ตอนที่ 4

เทิดศักดิ์อมยิ้มขำเมื่อเห็นใบหน้าร้อนรนกระวนกระวายใจของสาวสวยร่างบางในอ้อมแขน ยิ่งฝ่ามือเรียวบางเอื้อมมาปิดปากเขาไว้อย่างไม่ต้องการได้ยิน ยิ่งทำให้เขามั่นใจว่าเมลดาไม่ได้โกรธเกลียดเขาเหมือนอย่างที่ปากว่า

ออกจะห่วงใยเขามากเสียจนลืมไปว่าต้องระวังตัวจากสัตว์ป่าดุร้ายที่หิวกระหายเหยื่ออย่างเธอ

หนุ่มใหญ่วัยฉกรรจ์กระชับวงแขนมากขึ้นรังให้ร่างบางหอมกรุ่นขยับเข้ามาเบียดชิดมากขึ้นจนสัมผัสได้ถึงไอร้อนของกันและกัน เหมือนว่าหญิงสาวจะรู้สึกตัวถึงได้เงยหน้าขึ้นมองคนทำหน้ายิ้ม

นี่เธอเผลอเป็นห่วงเป็นใยเขาไปโดยไม่รู้ตัวงั้นเหรอ ทั้งที่ต่อว่าความร้ายกาจของเขาไปสารพัดกลับมาตกม้าตายตอนท้ายเนี่ยนะ

ทำไมถึงต้องเป็นห่วงคนที่ทำร้ายตัวเองด้วย?

ตอนนี้เธอรู้สึกสับสนมากจนอยากหนีหายไปจากเขา

ทว่า…อ้อมกอดนี้กลับแน่นหนาไม่ต่างจากกรงขัง ถ้าอยากหลุดออกไปมีแต่ต้องใช้กำลังพังทลายลงเท่านั้นถึงจะหนีได้สำเร็จ

“หนูดาจ๋า…หนูดา หนูดาของลุงเทิด ยกโทษให้ลุงเถอะนะ ให้อภัยผู้ชายเลวๆ คนนี้ที่ทำร้ายหนูเพราะหลงรักจนหน้ามืดตามัวและไม่อยากทนรออะไรด้วยเถอะ”

“หยุดพูดนะคะ” เมลดาส่ายหน้าไปมาพลางชักมือที่ปิดปากเขามาปิดหูไว้

ปฏิกิริยาแบบนั้นช่างน่ารักน่าเอ็นดูในสายตาของเทิดศักดิจนอดที่จะหัวเราะเบาๆ ไม่ได้ ก่อนจะโน้มใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มลงไปใกล้ใบหน้าเนียนใสที่แดงระเรื่อด้วยความเขินอาย

หนูดาจะรู้บ้างหรือไม่ว่าเพียงสีหน้าท่าทางที่แสดงออกเล็กๆ น้อยๆ ของเธอกลับทำให้เขาหัวใจพองโต ทั้งตื่นเต้นทั้งดีใจ อยากทำมากกว่าแค่โอบกอดไว้อย่างนี้

“หนูดาจ๋า…หนูดาของลุงเทิด หนูดา…”

เทิดศักดิ์พูดย้ำคำเดิมซ้ำๆ พร้อมกับพรมจูบไปทั่วใบหน้านวล ริมฝีปากร้อนผะผ่าวจุมพิตแผ่วเบาไปที่หน้าผากเกลี้ยงเกลาของหญิงสาว ไล่ลงมายังเปลือกตาบางสั่นระริก พวงแก้มนุ่ม จมูกโด่งรั้น และจบลงที่ริมฝีปากเอิบอิ่มอมชมพูซึ่งเผยอขึ้นน้อยๆ ราวกับรอคอยสัมผัสที่มากยิ่งกว่าเดิม

เมลดาไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ากำลังทำอะไรลงไป เธอตอบรับเสียงทุ้มนุ่มที่กระซิบเรียกเธออย่างใจลอย ปล่อยให้เขามอบสัมผัสหวานล้ำอย่างที่ไม่เคยได้จากที่ไหนมาก่อน โดยไม่ได้ผลักไสหรือปฏิเสธ เธอคงถูกเขาร่ายมนต์ใส่ทำให้ลุ่มหลงมัวเมา จุมพิตของเขาทำให้เธอไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้าน แถมยังเรียกร้องให้เธอตอบสนองกลับไป

ฝ่ามือหนาอุ่นจัดรั้งชายเสื้อเชิ้ตสีขาวที่หญิงสาวใส่อยู่ขึ้น แล้วสอดมือเข้าไปกอบกุมทรวงอกนุ่มหยุ่นภายใต้บราเซียร์ตัวน้อยอย่างคิดถึง ร่างบางถึงกับสะดุ้งครางหือให้ลำคอ พยายามดันตัวหนีจากสัมผัสร้อนลวกที่ทำให้ตัวสั่น หัวใจวาบหวิวด้วยความกลัวว่าทุกอย่างจะจบลงที่การถูกเขาทำร้ายเหมือนวันนั้นอีก

“อย่ากลัวลุงหนูดา ลุงจะไม่ทำร้ายหนูให้ต้องเจ็บเหมือนวันนั้น”

“แต่ดาไม่ต้องการให้เรื่องแบบนั้นมันเกิดขึ้นซ้ำอีก แค่…แค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว”

“มันจะมีครั้งที่สองและที่สามตามมาจ้ะ แล้วก็จะมีมากขึ้นเรื่อยไปจนหนูดานับนิ้วไม่พอแน่เลยเชียวล่ะ” เทิดศักดิ์กระชับวงแขนแน่นขึ้นพลางแทรกขาข้างหนึ่งไปตรงกลางหว่างขาของสาวสวยสะพรั่งแสนเย้ายวนตรงหน้า

หนุ่มใหญ่เปรียบเสมือนหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์กำลังใช้แผนร้ายร่ายพิศวาสใส่เด็กสาวคราวลูก เพื่อดึงให้กระต่ายป่าไม่ประสาหลงเตลิดไปในวังวนแห่งความใคร่ ตัณหาราคะกำลังชักจูงให้เธอเข้าสู่กับดักที่ขุดรอไว้อยู่

เทิดศักดิ์กดหัวเข่าคลึงถูไปมาตรงเนินสาวเนิบช้า หวังปลุกเร้าอารมณ์เสน่หาให้โหมกระพือ

เมลดาแทบเข่าทรุดเมื่อจุดอ่อนไหวถูกโจมตีซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาเชี่ยวชาญและช่ำชองรู้ว่าตรงไหนที่ทำให้เธอแทบคลั่งไม่อาจต่อกรได้

“ละ…ลุงเทิด อื้อ!”

“จ๋าาา หนูดาต้องการอะไรคะ”

“ม…ไม่ ลุงเทิดปล่อยหนูนะคะ อ๊ะ อื้อ~”