บทที่1.เรื่องมันเริ่มต้นที่นี่แหละ 2/6

หวานตาอดขำไม่ได้เมื่อนึกถึงความหลังตอนเป็นเด็ก

วันนี้เวลานี้เธอมีอายุ25ปีแล้ว มีงานทำและที่สำคัญมีแฟนแล้วด้วย วัยเด็กทั้งมีความสุข และสนุกจนในเวลาว่างๆ เธอก็เลยมานั่งรำลึกความหลัง ร้านกาแฟเล็กๆ บรรยากาศอบอุ่น มีแต่ต้นไม้กับดอกไม้ รอบตัวมีแต่กลิ่นหอมๆ แต่คนเป็นเจ้าของไม่ใช่ผู้หญิงรูปร่างบอบบางนะ เจ้าของร้านกาแฟนี้คือภูมิ บุตรชายคนเดียวของคุณภาคนั่นเอง

ชายร่างใหญ่ หุ่นเฟิร์มพอๆ กับนายแบบหนังสือปลุกใจ

ภูมิอยากมีร้านกาแฟเป็นของตัวเอง เขาฝันมาตั้งแต่เด็ก ขนาดมีงานรัดตัว เขาก็ยังปลีกเวลามาเปิดร้านกาแฟแห่งนี้ เพื่อสนองกิเลสตัวเอง

‘Perfume coffee’

ชื่อร้านไม่ได้ตรงกับความหมายสักนิด เปิดร้านกาแฟ แต่ดันตั้งชื่อเหมือนร้านขายน้ำหอม

เธอเคยแย้งตั้งแต่ครั้งแรกที่ภูมิเปรยให้ฟัง พยายามท้วงหลายครั้ง เขาก็เอาแต่ยิ้ม หวานตาเลยคร้านที่จะคัดค้าน ร้านนี้เป็นของภูมิ ไม่ใช่ของเธอเสียหน่อย

“เฮียเธอไม่มาร้านวันนี้เหรอ?” สาวเสิร์ฟหน้าใส เป็นพนักงานในร้านเดินผ่าน หวานตาเลยถามหาตัวเจ้าของ

“เฮียงานยุ่งค่ะ วันนี้ไม่น่าเข้า”

ธุรกิจ100ล้านก็ต้องดูแล ยังตะเกียกตะกายมาเปิดร้านกาแฟให้เหนื่อยทำไมไม่รู้หวานตาบ่นในใจ

“ขอ Style Iced Coffee กับเครปเค้กชิ้นนึงนะ”

หวานตาสั่งเครื่องดื่มเมนูโปรด กับขนมหวานสูตรตัวเองเอามาตั้งประดับโต๊ะ เพื่อไม่เป็นการน่าเกลียดหากเธอจะปักหลักนั่งอยู่ตรงนี้นานหน่อย

ไม่มีพนักงานคนไหนกล้าไล่ลูกค้ากิตติมาศักดิ์แบบเธอหรอก หวานตาใช้สิทธิ์ความเป็นเพื่อนสนิทเจ้าของร้าน พนักงานเกรงใจเธอ พอๆ กับเกรงกลัวภูมิทีเดียว

หญิงสาวล้วงแล็ปท็อปส่วนตัวขึ้นมาเปิดทำงานฆ่าเวลา

ระหว่างรอ...เรืองฤทธิ์ แฟนคนปัจจุบันของเธอนั่นเอง

“ฉันไม่เข้าใจเลย เจ้หวานทำไมไม่ชอบเฮียภูมิ...เฮียหล่อกว่าแฟนคนล่าสุดของเจ้แกอีก” สาวบ่นอุบ เธอเห็นหวานตากับนายจ้าง ตั้งแต่วันเปิดร้านใหม่ๆ เข้าใจว่าสองคนนี่เป็นแฟนกันด้วยซ้ำ แต่มันกลับกลายเป็นว่าเธอกับคนอื่นๆ เข้าใจผิด ระหว่างหวานตากับภูมิ ไม่มีอะไรในกอไผ่ ทั้งสองคนเป็นแค่เพื่อนกัน

“อย่าพูดดังไปล่ะ เฮียได้ยินจะโกรธเอานะ”

แฟงเพื่อนร่วมงานเตือน ภูมิไม่ใคร่พอใจหากใครก็ตามพูดถึงหวานตาในแง่ลบ

“ดูแลดี เอาใจก็เก่ง พูดอะไรไม่เคยเถียง ยังดีไม่พอสำหรับเจ้หวานอีกหรือไงฮะ” สาวยังเถียงแทนเจ้านาย

“อย่ารู้ดี ความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนน่ะมันยาว หากเป็นแฟนกัน พอเลิกกัน ก็ไม่อยากมองหน้ากันแล้ว เฮียกับเจ้หวานคบกันมากี่ปี หากเป็นแฟนกันล่ะก็...คงไม่ยาวขนาดนี้หรอก” จิ๋วพนักงานอีกคนออกความเห็นผสมโรง

นิสัยอย่างหวานตา หากไม่สวยล่ะก็ ผู้ชายคงเปิดแน่บตั้งแต่วันแรกที่รู้จัก

ผู้หญิงอะไร เอาแต่ใจตัวเอง เชื่อมั่นในตัวเองสูง จนบ้างครั้งดูกระด้างจนน่ากลัว

แฟงยกกาแฟตามสั่งพร้อมกับเครปเค้กมาเสิร์ฟให้เพื่อนสนิทนายจ้าง เธอชำเลืองมองหน้าจอแล็ปท็อปที่หวานตาเปิดค้างไว้ สาวเสิร์ฟวางถาดลงบนโต๊ะ หวานตาพยักหน้าอนุญาต เธอกำลังติดพันกับการคุยกับ ชลดาเพื่อนสนิทเพศเดียวกัน เพื่อนหญิงคนเดียวที่ทนความเอาแต่ใจของเธอได้

“อย่าบอกนะว่าแกอยู่ร้านคุณภูมิ!!”

เสียงเพื่อนพูดดักคอ ซึ่งหวานตาก็ไม่ได้สนใจ

“แล้วทำไมฉันถึงจะมาร้านหมอนี่ไม่ได้ล่ะ?”

หญิงสาวย้อนถาม ฉวยแก้วกาแฟมาจิบกลั้วคอ

“จริงดิ!! แกนัดแฟน ให้มาเจอกันที่ร้านคุณภูมิจริงๆ เหรอ”

ชลดาถามเสียงหลง หวานตาเป็นผู้หญิงที่โคตรโชคดี ท่ามกลางผู้ชายแสนดีหลายๆ คน และผู้ชายเหล่านั้นรุมทุ่มเทความรักให้กับคนเอาแต่ใจอย่างหวานตา หนึ่งในผู้ชายดีๆ นั่น มีภูมิรวมอยู่ด้วย แม้ชลดาจะไม่มั่นใจ ระหว่างสองคนนั่น สถานะคือเพื่อนจริงๆ หรือว่าแสร้งแกล้งเป็นเพื่อน สำหรับหวานตานั้น... เธอมั่นใจร้อยเปอร์เซ็น เพื่อนของเธอไม่ได้คิดเป็นอื่นกับภูมิแน่ๆ แต่ชายผู้นั้นชลดาไม่มั่นใจ เพราะเท่าที่สังเกต ภูมิให้สิทธิ์พิเศษกับเพื่อนของเธอหลายอย่าง หลายอย่างจนเกินคำว่าเพื่อนสนิท เธอไม่ได้คิดอกุศล แต่ผู้ชายคนนั้น คิดกับหวานตามากกว่าคำว่าเพื่อนแน่นอน