บทที่ 2 พาฉันเข้าห้องนอนหน่อยสิคะคุณสามี (ที่รัก) 1

บทที่ 2

พาฉันเข้าห้องนอนหน่อยสิคะคุณสามี (ที่รัก)

“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะคะ เบาๆหน่อยสิคุณสามี” เสียงสูดปากดังขึ้น ใบหน้ารูปไข่เริ่มเหยเกด้วยความเจ็บ พยายามบิดข้อมือออกจากมือแข็งๆของเขา

“เจ็บๆน่ะดีแล้ว เผื่อคุณจะรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป หนีออกมาจากโรงพยาบาลบ้าเหรอไงยัยสิบแปดมงกุฎ”

“ตกลงจะให้ฉันเป็นสิบแปดมงกุฎหรือว่าคนบ้ากันแน่ เลือกเอาสักอย่าง” เสียงเล็กๆที่ชอบดัดให้สูงๆใสๆคิกขุเหมือนเสียงเด็ก ม. ต้นเริ่มแข็งขึ้น ดวงตากลมโตเป็นประกายวาววับอย่างไม่พอใจ

“เป็นทั้งสองอย่างนั่นแหละ บอกมานะว่าคุณทำแบบนี้ทำไม” ชายหนุ่มจ้องมองอย่างคาดคั้น แต่มีหรือที่คนอย่างเมธาวีจะเกรงกลัว…คอระหงเชิดขึ้นอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวพลางพูดด้วยกิริยาที่ชวนให้ชยากรนึกหมั่นไส้

“ทำไมละคะ ฉันเป็นเมียคุณ ทำไมฉันจะมาอยู่กับคุณที่นี่ไม่ได้”

“เมียบ้าบออะไร ตอนสายๆผมเจอคุณที่บันได ตอนบ่ายๆผมเจอคุณที่นอกหน้าต่าง พอตกเย็น ผมเจอคุณอยู่ที่บ้านผม แล้วยังบอกว่าท้องกับผมอีกต่างหาก คนนะไม่ใช่ปลากัด จะได้แค่สบตากันก็ท้องได้น่ะ” เสียงขุ่นๆตะคอกใส่หน้าเธออย่างไม่เกรงใจ

“คุณพูดแบบนี้ คุณคิดจะปัดความรับผิดชอบเหรอไง”

“รับผิดชอบบ้าบออะไร” มือใหญ่ยีผมตัวเองจนยุ่งเหยิง นัยน์ตาแข็งกร้าวตวัดมาทางเมธาวีอย่างเครียดๆ…จากชีวิตเรียบเรื่อยไร้รสชาติ เช้าไปทำงาน เย็นกลับบ้าน แต่แล้ววันหนึ่ง…เมื่อกลับถึงบ้านกลับพบว่าตัวเองมีภรรยาแล้ว แถมในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า เขาจะได้เป็น พ่อคน ใครบ้างล่ะจะไม่ช็อก

“คุณพูดแบบนี้กับภรรยาสุดที่รักได้ยังไงกัน” ตากลมโตกระพริบวิบวับ พลางยื่นปากจู๋ใส่เขาอย่างงอนๆ เธอคงพยายามทำให้ดูน่ารัก แต่ในความคิดของเขาแล้ว…ท่าทางของเธอช่างดูขัดตาขัดใจเขาอย่างบอกไม่ถูก นอกจากเธอจะโกหกเก่งแล้ว ยังมารยาเสแสร้งจนนางร้ายในละครยังยกนิ้วให้

“ออกไปจากบ้านผมซะ แล้วผมจะไม่เอาเรื่อง” พยายามข่มใจพูดเสียงขรึม

“ไม่ได้นะ ฉันท้องอยู่ คุณต้องรับผิดชอบสิ” ว่าพลางก็ลูบท้องตัวเองป้อยๆ

“คนท้องบ้าอะไร ท้องแบนขนาดนี้” เขาชี้นิ้วไปที่หน้าท้องของเธอ ในขณะที่หญิงสาวส่ายหัวด๊อกแด๊กราวกับว่า…เขานี่ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย

“ท้องแรกก็งี้แหละ ท้องสาวมันเลยดูยาก ฉันเพิ่งท้องได้แค่3 เดือน มันเลยยังไม่ป่อง”

“งั้นไปกับผม” มือใหญ่คว้าหมับเข้าที่ข้อมือเธออีกครั้ง

“ไปไหน? ”

“ไปหาหมอตรวจว่าคุณท้องจริงหรือเปล่า”

“เอ๊ะ! ฉันไม่ไปนะ ฉันเคยไปมาแล้ว” เมธาวีพยายามขืนตัวเอาไว้สุดแรงก่อนจะกระชากมือตัวเองออกจนเป็นอิสระ

“จะไปหรือไม่ไป” ดวงตาคู่คมเริ่มสว่างวาบ แต่เธอก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย

“ฉันไม่ไป”

มือเรียวควานหาอะไรในถุงย่ามสักพักก่อนจะหยิบมายัดใส่มือของเขาอย่างรวดเร็ว

“นี่ไง ยา เห็นมั้ยว่าฉันท้องจริงๆ”

คิ้วเข้มสองข้างขมวดเข้าหากันเป็นปม จ้องมองสิ่งในมือพักหนึ่งแล้วยัดมันคืนใส่มือหญิงสาว

“แต่คุณอาจท้องกับคนอื่นแล้วคิดจะจับผม”

“คุณเป็นปลาเหรอไง ฉันถึงต้องอยากจับคุณ”

“อย่ามาเฉไฉ ผมไม่ชอบ” มือใหญ่คว้าหมับเข้าที่ไหล่บางทั้งสองข้างพร้อมออกแรงบีบอย่างแรงจนเมธาวีชักจะโมโห

“ฉันไม่ได้เฉไฉนะ พอฉันคลอดลูกออกมา ก็เอาลูกฉันไปตรวจหาดีเอ็นเอเข้าสิ แค่นี้ความจริงก็กระจ่าง”

ได้ฟังคนปากดีพูดจ๋อยๆแล้ว ชายหนุ่มก็ถึงกับหรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างครุ่นคิด และโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว…ริมฝีปากร้อนๆก็กระแทกลงปิดเรียวปากนุ่มอย่างรุนแรงและดุดัน

จุ๊บ

ตากลมโตเบิกค้างอย่างตกตะลึง เมื่อแก้มนุ่มถูกบีบด้วยมือใหญ่ที่บังคับให้หล่อนเผยอเรียวปาก ก่อนที่ลิ้นร้อนๆจะสอดแทรกเข้าสู่โพรงปากนุ่มอย่างชำนาญทาง

ขาเรียวเริ่มสั่นพาลจะอ่อนแรงเอาเสียดื้อๆ ไหล่บางถูกมือหนายึดไว้แน่น ในขณะที่ปากอุ่นยังคงบดเคล้าคลึงขยี้ปากอิ่มอย่างดุเดือด

คราแรกเต็มไปด้วยความไม่พอใจ แต่จากนั้นอารมณ์หวามเริ่มเข้าแทนที่อารมณ์หงุดหงิด ชายหนุ่มเลื่อนฝ่ามือลงมาที่เอวเล็กอย่างลืมตัว พร้อมกดสะโพกผายตึงให้ส่วนหน้าของเธอเสียดสีแนบชิดกับกำแพงกล้ามเนื้อทุกสัดส่วนของเขา