ตอนที่ 3

หมับ

“ว้าย!” เมลดาที่หมายจะย่องกลับออกไปต้องมีอันสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกอ้อมแขนแกร่งโผเข้าสวมกอดจากข้างหลังอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว

ความกลัวว่าจะเกิดเรื่องเหมือนเมื่อคราวนั้นทำให้เธอออกแรงดิ้นสุดฤทธิ์ พยายามสะบัดตัวให้หลุดจากอ้อมกอดของมารร้ายที่ช่วงชิงความสาวไปจากเธอ

“ปล่อยดานะคะ ลุงเทิดคิดจะทำอะไร! ปล่อยสิ อย่ามาแตะต้องตัวดานะ!”

“ทำไมลุงจะแตะต้องตัวดาไม่ได้ ในเมื่อดาเป็นเมียลุง เรามีอะไรกันแล้ว หรือต้องให้ทบทวนเรื่องราวในวันนั้นว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

“ดาไม่ใช่เมียลุงเทิด แล้ววันนั้นดาก็ถูกข่มขืนไม่ใช่สมยอม ลุงเทิดใช้กำลังปลุกปล้ำดา ดาก็แค่สู้ลุงเทิดไม่ได้ถึงได้ถูกลุงเทิดทำร้ายแบบนี้!”

พูดไปน้ำตาก็จวนเจียนจะไหลจากตา ความเจ็บที่เกิดขึ้นกับร่างกายเธอมันยากที่จะลืมเลือน เขาถาโถมเข้ามาราวกับคลื่นซัดกระทบฝั่ง ฝากฝังตัวตนอันใหญ่โตไว้ในความอ่อนนุ่มที่แสนหวงแหนของเธอ ฉีกกระชากความสาวไปอย่างหน้าด้านๆ โดยไม่สนใจความรู้สึกของเธอเลยว่าเต็มใจให้เขาทำอย่างนั้นหรือไม่

แล้วตอนนี้เขายังคิดจะทำลายฟางเส้นสุดท้ายที่ใกล้จะขาดลงอีกเหรอ เขาอยากให้เธอโกรธเกลียดจนไม่อยากเห็นหน้ากันอีกแล้วใช่มั้ย

“ลุงรู้ว่าดาโกรธ แต่ลุงแค่ทำตามความรู้สึกของตัวเอง ลุงไม่อยากเสียหนูดาไป อยากให้หนูดาเป็นของลุงคนเดียว”

“รู้รึเปล่าคะว่าพูดอะไรออกมา ลุงเทิดเป็นพ่อดาได้เลยนะคะ ไม่คิดว่ามันแปลกๆ ไปหน่อยเหรอ ปล่อยดาได้แล้วค่ะ ดาไม่อยากฟังคำแก้ตัวของลุงเทิดอีก ทำผิดขนาดนี้แล้วลุงเทิดยังไม่สำนึก ถ้ายังมายุ่งวุ่นวายกับดา ดาจะบอกคุณแม่ว่าลุงเทิดทำอะไรกับดาบ้าง!”

“ก็ดีสิ บอกไปเลย ลุงก็อยากให้แม่หนูรู้เหมือนกันว่าเราเป็นอะไรกัน จะบอกให้นะว่าลุงไม่เสียใจที่ทำมันลงไป เพราะลุงรักดา อยากได้หนูดาเป็นเมีย และเมื่อเป็นเมียลุงแล้วจะไปข้องแวะกับผู้ชายคนอื่นไม่ได้ ลุงไม่ยอม ลุงหวง ลุงหึงมาก”

“พูดไม่รู้เรื่องแล้วค่ะ ปล่อยนะ ดาจะกลับ!”

“ไม่ปล่อย จนกว่าจะพูดกันให้รู้เรื่องดาจะต้องถูกลุงกอดลุงหอมอยู่อย่างนี้แหละ”

ฟอดดด

“ลุงเทิด!” เมลดาถึงกับอุทานเสียงหลง เมื่อถูกริมฝีปากร้อน

ผะผ่าวแนบลงมาบนแก้มนุ่ม กลิ่นอายบุรุษเพศของเขาโอบล้อมตัวเธอไว้ราวกับโซ่พันธนาการที่มองไม่เห็น

“หนูดาจ๋า…หนูดาของลุงเทิด อย่าโกรธลุงเทิดเลยนะ ลุงเทิดผิดไปแล้ว”

“ดาอยากกลับบ้าน…ได้โปรด ปล่อยดาไปเถอะ”

น้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยนของเขากำลังมอมเมาเธอให้ใจอ่อน

“ลุงไม่ให้กลับจนกว่าเราจะคุยกันให้รู้เรื่อง! อย่าหนีไปทั้งอย่างนี้ ลุงทนเห็นดาเฉยเมยต่อลุงไม่ได้”

“แต่ดาจะกลับ! ปล่อยนะคะ เราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นดาจะลืมๆ ไปซะ ลุงเทิดก็คิดไปว่าเป็นแค่ฝัน”

“ฝันอะไรเหมือนจริงขนาดนั้น ที่ลุงไม่ไปหาเพราะกลัวอดใจไม่ไหวข่มเหงหนูดาอีก ลุงแก่แล้วนะ อดทนต่อความต้องการไม่ไหวหรอก อีกไม่กี่ปีก็ตายแล้ว อยู่ให้รังแกหนูดาได้ไม่นานก็คง…!”

“พูดอะไรอย่างนั้นคะ! ใครเขาให้เอาความเป็นความตายมาพูดเล่น!”

ต่อให้จะโกรธแค่ไหนเมลดาก็ไม่เคยคิดอยากให้ผู้ชายคนนี้หายไปจากโลกนี้ หัวใจเธอเจ็บแปลบอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเขาหยิบยกเอาเรื่องความตายขึ้นมาพูด เหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดาที่ใครๆ ก็พูดถึงกัน