บทที่1.เรื่องมันเริ่มต้นที่นี่แหละ 3/6

“เอะ!! ยังไงยัยชล การที่ฉันจะนัดเรืองฤทธิ์มาที่ร้านหมอนี่ ฉันทำไม่ได้เหรอ?”

หวานตาถามเสียงขุ่น ทำไมเธอจะนัดแฟนให้มาที่ร้านของภูมิไม่ได้ล่ะ?

“ได้ แกจะนัดแฟนแกไปที่ไหนก็ได้ แต่ขอล่ะ อย่าไปที่นั่นเลย”

ชลดาพยายามเตือน ความสัมพันธ์แสนคลุมเครือนี้มันดูแล้วอิหลักอิเหลื่อ สงสารแต่ผู้ชายอย่างภูมินั่นแหละ เขาไม่เคยบอกความรู้สึก และไม่เคยแสดงออกให้เพื่อนของเธอรู้ตัว ชลดาเชื่อว่าคนรอบตัวหวานตารู้ โดยเฉพาะบิดาของเธอ

“แกท่าจะบ้านะยัยชล หมอนั่นยังไม่เคยบ่นเลย และฉันจ่ายสตางค์นะยะ ฉันไม่ได้มากินฟรี”

“เออ ฉันรู้แล้ว แหม...” ชลดาจิปาก เธออยากสะกิดให้เพื่อนมองเห็นสิ่งที่ภูมิปกปิดไว้เหลือเกิน แต่นั่น... อาจจะทำให้ความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนขาดสะบั้นลงก็ได้ ชลดาปรามตัวเอง...งานนี้เธอควรงดเผือก ห้ามเสือกโดยไม่จำเป็น เพราะหากสิ่งที่เธอเดาไว้ ไม่ใช่อย่างที่คาด มันจะพานให้คนสองคน มองหน้ากันไม่ติดเสียเปล่าๆ

“พอเลย...ฉันจะมา ฉันจะนั่งให้รากงอกเลย แกห้ามฉันไม่ได้หรอก”

หวานตาพูดเย้ยๆ เธอชอบนั่งทำงานที่ร้านกาแฟของภูมิ บรรยากาศรอบตัวทำให้สมองเธอแล่น มันเป็นเพราะความร่มรื่น และกลิ่นหอมๆ ของดอกไม้ ภูมิน่าจะจำได้ สิ่งเดียวที่เธอชอบแต่ไม่เคยทำได้ คือการอยู่ท่ามกลางต้นไม้เยอะๆ หวานตาชอบธรรมชาติ แต่คนเบื่อง่ายแบบเธอ ทำให้สิ่งที่ตั้งใจไว้ไม่เคยสัมฤทธิ์ผล บรรดาต้นไม้ที่เธอปลูกไว้ ได้รับการดูแลแค่ช่วงแรกๆ พอความเบื่อเข้าครอบงำ ต้นไม้เหล่านั้นก็เหี่ยว และแห้งตายไปในที่สุด

บ้านของภูมิมีแต่ความร่มรื่น แต่มันน่าเกลียดเกินไปที่เธอจะแวะไปนั่งทำงานที่นั่น

ต่อให้สนิทกับบุตรชายเจ้าของบ้าน แต่สถานะของเธอก็แค่เพื่อน มันไม่เหมาะขนาดเดินเข้านอกออกในบ้านหลังนั้น...จนกระทั่ง...ภูมิเนรมิตร้านนี้ขึ้นมา มันจึงเป็นสถานที่สิงสู่ของเธอ หวานตานั่งทำงานที่นี่ได้เป็นวันๆ กลิ่นดอกไม้ที่ลอยตลบอบอวล ช่วยให้เธอผ่อนคลาย และคิดงานดีๆ ออกมาได้

ใช่เลย...เธอเป็นฟรีแลนซ์ รับออกแบบตกแต่งบ้าน

งานเธอมีให้ทำตลอด นายจ้างของเธอส่วนใหญ่ ก็มาจาก...พิสิทธิโยทินพร็อพเพอร์ตี้นั่นแหละ

หวานตาไม่ได้อัตคัด เธอมีทุนสำรองจากบิดา ท่านแบ่งทรัพย์สินให้เธอตั้งแต่อายุครบ20ปี ทวีทรัพย์ให้หวานตาบริหารจัดการกับสินทรัพย์ที่ท่านมอบให้เอง และคนสนิทๆ กันเกือบทุกคนก็รู้ รวมถึงเรืองฤทธิ์ด้วย

หวานตาคิดเพลินๆ จนกระทั่งเสียงแหวของชลดาดังกรอกหู เธอจึงหลุดออกมาจากความคิดของตัวเอง

“แกฟังที่ฉันพูดมั้ยหะ?”

“แก้วหูฉันจะแตก แกจะตะคอกฉันทำไมยัยชล?”

หวานตาถามเสียงแข็งกลับไป

“ฉันถามแกเป็นรอบที่ร้อยแล้วยะ แกก็ยังนิ่ง... แกใจลอยคิดถึงใครอยู่ล่ะยะ!!”

ชลดาพูดประชด เธอถามเพื่อนนับสิบครั้ง ไม่มีคำตอบจากปลายสาย เหมือนกับว่าหวานตาไม่ได้นั่งฟังเธอพูดอยู่เลย

“บ้าสิ แกถามมาใหม่ เดี๋ยวฉันจะตอบ”

หากตอบไปว่าเธอกำลังคิดถึงภูมิ เพื่อนของเธอคงกระแหนะกระแหนไม่หยุดแน่นอน

“สรุป แกไม่ได้ฟังฉันพูดเลย” เสียงของชลดาขุ่นหน่อยๆ

“ฟัง ฟังแล้ว ว่ามาเลย”

หวานตารีบตอบ ก่อนที่เพื่อนคนสุดท้ายจะนอยด์ เธอขี้เกียจหาเพื่อนใหม่ และคงไม่มีเพื่อนใหม่คนไหนทนนิสัยแย่ๆ ของเธอได้

“มีคนมาเมาส์มอยให้ฉันฟัง” ชลดาเกริ่นนำ เธอกำลังเรียบเรียงคำพูด

เพราะเรื่องที่จะเล่าให้ฟังต่อจากนี้ หวานตาอาจจะเลิกคบเธอไปเลยก็ได้

“วันๆ ไม่ทำอะไรกัน จับกลุ่มนินทาชาวบ้าน” หวานตาเปรยลอยๆ

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก มันก็มีบ้าง แกอย่ามาชวนฉันนอกเรื่องสิ เรื่องนี้มันเกี่ยวกับแกโดยตรง” ชลดารีบพูดดัก หวานตากำลังทำให้เธอไขว้เขว

“เดี๋ยวนี้พวกแกว่างจัด ถึงขนาดเอาฉันไปนินทาเชียวเหรอ?”

หวานตาถามกลับเสียงขุ่น เธอใช้ช้อนหั่นเครปเค้กและยกใส่ปาก ของหวานจะช่วยให้ความหงุดหงิดของเธอลดลง

“เปล่า...แกฟังฉันก่อนหวาน!!” ชลดาถอนใจแรงๆ เธอกำลังจะพูด แต่หวานตาพูดขัดขึ้นมาก่อน

“เดี๋ยวค่อยคุย แฟนฉันมาแล้ว ให้ฉันเสร็จธุระกับเขาก่อน ฉันจะโทร. ไปให้แกฟุ้งได้เต็มที่”