ตอนที่ 8 : ไฟแค้น

3

ไฟแค้น

“เลิกกันแบบนี้ก็ดีแล้วนะพิไล” นายพิทักษ์บอกแล้วยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่มอย่างคนอารมณ์ดี เหตุการณ์นี้ทำให้รู้ว่าหลานสาวของตน คงได้เวลาเลิกรากับเพชรกล้าจริง ๆ เสียที

“แต่พิไลกลัวนะพ่อ กลัวว่าเทียนจะทำใจไม่ได้ หลายวันมานี้ก็ไม่ไปเรียนหนังสือเลย เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง ชวนไปไหนก็ไม่ไป” คนเป็นแม่รู้สึกว่าอาการเงียบ ๆ ของลูกสาวนั้น มันไม่น่าไว้วางใจเอาเสียเลย

“ผ่านมาแค่อาทิตย์เดียวเองนะพิไล ให้เวลาลูกหน่อยสิ แทนมานั่นแล้ว”

“แล้วนี่เทียนไปไหนแล้วครับแม่” นำทัพถามหลังไม่เห็นน้องสาวที่โต๊ะกินข้าวเช้านี้

“อยู่ที่สวนหลังบ้านน่ะแทน ยังไม่ได้กินข้าวเลย” นางพิไลตอบลูกสาวด้วยสีหน้าหนักใจ

“งั้นผมไปดูน้องก่อนนะครับ เดี๋ยวค่อยกลับมากินข้าว” นำทัพบอกมารดากับตา แล้วเดินไปหาน้องสาวที่หลังบ้าน เห็นนับดาวกำลังนั่งไกวชิงช้าไปมา สายตาเหม่อลอยไปข้างหน้า แววตาไร้ความสุขอีกต่อไป

“เทียนมาอยู่นี่เอง” เขาต้องปั้นรอยยิ้มให้น้องสาว ทั้งที่ในใจแสนทุกข์ระทมตามไปด้วย แต่คนเป็นน้องสาวกลับนั่งนิ่ง เหมือนคนไม่ได้ยินเสียงเรียกจากเขา

“เทียน” นำทัพเพิ่มเสียงดังขึ้นกว่าเดิม ถึงเรียกสติน้องสาวของตัวเองได้

“ว่าไงนะคะพี่แทน” นับดาวหันมามองเขาด้วยสายตาว่างเปล่า คนเป็นพี่ชายเห็นแล้วถึงกับใจหายตามไปด้วย

“พี่มาตามไปกินข้าวเช้า” เขาเดินไปจับเชือกชิงช้าให้หยุดไกว

“เทียนยังไม่หิวค่ะ พี่แทนกินก่อนได้เลย”

“เอ่อ เทียนพี่ว่าเราไปเที่ยวกันดีไหม ตอนนี้ทะเลกำลังสงบ ไปดำน้ำดูปลาสวย ๆ เหมือนเมื่อก่อนไง”

“เหมือนตอนที่พ่อยังอยู่กับเราเหรอคะ หึ เทียนไม่อยากไปค่ะ” นับดาวยิ้มฝืน ๆ ให้พี่ชาย จู่ ๆ น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาไม่ยอมหยุด

“เทียนได้กินยาครบตามที่คุณหมอสั่งไหม” นำทัพนั่งยอง ๆ ตรงหน้าน้องสาว จับมือหญิงสาวเอาไว้ทั้งสองข้าง นานแล้วที่นับดาวไม่ได้เอ่ยถึงบิดา การเอ่ยถึงท่านเมื่อครู่นี้ไม่ใช่เรื่องดีเท่าไรนัก

“เทียนกินครบค่ะพี่แทน แต่ว่าพี่แทนคะ เทียนขอโทษ ขอโทษจริง ๆ ค่ะ” จู่ ๆ คำขอโทษก็พรั่งพรูออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ

“ขอโทษอะไรเทียนพี่ไม่เข้าใจ นี่ฟังพี่ดี ๆ นะ เทียนไม่เทียนไม่ได้ทำผิดอะไร ไม่จำเป็นต้องขอโทษรู้ไหม” เขาลูบศีรษะน้องสาวไปมา ยิ้มบาง ๆ ให้อย่างอบอุ่น

“พี่แทนขึ้นไปที่ห้องกับเทียนได้ไหมคะ” รอยยิ้มนั่นทำให้นับดาวตัดสินใจบอกความจริงกับพี่ชาย

“โอเค ไปกัน” เขาดึงมือน้องสาวให้ลุกขึ้นจากชิงช้า พากันเดินขึ้นบนบ้าน

นับดาวให้พี่ชายยืนรออยู่กลางห้อง ส่วนเธอตรงเข้าไปในห้องน้ำ แล้วกลับออกมาด้วยท่าทางเหมือนคนมีเรื่องไม่สบายใจ

“มีอะไรก็พูดมาสิเทียน อย่าอ้ำอึ้ง”

นับดาวยื่นสิ่งอยู่ในมือให้พี่ชายดู มันคืออุปกรณ์ตรวจครรภ์ ที่แสดงผลการตรวจเป็นสีแดงสองขีด นำทัพถึงกับชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหลับตาลงแน่น ๆ แล้วกอดน้องสาวเข้าแนบอก

“ไม่เป็นไรเทียน ไม่เป็นไรนะ” ลูบศีรษะปลอบน้องสาวเหมือนที่เคยทำอยู่บ่อยครั้ง

“ฮื้อ ๆ ๆ เทียนขอโทษค่ะพี่แทน เทียนขอโทษ”

“พี่บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัวนะ พี่อยู่นี่พี่จะช่วยเทียนทุกเรื่องเอง” ชายหนุ่มดันตัวน้องสาวออกเล็กน้อย แม้พยายามฝืนแค่ไหนแต่สีหน้าของเขา ก็ยังแสดงความเจ็บปวดออกมาให้อีกคนได้เห็น

“ฮื้อ ๆ ๆ” นับดาวยิ่งปล่อยเสียงร้องไห้โฮออกมาหนักกว่าเดิม

“พูดไม่ฟังเลยนะเทียน พี่บอกว่าไม่ต้องร้องแล้วไง” นำทัพยกมือขึ้นปาดคราบน้ำตาออกจากหน้าให้น้องสาว

“ไปบอกแม่กับตากันเถอะ พี่จะเป็นคนพูดเองเทียนไม่ต้องกลัวนะ” เขาจูงมือน้องสาวออกไปบอกมารดากับผู้เป็นตา ครั้งแรกที่รู้พวกท่านตกใจเป็นอย่างมาก ก่อนจะพูดเป็นเสียงเดียวกันในเวลาต่อมา

“ไม่เป็นไรนะเทียนตากับแม่แล้วก็พี่แทน พวกเราจะช่วยดูแลเทียนกับลูกเองนะ เรื่องอื่นไม่ต้องไปคิดไปเครียด พวกเราเข้าใจเทียนทุกคนนะลูก” นายพิทักษ์พยายามยิ้มปลอบหลานสาวอย่างอ่อนโยน

“ถูกของตาเขานะลูก พวกเราพร้อมอยู่เคียงข้างเทียนเสมอนะ” นางพิไลดึงตัวลูกสาวเข้ามากอดเอาไว้

“เทียนขอโทษนะคะ” แม้พวกท่านจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่เธอสัมผัสได้ถึงความผิดหวังอย่างรุนแรง ในดวงตาของพวกเขาได้อย่างชัดเจน

“คลอดแล้วให้เป็นลูกพี่ก็ได้นะเทียน เทียนจะได้ไปเรียนต่อได้ตามปกติ” คำพูดของพี่ชายทำให้นับดาวดันตัวเอง ออกจากอกมารดาอย่างช้า ๆ

“ยกให้เป็นลูกของพี่แทนเหรอคะ” หญิงสาวถามเขาย้ำอีกรอบ

“ใช่ให้เป็นลูกของพี่ พี่พร้อมที่จะเป็นพ่อคนมากกว่าไอ้...หมอนั่นอยู่แล้ว เทียนก็ย้ายไปเรียนต่อในกรุงเทพฯ ตามที่เคยตั้งใจไว้ในตอนแรกไง” นำทัพคิดว่าการไปให้พ้นจากสภาพแวดล้อมเดิม ๆ ได้เจอผู้คนใหม่ ๆ อาจทำให้น้องสาวของตนก้าวผ่านเรื่องนี้ไปได้ ทุกคนเคยคุยกันไว้หากนับดาวไปเรียนที่กรุงเทพฯ จะให้มารดาของเขาตามไปคอยดูแลที่โน่นด้วย

“ตาว่าก็ดีเหมือนกันนะ พี่แทนเขาจะได้เป็นผู้เป็นคนสักที ไม่ใช่ลอยไปลอยมาหักอกสาวเป็นว่าเล่นอยู่แบบนี้”

“ตาผมไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย ผมปรับปรุงตัวเองแล้วนะครับ” นำทัพหันไปค้อนตาเล็กน้อย

“แม่ก็เห็นด้วยกับเรื่องนี้เหมือนกันนะเทียน”

เมื่อมองเห็นความหวังครั้งใหม่ในชีวิต เห็นความปรารถนาดีจากคนในครอบครัว นับดาวจึงเลือกที่จะทำตามที่ทุกคนแนะนำมา

“ค่ะพี่แทน เด็กคนนี้จะเป็นลูกของพี่แทนค่ะ”

ระหว่างที่ตั้งท้องอยู่นั้น นับดาวแทบไม่ก้าวเท้าออกจากบ้านเลย หญิงสาวมีครอบครัวคอยดูแลอยู่ไม่ยอมห่าง ชวนทำโน่นนี่อยู่บ้านไม่ยอมหยุด ด้วยกลัวว่าหญิงสาวจะฟุ้งซ่านจนเกินไป แต่ไม่มีใครรู้เลยว่านับดาวไม่สามารถก้าวผ่านเรื่องของหัวใจได้ หญิงสาวแอบติดตามความเป็นไปของคนรักเก่าอย่างเงียบ ๆ ซึมซับทุกความเจ็บปวดเอาไว้ จากรูปที่เขาลงในโลกโซเซียลแต่ละวัน กลายเป็นบาดแผลร้าวลึกจนยากจะเยียวยาตัวเองได้

นับดาวคลอดลูกชายแสนน่ารักน่าชัง สามวันถัดมาหญิงสาวได้ฝากลูกไว้กับมารดาที่ชั้นล่าง ก่อนตัดสินใจล็อกประตูห้อง แล้วกรีดข้อมือนอนตายอยู่บนเตียงอย่างเงียบ ๆ สร้างความเจ็บปวดให้ทุกคนในครอบครัวเป็นอย่างมาก ข่าวแพร่สะพัดออกไปอย่างรวดเร็ว เรื่องลูกที่ควรจะถูกปิดเอาไว้เงียบ ๆ กลับไม่เงียบอีกต่อไป ทางครอบครัวบอกตำรวจว่าหญิงสาวฆ่าตัวตาย สาเหตุจากอาการของโรคซึมเศร้า แต่ไม่ลงรายละเอียดใด ๆ และไม่บอกตำรวจด้วย ว่านับดาวทิ้งจดหมายลาตายได้หนึ่งฉบับ