บทนำ [2]

แต่นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเพราะหลังจากนั้นเทิดศักดิ์ก็ทำให้เธอแทบคลั่ง ด้วยการโบกสะบัดลิ้นร้อนปัดป้ายลงบนความอ่อนนุ่มของเธอ รีดเคล้นเอาน้ำหวานให้รินไหลอาบชโลมไปทั่วทั้งในและนอกถ้ำ แล้วเก็บกวาดจนเกลี้ยงอย่างไม่คิดรังเกียจ

“ฮือ...” เสียงครางสะอื้นของสาวน้อยเป็นเหมือนยาปลุกกำหนัดที่เร่งให้เทิดศักดิ์ลงมือเร็วขึ้น กระชากเอาเสื้อผ้าของเธอและเขาที่เกะกะบนร่างออกไปจนเปลือยเปล่า

หนุ่มใหญ่ตรงเข้าตระกองกอดร่างบอบบางที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นเย้ายวนใจกระตุ้นตัณหาอย่างทะนุถนอมแสนรัก แม้จะถูกสาวเจ้าฟ้อนเล็บใส่หมายผลักไสออกไปให้ไกลก็ยังหน้าด้านหน้าทน ไม่สนใจความเจ็บแสบที่ถูกขีดข่วนตามท่อนแขนและแผ่นอกเดินหน้าต่อไป

เขารอคอยที่จะได้เชยชมเธอมาตลอด หนูดาของเขาสวยสดและส่งกลิ่นหอมหวานยั่วยวนเขามานานแล้ว เฝ้านึกฝันถึงวันที่จะได้ดอมดมและครอบครองเป็นเจ้าของเจ้าข้าวอย่างเต็มตัว

“หนูดาจ๋า หนูดาคนดี อย่ากลัวเลยนะ ลุงจะทำให้เบาที่สุด หนูดาจะได้ไม่เจ็บนาน”

คำพูดปลอบใจของคนที่ทาบทับอยู่เหนือร่างไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีเลยสักนิด กลับยิ่งรู้สึกแย่ที่ต่อให้จะถูกทำร้ายก็ยังเกลียดไม่ลง ที่ผ่านมาลุงเทิดดีกับเธอมาตลอด เธอนับถือเขาเหมือนลุงแท้ๆ เหมือนกับคนในครอบครัว เป็นคนสำคัญที่เธอเคารพรักมากคนหนึ่ง

ทำไมกันนะ ทำไมเรื่องมันถึงกลายเป็นแบบนี้

คำถามนั้นวนเวียนอยู่ในใจและยังคงค้นหาคำตอบให้ไม่ได้

ทุกการกระทำ ทุกการเคลื่อนไหว กระทั่งน้ำเสียงและลมหายใจที่แผ่วหวิวอยู่ข้างหูมันชัดเจนทุกอย่าง ตัวตนของเขากดทับเข้ามาในร่างเธอสะบั้นเหยื่อพรหมจรรย์ที่รักษาไว้มาตลอดยี่สิบปีให้ขาดลง ความเจ็บที่ไหลบ่าเข้ามาทำให้เธอตัวสั่นระริกเหมือนลูกนกที่เพิ่งเริ่มหัดบินและถูกแม่ดันหลังให้ตกลงจากต้นไม้เพื่อที่จะได้เรียนรู้การใช้ชีวิตตามธรรมชาติของมัน

หลังจากที่หลอมรวมร่างเข้าด้วยกัน เทิดศักดิ์ก็รอให้เมลดาได้ปรับตัวกับขนาดของเขา ระหว่างนั้นก็ลูบไล้ไปบนผิวกายเนียนนุ่ม พรมจูบลงไปบนซอกคอ ไหปลาร้าและมาหยุดอยู่ที่เนินอกสล้าง แรงตอดรัดที่เป็นไปอย่างไม่ตั้งใจของหนูดากำลังทรมานเขาจนร่างกระตุก กรามแกร่งบดเข้าหากันจนเกิดเสียง เหงื่อเม็ดโตไหลกลิ้งจากหน้าผากตกลงกระทบเนื้อนวลผุดผ่อง ทำเอาสาวน้อยสะดุ้งตกใจเพิ่มแรงบีบรัดมากยิ่งขึ้น

และเพราะอย่างนั้นใบหน้าคมสันจึงเขียวคล้ำราวกับถูกน็อกด้วยหมัดชกเข้าที่ท้องจนจุกเจ็บ

“ลุงรอต่อไปไม่ได้แล้วหนูดา ถ้านานกว่านี้ลุงต้องขาดใจตายตั้งแต่ตอนนี้แน่”

เมลดาที่น้ำตาท่วมหน้าแทบไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น เพราะช่วงล่างกำลังเจ็บเสียดเหมือนถูกจับแยกออกจากกัน ก่อนจะต้องเจ็บซ้ำเมื่อเขาเริ่มโถมกายเข้ามาราวกับพายุ ฉีกกระชากสติสัมปชัญญะที่เหลืออยู่เลือนรางให้ลดน้อยลงไปอีก

ความสุขอะไรกัน เธอเจ็บจนจะขาดใจตายอยู่แล้ว!

“ยะ หยุดนะ ดาเจ็บ! ได้โปรด...ดาเจ็บจะตายแล้ว ลุงเทิด ฮือๆ ดาเจ็บจริงๆ นะ โอ๊ย!”

“อีกนิดเดียวนะ อีกเดี๋ยวหนูดาจะสุขจนต้องร้องขอให้ลุงช่วยแล้ว” เทิดศักดิ์ปลอบประโลมเสียงหวานเชื่อม ดวงตาเปล่งประกายระยิบระยับร้อนแรงดุจเปลวไฟจ้องมองใบหน้าเหยเกบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บของเมลดา

“ฮือๆๆ ทำไมลุงเทิดต้องทำแบบนี้กับดาด้วย ดาไปทำอะไรให้คะ ถึงได้โกรธเกลียดกันขนาดนี้”

“ใครว่าเกลียดล่ะจ้ะ ลุงรักหนูดาต่างหาก เพราะรักถึงต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ครอบครอง อ่า...รู้สึกแล้วใช่มั้ยหนูดา ลุงไม่ได้หลอกหนูจริงๆ”

“อ๊ะ...กะ เกิดอะไรขึ้นคะ ทำไม...อื้อๆๆ ไม่...”

“อ่า...เสียวสุดๆ เลยใช่มั้ยหนูดา จากนี้ไปมันจะยิ่งเพิ่มขึ้นมากกว่านี้อีก ไว้ใจลุงนะ ลุงจะพาหนูไปถึงจุดสุดยอดเอง!”

“อ๊า! อ้า...ฮึก” เมลดาส่งเสียงครางกระเส่าด้วยความเสียวซ่าน เมื่อความเจ็บปลิวหายไปหลงเหลือไว้แต่ความซ่านสยิวยามลุงเทิดกระแทกท่อนลำแข็งขึงขยี้ดอกไม้งามเต็มรัก กระหน่ำแทงยับจนทั้งร่างสั่นคลอน แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด มันเหมือนกับมีเกลียวคลื่นขนาดใหญ่หมุนวนในช่องท้อง

ทรมาน...เสียวซ่าน...และสุขสม เรียกร้องให้เธออยากเข้าหา อยากชิดใกล้ และเว้าวอนขอความเมตตา

เทิดศักดิ์กระตุกยิ้มชั่วร้ายขึ้นมาวูบหนึ่งรับรู้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของหญิงสาว

ตอนนี้เมลดาให้ความร่วมมือกับเขาเป็นอย่างดี ตอบสนองทุกสัมผัสของเขาอย่างซื่อตรง แม้จะมีบางช่วงที่หลงเหลือสติให้ไตร่ตรองเรื่องความถูกผิดจึงพยายามดิ้นหนีไปจากเขา แต่ก็ถูกแส้อารมณ์กระหน่ำฟาดลงมาไม่ยั้งจนยอมจำนนในที่สุด ปล่อยให้เขาชี้นำทางไปสู่สรวงสวรรค์ที่เห็นอยู่ไม่ไกล

มุ่งขึ้นไป...สูงขึ้นไปอีก ทวีความเร้าใจและทุ่มใส่สุดตัว ให้ร่างกายทุกสัดส่วนแนบชิดติดกันเป็นเนื้อเดียว ตรึงความแข็งแกร่งให้ฝังลึกอยู่ในส่วนที่สำคัญที่สุดของเธอ แล้วปลดปล่อยให้หยาดหยดให้ล้นทะลัก ทิ้งร่องรอยหลักฐานว่าเธอเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว

เมลดาหมดสติไปตั้งแต่ยกที่สาม ความกลัดมันของเทิดศักดิ์ทำให้เผลอลืมตัวตักตวงเอาทุกสิ่งไปจากเธออย่างเอาแต่ใจ เหมือนหนุ่มน้อยที่ริเริ่มมีความรักและห้ามความต้องการของตัวเองไม่ได้ เขาพ่นลมหายใจออกจากปากแรงๆ ค่อยๆ ถอนตัวตนออกจากเส้นทางรักที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำรักและหยดเลือดบริสุทธิ์ของเธอ

เขาคงบ้าไปแล้วที่ปลุกปล้ำสาวน้อยคนนี้ แต่จะให้ทำไงได้ในเมื่อความอดทนของเขามันหมดลงแล้ว

“หนูดาจะเกลียดลุงเทิดคนนี้รึเปล่านะ แต่ลุงเทิดรักหนูดามากและเชื่อว่าจะเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่ทำให้หนูดามีความสุขได้”

ต่อให้จะถูกเมลดาโกรธเกลียดเข้าจริงๆ ก็คงช่วยไม่ได้เพราะเขาทำร้ายเธอ แต่ถ้าจะห้ามไม่ให้เข้าใกล้ไม่ให้เห็นหน้าอีก เขาคงทำไม่ได้

จะทำยังไงให้หนูดาไม่หนีไปจากเขา ให้เธอยินยอมเป็นเมียเขาอย่างที่ต้องการ

สงสัยคงต้องจับขังไว้ในกรง...กรงพิศวาสที่เธอไม่มีวันหนีพ้น!