11 ผีก็มา พม่าก็บุก 1

“ใช่ เอ็งไม่ได้ยินดอก ท่านทั้งสองอยู่ใกล้ ๆ กับเมืองกรุง บ้านเรือนใหญ่โต ส่วนใหญ่เป็นสมบัติรับไหว้ของท่านทั้งสอง เพื่อนข้าเล่าให้ฟัง ไปหาทีไรคุณนวลจิตเมตตาทุกครั้ง พรุ่งนี้ข้าจักพานังเหลงไปด้วยเผื่อว่าจักสงสารมอบเบี้ยให้มาประทังความหิวได้บ้าง”

เมียยังคงฉุกคิดต่อคำพูดผัว คนไม่เคยมีบุญคุณต่อกัน หน้าคร่าตายังไม่เคยเห็น ยากที่จะมอบเบี้ยให้มา บางทีหล่านอาจจะมีแผนอะไรบางอย่างซ่อนไว้ ไม่เช่นนั้นคงไม่ออกปากเอาเหลงติดไปด้วย ความเป็นแม่อดที่จะห่วงลูกไม่ได้

“ฉันว่าท่านคงไม่ให้เบี้ยเราดอก”

“อุวะนังนี่เรื่องอันใดมาแช่งชักหักกระดูกกันตั้งแต่ยังไม่เดินทาง หากเป็นจริงดั่งปาก กลับมาข้าจักตบให้เลือดออกเชียวล่ะ”

ผัวทำเสียงดังโมโหเดือดดาล สองมือฟาดไปมาบนฟากจนเกิดเสียงดัง เพ็ญไม่สะดุ้งหวาดกลัวแต่อย่างใด มองเห็นผัวแล้วสมเพช ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อก่อนถึงได้ยอมร่วมหัวจมท้ายกับผู้ชายพูดจาโผงผางคนนี้ พ่อแม่เคยรั้งเอาไว้บอกว่าหล่านชอบกินชอบเล่น การพนันใด ๆ ก็ตามถ้าหากเห็นจะต้องวิ่งเข้าใส่ ตอนนั้นความรักมันเกิดขึ้นจนสุดห้าม แอบหนีหอบผ้าตามกันมาจนป่านนี้ยังไม่ได้ไปขอขมาต่อผีปู่ย่าตายาย ด้วยเหตุนี้ก็ได้ชีวิตไม่เจริญมีแต่ตกต่ำลงทุกที

“พี่อย่าด่วนเคืองฉันเลย ฟังก่อนนะความจริงแล้วเรากับท่านไม่เคยมีอะไรต่อกันเลย ทำไมเมียคุณหลวงราชศักดิ์จักให้เบี้ยพี่มาใช้ ทั้งที่ยังไม่เคยเห็นหน้ากันด้วยซ้ำไป”

“เอ็งมันคิดมาก เพื่อนข้ายังบอกว่าไปเล่าความทุกข์ยากให้คุณนวลจิตฟัง ประเดี๋ยวเดียวก็มีเบี้ยยื่นส่งให้ ท่านร่ำรวยมากพอสมควร ข้าว่าจักช่วยท่านทำสวนสักสองสามวันเป็นการแทนคุณให้นังเหลงมันช่วยงานในครัวด้วยก็คงดีไม่น้อย”

หล่านวางแผนเป็นอย่างดีที่จะเอาเบี้ยจากนวลจิต ไม่กล้าบอกความจริงว่าจะเอาลูกสาวไปขายเป็นทาสให้กับผู้ร่ำรวย โดยไม่คำนึงถึงจิตใจของผู้เป็นลูกว่าจะเจ็บปวดแค่ไหน ที่ต้องจากบ้านไปเป็นทาสขายแรงงานให้คนอื่นกดขี่ข่มเหง

“ถ้าท่านให้เบี้ยมาก็ควรไปช่วยงาน ฉันว่าเหมาะแล้วล่ะ เอาฉันกับอ้ายผุดไปด้วยไหมล่ะ หลาย ๆ คนทำแค่วันเดียวก็คงพอ”

เพ็ญไม่ต้องการพรากจากลูกผัว ทุกวันนี้อยู่ไม่ปกติสุขต้องหลบซ่อนเวลาเห็นทัพพม่า ผ่านเข้าหมู่บ้าน หากว่าผัวกับลูกสาวไม่อยู่เสียคนคงต้องไปหาที่นอนในหลุมกลางป่าให้รอดพ้นจากสายตาพวกทัพต่างชาติ แต่หล่านไม่เห็นด้วย

“โอย ไม่ได้ดอกนังเพ็ญ ข้ากับนังเหลงไปกันแค่สองคนก็พอแล้ว ข้ากลัวว่าจะวุ่นคุณนวลจิตคงไม่ชอบ เอ็งไม่ต้องห่วงดอกพรุ่งนี้เตรียมเผาหัวเผือกหัวมันเอาน้ำใส่กระบอกให้ข้ากับนังเหลงก็แล้วกัน เอ้อ อย่าลืมให้มันเตรียมผ้าไปนุ่งห่มด้วยสักสองวัน”

เมียยังไม่ทันรับปากหล่านผลุนผลันเข้าไปนอนโดยเร็ว สายตาอ่อนล้ามองตามร่างผัวจนลับตา หญิงผู้ยากถอนใจยาว ๆ สูดลมหายใจโดยเร็ว แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งหน้าเกือบมืดเมื่อสูดเอากลิ่นเหม็นเน่าเข้าไปเต็มที่จนต้องโก่งคออาเจียน

“โอย อันใดมันมาตายแถวนี้ถึงได้เหม็นปานนี้ โอ๊ย เหม็นเหลือทนช่วยข้าด้วยเถอะใจจักขาดอยู่แล้ว หะ เฮ้ย น่ะ นั่น ผีนี่หว่า”

เพ็ญตาเหลือกลานเมื่อสายตาปะทะกับผีตายทั้งกลมยืนผมยาวฟูตรงตีนบันได น่าตาน่าเกลียดแม้เป็นคืนเดือนดับแต่ดวงตาวาวเรืองของมันส่องประกายคล้ายมีกองไฟสุมอยู่ข้างใน เพ็ญช็อกไปชั่วขณะ นังผีนั่นมันได้ทีแหวะอกทั้งสองข้างออกจากกันโดยเร็ว ร่างเด็กทารกหัวโตหน้าเหี่ยวกระเด็นตกลงมาบนพื้นชานเรือน ความสยองขวัญเกิดขึ้นเมื่อเด็กผีแยกเขี้ยวยาวให้เห็น มันลุกขึ้นเตรียมกระโจนเข้าใส่

“โอ๊ย ตายแล้ว พี่หล่านช่วยฉันด้วย ผี ผีมันหลอกฉัน โอย”

เพ็ญตะโกนสุดเสียงแล้วเงียบไป หล่านกำลังเอนตัวลงนอนต้องลุกขึ้นคลานออกมา ชะเง้อดูเมียเห็นเพ็ญนอนนิ่งที่ชานบ้าน ตกใจไม่น้อยถลันเข้าไปเขย่าแขนผอมแห้งโดยเร็ว

“เฮ้ย นังเพ็ญ เอ็งเป็นอันใดไปวะทำไมถึงนอนนิ่งไม่ไหวติง ตื่นเสียทีสิวะ เฮ้ยอ้ายผุดนังเหลง มา มาช่วยกันนวดเฟ้นแม่เอ็งเร็วเถิด”

โชคดีที่ยังมีลมหายใจร้อน ๆ พ่นออกจากปลายจมูก หล่านเรียกลูกเสียงดังลั่นบ้าน

“เฮ้ย อ้ายผุด นังเหลง มา มาช่วยกันนวดเฟ้นแม่เอ็งหน่อย”

ตะโกนเรียกลูกชายหญิงทั้งสองให้มาช่วยกันดูแลเมียซึ่งนอนคอพับคออ่อน เหลงกับผุดตกใจเมื่อเห็นแม่เงียบไป คิดว่าถูกพ่อทำร้ายจนสลบ เหลงถามพ่อด้วยเสียงกระด้าง

“พ่อ พ่อตีแม่รึ”

“อ้าว นังเหลงนี่ปากเสีย วอนถูกตบเสียแล้วนะเอ็ง ช่วยกันนวดเข้าให้แม่เอ็งฟื้นขึ้นมา แล้วถามไถ่กันดูว่ามันเป็นอันใดทำไมถึงร้องจนเป็นลม ไปข้าจักอุ้มเข้าไปข้างใน ไต้น่ะจุดขึ้นมาจักได้มองเห็นสว่างตาหน่อย”

ทุกคนต่างกุลีกุจอช่วยกันดูแลเพ็ญเป็นอย่างดี สักพักหญิงกลางคนฟื้นขึ้นมากวาดตาไปรอบ ๆ ตัวเห็นลูกผัวอยู่พร้อมหน้า สักพักตะเบ็งเสียงออกมาดัง ๆ เมื่อเห็นเงาราง ๆ นั่งอยู่บนขื่อ