ตอนที่ 1

สองวันต่อมา...

เมลดาที่เพิ่งกลับมาจากมหาวิทยาลัยตรงเข้าไปกอดร่างยืดตัวขึ้นหอมแก้มซ้ายขวาอย่างเอาใจ จนมาลินีหัวเราะในลำคอยกมือขึ้นลูบเส้นผมของลูกสาวด้วยความรักใคร่เอ็นดู

"สีหน้าดีขึ้นมากแล้วนี่ ตอนแรกแม่ตกใจมากกลัวว่าดาจะเป็นอะไรไป วันหลังถ้ารู้สึกไม่ดีครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะเป็นไข้ก็ให้รีบบอกแม่นะ จะได้หายากิกันไว้ก่อนแต่เนิ่นๆ"

"ดาขอโทษค่ะที่ทำให้คุณแม่เป็นห่วง แต่ว่าตอนนี้ดาหายดีไม่ได้เป็นอะไรแล้ว เห็นมั้ยคะ ดาแข็งแรงสบายดีหมดทุกอย่าง แถมยังมีแรงมาอ้อนคุณแม่ได้ด้วย"

"จ้ะ แม่เชื่อว่าเราหายดีแล้ว หน้าตาก็สดใสขึ้นมากแล้วด้วย คงไม่มีอะไรให้น่าเป็นห่วง แล้วนี่มาอ้อนแม่แบบนี้อยากได้อะไร ไหนลองบอกมาซิ ถ้าให้ได้แม่จะให้"

ตอนนั้นเธอตกใจมากจริงๆ ที่เห็นใบหน้าซีดเซียวของลูกสาว ดวงตาที่เคยสดใสกลับแดงก่ำบอบช้ำ ท่าทางก็อ่อนแรงแทบทรงตัวไม่อยู่ เธอตื้อให้ไปหาหมอก็บอกว่ากินยาแล้วนอนพักสักเดี๋ยวก็หาย รายนี้กลัวหมอจับฉีดยามาตั้งแต่เด็ก เธอไม่อยากเซ้าซี้เลยปล่อยไป ตอนนี้กลับมาเป็นปกติแล้วเธอค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อย

พอหายดีแล้วตอนนี้เลยอยากอ้อนเธอน่ะสิ เอาเถอะ ถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรหรือของหายาก เธอก็พร้อมที่จะหามาให้ลูกสาวสุดที่รักเสมอ

"ดาอยากกินแกงส้มค่ะ"

"อะไรนะ"

"แกงส้มค่ะแกงส้ม ดาเปรี้ยวปากอยากกินแกงส้มฝีมือคุณแม่ค่ะ ให้ไปหาซื้อที่ตลาดก็ไม่มีเจ้าไหนสู้รสมือคุณแม่ได้ แกงส้มที่คุณแม่ทำถ้าเอาไปขายต้องขายดีเป็นเทน้ำเทท่าแน่"

"ชมแม่เกินไปแล้ว เดี๋ยวพอเอาไปขายเข้าจริงเกิดไม่อร่อยขึ้นมา เขาจะหาว่าเราโฆษนาเกินจริง โดนค่าปรับถูกฟ้องร้องไม่รู้ด้วยนะ"

"ดาก็จะบอกให้คนคนนั้นไปหาหมอเลยค่ะ"

"แล้วทำไมต้องให้ไปหาหมอด้วยล่ะ" มาลินีทำหน้าฉงนใจเพราะตามความคิดของลูกสาวไม่ทัน

"ก็จะได้รู้ไปเลยไงคะว่าลิ้นตัวเองน่ะเพี้ยน ถึงได้ไม่รับรู้รสชาติความอร่อยเหมือนคนอื่น!" เมลดาย่นจมูกทำหน้าทะเล้น ก่อนจะหลบมือของมารดาที่ตีลงมาบนแขนเธอไปอยู่ด้านหลังโซฟา

“เอาใหญ่แล้วนะเรา ดา…วันหลังถ้ามีเรื่องอะไรให้รีบบอกแม่นะ จะเจ็บไข้ได้ป่วยยังไง จะเล็กจะน้อยก็ต้องบอกแม่ อย่าปล่อยให้แม่เป็นห่วงอย่างนี้อีก”

“ต่อไปดาจะดูแลตัวเองดีๆ ไม่ทำให้คุณแม่เป็นห่วงอีก ดาจะไม่ยอมให้อะไรมาทำให้ป่วยอีกแล้ว" น้ำเสียงของสาวสวยหน้าใสฟังดูจริงจังและแฝงเลศนัยบางอย่างที่ผู้เป็นแม่ไม่ทันได้สังเกตเห็น

"อืม จะว่าไปคุณเทิดก็ไม่ได้แวะเอาขนมมาฝากตั้งสองวันแล้วนะ เห็นดาป่วยแม่ก็เลยเอะใจคิดว่าบางทีคุณเทิดน่าจะป่วยอยู่เหมือนกัน ดาช่วยไปดูให้แม่หน่อยได้มั้ยลูก แม่ต้องรีบไปจ่ายตลาด เดี๋ยวจะไม่ทันซื้อของที่อยากได้ แล้วฝากเอานี่ไปให้คุณเทิดด้วยนะ "

“ดา...” เมลดาถึงกับทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้ยินคำสั่งนี้

จริงอยู่ที่สองวันมานี้ลุงเทิดไม่ได้แวะเอาขนมมาให้ที่บ้าน แต่เหตุผลคงเป็นเพราะไม่กล้าสู้หน้าเธอมากกว่า ไม่ได้ป่วยอย่างที่คุณแม่สันนิษฐานหรอก

การกระทำของเขาในวันนั้นช่างร้ายกาจเหลือเกิน ถ้ากล้าโผล่มาให้เห็นตอนนี้ก็ไร้จิตสำนึกเกินไปแล้ว แต่เธอจะบอกปฏิเสธกลับไปยังไงให้คุณแม่ไม่สงสัยดี