ตอนที่ 9 : ไฟแค้น 2

เสียงโทรศัพท์มือถือของพาเพลินดังขึ้นในช่วงเช้า ทำให้หญิงสาวตื่นขึ้นมากดรับสายอย่างงัวเงีย

“พี่เพชรนี่มันหกโมงเช้าเองนะ โทรมาทำไม ฮ้าว” พูดจบหญิงสาวก็ยกมือปิดปากหาวหวอด ๆ

“เพลินฟังพี่นะ เพลินต้องระวังตัวให้ดี ๆ นะ” น้ำเสียงของเพชรกล้า คล้ายคนกำลังตื่นตระหนกจนผิดปกติ

“ทำไมพี่เพชรพูดแบบนี้ ทำไมต้องระวังตัว”

“เพลินพี่อยู่บ้านไม่ได้แล้ว มีคนตามจะฆ่าพี่พี่ต้องหนี”

“เดี๋ยว ๆ พี่เพชร พูดอะไรหนีไปไหน แล้วใครจะฆ่าพี่” พาเพลินแทบจะหายง่วงในทันที เสียงของพี่ชายเธอดูไม่ได้ล้อเล่นแต่อย่างใด

“เอ่อ พี่ไม่รู้ พี่โอนเงินค่าเทอมกับค่าใช้จ่ายให้เพลินแล้วนะ ดูแลตัวเองล่ะ เพลินพี่ขอโทษ ขอโทษจริง ๆ ตึ๊ด ๆ ๆ” เสียงตัดสายดังขึ้นในทันที

“พี่เพชร ๆ เดี๋ยว ๆ คุยกันให้รู้เรื่องก่อนสิ”

“เสียงเอะอะอะไรแต่เช้าเลยยัยเพลิน” ดาหลาผงกหัวขึ้นมาจากเตียงข้าง ๆ พร้อมคว้าแว่นตามาสวม

“ก็พี่เพชรน่ะสิดาหลา น้ำเสียงลุกลี้ลุกลนเหมือนคนไปทำความผิดอะไรมา แถมยังบอกว่าจะต้องหนีมีคนตามฆ่าอีก”

“ตามฆ่า พี่เพชรนี่นะ” ดาหลารู้สึกมึนงงไม่ต่างไปจากเพื่อนของตัวเอง

“เออน่ะสิ พูดแล้วก็ตัดสายไปเลย ไม่อธิบายอะไร พิลึกชะมัด” คนพูดกดโทรหาพี่ชายตัวเองไปด้วย

“ทำไงดีดาหลา โทรไม่ติดเหมือนพี่เพชรปิดเครื่องหนีไปเลย” พาเพลินหันมาทำหน้าขอความเห็นจากดาหลา หลังจากโทรย้ำไปเกือบสิบครั้งแต่ไม่ติด

“ใจเย็น ๆ ก่อนนะเพลิน เดี๋ยวดาหลาโทรถามพ่อที่บ้านให้ ว่ามีเรื่องอะไรกับพี่เพชรหรือเปล่า เผื่อพ่อจะรู้ยิ่งชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านอยู่ด้วย” ดาหลาพยายามหาทางออกช่วยเพื่อน

“ขอบใจนะดาหลา”

“แต่มันเช้าอยู่น่ะ เอาไว้สักเจ็ดโมงก่อนแล้วกัน ตอนนี้เพลินไปอาบน้ำก่อนเถอะ”

“อืม” พาเพลินคว้าผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป พอกลับออกมาอีกที เป็นอันต้องแปลกใจกับสีหน้าเคร่งเครียดของดาหลา

“มีอะไรดาหลา โทรถามพ่อแล้วเหรอ” รีบเขาไปนั่งบนขอบเตียงของอีกคนในทันที

“ยังไม่ได้โทรหรอกเพลิน แต่ว่าดูข่าวนี่สิ” ดาหลายื่นโทรศัพท์มือถือให้เพื่อนดูข่าวดังประจำจังหวัด

“ข่าวอะไร”

พาเพลินอ่านข่าวการฆ่าตัวตายของนับดาว หัวใจของหญิงสาวเต้นระทึกขึ้นในทันที ที่เห็นว่าหญิงสาวฆ่าตัวตายหลังคลอดลูกได้ไม่กี่วันเท่านั้น

“ออกจากโรงพยาบาลได้สามวัน ก็กรีดข้อมือฆ่าตัวตายเลย น่าสงสารมาก เพิ่งรู้ว่าเป็นโรคซึมเศร้าด้วย ดีนะไม่ฆ่าตัวตายระหว่างท้องอยู่ ไม่งั้นสงสารเด็กแย่” ดาหลาพูดแล้วก็ส่ายหน้าถอนหายใจเบา ๆ แต่อีกคนกลับตัวแข็งทื่อไปในทันที

“เพลินเป็นอะไรไป เกี่ยวกับพี่เพชรหรือเปล่า” ดาหลาลองเดาดู แต่ปฏิกิริยาของพาเพลินนั้นทำให้เธอต้องแปลกใจ

“เอ่อ เพลินเองก็ไม่รู้เหมือนกันดาหลา แต่ว่าพี่เพชรกับเทียนเขาเคยคบกันอ่ะ ปีที่แล้วตอนเพลินกลับบ้านก็ยังเห็นคบกันอยู่เลย แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่ายังคบกันไหม เพลินไม่ได้ถามพี่เพชร” พาเพลินไม่มั่นใจในความสัมพันธ์ของพวกเขา

“อย่าบอกนะว่าเด็ก”

“เพลินไม่รู้” หญิงสาวส่ายหน้าไปมองช้า ๆ

“คงไม่มีอะไรมั้งเพลิน อีกไม่กี่วันเราก็ปิดเทอมแล้ว กลับไปบ้านก็คงรู้ว่าเรื่องเป็นมายังไง ระหว่างนี้ก็ตามข่าว อ้าว พ่อโทรมาแป๊บนะ” ดาหลาบอกเพื่อนแล้วเลื่อนหน้าจอรับสายบิดา

“ว่าไงพ่อ... ใช่ดาหลาโทรไปเองจะถามเรื่องที่บ้านน่ะ... รู้เรื่องเทียนไหม... จริงเหรอ ขนาดนั้นเลย อืม... น่ากลัวจัง ท่าเสี่ยพิทักษ์จะเอาจริง... กลับวันไหนเดี๋ยวโทรไปบอกอีกทีนะ รักพ่อนะ” หญิงสาวกดวางสายเสร็จ ก็เงยหน้าขึ้นมองเพื่อน ก่อนถอนหายใจแรง ๆ ออกมา

“พ่อดาหลาว่าไงบ้าง ทำไมต้องถอนหายใจใส่เพลินด้วยนี่” พาเพลินพลอยใจคอไม่ดีไปด้วย

“ฟังแล้วก็อย่าเพิ่งตกใจไปนะเพลิน”

“ดาหลารีบ ๆ พูดมาสิ” คนใจร้อนเร่งเพื่อนเร็ว ๆ

“คือว่าบ้านเสี่ยพิทักษ์เขาปิดข่าวเรื่องเทียนเงียบเลย แบบไม่อยากพูดถึง ไม่อยากให้คนไปถามด้วย แต่พ่อบอกว่าคนเก่า ๆ ของเสี่ยพิทักษ์ ออกตามหาตัวพี่ชายเพลินให้วุ่นไปหมด เรียกว่าแทบจะพลิกแผ่นดินหาเลยก็ว่าได้ เขาเลยเดากันว่าที่เทียนตาย พี่เพชรน่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย ชาวบ้านยังลือกันอีกว่า เอ่อ”

“ว่าอะไร”

“เด็กในท้องของเทียน น่าจะเป็นลูกของพี่เพชร”

“นี่มันอะไรกัน โอย” พาเพลินยกมือขึ้นปิดหน้าแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงแรง ๆ ไม่อยากยอมรับเลยว่าเรื่องการตายของนับดาว จะเกี่ยวข้องกับพี่ชายของเธอ

“พ่อดาหลาก็ไม่รู้ว่าจริงไหม มีแต่คำเล่าลือน่ะ ดาหลาว่าเพลินอย่าเพิ่งกลับบ้านตอนนี้เลยนะ”

“ทำไมล่ะดาหลา”

“ก็สถานการณ์มันไม่สู้ดีสำหรับตัวเพลินเอง”

“แต่เพลินไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ดาหลา อีกอย่างเพลินติดต่อพี่เพชรไม่ได้ด้วย เผื่อพี่เพชรจะแวะไปที่บ้านยังไงล่ะ”

“ดื้อจริงเลย ไม่คุยเรื่องนี้แล้วเครียด ว่าแต่นี่วันนี้มีนัดไปเดตกับพี่กายไม่ใช่เหรอ” ดาหลาเอ่ยถึงกวินทร์รุ่นพี่ปีสามที่เข้ามาจีบเพื่อนของเธออยู่ในตอนนี้

“ก็แค่กินข้าวกันธรรมดาน่ะ ไม่มีอะไรหรอก” พาเพลินแทบจะไม่มีอารมณ์ออกไปไหนในตอนนี้ แต่เธอดันรับนัดเขาไปแล้วหลังจากปฏิเสธมาสองครั้งติด

“พี่กายก็ดูเป็นคนดีนะเพลิน ดาหลาว่าคบไว้ก็ไม่ได้เสียหายอะไร”

“ไม่รู้สิเพลินอยากดูไปนาน ๆ ตอนนี้เป็นพี่น้องกันไปก่อนก็แล้วกัน”

“โอย สายตาพี่กายมันไม่ใช่พี่น้องแล้ว คิดไปไกลยันดาวอังคารแล้วมั้งนั่น” ดาหลานึกถึงสายตาของกวินทร์แล้ว เธอยังอดรู้สึกร้อนวูบวาบแทนเพื่อนไม่ได้เลย ไม่ใกล้เคียงคำว่าพี่น้องกันเลยจริง ๆ

“ดาหลาถ้าเด็กนั่นเป็นหลานเพลินจริง ๆ ล่ะ เพลินจะทำไงดี” คนปลงไม่ตกวกกลับมาเรื่องเดิมอีก

“ห่วงตัวเองเถอะยัยเพลิน คนบ้านนั้นเขารวยจะตายไป ไม่มีทางปล่อยให้หลานหรือเหลนคนเดียวอดตายหรอก เพลินนั่นแหละจะอดตายก่อน ขืนยังติดต่อพี่เพชรไม่ได้อีก จะไม่มีคนจ่ายค่าเทอมค่ากินค่าใช้ให้นะ”

“พี่เพชรโอนเงินมาให้แล้ว มันพอจ่ายค่าเทอมที่จะถึงนี้ กับค่ากินอยู่ราวสองสามเดือนน่ะน่ะดาหลา”

“นั่นไงว่าแล้วเชียว”

“ยังไงเพลินก็ต้องกลับบ้าน พี่เพชรต้องกลับมาที่บ้านแน่นอนเพลินมั่นใจ พี่เพชรไม่ทิ้งเพลินไปไหนหรอก ใช่ไหมดาหลาน้องสาวคนเดียวนี่” หญิงสาวพยายามคิดในแง่ดีเอาไว้ก่อน ทั้งที่ในใจก็เต้นตุ้ม ๆ ต่อม ๆ อยู่เหมือนกัน

“อย่าเพิ่งมั่นไป มีข่าวว่าอาจหนีไปที่อื่นแล้ว ดีไม่ดีไปประเทศเพื่อนบ้านแล้ว เห็นว่าเกี่ยวข้องกับพวกค้ายาน่ะ อันนี้ข่าวลือจากเพื่อน ๆ ที่บ้านนะ ดาหลาก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน” ดาหลาไม่อยากทำให้เพื่อนเสียใจมากไปกว่านี้ จึงรีบบอกในตอนท้าย

“ค้ายาเหรอ” แม้จะรู้สึกว่าเงินที่พี่ชายหามามันมีลับลมคมใน แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องนี้จริง ๆ ยังแอบหวังว่าขอให้เป็นแค่ข่าวลือก็พอ

“ขอโทษนะเพลิน คือเพื่อนที่บ้านเขาพูดกันในไลน์กลุ่มน่ะ เพลินไม่ได้เข้ากลุ่มนี่เลยไม่รู้”

“ไม่เป็นไรหรอกดาหลา ไม่ต้องขอโทษเพลินเข้าใจ”

“งั้นดาหลาไปอาบน้ำก่อนน่ะ” หญิงสาวบอกแล้วก็พับเก็บผ้าห่ม คว้าผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป