ตอนที่6 เคลียร์?

เช้าต่อมา...กอหญ้าตื่นขึ้นมาพร้อมกับคราบน้ำตา และดวงตาที่แดงกล่ำ ไม่ต้องบอกทุกคนก็รู้ว่าร้องไห้มาฉันอาบน้ำเสร็จพาตัวเองลงมาหาอะไรกินในครัว

“พี่หญ้า ทำไมเพิ่งตื่นไม่สบายหรอ หรือเมื่อคืนทำงาน” หญิงเห็นฉันพอดี เลยเดินมาทัก

“เปล่าหรอก พี่ปวดหัวนิดหน่อยอ่ะ เลยนอนเพลิน”

“ทำไมตาแดงขนาดนั้นอ่ะพี่ คิดเรื่องพ่อใช่ไหม” หญิงพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าๆคงรู้สึกไม่ดี

“เปล่าหรอก พ่อหญิงก็เหมือนพ่อพี่แหละ เราพี่น้องกันนะ เราต้องดูแลกันให้พ้นวิกฤตนี้ให้ได้”

“แต่พ่อ....ทำให้ครอบครัวเราแย่ หญิงขอโทษพี่ด้วยนะ ที่พ่อทำให้พี่ต้องลำบากหญิงจะช่วยพี่ประหยัดและช่วยพี่กับแม่ทำงาน”

“จ้ะ แค่หญิงคิดได้พี่ก็ดีใจแล้ว ไม่เป็นไรนะพี่จะสู้ให้ครอบครัวเรากลับมาดีเหมือนเดิม”

“หญิงไม่รู้ว่าพ่อจะคิดได้เมื่อไหร่ ไม่รู้จะทำยังไงดีให้เขาหาเงินช่วยกันใช้หนี้”

“เดี๋ยวเขาต้องคิดได้ เราต้องช่วยกัน มันไม่สายไปหรอกนะ”

“แต่...พี่หญ้าพ่อพาผู้หญิงคนนั้นมาที่บ้านเราเมื่อคืน แต่แม่หลับแล้ว หญิงเลยขอให้พ่อกลับไป”

“นี่พ่อถึงขั้นพากันมาบ้านเลยหรอนี่” เราสองคนพี่น้องต่างพูดคุยปรึกษากัน เพราะยังไม่มีวิธีอะไรที่จะจัดการกับพ่อได้นอกจากหาเงิน นี่น้องรู้แค่เรื่องไม่ดีจากตัวพ่อนะยังไม่รู้เรื่องหนี้สินอะไรเลย น้องยังเด็กเกินไปที่จะมารับรู้เรื่องแบบนี้ ฉันเลยตัดสินใจเปลี่ยนเรื่องคุย ก่อนจะแยกออกมาเพื่อไปทำงานก่อนเวลา

ที่ทำงาน

“อ้าวกอหญ้าวันนี้ทำไมมาเร็วล่ะลูกเอาโอก่อนเวลาหรอ” ป้าใจเอ่ยถามฉันในขณะที่กำลังเดินเข้ามาร้าน ส่วนป้าก้มๆเงยๆจัดร้านอยู่

“จ้ะป้า หนูอยากหาเงินเพิ่ม” ฉันตอบไปแบบนั้นเพราะฉันเองเป็นคนพูดตรงๆ

“ขยันดีจริงๆเลยลูกสาวใครเนี่ย พ่อแม่คงภูมิใจน่าดู ไม่เหมือนหลานชายป้า ป่านนี้ไม่โผล่หัวมาเลยไม่ใช่ไปบ่อนอีกแล้วรึ” หมายถึงพี่เป้ ป้าใจไม่มีลูกหรอก อยู่กับสามี ช่วยกันบริหารร้านส่วนมากจะมีพี่เป้นี่แหละคอยเป็นทุกอย่าง เป็นทั้งคนวุ่นวายทั้งคนช่วยงาน ทั้งคนก่อกวนของป้า เห็นอย่างนี้ล่ะป้าแกรักน่าดูเลยแหละ

“เดี๋ยวก็คงมาแหละจ้า หญ้าไปทำงานก่อนนะป้า”

“จ้า” แล้วฉันก็แยกมาทำหน้าที่ของตัวเอง จนเวลาล่วงเลยไป เกือบค่ำได้เวลาร้านเปิดพอดี ไม่นานรถยนต์คู่ยากก็เข้ามาจอด พร้อมกับหนุ่มเป้คนเดิม

“สวัสดีครับทุกคน” เดินเเต่งตัวหล่อปัดผมเข้ามาอย่างอารมณ์ดี

“อารมณ์ดีเชียว วันนี้เฮงสิท่า” ป้าเอ่ยถามพี่เป้

“แน่นอนครับคุณใจคนสวย”

“เอ๊ะไอ้นี่วันนี้ปากดีนัก ไปทำงานไป ขี้เกียจจะคุยด้วย” แล้วป้าก็เดินหนีไป

“กอหญ้า...”

“หือ ว่าไงพี่”

“เดี๋ยววันนี้ไปกับพี่อีกนะ หลังเลิกงาน”

“ไปไหนอีก ไม่ไปแล้วกินหมูกระทะอ่ะ”

“ไมใช่ๆ ไปทำธุระเรื่องที่คุยไว้เมื่อคืน” พี่เป้พูดพร้อมกับสอดส่องสายตาไปรอบๆตัว อย่างระมัดระวัง เพราะไม่อยากให้ใครรู้เรื่องไม่ดีในครอบครัวของฉัน

“อือ โอเค” แล้วฉันก็ทำงานกันไป จนเกือบสองทุ่มมีสายโทรเข้ามาคือแม่นั่นเอง หรือมีอะไรเกิดขึ้นอีก ฉันนึกได้เลยรีบกดรับสาย

“จ้ะแม่ มีอะไรเปล่า”

“หญ้า ครูของหญิงโทรมาถามค่าเทอม หญ้าพอจะมีให้แม่ยืมก่อนได้ไหม”

“ได้สิแม่ยืมอะไรกันล่ะหญิงมันน้องหญ้านะ หญ้าหาได้อยู่แล้ว เท่าไหร่ล่ะจ๊ะ”

“หกพันจ้ะ ตอนนี้แม่มีอยู่เจ็ด-แปดร้อยเอง ขาดอีกเยอะเลย วันนี้ขายของไม่ได้เลยลูก”

“ไม่เป็นไรจ้ะเดี๋ยวหญ้าจัดการเอง แม่กลับมาก็กินข้าวกินปลาพักผ่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูเอาไปให้”

“ขอบใจมากนะลูก”

“จ้าแม่ แม่เก็บเงินไว้ดีๆนะ อย่าให้พ่อเขามาเอาไปถลุงอีกล่ะ แม่มีอะไรก็บอกหญ้าได้เลย”

“จ้ะลูก ตั้งใจทำงานนะ”

“จ้า” วางสาย เห้ออ ... ฉันนั่งเอามือกุมหัวก่อนถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่ ยังเคลียร์ไม่จบสักทาง ก็มีเรื่องใหม่เข้ามาอีกแล้ว

“ป้าใจ วันนี้หญ้าขอเบิกเงินหน่อยได้ไหมจ๊ะ” ฉันได้เดินมาหาป้าใจทันที

“ได้สิ เท่าไหร่ดีล่ะ เงินเพิ่งออกไปไม่กี่วันเองนะหมดแล้วหรอ”

“หญ้าต้องไปจ่ายค่าเทอมให้น้องก่อนน่ะจ้ะ ส่วนที่เพิ่งออกนั้นหญ้าเอาไว้จ่ายของตัวเอง ขอเบิกก่อน หกพันจ้ะ”

“อ่าๆ ได้ๆ เดี๋ยวเลิกงานก็มาเอานะ”

“ขอบคุณค่ะ” ในความโชคร้ายฉันก็ยังโชคดีที่ยังมีคนใจดีอยู่รอบตัวบ้าง จนสี่ทุ่มได้เวลาเลิกงานฉันไปรับเงินที่ป้าแล้วออกมารอพี่เป้ที่หน้าร้าน

“มาแล้ว”

“ไปเลยไหมพี่”

“ไปดิ” พี่เป้ขับรถออกมาแต่ครั้งนี้เอารถยนต์ของเขามาเพราะมันค่อนข้างดึกเเล้ว ส่วนรถฉันเอาไปฝากร้านค้าปากซอยเอาไว้ ขับมาเรื่อยๆเปิดเพลงมาฉันเองก็กึ่งหลับกึ่งตื่นด้วยความเหนื่อยล้าจากการทำงาน เลยปล่อยให้พี่เป้ขับและเปิดเพลงฟังไปเรื่อย ไม่นานมากก็ถึงจุดหมาย มันเป็นเหมือนตึกอะไรสักอย่างอยู่นอกเมืองไม่วุ่นวาย ล้อมรอบด้วยกำแพงสูงๆ ราวกับคุก

“ถึงแล้ว” ฉันเดินลงมาพร้อมเขาพี่เป้เดินมาจับมือฉันให้ความผ่อนคลาย

“ข้างในคืออะไรพี่ น่ากลัวไหม”

“ไม่ขนาดนั้นหรอก บ่อนพนันเสี่ยใหญ่นั่นแหละ พี่จะเอาเงินมาใช้หนี้ให้ตาชาติมัน หญ้าก็อยู่ใกล้ๆพี่ตลอดนะ ในนั้นคนเยอะเหมือนกัน”

“จ้ะ”ฉันพยักหน้าให้สัญญานก่อนจะเดินตามพี่เป้มาอย่างไม่ห่าง เราต้องเดินเข้าฝ่าฝูงคนเสียงดังจอกแจกจอแจมากมาย จนมาถึงห้องกระจกทึบๆ

“ติดต่อเรื่องอะไร” ชายปริศนาเดินมาถามก่อนจะให้เปิดประตู

“ผมมาใช้ดอกให้เสี่ย บัญชีของนายชาติ” แล้วพี่เป้ก็ยื่นรูปถ่ายในโทรศัพท์มือถือยื่นให้ชายแว่นดำดู

“อืม เชิญ” เมื่อประตูทึบเปิดเข้าไปฉันได้แต่เดินตามพี่เป้ต้อยๆ ด้วยความเก้ๆกังๆ

“เสี่ยครับ ผมมาใช้ดอกแทนตาชาติ ที่ผมโทรหาเมื่อคืน” พี่เป้ควักเงินสดออกมาจำนวนหนึ่งหมื่นยื่นให้ชายใส่สูทหรูสวมเเว่นดำใบหน้าหนวดขึ้นรุงรัง หันมาพร้อมกับบอกว่า

“อืมดี ใช้อย่างนี้แหละดีแล้ว อย่าให้ผมตามเจอเอง ไม่งั้นเรื่องจะยาว ผมหวังว่าเดือนต่อๆไปคุณคงจะส่งตามกำหนดกันนะ”

“เสี่ยครับ แล้วถ้าเราเดือดร้อนตามตาชาติไม่เจอเสี่ยจะทำอะไรเขาได้ไหมครับ ให้เขาหาใช้หนี้เองโดยไม่ให้เดือดร้อนคนในครอบครัวเขา”

“หาไม่ได้ผมก็มีวิธีช่วยอยู่นะ ไม่ให้ผมยึดบ้านยึดทรัพย์สินจนครบกำหนด หรือไม่ก็มาช่วยงานผมหักเงินเอา ใครก็ได้ตัวมันเองหรือลูกมันก็ได้”

“แต่ลูกเขาเป็นผู้หญิงนะครับ”

“ก็แล้วแต่พวกคุณ ตามตัวมันมาทำเองได้ก็ดี”

“ครับ ขอบคุณครับงั้นผมขอตัวก่อน” เมื่อเสร็จธุระเราเดินออกมาคุยกันที่รถ

“พี่เป้ ฉันจะตามให้พ่อมาทำงานใช้หนี้เสี่ยได้หรอ แค่ทุกวันนี้แม่พูดอะไรไปเขาก็จ้องทำร้ายแล้วอ่ะ ส่วนบ้านก็มีแค่ที่เดียวโดนยึดไปฉันไม่มีที่อยู่กันแน่”

“อืม เราก็ทำงานหาไปก่อน ไม่ไหวจริงๆคงต้องใช้วิธีของเสี่ย ค่อยว่ากันนะกลับไปคิดให้สบายใจ มีเวลาหาอยู่”

“จ่ะพี่”

“หญ้ารักพี่ไหม”

“บ้าบอมาถามอะไรตรงนี้ พี่กินยามาผิดป่ะเนี่ย”

“รักแบบพี่น้องอ่ะหญ้า วันนี้พี่ช่วยหญ้าแล้วพี่ขออะไรก่อนสิ” พี่เป้นั้นส่งสายตาอ้อนวอนแปลกๆ

“อะไรอ่ะ”

“พี่ขอไปวัดดวงได้ไหม วันนี้ดูดวงมาหมอทักว่าดวงดีจะมีโชคอ่ะ นะนะ”เขาใช้สีหน้าและน้ำเสียงอ้อนวอนจริงๆนะ ฉันเองก็นึกว่าเรื่องอะไร อย่างว่าแหละเขามาสายนี้

“แต่หญ้าง่วงนอน” ฉันลองหาวิธีต่อรองเขาดูว่าจะได้ผลไหม

“นอนในรถไปเลยพี่สตาร์ทให้” ว่าแล้วพี่เป้ก็สตาร์ทรถเปิดเเอร์ให้เย็นฉ่ำ พร้อมกับยื่นผ้าห่มบางๆมาให้ฉันกอด ปรับเบาะเอนและเปิดเพลงให้ฟังพร้อมหลับทันที ราวกับคนหนึ่งที่เตรียมพาลูกนอน ทุกอย่างเกิดขึ้นไว้มาก ก่อนจะปิดประตูไป

“เออ ล๊อครถด้วยล่ะเดี๋ยวพี่โทรหา คาสายไว้รับด้วยนะ”

“เออ จ้ะ” ฉันเออ ออ ส่งไปเพราะไม่มีทางเลือกเเล้ว มัดมือชกขนาดนี้ ไม่นานฉันก็เริ่มเคลิ้มไปกับเสียงเพลงที่คลอเบาๆ

“พี่ไทเกอร์!!!”