ตอนที่ 5 : รั้น 2

นำทัพหน้าบึ้งหนักกว่าเดิม บดกรามแน่นจนโหนกนูน น้องสาวของเขาไม่ควรต้องเจอกับผู้ชายแบบนี้

“อย่าทำหน้าเหมือนอยากจะไปฆ่าคนแบบนั้นสิไอ้แทน” คนเป็นเพื่อนเห็นแล้วยังนึกเสียวสันหลังแทน

“ก็อยากฆ่าอยู่เหมือนกัน ข้าน่าจะเรียกแกมาคุยเรื่องนี้ตั้งแต่วันแรก ๆ ที่เกิดเรื่อง”

“เกิดเรื่องอะไร”

“เปล่าหรอก” นำทัพไม่ได้บอกว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านั้น เขาบอกแค่ว่าเพชรกล้ามาตามจีบน้องสาวเขา และดูท่าน้องสาวของเขาจะชอบมันเสียด้วย

“ไอ้อาร์ตแกช่วยอะไรข้าหน่อย” หลังคิดอยู่อึดใจหนึ่ง นำทัพก็เอ่ยขึ้นกับเพื่อนตรง ๆ

“ซีเรียสแบบนี้หาเรื่องให้ข้าอีกแล้วใช่ไหมไอ้แทน”

“เออ ไปสั่งสอนมัน” แค่มองตาก็รู้ใจกันแล้ว เพราะในอดีตพวกเขาเคยเป็นสองหัวโจกนักเลงเก่า

รอให้เพชรกล้าเสร็จกิจจากหลังร้านก่อน จากนั้นทั้งคู่เดินตามหลังชายหนุ่มเข้าไปในห้องน้ำชาย อาชายืนกั้นคนไม่ให้เข้าห้องน้ำในตอนนี้ ขณะที่ด้านในนั้นกำลังแลกหมัดกันอย่างเมามัน ด้วยรูปร่างที่สูงใหญ่กว่าของนำทัพ ส่งผลให้เพชรกล้าปากแตกหน้าบวมช้ำ ตัวเซลงไปนั่งอยู่บนพื้นห้องน้ำอย่างสิ้นฤทธิ์ นำทัพนั่งยอง ๆ ทับส้นเท้าตนเองพร้อมกับกระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายขึ้นมา

“มึงอย่ามายุ่งกับน้องสาวกูอีก ไม่งั้นตามที่กูเคยฝากน้องสาวมึงไว้เลย ว่ามึงจะไม่ได้ตายดี เห็นกูเฉย ๆ ไม่ทำอะไร มึงก็เอาใหญ่เลยนะไอ้เพชร แปะ ๆ” นำทัพตบแก้มคนตรงหน้าแรง ๆ สองที

“กูไม่เคยไปยุ่งกับน้องสาวมึงเลย มีแต่น้องมึงนั่นแหละที่มาอ่อยกู ฮ่า ๆ ๆ” เจ็บก็เจ็บแต่ก็อยากโต้กลับให้อีกฝ่ายเจ็บแสบ

“ปากดีนักนะมึง” ผลที่ได้ก็คือ

พลั่ก ๆ ๆ ตุบ ๆ ๆ เจอหมัดหนัก ๆ รัว ๆ เข้าไป เพชรกล้าถึงกับสลบเหมือดไปในทันที

“ไอ้แทนไปได้แล้ว” อาชาเปิดประตูเข้ามาบอก พร้อมกับตกใจในสภาพของคนบนพื้น ไม่คิดว่าจะเลือดกบปากตาปิดสนิทแบบนี้

“เร็วเข้า !” รีบเร่งเพื่อนอีกรอบ

นำทัพลุกขึ้นยืนตัวตรง ไม่วายกระทืบเท้าใส่ท้องคนบนพื้นหนึ่งที ก่อนเดินออกจากห้องน้ำไป

ในคืนนั้นเพชรกล้าถูกหามส่งโรงพยาบาลเป็นการเร่งด่วน ทางร้านโทรไปบอกพาเพลินที่บ้าน หญิงสาวคว้ามอเตอร์ไซค์ ขับตรงไปโรงพยาบาลในตอนนั้นเลย โชคดีที่อาการบาดเจ็บภายในไม่ได้รุนแรง ส่วนใหญ่เป็นบาดแผลภายนอกเท่านั้น คุณหมอเย็บแผลแตกที่คิ้วให้สิบเข็ม กับตรงโหนกแก้มอีกห้าเข็ม และให้นอนพักฟื้นที่โรงพยาบาลก่อนหนึ่งคืน

ตอนเช้าคุณหมอแวะมาตรวจดูอาการอีกรอบ และยังไม่ให้ออกจากโรงพยาบาลในวันนี้ พาเพลินเลยต้องกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านก่อน แล้วกลับมาดูแลพี่ชายต่อ เห็นเขาลืมตาได้สติแล้วก็อดที่จะถามไม่ได้

“ตาปูดตาบวมขนาดนี้ ไปมีเรื่องกับใครมาพี่เพชร” คนเป็นน้องสาวมองพี่ชายด้วยความสงสาร รู้ว่าอาชีพที่คอยดูแลผับนั้น มีเรื่องทะเลาะวิวาทกันได้ง่าย พี่ชายของเธอก็ทะเลาะกับลูกค้าอยู่บ่อยครั้ง แต่ดูเหมือนครั้งนี้จะหนักหนาสาหัสที่สุด ตั้งแต่เคยมีเรื่องมาก็ว่าได้

เพชรกล้าไม่ตอบน้องสาว เขาเอาแต่นอนนิ่ง ๆ คิดถึงตัวต้นเหตุที่ทำให้เขา ต้องมานอนหยอดน้ำเกลืออยู่บนเตียงของโรงพยาบาลแบบนี้ ถ้ามีโอกาสเขาจะต้องเอาคืนอย่างแน่นอน ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

“พี่เพชร !” ประตูห้องถูกเปิดเข้ามา พร้อมกับร่างของนับดาวที่ปรี่ไปยังเตียงนอนคนไข้

“ทำไมเยินแบบนี้ล่ะคะ” นับดาวเห็นสภาพของคนรัก ก็แทบทำใจยอมรับไม่ได้ น้ำตาปริ่ม ๆ จะไหลออกมา คนที่ดูเหมือนจะเป็นส่วนเกินอย่างพาเพลิน เลยเปิดประตูออกไปข้างนอกอย่างเงียบ ๆ เพื่อให้พวกเขาได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน

“น้องเทียนรู้ได้ยังไงครับว่าพี่อยู่นี่” คนเจ็บถามเบา ๆ เพราะยังขยับปากมากไม่ได้

“เทียนติดต่อพี่เพชรไม่ได้ เลยเทียนโทรไปถามพวกที่ร้านค่ะ เขาบอกว่าพี่เพชรอยู่นี่ แล้วนี่ไปมีเรื่องใครมาคะ เจ็บมากไหม” นับดาวลูบศีรษะเขาเบา ๆ สายตาแสดงความสงสารออกมาอย่างชัดเจน คำถามของเธอเขาไม่ยอมตอบในทันที เพชรกล้าชะงักเหมือนนึกอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง

“พี่เพชรคะ ว่ายังไงใครเป็นคนทำ” ยิ่งทำให้นับดาวนึกสงสัยหนักขึ้นกว่าเดิม

“เฮ้อ” เพชรกล้าถอนหายใจดัง ๆ แล้วหันมามองหน้าหญิงสาวอีกครั้ง ยิ่งเขาทำใจบอกยากอีกคนก็ยิ่งคาดคั้นด้วยความอยากรู้

“บอกมาสิคะพี่เพชร อย่าทำอ้ำอึ้งแบบนี้ เทียนอยากรู้ใจจะขาดแล้วนี่ ว่าใครมันกล้ามาทำร้ายพี่เพชรของเทียน”

“พี่ว่าน้องเทียนควรไปถามพี่ชายของน้องเทียนดูนะครับ” แค่นี้นับดาวก็รู้แล้วว่าเป็นฝีมือพี่ชายตัวเองอย่างแน่นอน

“เดี๋ยวเทียนมาค่ะ” หญิงสาวผลุนผลันออกจากห้องไป เพื่อต่อสายหาพี่ชายด้วยความโกรธ

“พี่แทนทำแบบนี้ได้ยังไง กล้าดียังไงมาทำร้ายพี่เพชรของเทียน พี่แทนเป็นบ้าไปแล้วเหรอ เทียนบอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามไปยุ่งกับพี่เพชร หรือว่าน้องสาวของเขา ทำไมพี่แทนไม่ฟังเทียนบ้างเลย ถ้าขืนไม่ฟังที่เทียนบอก ต่อไปก็ไม่ต้องมานับพี่นับน้องกันอีกเลย !” นับดาวกรีดเสียงใส่โทรศัพท์มือถือ แล้วยืนสงบอารมณ์นิ่ง ๆ สักครู่ ก่อนเดินกลับเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยอีกครั้ง

ส่วนคนที่กำลังนั่งอยู่ตรงทางเดินเลี้ยวซ้ายข้างหน้า ถึงกับหูผึ่งในทันที ที่รู้ว่าใครทำร้ายพี่ชายของเธอ

‘ฝีมือคุณแทนเองเหรอ พี่เพชรนะพี่เพชรไม่น่าไปยุ่งกับน้องสาวเขาเลย’

ดูจากน้ำเสียงอันเกรี้ยวกราดของนับดาวแล้ว หญิงสาวคงเป็นคนเอาเรื่องน่าดู ถึงไม่ได้ยินว่าปลายสายพูดอะไร แต่น้ำเสียงดังลั่นทางเดินนั่น ดูเหมือนทั้งคู่จะมีปัญหากันอยู่จริง ๆ

นับดาวอยู่คอยดูแลคนรักจนถึงช่วงเย็น ก่อนจะเรียกคนขับรถของที่บ้านให้มารับกลับไป แค่เห็นหน้าพี่ชายที่บ้านหญิงสาวก็อาละวาดใส่เขาเสียงดังลั่น

“นี่แนะ ๆ พี่แทนทำอะไรลงไปรู้ไหม โหดร้ายเกินไปแล้ว ทำได้ยังไงนี่แนะ ๆ” ทั้งตบตีทำร้ายร่างกายพี่ชายตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ซึ่งนำทัพก็ทำแค่ปัดป้องไม่ตอบโต้แต่อย่างใด

“เทียนพอได้แล้ว เลิกบ้าได้แล้ว”

“รู้ไหมพี่เพชรหน้าเยินแค่ไหน นี่แนะๆ ”

“เทียนพี่บอกให้หยุด !”

“กรี๊ด ๆ ๆ เทียนบอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับเรื่องของแทน ไอ้พี่เลว !”

“เพียะ !” สามคำสุดท้ายเป็นผลให้นำทัพ ฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าของน้องสาวสุดแรง นายพิทักษ์กับนางพิไลรีบวิ่งเข้ามาแยกทั้งคู่ออกจากัน

“เทียนพี่...” สายตาของนับดาวที่มองมานั้น เหมือนเขาไม่ใช่พี่ชายของเธออีกต่อไป มีเพียงความจงเกลียดจงชังให้กัน

“พี่เขาไม่ได้ตั้งใจนะเทียน” นางพิไลพยายามบอกลูกสาวให้เข้าใจ ทว่า

“กรี๊ดดดด” เสียงกรีดร้องยากยาวอย่างโหยหวนดังขึ้น อาการทึ้งเส้นผมตัวเองเป็นภาพแสนน่ากลัว นางพิไลรีบพาลูกสาวเข้าไปปลอบในห้องนอน ส่วนนายพิทักษ์ก็ดึงตัวหลานชายไปนั่งสงบจิตใจอีกทาง

บรรยากาศในบ้านตึงเครียดเป็นอย่างมาก สองตาหลานนั่งกันเงียบ ๆ อยู่เกือบครึ่งชั่วโมง ก่อนที่นำทัพจะยอมเล่าเรื่องทั้งหมดให้ผู้เป็นตาฟัง

“แทนทำดีที่สุดแล้ว แต่อย่าไปทำมากกว่านี้เลยนะลูก น้องสาวเราไม่เหมือนคนอื่น” นายพิทักษ์ยอมรับว่าเรื่องนี้มันหนักหน่วงสำหรับทุกคนจริง ๆ

“ผมรู้ครับตา แต่ว่าเรื่องนี้ผมปล่อยผ่านไม่ได้”

“ดูท่าทีไปก่อนนะแทน ถ้าเราบุ่มบ่ามทำอะไรลงไปตอนนี้ เราอาจจะสูญเสียเทียนไปเลยก็ได้นะ แทนเข้าใจที่ตาพูดไหม” ชายชราตบไหล่หลานชายเบา ๆ

“ครับ”

“ดีที่สุดคือไปหาหลักฐานมา เอาให้ดิ้นไม่หลุด เอาให้เทียนตาสว่าง ถึงจะเป็นทางออกของเรื่องนี้”

“ปัญหาคือเราไม่มีหลักฐานนี่แหละครับ เรื่องสาว ๆ นี่ผมเคยบอกเทียนไปแล้ว แต่เทียนไม่เชื่อบอกว่าเรื่องปกติของคนทำอาชีพนี้”

“เฮ้อ คนมันกำลังหลง งั้นเราก็รอดูไปก่อนนะแทน ช่วงนี้ก็อย่าเพิ่งให้เทียนเห็นหน้าล่ะ หลบ ๆ ไปก่อนก็ได้”

“ครับตา”