหมเจ้าคะ”

“ไม่ต้อง ข้าไม่ได้อยู่กับนวลจิตตั้งหลายวัน นวลจิตพี่ขอให้น้องช่วยทำหน้าที่นี้ให้พี่ได้หรือไม่”

ไม่เพียงแค่ถามยังมีแววตาเว้าวอนอีกด้วย นวลจิตหน้าแดงซ่านด้วยความอาย น้อยรู้ตัวรีบคลานเข่าออกไปโดยเร็ว

“คุณพี่พูดอันใดไม่รู้ น้องอายบ่าวไพร่เหลือเกิน เจ้าพวกนี้ก็รู้สิเจ้าคะว่าน้องจักต้องอยู่กับคุณพี่ในห้องอาบน้ำตามลำพัง”

“ไม่เห็นจักเป็นอันใดเลยเราเป็นผัวเมียกันเรื่องเยี่ยงนี้ก็ต้องเกิดขึ้น บ่าวอยู่ส่วนบ่าวมันไม่กล้าสอดรู้เรื่องของเราดอก หลังอาบน้ำแล้วพี่ขออยู่กับน้องทั้งวันทั้งคืน ขอชื่นใจให้หายคิดถึงหน่อยเถอะ”

ไม่เพียงแค่พูดยังกอดตวัดรัดร่างแน่งน้อยเข้าหาตัวโดยเร็วจนหน้าอกปะทะกัน นวลจิตซบหน้าลงกับอกกว้าง โอบกอดหลวงราชศักดิ์เอาไว้แน่น ตลอดเวลานับเดือนที่ห่างกัน นวลจิตได้แต่เฝ้าคิดถึงจนแอบร้องไห้โหยหา

“ขอบพระคุณที่คุณพี่ยังเมตตาน้อง”

“อะไร้ ทำไมพูดเยี่ยงนั้นเล่า เจ้าเป็นเมียพี่ถ้าไม่เมตตาเจ้า พี่จักเมตตาใคร นังเมียบ่าวสองคนนั้นหรือ มันก็แค่เป็นที่ปลดเปลื้องอารมณ์เท่านั้น ไม่มีใครสำคัญเท่าเจ้าอีกแล้ว”

หลวงราชศักดิ์เชยคางภรรยาคู่ชีวิตขึ้นพร้อมกับจูบประทับบนริมฝีปากนุ่มสวย ความอบอุ่นแผ่ซ่านทั้งตัว นวลจิตรู้ว่าอีกไม่ช้าไม่นานความสุขที่โหยหาจะได้รับอย่างเต็มอิ่ม